Het lekkerste van 2014, deel 2 (ach kwee-nie…)…

Posted on December 31, 2014 by paul

Ellen denkt in concepten, maaltijden en eigen werk, ik ben meer van de gevonden unica’s.

Het is echt waar lezer, we deden de voorlaatste dag van het jaar ons best om samen een lijstje te maken van beste smaken, producten, maaltijden en genoegens, genoten in het jaar 2014 op of via dit Ministerie; we kwamen er niet uit…

Sterker nog, een en ander ontaardde in flauwe bekvechterij en onnodig gesteggel, tijd voor mij om Hond Jaros uit te laten. Ik wandelde dan maar naar Vriend Jan, ik had daar ook nog een en ander uit te leggen…

Weer thuis, en enkele bockbieren verder, stelde Ellen voor om gescheiden lijstjes te publiceren. De lezers zouden het wel begrijpen, en mogelijk voegde het ene lijstje wat toe aan het andere (en misschien ook niet, maar dan was er in ieder geval genoeg te zien op de web site). Laat ik maar gewoon beginnen…

Afgelopen jaar aten we te weinig vis, wat jammer toch… De dorade in januari evenwel zal me nog tijden lang bijblijven…

Voor februari moest ik kiezen tussen mosseltjes op Bretoense wijze of Mantelschelpjes, ik koos voor het laatste, ook al waren ze dan niet home made (de zoete smaak van die dingen, ach man…)

In maart waren het de bloedworstjes van Restaurant Feldmann in het stadje Münster (D.) die me ultiem bekoorden. Uiteindelijk bleek het Rotwurst te zijn, maar toch…

April stelde me voor een dilemma: die zoet-zure sardientjes of het epoissestaartje met appel. Ik kon geen keuze maken…

De Anjouduif is de lekkerste duif ter wereld. Ik overdrijf niet, het is gewoon zo. Zou dat duifje niet moeten concurreren in de maand mei met gepofte knoflook, het zou zonder enig voorbehoud hebben gewonnen. Zó lekker zijn die duifjes… Uiteindelijk kies ik toch voor de knoflook; die smaakbommen overtreffen alles…

Asperges kwam je niet tegen bij mijn voorjaarshoogtepunten, en ook niet bij die van Ellen. Asperges worden in groten getale bij ons om de hoek geteeld. En met gepaste trots meld ik je dat het de beste van Nederland zijn, onze asperges… Verschrikkelijk lekker zijn ze, maar door het overvloedig aanbod worden ze uiteindelijk ook wat gewoontjes. Vandaar dat ze ontbreken in onze lijstjes. Een groente die evenwel nooit mag ontbreken is de verse kapucijner. Een jaar zonder verse kapucijners is een verloren jaar, zo zit dat…

Niet teveel moet je ze eten, en niet te vaak, ook niet in de kersentijd. Maar voor de Mierlose Zwarte geldt een status aparte. Een zomer zonder die superkers is als een verdronken zomer.

Te weinig vis aten we, ik memoreerde het al. Gelukkig verscheen één van mijn favorieten in augustus alsnog op tafel. Het zonnetje in huis halen noemde Ellen het. En zo is het maar krèk… Rog in een mediterrane saus.

Een loflied zingen op de Grijze Garnaal, ik deed het al zo vaak. Het pellen van 1 kilo kost me een vol uur; ik doe het met alle liefde, altijd en overal… Een zachte ragout van grijze garnalen opent een deurtje naar de hemel…

De keuze voor oktober was de makkelijkste. Truffel, truffel, truffel (en een beetje pasta)…

November stelde me dan weer voor een probleem. Werd het de ganzenlever, of die ene platte Zeeuwse oester? Enfin lezer, je zegt het maar…

Het jaar afsluiten met een worstje? Nou en of: Saltufo, het lekkerste worstje ooit…

Terugkijkend zie ik een a-typisch lijstje, een beetje een raar lijstje. Er hadden ook heel andere dingen op kunnen staan. De geweldige whisky bijvoorbeeld, die ik ten geschenke kreeg van Marleen en de Jongste Bediende, de Italiaanse delicatessen van Ans en Vriend Jan, de Battarga van Ans en Alex en al het andere bijzonders dat me even niet te binnen wil schieten. Om nog maar niet te spreken van de speciale bieren die ik mocht proeven. Enfin….

Een gelukkig 2015 wordt je toegewenst lezer, ook namens Ellen!

Het lekkerste van 2014…

Posted on December 30, 2014 by Ellen Bouckaert

Eigenlijk ben ik helemaal niet van de lijstjes; lijstjes met goede voornemens, lijstjes voor de boodschappen, of lijstjes “wat nog ooit te willen doen”, lijstjes met de beste boeken van… of lijstjes met de mooiste muziek, aan mij is dat allemaal niet besteed. Waarom dan nu toch een lijst op deze website? Tja, ik weet het niet precies. Zo in gedachten sta je toch op het einde van het jaar even stil bij alle gebeurtenissen en opeens vond ik het toch wel een aardig idee om ‘onze favorieten’ nog eens hier langs te laten komen. Dat bleek dus onmogelijk, ‘onze favorieten’ bestaan niet! Paul heeft een heel ander idee dan ik over favoriete recepten. Je krijgt dus beste lezer waarschijnlijk twéé lijstjes! En, om het geheel een beetje interactief te houden mag je ook nog stemmen beste lezer, stemmen op jóuw favoriete recept! Dat stemmen kan gewoon via de reacties of via de mail. Zoals je weet doen wij niet aan win-win acties! Er valt dus niets mee te winnen behalve eeuwige roem in het daarover te schrijven artikel op deze website!
Goed, genoeg tot zover. Dit waren mijn favoriete recepten van dit jaar:

Januari, altijd een beetje druilerige maand, we aten Lamsschenkels met kweeperen.

Februari, voor een gezellige zaterdagavondborrel maakte ik Portugese visballetjes,

Maart, dat recept was ook voor een fijne zaterdagse maaltijd: Rigatoni met kool en Fontina

April, een zeer smakelijk taartje met Epoisses en appel voor de Paasdis.

Mei, met een kaart van de Hanos werd het eten nóg leuker, Anjou duifjes

Juni, waren we heel druk met het volgen van de wandelaars naar Santiago, voor het thuisfront, vriend Jan tartaar met nieuwe haring

Juli, op de camping maakte ik voor Eupotours nog een keertje de zoetzure sardientjes

Augustus, de vakantiemaand in Bourgondië aten we verschillende keren Oeufs en Meurette, ik maakte ze thuis ook

September, gingen we weer naar Luxemburg en aten er allerlei lekkers, maar daarover had ik al geschreven, gewoon en toch heel bijzonder was de Ragout van Hollandse garnaaltjes.

Oktober, opeens een oud kookboek herontdekt, een Peertje met Pecorino

November, het seizoen voor de mooie Hollandse garnalen is in volle gang. Zelf pellen en kroketjes maken.

Tja, tot slot December, voor de jarige Paul: Knoflooksoep uit La Mancha met een gepocheerd ei.

Nou ja, veel plezier bij deze terugblik beste lezers. Ik hoop dat jullie een mooie keus kunnen maken uit deze top twaalf! Wij nemen nog een kopje espresso, glibberen dan met Hond Jaros nog een rondje om kerk en kasteel en gaan dan tevreden slapen!
Het was een mooi jaar!

‘t Wil maar niet lukken met die Kerststress…

Posted on December 23, 2014 by paul

Liep alles vorig jaar al als een trein, dit jaar lijkt het Kerstdiner-voor-twintig-personen een fluitje van ‘n cent…

Dat is natuurlijk in de werkelijkheid niet zo, maar omdat Kerstmis valt zoals het valt hebben we meer tijd, ergo: de voorbereidingen zijn makkelijker te spreiden. Ik lees in alle rust de brieven van Vincent van Gogh, terwijl Ellen zich ledig houdt met een Deutscher Krimi, de nieuwste van Petra Hammersfar. Er blijft ruim tijd over om een eind te lopen met Hond Jaros en ook de krant uitspellen behoort tot de mogelijkheden. Zelfs is er tijd om een film te kijken en in de avond de verjaardag van Lotte en Flora te gaan vieren…

Afgelopen zaterdag en deze ochtend deden we de grote boodschappen, morgen rest ons nog slechts een beperkte rondgang ten behoeve van de aanschaf van verswaar en aanvullende kleinigheden. Het schema voor de dag ziet er als volgt uit:

06.00 uur: opstaan, koffie, ontbijt,
07.00 uur: boodschappen AH,
08.00 uur: krant lezen,
10,00 uur: soepkippen opzetten,
10.30 uur: zalmterrine maken, afwassen, opruimen,
12.00 uur: Tiramisu maken, afwassen, opruimen, grote wandeling met Hond Jaros,
14.00 uur: lunchen, uitrusten, rest van de krant,
15.00 uur: afgekoelde bouillon zeven en afmaken, saus maken,
16.00 uur: fles Bourgogne voor Kerstavond op temperatuur brengen…

Er valt op het schema beslist wat af te dingen, maar in grote lijnen klopt het. Geen enkele reden om te panikeren dus…
De vrienden en vriendinnen blijven vragen of en waar ze kunnen inspringen, mee helpen, ontlasten; we zouden het niet weten. (Voor Julia maken we een uitzondering, die is als vanouds inzetbaar…) Op Kerstdag, ja dan is er even hulp nodig. Bij het aanrichten van de feestdis, bij het verwerken van de afwas en de ochtend daarna bij het herinrichten van onze huiskamer. De Jongste Bediende en Marleen regelen (coördineren) het…

Het volgende heeft weinig met ons Kerstdiner van doen maar ik moet er toch even wat over zeggen… In de zomer mogen we ons verheugen op een goede 700 unieke bezoekers per dag. Dat is een hele hoop, we zijn er trots op. Slaat het weer om en zitten internetters vaker bij de kachel dan zie je de aantallen oplopen. De aanloop naar de Kerst biedt een substantiële verhoging van het bezoekersaantal, elk jaar weer.

Gisteren bezochten 1600 mensen onze site. De hoeveelheid bekeken artikelen vormt een veelvoud daarvan. Geweldig natuurlijk, maar ook een beetje vreemd. Naast allerhande voor hand liggende Kerstzaken zoeken mensen op Gestapte Muisjes van de Ruyter, op Camping an der Hoh, op verse witte asperges, op Geska-kaas uit Zwitserland… En dat gezoek naar de meest vreemde niet-kerstzaken gaat door tot het moment dat Kerstavond overgaat in Kerstdag. Da’s toch vreemd…

Enfin, zoals elk jaar zal het bezoekersaantal wel weer significant dalen na 1 januari, ook dat is traditie…

Wij rommelen nog wat in huis en gaan dan naar bed, willen we morgenochtend op tijd op zijn om voor de grote drukte onze boodschappen te doen. Je moet de stress per slotte niet over je afroepen..

Verjaardagssoep…

Posted on December 22, 2014 by paul

Het is alweer een week geleden dat ik het at, maar de smaak zit in mijn geheugen gebrand en gaat er nooit meer uit…

Zoals ieder jaar op gezette tijd breekt er de dag aan dat je je weer een jaar ouder mag noemen. Ook dit jaar was dat zo. En al had ik dan helemaal geen zin in een feestje, de traditie van het verjaardagskeuzemenu hielden we erin.

Ellen had zich voorbereid op een ingewikkeld verzoek, iets met Jacobsschelpen met een schuimige saus, pastei met wijngaardslakjes of een gecompliceerde stoofschotel uit het Zuid-Westen van Frankrijk, zo een waar allerhande ouderwetse brokken vlees ingaan, die dan een uur of tien op een minimale warmtebron tot volle rijpheid komen. En eigenlijk hoopte ze stiekem op gebraden roodpootpatrijs, want daar had ze zelf zin in…

Ik hield het evenwel bij eenvoudig arme-mensen-eten: knoflooksoep uit La Mancha. Kijk naar de foto en zie dat het niks voorstelt. Wat er op het plaatje ontbreekt is de olijfolie en een kom bouillon of water.

Wat gerookte ham, oud brood, een ei, wat kruiderij en een overdaad aan gesnipperde knoflook. Dat is alles en je denkt dus dat het geen naam mag hebben. Maar dan vergis je je..

Met dit beetje ingrediënten tover je een soep op tafel, zo lekker, zo intens van smaak, zo onvergetelijk, én maaltijdvullend. En het kost geen knoop…

Voor de moeite hoef je het ook niet te laten, de bereiding is zo simpel als wat… Hoe het gaat staat hier op onze web site…
Als lunchgerecht koos ik voor zelfgebakken worstenbroodjes van pie-deeg. De vulling bestond deze keer uit gekruid lamsgehakt. Ook dat is een evergreen in dit huishouden. Het recept vind je hier…

Ps.: en al had ik dan geen zin in een feestje, ‘s avonds viel er natuurlijk toch wat volk op de klep. Het werd een genoeglijke avond…

Saltufo, het lekkerste worstje ooit?..

Posted on December 22, 2014 by paul

Ik liet Vriend Jan proeven, ik liet de Jongste Bediende proeven. En ze waren het erover eens: een uitzonderlijk worstje, misschien wel het lekkerste worstje ooit…

Nou weet ik heus wel dat het gevaarlijk is om superlatieven te gebruiken, op enig moment wordt je toch weer door de realiteit achterhaald en moet je je hele gedachtengoed alsnog bijstellen; superlatieven deugen vaak niet. Maar soms moét je ze gebruiken, of je wilt of niet…

Het verhaal: in de stad Osnabrück in de Duitse deelstaat Nedersaksen is een bedrijf gevestigd, luisterend naar de naam Bedford. Het bedrijf bestaat een goede honderd jaar en het wordt sinds vijf decennia geleid door een Nederlands echtpaar: de Familie Mutsaers…

Het bedrijf is niet bijzonder groot en het houdt zich al honderd jaar bezig met het produceren van ambachtelijke vleeswaren. En dat doen ze voortreffelijk, gezien het feit dat er nogal wat Nederlandse topslagers zijn die de spulletjes van Bedford in hun schappen hebben liggen.

Van het fijnste varkensvlees wordt een worstfarce gemaakt. Erdoorheen gaat verse zomertruffel en het geheel mag dan enige tijd rijpen. Omheen de worstballetjes komt een laagje 24 maanden oude Parmezaanse kaas. De balletjes zijn slechts leverbaar van oktober tot een eind in december. Saltufo komt in twee kwaliteiten, de “gewone” en de Saltufo Gold, ze wegen 80 gram. Wij hadden die laatste, ik betaalde er 5 euro voor.

De smaak is mild, maar erg intens. De combinatie van eerste klas gerijpt varken met truffel en kaas maakt het tot een klein wondertje…

Het ging dus zo: een Duits bedrijf met een Engelse naam, geleid door een Nederlands echtpaar leverde een Italiaanse delicatesse, die ik vervolgens kocht in Luxemburg.

‘t Kan verkeren, wist Bredero al vierhonderd jaar geleden…

Kerst; wat zullen we eten?

Posted on December 21, 2014 by Ellen Bouckaert

Aan de bezoekersaantallen op deze website te zien bent u op zoek naar een mooi recept voor het kerstdiner. Ieder jaar rond deze tijd stijgen onze bezoekersaantallen en meestal schrijven wij dan ook dagelijks stukjes met aanbevelingen voor het kerstdiner. Dit jaar kwam het er nog even niet van, gewoon te druk met onze eigen voorbereidingen, maar de bezoekersaantallen blijven stijgen dus kennelijk vindt u tussen de ‘oude’ recepten toch wel wat u zocht.

Zoals al jaren en jaren eten we in ons huis met 20 personen. Ik kook, anderen zorgen voor de logistiek van tafels, stoelen, glazen en serviesgoed. Neel maakt een menukaart, Ans en Neel pakken de (tweedehands) cadeautjes in en zorgen dat ze bij de juiste personen belanden. Ook het opruimen, in- en uitruimen van de huiskamer, laat ik aan anderen over en beloofd is dat op 26 december alles weer pico bello in orde is. Het uitdenken van het menu doe ik het liefste zelf. Niet alles is te maken voor 20 personen, onze keuken is wel goed geoutilleerd, maar niet echt uitgerust voor zo’n groot gezelschap. En dan zijn er natuurlijk de persoonlijke beperkingen waar ik rekening mee wil houden; géén schaal of schelpdieren wegens een heftige allergie, geen wild of paardenvlees wegens principe, géén rauwe eieren wegens zwangere dochter… Het is dus altijd wikken en wegen; wat is mogelijk, waar kan iedereen van genieten… Ik heb inmiddels geleerd dat er zo min mogelijk ‘inspraak’ moet zijn. Dat verwart zaken alleen maar en uiteindelijk is iedereen toch tevreden. Maar goed, genoeg over ‘ons’ kerstdiner. U zoekt op deze website: hertenstoofpotje, eend, platgeslagen kwartels, ossenstaart, langzaam gegaarde lamsbout en wat al niet meer. Het is allemaal te vinden via de zoekmachine aan de bovenkant van deze website. Voor wie nog niet goed weet wat er zoal met kerst op tafel kan worden gezet, hebben we een aantal KERSTTIPS. Tik kersttips in en een keur van suggesties komt voorbij. Soms voor grote gezelschappen, soms voor maar twee personen. Ook reageren kan. We zullen de komende dagen alert op reacties en vragen ingaan. Ach, verder nog wat goede raad; maak lijstjes, niet alleen voor de boodschappen, maar ook wie wat moet doen, wie zorgt voor de tafelversiering, wie voor het serviesgoed en de glazen. Neem op tijd even rust om te overdenken of alles volgens plan loopt en ga vooral niet experimenteren met moeilijke recepten. Houdt het simpel.

Ik ben er intussen uit wat er bij ons deze kerst op tafel komt, een mooi menu vind ik zelf, voor 20 personen:

een Terrine van zalm en broccoli met een luchtige saus
daarna Heldere Bouillon met verse kervel
het hoofdgerecht Gepekelde Poussins onder de huid gevuld met truffel, erbij sinaasappelsaus, een peertje van aardappelpuree, boontjes en een lauwwarme salade van selderij
Drie soorten kaas met druiven en noten
Tiramisu, en voor onze zwangere dochter een Super Bombe (zonder rauwe eieren)
Koffie, bonbons en natuurlijk cadeautjes.

Ik wens u alleen een fijne voorbereidingen een bijzondere, heerlijke kerst!

Gesmoorde witlof…

Posted on December 18, 2014 by paul

Vrij onlangs nog las ik een publicatie over witlof. De teneur van het stuk was dat witlof bij lange niet de populaire groente is waarvoor die meestal wordt gehouden. Nogal wat medelanders believen de bittere toets van de groente niet, een respectabel deel gruwt ervan. Onderzoek (?) had dat uitgewezen…

Ik herinner me niet waar ik het gelezen heb, nog minder herinner ik me of het betrouwbare informatie betrof. Als de informatie niet klopt, dan heb je het niet van mij lezer, maar van een anonieme bron die een spoor heeft achtergelaten in mijn ouder wordend (dus minder betrouwbaar) brein.

Het bericht zette me evenwel aan het denken. Hoezeer fabriekstelers ook hun best doen om witlof mild te laten smaken, het blijft een (licht) bitter groente, en al helemaal wanneer je hem betrekt van de ecoboer. En veel mensen hebben de pest aan bitter…

Begrijpen doe ik het niet lezer. Het bitter is een van de smaken die het eten en drinken aangenaam maakt, mits in de juiste proportie. Bier zonder bitter is afwaswater, kropsla zonder bitter is een smakeloze waterbom. En ach, bittere tranen behoren bij de emotie die iedereen geproefd moet hebben, zonder dat is het leven niet compleet…

In de meeste gevallen eten wij onze witlof gegratineerd. Kortstondig gekookt, dan even in de oven met een jasje van spek of ham en rijkelijk besprenkeld met inheemse kaas. Het bitter wordt zo bewaard en vormt een prachtige tegenhanger voor de milde kaas en het zoet van de ham, enfin…

Soms evenwel wil ik mijn witlof (Brussels lof) wat milder en voller. Ik grijp dan terug op het aloude principe van stoven. Ik heb het niet zelf uitgevonden, het kwam tot me via Escoffier, Bocuse en vooral via Louis Paul Boon. Ik heb er zelf nog wat bij verzonnen en zo is het dus een recept van het Ministerie geworden. Het bittertje wordt op deze manier zo delicaat dat ik me niet kan voorstellen dat iemand er aanstoot aan zal nemen. Zowel, dan heb je te doen met iemand die jou tafel niet waardig is… Als bijgerecht is het voldoende voor vier personen, met z’n tweeën heb je er een maaltijd aan.

4 stronken witlof,
100 gram boter,
100 gram ontbijtspek, in reepjes,
1 glas bouillon, kip of rund,
2 eetlepels citroensap,
peper en zout.

Maak de stronken schoon en snijd het harde kernen aan het uiteinde weg. Halveer de stronken. Neem een pan met deksel en voldoende bodemruimte, een hapjespan voldoet uitstekend. Bak in een klein beetje boter de spekreepjes aan tot ze bruin zijn. Leg nu de gehalveerde stronken witlof zij aan zij in de pan. Verdeel de resterende boter over de stronken en laat ze kort bakken. Voeg dan de bouillon toe (de bodem moet bedekt zijn met een laagje vocht). Laat de bouillon aan de kook komen en draai het vuur vervolgens laag. Flink wat peper uit de molen mag erover, maar ben voorzichtig met zout. De bouillon is mogelijk al gezouten, zo ook het spek. Laat de witlof 30 minuten stoven met de deksel op de pan. Controleer tussentijds of er nog voldoende vocht in de pan zit. De vloeistof dient aan het eind van de gaartijd te zijn ingedikt tot een matig stroperige saus. Is het te nat laat de saus dan even inkoken. Sprenkel bij het opdien wat citroensap over de groente.

Een soortgelijk recept gebruik ik ook regelmatig om venkelknolletjes te smoren…

Peterselieaardappelen erbij en een stukje vlees. Eenvoudig, burgerlijk en klassiek, maar gewoon heel lekker. Kopje espresso toe.

Keniaanse gehaktbroodjes…

Posted on December 14, 2014 by paul

Het uitventen van exotische etenswaar is al sinds jaar-en-dag een fenomeen op de grootsteedse versmarkten. Wij zijn daar altijd min of meer van verstoken gebleven, terwijl onze favoriete markt toch gelegen is in het hartje van Helmond, multi-culti stad sinds het midden van de vorige eeuw. Maar daar komt langzaam verandering in.

Naast de notoire shoarmatentjes uit Turkije vind je er Oost-Aziatische lekkernijen uit China, Vietnam en Indonesië. Er is een Hongaarse specialiteitenkraam voorhanden en de Poolse medelander haalt zijn hart op aan Pierogi in allerhande maten en soorten. Je vindt er hapjes uit het Midden-Oosten en hapjes uit Noord-Afrika. En sinds kort staan er ook die twee Keniaanse dames.

Een kleine kraam hebben ze, die dames, en een klein assortiment. Ze verkopen cake’s voor bij de thee en ook kleine oliebolletjes. Later op de dag is er een komplete maaltijd die ze Roti noemen (net als die van Suriname, maar dan anders). Die maaltijd bestaat uit een gekruide kippenbout, groenten en rijst, overgoten met een ingedikte saus met gekookt ei. En dan zijn er die gehaktbroodjes.

Een vulling van gekruid gehakt met verse koriander en snijbiet, omhuld door een dun deegvelletje. De broodjes worden ter plekke gefrituurd en smaken heerlijk; kruidig en licht-pittig.

Eenmaal gefrituurd zijn ze op een later tijdstip ook prima koud te eten. Of je koopt ze ongebakken en gaart ze thuis in de oven. Je krijgt voor vijf euro zes broodjes, los kosten ze een euro per stuk. Sinds zaterdagochtend is er ook een vegetarische variant voorhanden. En ook die smaakt prima.

(Voor de duidelijkheid: de dames staan met hun kraampje aan de achterkant van de markt, op de Koninginnewal…)

Tievie diner…

Posted on December 11, 2014 by paul

Het is alweer enige weken geleden dat er een oproep verscheen op Facebook van deze of gene culi-schrijfster. Ze was op zoek naar grote borden, écht grote borden. Van die exemplaren waarop je in een keer je hele maaltijd drapeert, en liefst met een opstaande rand die voorkomt dat een en ander overgulpt, wanneer je samen met de rest van je gezin voor de televisie je dagelijkse portie calorieën naar binnen werkt…

Want dat was de idee daarachter; een maaltijd op schoot terwijl de wereld doordraait, maar wel zonder knoeien. Mogelijk een dagelijks procedé in het huishouden… En de reacties van anderen leerden me dat het niet geen uitzondering beteft.

Ik snap daar helemaal niks van, écht niet… Concentreer je je niet op een maaltijd, je hebt het gevoel niet te hebben gegeten. Eten voor de televisie pakt altijd fout uit, de televisie wint… En waarom zou je het in godsnaam willen? Denk je écht dat de wereld niet doordraait wanneer jij de laatste kwinkslag van Mathijs hebt gemist? Of de boutades van Gorden, het gehinnik van z’n maatje… Of de soap, die over tien jaar nog te volgen is, ook al heb je hem niet meer bekeken sinds 2009… Is dat de smaakvervlakking waard die het gevolg is van onoplettend eten? Ik snap er écht helemaal niks van…

Maar natuurlijk hebben we ook ik een beetje boter op ons hoofd, noem het maar een guilty pleasure. Het begrip eetlezen werd al lang geleden geïntroduceerd door Remco Campert. Hij bedoelde daarmee dat je het lezen van een spannende tekst in de krant, in een boek of in het favoriete weekblad kunt combineren met het nuttigen van je maaltijd. En ja, dat gebeurt zo nu en dan ook op het Ministerie. Maar alleen dan wanneer de desbetreffende eter zijn of haar maaltijd in eenzaamheid volbrengt. Eten we gezamenlijk, dan komt er geen geschreven tekst op tafel. We gebruiken de ons gegunde tijd om samen de maaltijd te bespreken en het wel en wee van de dag. We roddelen wat over vrienden en vriendinnen en we bespreken heden, verleden en toekomst. En vooral proberen we aandachtig te proeven. Dat doen we zo al decennia lang en we hopen het tot in lengte van dagen vol te houden. Het levert écht op…

Verse sushi in de super…

Posted on December 10, 2014 by paul

De Corasupermarkt in het Concordecomplex bezijden Stad Luxemburg biedt naast een keur aan betere snacks en sandwiches van uiteenlopende aard, sinds enige tijd een Sushibar. Een Japanse sushichef en een koksmaatje staan er aan de lopende band hapjes te maken, twee verkoopsters venten de verse waar uit. Ik mag er graag aanschuiven. Ik vind die hapjes heerlijk, een perfecte lunch.

De verpakking van de verswaar bestaat uit plastic bakjes, niks schaaltjes, niks kommetjes. De sauzen zijn gewone fabriekssauzen, en de sausbakjes zijn uit aluminium gestanst. Het schijnt ook in Japan de gewoonste praktijk te zijn; en zo worden die prachtige hapjes toch ook weer fast-food.

Er zijn een aantal verschillend samengestelde menu’s, je haalt ze af bij de verkoopmeisjes. Je kunt ze mee naar huis nemen of je kiest een plaatsje op een plastic barkruk aan een plastic tafeltje met vrij uitzicht op de sushiwerkplaats en nuttigt daar je maaltje. De prijs voor het bakje van de foto bedraagt achttien euro. Dat is vele malen meer dan het bedrag dat je voor eenzelfde hoeveelheid fabriekssushi betaalt bij bijvoorbeeld Albert H., maar dan heb je ook wat.

Overigens hoorde ik van Ellen dat met name Albert Heijn een nieuwe lijn heeft geopend met ambachtelijke gefabriceerde sushi. Ik geef ze voorlopig maar even het voordeel van de twijfel, maar écht vers zal het spul niet zijn. En laten we wel wezen, die versheid van de ingrediënten, de onberispelijke kwaliteit van het spul en de verfijndheid van samenstelling, daar gaat het toch om bij sushi…

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Monthly Archives: December 2014