Wij zijn diep, diep, onder de indruk. Of eigenlijk gezegd, wij liggen nu thuis, in onze badjassen, helemaal uitgeteld, te kijken naar “het ding”: De Gouwen Dop, een van de allerbelangrijkste onderscheidingen van het Gemertste Carnaval, kregen wij, Het Ministerie, vandaag uitgereikt! Wij mogen ons dus voortaan Erelid van de SOA Band noemen

Ik heb de hele toespraak van Stijn niet meer zo onthouden, maar de essentie was soep, snoep, verdiensten, veel gasten en nog wat…Dank je wel Stijn, voor de mooie woorden. Wij zijn er trots op Erelid te mogen zijn van deze boeiende en bloeiende bende.

Na een “groene” toast genoten we met ons allen van de mooie Pick-Nick, (wegens de barre koude maar gewoon in de feestzaal van Café Dientje)

Vervolgens werd den Dop gevierd in Café Mies Burgt, Dientje, De Keizer….

En oh nee, geen espresso vandaag.

Een hele gewone minestrone en een pan broccolisoep met zalm.

© ellen

Elk jaar, in de aanloop naar het Grote Feest, kom ik ze weer tegen, de ex-carnavalsklanten die deze keer maar niet meer gaan. “Het wordt elk jaar minder…”

En soms denk ik dan dat er misschien wel een kern van waarheid in zit, Dat ik een dinosaurus ben die de Grote Meteoriet inslag meemaakte, maar vergeten was uit te sterven… Ze kunnen me heus aan het twijfelen brengen, die feestverzakers.

Maar dan zijn er gelukkig Ellen en Hijn, het Kind en de Jongste Bediende, Anita en Neel, Marleen en Evert, Ans en Andy, Toon en Maartje (waar is Walter nou gebleven?) Die houden me wel bij de les…

Hoezo wordt het minder? Als je in de bittere koude een half uur moet staan wachten voordat je überhaupt bij Dientje binnen mag, vanwege overvol. Als er zelfs geen plaats meer is voor een rondzwervende blaasharmonie vanwege overbezette podia door wel tien andere dweilorkesten. Als het bij De Keizer “met de benen buiten hangt”. En iedereen dus uitwijkt naar het Ridderhof, waar het vervolgens ook weer stampvol wordt (en waar dat “Verloren Dweilorkest” gelukkig wél een podium vindt…). En als je dan doorsjokt naar Café Irmo, en aldaar onverrichterzake omdraait omdat werkelijk geen centimeter ruimte voor jouw is open gelaten door het Jongvolk. Dan lezer, dan denk je: “Hoezo minder?”

En hoezo té oud? Zolang het bejaardencarnaval onder leiding van de Laotbloejers de hele Engelenburgt bezet (én vier dagen bezet houdt) kan er toch geen sprake zijn van té oud? En voor al die andere zalen en zaaltjes, cafés en bars mag eenzelfde toeloop verwacht worden. We konden het jammer genoeg niet allemaal persoonlijk onderzoeken.

De queeste naar de “beste Frikandel Speciaal” die Hijn, Anita en ik ondernamen liep op niks uit. Wel deed het ons belanden bij café De Zwaan, waar een druk bezochte darts-competitie alle aandacht opslokte (ook leuk!). We zagen er Sven Kramer naar het goud rijden (geloof ik).

En als ik dan om een uur of twee des nachts mijn blik over de eters aan de keukentafel van het Ministerie laat glijden (geurende broden, goudgele kazen en dampende verse worst) denk ik: “Hoezo minder?”

© paul

Het gebeurt me zelden, maar dit jaar heb ik nog weinig voorpret beleefd aan carnaval. De Bonte Avonden miste ik omdat ik geen vrij geregeld kreeg op mijn werk, en zo miste ik ook de avonden dat Ons Gezelschap druk doende was met het vormgeven van de nieuwe kostuums, de zogenaamde Pèkskesavonden. Hoewel er op die avonden hard gewerkt moet worden behoren ze tot de leukste van het jaar. Een ieder doet zijn best en neemt tevens een voorschot op het aanstaande feest. Die avonden kunnen fors uitlopen.

Wie in Helmond de Zilveren narrenkap won moest ik vernemen uit de krant, en ook de Venrayse Tonpraoterij is aan me voorbij gegaan. Van het overig Limburgs carnaval heb ik überhaupt niks mee gekregen, en ook weet ik niet hoe de Keulse krakers klinken. Niks gehoord van de Bläck Fööss, niks van de Höhner.

En afgelopen zondag miste ik dan het Generaal Alaaf. Een evenement waarop nagenoeg alle Blaasorkesten uit ons dorp zich presenteren als op een soort definitieve laatste repetitie voor het Grote Feest. Ellen was er wel, getuige de foto. Heel stoer, met een glas bier. Wat de foto niet toont is dat ze altijd weer tegen dat bier in staat te hikken. Ellen houdt niet van bier.

Enige jaren geleden heeft ons Doorluchtig Officieel Carnaval het plan opgevat om een prijs uit te loven aan de “beste” blaaskapel. Een stompzinnig, kortzichtig, schofferend en uitermate dom idee. Aan wiens vertroebelde brein dit wangedrocht is ontsproten weet ik niet, maar ik heb zo mijn vermoeden.

Tel je het totaal aan uitvoerende muziekanten bij elkaar op dan kom je al snel tot een paar honderd. Een paar honderd mannen en vrouwen die belangeloos op élke plek in het dorp hun best staan te doen om het Grote Feest cachet te geven. Ijs en weder dienende! Kapot geblazen lippen wegens winterse toestanden, bevroren vingers, jas uit, jas aan wegens voortdurend wisselen van binnen en buiten spelen. Kortom, al dat volk staat zijn aller-uiterste best te doen. Wie, in gods naam, vermag dan nog het arrogante lef hebben om uit te maken dat de een iets beter is dan de ander? Donder nou toch gauw op! Ik heb dit jaar niks gehoord over de blaascompetitie. Hopelijk is het fenomeen een stille marteldood gestorven…

Maar goed, ik miste dus het Generaal Alaaf. Terry en de Jongste Bediende zongen er in mijn plaats The Wild Rover, en dat steekt me ook wel een beetje. Enfin aanstaande dinsdag zal ik er wel zijn, bij de repetitie van de ZAP-band. En dan zál ik zingen, reken maar…

De foto werd getrokken door Marleen (van Zeeland).

© paul