De mars naar het einde van de Wereld; het slot…

IMG-20140704-WA0000
30-06-2014. De etappe ging van Logoso naar Finisterre, 30 kilometer.

Bewerking van het laatste stukje van Ans…
Ans schrijft (min of meer):

Voor de laatste keer werden we om 06.00 uur gewekt door het alarm van de wekker. Veel van de dagelijkse dingen van de afgelopen drie maanden doen we vandaag voor het laatst. Het geeft een dubbel gevoel, maar uiteindelijk zijn we heel tevreden.

Evenals de laatste twee dagen hebben we ook deze dag heerlijk gewandeld. De route trekt door een heerlijke vriendelijke omgeving en het is rustig op de Camino. Het landschap verandert weer; de dennenbomen zijn lager, het is rotsachtiger en we komen minder dorpjes tegen. We lopen de hele dag door open natuur. Op enig moment menen we de zee te zien…

Er staat een man aan het pad, onder een zeil want het regent een beetje. Hij verkoopt koffie, thee en snuisterijen. Het is een welkome ontmoeting, want na enige uren wandelen zijn we toe aan een verversing. Met elke kilometer neemt de behoefte aan sterke koffie substantieel toe. En nee zegt de man, dat wat jullie menen te zien is niet de zee…
IMG-20140630-WA0008

We hebben dus nog een aantal uren te gaan. Onderweg proberen we overal om verbinding te krijgen met het thuisfront, maar er is nergens een WIFI.

Om 04.00 uur lopen we moe maar voldaan Finisterre binnen. We halen gelijk maar ons diploma op, want ja, ook de Korte Camino van Santiago naar Finisterre lopen wordt beloond met een officieel document.

We duiken een café in en onder het genot van een glas Overwinningsbier keuvelen we na over die lange, lange tocht. Als snel gaat het gekeuvel over in een emotionele bespiegeling over drie enerverende en geweldige maanden. En eindelijk kan er gejankt worden…

En nog is de tocht niet over. De laatste drie kilometer van het plaatsje Finisterre naar het puntje van het Einde van de Wereld moeten nog geslecht worden. Op naar kilometerpaal NUL.

Broer Theo komt ons te gemoed, hij loopt de laatste drie kilometers mee. Het begint te miezeren, maar niets kan nu de pret nog drukken. Dan, op de plaats van de eindbestemming, staat Marianne ons op te wachten met Champagne. En alles voelt geweldig…
IMG-20140627-WA0003

De rugzakken liggen al in het bagagevak van de camper. Het voelt heel vreemd aan om de laatste kilometers te hebben gelopen. Het is volbracht, maar écht beseffen doen we het nog niet.

We zien je binnenkort lezer, onze thuisreis neemt een aanvang…

Groet en liefs, JAns Lopez.

 

De mars naar het einde van de Wereld, etappe 2…

IMG-20140630-WA0006
29-06-2014. De etappe ging van Negreira naar Logoso, 36 kilometer.

Deze voorlaatste dag laat ik Ans zelf aan het woord. Ans schrijft:

Gisterenavond met Peter een pelgrimsmaal gebruikt en met hem een laatste drankje gedronken. Gezellig.

Vanmorgen vroeg uit de veren en na een simpel ontbijtje op pad. Hele mooie route door bossen en over onverharde paden. Heuvel op en heuvel af. Niet de meest makkelijke paden, maar wel erg mooi. Veel dennenbossen en eucalyptusbomen, ruikt lekker. Grote veehouderijen en maisvelden. Ook kleine dorpjes met keuterboeren.
IMG-20140630-WA0003

Het weer is wisselvallig en soms moet de regencape aan. Onderweg enkele onbekende medepelgrims ontmoet. Een lekkere bocadillo omelet gegeten en bikkelen maar. De omgeving verandert, meer stenen en rotsen, ook weer meer vergezichten.

In Olveiroa besloten we om nog vier kilometer verder te lopen naar Logoso, het ging goed en het scheelt morgen een uur.

In Logoso een bed geboekt in een herberg genaamd O’ Logoso, heel prima. Ons Peregrinabiertje gedronken, kei lekker. Daarna een restaurant opgezocht, een stukje verder, en een heerlijk pelgrimsmaal gegeten. Gezellig nog wat zitten buurten met Belgen en een Duitse jongen.
IMG-20140629-WA0000

Voetbal kunnen we niet zien, want ze hebben geen abonnement of zoiets. Jan houdt ons van thuis uit op de hoogte van de stand. In onze herberg nog een overwinningsbiertje gedronken en dan gauw naar bed. De laatste nacht met z’n tweeën in een herberg!!!! Wel vreemd allemaal, maar het voelt goed. Morgen Finisterre…

Wordt vervolgd…

(© paul)

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De mars naar het einde van de Wereld, etappe 1…

IMG-20140628-WA0007
28-06-2014. De etape ging van Santiago de Compostella naar Negreira, 22 kilometer.

Er zijn een aantal Camino’s, pelgrimswegen, die naar Santiago de Compostella leiden. Er is er maar één die vertrekt vanuit die stad. Het is de korte camino naar Cabo Finisterre, het eind van de wereld…

De naam is een afgeleide van het Latijnse Finis Terrae wat letterlijk vertaald Eind van de Wereld oplevert. Zo dachten de Romeinen, die ook dit deel van de wereld koloniseerden, erover. Ze waren overtuigd van het feit dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder.

Er bestaan verschillende verklaringen voor het feit dat de tocht naar Finisterre het sluitstuk vormt van de Camino de Santiago. Het zou kunnen zijn dat Cabo Finisterre (Cabo Fisterra in het Galicisch) de plaats was die de Kelten Ara Solis noemden. Een plaats waar ze hun heidense zonnencultus bedreven, en die in latere tijden werd omgebogen tot een christelijke rite. Een andere reden was mogelijk de aanname dat op deze plaats de vermoorde Jacubus aan land werd gebracht door zijn dicipelen, in het jaar 44 na Christus. Of misschien wilden de pelgrims gewoon de zee zien, ze waren van zover gekomen en dit was waarschijnlijk de enige mogelijkheid in hun leven om de overweldigingen van de oceaan te ondergaan…
IMG-20140628-WA0004Enfin, hoe het ook zij, voor onze pelgrims was deze zaterdag weer gewoon een werkdag. Om 07.00 uur ging de wekker en terwijl de wandelaars bezig waren met hun ochtendrituelen maakte Theo een ontbijt met brood, eieren en sterke koffie. Het had de hele nacht geregend.

Bij het vertrek vanaf de camping viel het hemelwater met bakken uit de lucht. De cape moest aan, want tijd om te wachten op het einde van de buien was er niet. Met openbaar vervoer (de bus van 08.00 uur) vertrokken Ans en Jan naar de kathedraal om vanaf die plek de tocht naar Finisterre op te pakken.

De wandelaars liepen nog binnen de stadsgrens van Santiago toen het ophield met regenen. De lucht brak niet echt open, maar het was droog bij een aangename temperatuur. De dag ontpopte zich als een prima wandeldag.

De etappe trok door eucaliptusbossen die nog nadropen van de regenbuien. De omgeving oogde groen en fris, de wandelaars waanden zich weer in de relatieve rust van Frankrijk. Er waren niet veel pelgrims op de route zodat er niet voortdurend olá, olá gescandeerd behoefde te worden, het was heerlijk rustig en lekker wandelen.

De bewegwijzering was goed, maar voor de rest diende alles weer zelf opgelost te worden. Slaapplaats vinden, maaltijden ook, aantekeningen maken voor het dagboek, plaatsnamen noteren, enfin… In feite ging alles zijn gewone gangetje, alsof er in het geheel geen Santiago de Compostella was gepasseerd.
IMG-20140628-WA0005

Na 22 kilometer besloten Ans en Jan dat het mooi was geweest. Wilden ze verder trekken dan leek de kans niet denkbeeldig dat ze Peter aus Hamburg zouden mislopen.

Met Peter aus Hamburg liepen de wandelaars in Frankrijk een tijdje samen. Zes weken geleden zagen de pelgrims elkaar voor het laatst. Peter nam een andere route. Hij was intussen al in Finisterre geweest en liep nu een pad richting Portugal waar hij bij Carlos uit Porto op bezoek zou gaan. De gelegenheid voor Ans, Jan en Peter om elkaar nog eenmaal gedag te zeggen was te mooi om te laten schieten. Voor de nacht was er geboekt bij een particuliere herberg.

Intussen verkenden Marianne en Theo de Atlantische kust en zwierven de komende dag wat rond in de buurt. Telefonisch werd het contact onderhouden.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De lange weg naar Santiago de Compostella, rustdag…

jacobus
27-06-2014. Santiago, rondje om de Kathedraal.

Een Hipster denk je dan, een hipster op de Gay Pride.  Baardje, kèk hoedje, namaakborstjes, sjieke jurk, romeinse sandalen, ontbloot been… Hij wordt begeleid door een Voetbal-engeltje; oranje sjerp, rood-wit-blauwe vleugeltjes. Die gast van Donders heeft zijn best gedaan om die twee figuren een beetje leuk te kleden. Denk je dan…

Maar niets is minder waar: dit is Jacobus de Meerdere, in Spanje Santiago genaamd. Van de honderden afbeeldingen die ik de afgelopen maanden van de Heilige bekeken heb is dit verreweg de vreemdste. Ik heb mijn stinkende best gedaan om uit te zoeken hoe het zit met dat ontbloot been, ik vind het nergens terug, ook niet op enige andere afbeelding; wie het weet mag het zeggen, graag zelfs. Ellen denkt overigens dat links van de man een kleine mol zit. Hoe vaak ik haar ook vertel dat het een hondje is en dat Jacobus vaak met die metgezel wordt afgebeeld, ze gelooft me niet. (Een mol heeft geen zichtbare oren Ellen!)

Deze Jacobus staat te pronken in de Kerk van de Witte Maagd in het plaatsje Agoncillo. Op 31 mei stapten Ans en Jan aan hem voorbij. Ze bezaten die dag zoveel energie dat ze kozen voor een verdere halteplaats. Hadden ze dat niet gedaan en zouden ze, naar het oorspronkelijk plan, een slaapplaats geboekt hebben in Agoncillo dan was de kans groot dat ze deze Santiago in levenden lijve zouden ontmoeten. Enfin, dat is geschiedenis…

De legende: Jacobus de Meerdere was een apostel in het gevolg van Jesus Christus. Na de dood van Christus vertrok Jacobus naar het Iberisch schiereiland om er te prediken voor de heidenen. In het jaar 40 na Christus echter verscheen hem de Moedermaagd en ze beval Jacobus om zijn werk voort te zetten in Judea. Jacobus gehoorzaamde en predikte 4 jaren in het Heilig Land, rondtrekkend als pelgrim, tot hij werd gearresteerd en ter dood gebracht door Herodes. Volgelingen brachten het lichaam dan weer naar Spanje, waar het op een geheime plaats werd begraven. Het graf raakte in vergetelheid en pas in de 8e eeuw werd het terug gevonden. Een geheimzinnige ster duidde de plaats aan. Over het graf werd een kapel gebouwd, later een kerk, en nog later een kathedraal, de Kathedraal van Santiago de Compostella.
IMG-20140628-WA0002

Jacobus wordt in Spanje ook vaak te paard afgebeeld. Hij heet dan Santiago Matamoros. Volgens de legende was Koning Ramiro I van Asturië in het jaar 844 in een oorlog gewikkeld met een Morenleger, Ramiro was aan de verliezende hand. Daar verscheen plots een onbekende ruiter op het slagveld. Hij stortte zich doldriest in het gevecht en keerde het tij. De onbekende ruiter bleek niemand anders te zijn dan Jacobus de Meerdere, die daarna de Morendoder werd genoemd.

Er doen nog talloze legenden de ronde, allemaal verhalen waarin Jacobus een wonderbaarlijke rol speelt. In Spanje is Jacobus ongekend populair. Een keur aan kerken, basilieken en kathedralen is aan hem gewijd, de hele pelgrimsweg ook. Jacobus is patroonheilige van Spanje. Ook een hele trits van beroepsgroepen koos hem tot patroon. De hoedenmakers, de kousenmakers en de dierenartsen, om er maar een paar te noemen. En natuurlijk is Jacobus de beschermer van de pelgrims.

Spreekt men over Jacobus dan bedoelt men nagenoeg altijd Jacobus de Meerdere. Er bestaat ook een Jacobus de Mindere, dat was een broer van Jezus Christus; hij speelt in de Katholieke Kerk een bijrol.

In de Kathedraal van Compostella draait alles om Jacobus de Meerdere. Hij wordt er op allerhande manieren afgebeeld en in de crypte onder de kathedraal bewaart men het reliekschrijn.

Ans en Jan bezochten de pelgrimsmis in de kathedraal. En ze hadden geluk, want juist tijdens deze dienst liet men de Botafumeiro zwaaien. De eerste keer dat ik dat zag was in een documentaire over de schrijver Cees Nooteboom; hij leidde de kijkers door de kathedraal en het ritueel met het wierookvat werd breed uitgemeten. Ik wist niet wat me overkwam. Ans en Jan zagen de ceremonie dus in het echt. Maar wil jij het meemaken lezer, dan zul je het moeten doen met het Youtubefilmpje Botafumeiro.

 

Het was een echte vakantiedag voor Ans en Jan. Ze sliepen uit, deden een wasje en ontbeten met Marianne en Theo. Eindelijk at men weer eens iets anders dan de boterham met jam; het werd die ochtend gebakken eieren met spek…

Dan vertrokken de wandelaars met het openbaar vervoer naar het hart van de stad. Informatie over de tocht naar de Atlantische kust moest worden opgehaald, het was snel gebeurd. Vervolgens ontplooide zich een dag van rondlummelen, een beetje cultuur doen en een aantal terassen bezoeken. En in de vroege avond dan die pelgrimsmis in de kathedraal.

Bij de dienst troffen de wandelaars een aantal medepelgrims, volk dat op een of andere manier de afgelopen maanden een rol in hun leven had gespeeld. Er viel een hoop te delen, maar ook ging men elkaar verlaten. Dat was emotioneel en heel hartverwarmend schrijft Ans.

Na afloop namen Ans en Jan de bus terug naar de camping waar de maaltijd werd gebruikt met Marianne en Theo. Men ging wéér te laat naar bed.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 90: Grande Finale…

IMG-20140627-WA0000
26-06-2014. De etappe ging van Pedrouzo naar Santiago de Compostella! 20 kilometer.

Boven dit artikel over de laatste etappe had natuurlijk een kopfoto moeten prijken van de pelgrims terwijl ze aankwamen bij de Kathedraal van Santiago de Compostella. Toch heb ik besloten om te openen met wéér een Jacobsschelp, Ellen wees me op de symbolische inhoud van het plaatje.

Al die schelpen die ik de afgelopen maanden als illustratie gebruikte, hadden natuurlijk een symbolische waarde, zelfs de grashark van Saint Sever, en ze waren me allemaal lief. Maar deze hier oogde speciaal. In tegenstelling tot al die andere Jacobsschelpen was hij volmaakt rond, een gesloten cirkel. De afbeelding toonde een voorafspiegeling van wat er deze dag ging gebeuren. Een cirkel werd gesloten, een reis kwam ten einde, een taak was volbracht. Ans en Jan arriveerden in Santiago…
IMG-20140627-WA0001

De schoenen zijn gestrikt, de herberg wordt verlaten, de stad is nog in diepe slaap, een snel ontbijt en de laatste etappe neemt een aanvang. Iets degelijks schreef Ans die ochtend in alle vroegte bij de eerste foto die ze naar het thuisfront stuurde.

Er waren 20 kilometers te gaan, het weer was prima en het lopen kostte geen enkele moeite. Regelmatig werd er gestopt bij uitspanningen en terrassen, overal trof men goede vrienden en vage bekenden. Een klein feestje van herkenning. Maar uiteindelijk liepen Ans en Jan de route getweeën, daar stonden ze op. Dit was hun zaak, ze hadden er verder niemand bij nodig…

Ans zegt: Toen we het bord Santiago zagen gaf dit ons een “doel bereikt” gevoel. Yes, gehaald!  We realiseerden ons ook dat de lange weg naar Santiago ons eigenlijke doel was geweest. Dat onbeschrijfelijk goed gevoel is nauwelijks te verwoorden. We voelen ons rijk en gelukkig…

Bij het Internationaal Jacobsgenoodschap moest dan het diploma worden opgehaald. Het was er druk, het kostte twee uren wachttijd in een lange rij pelgrims. Het goede aan dat wachten was wel het hernieuwde contact met de talloze pelgrims die de afgelopen maanden regelmatig het pad kruisten. Een hartelijk weerzien, afgewisseld met de melancholie van het afscheid en een gedeeld gevoel van samen iets belangrijkst te hebben bereikt. En het was goed zo…

Ook bezochten Ans en Jan het Nederlands Jacobsgenoodschap. Daar kregen ze te horen dat ze nummer 917 en 918 waren van de Nederlandse pelgrims die sinds mei 2014 in Santiago aankwamen. Evenwel sprak het Genoodschap met gepaste trots haar waardering uit over de prestatie van onze wandelaars. Want geloof maar niet dat er veel pelgrims waren die de tocht écht helemaal, en dan ook nog eens in één ruk, hadden gemaakt.

Hierna zochten de wandelaars Marianne en Theo op, om samen dan de Kathedraal te gaan bekijken. Ze zouden er nog een paar maal terug komen.

En toen moest er natuurlijk gefeest worden. Het overwinningsbier dronk men in een eufore stemming en aansluitend werd het pelgrimsmaal genoten. Vervolgens vertrokken de pelgrims met Marianne en Theo naar de camping. De kampeerbus was berekend op zes personen en daarin zou de komende dagen worden gelogeerd. We sliepen zonder snurkers schrijft JAns Lopez…
IMG-20140627-WA0003

Ik schreef het je al eerder lezer, de wandelaars bedachten zich met een toegift, ze lopen de drie dagmarsen tot aan de Atlantische Oceaan. We zullen er verslag van blijven doen, dus ik geef je een goede reden om de komende dagen het Ministerie te blijven bezoeken. Er was so-wie-so geen reden om het Ministerie niét te bezoeken…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De lange weg naar Santiago de Compostella: tussendoortje…

IMG-20140624-WA0014
27-06-2014.

Een deel van de etappe van gisteren werd verslagen middels foto’s. Het ging wat rommelig, maar wie maalt erom. Aan berichten kwam er nauwelijks iets binnen.

Vandaag hebben de wandelaars een rustdag ingelast, ik verwacht laat op de dag verslag. Door omstandigheden zal de beschrijving van de etappe van gisteren en van de rustdag nóg later op de website verschijnen.

En ook de dagen hierna zullen we kond blijven doen, en wel van de Toegift van de Pelgrims op Santiago…

Wel heb je twee foto’s tegoed; ze spreken, meen ik, voor zich..

image

IMG-20140626-WA0011

Wordt vervolgd!

© paul

 

Update 18.30 uur De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 90, Grande Finale (of laatste loodjes?!)…

Donderdag 26 juni 2014. De etappe gaat van Pedrouzo naar Santiago de Compostella! 20 kilometer.

De schoenen zijn gestrikt, de herberg wordt verlaten, de stad is nog in diepe slaap, een snel ontbijt en de laatste etappe neemt een aanvang…

IMG-20140626-WA0000
IMG-20140626-WA0001

IMG-20140626-WA0002

IMG-20140626-WA0004

IMG-20140626-WA0003

update 11.23

Ans schrijft: Genieten  nog onderweg. Het gevoel, nu ons doel nadert, is moeilijk te omschrijven.
IMG-20140626-WA0005
IMG-20140626-WA0007
Toen we vertrokken uit Gemert, 94 dagen geleden, hadden we na 14,5 kilometer onze eerste rustplek in Stiphout.
IMG-20140626-WA0008
IMG-20140626-WA0009
In deze beek bij Lavacolla, wasten de pelgrims zich vroeger uitgebreid en trokken schone kleren aan, als ze tenminste nog iets fatsoenlijks bij zich hadden. Tegenwoordig is dit, in verband met de vervuiling, niet verstandig.
Wordt vervolgd lezer… nog een klein stukje!
voor santiago
IMG-20140626-WA0010

Enfin lezer en kijker, het is dan zover..

Nadere informatie volgt nog. Op dit moment (18.00 uur) staan Ans en Jan in de rij te wachten op hun Santiagodiploma. De geschatte wachttijd is twee uur.

Paul Ellen.

.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 89…

IMG-20140624-WA0013
25-06-2014. De etappe ging van Arzua naar Pedrouzo, 20 kilometer.

Deze dag wandelden de pelgrims naar Pedrouzo, ze liepen de voorlaatse etappe van de Lange Mars op Santiago de Compostella. De volgende dag zouden ze de Santiago binnentrekken. Afhankelijk van welk pad ze namen hadden ze tot aan de Kathedraal nog 20 kilometers te gaan. Helemaal gedaan was het dan nog niet met de tocht, Ans en Jan hadden ergens op de Lange Weg besloten om de drie dagmarsen van Santiago tot aan de Atlantische Kust er nog aan te plakken. En natuurlijk zou ik verslag blijven doen, het was bijkans een verslaving…

Martien liet een reactie achter bij het artikel over de vorige etappe. Ze luidde min of meer: Ook van de lezer maakt zich enige ontroering meester. Zal het dan echt afgelopen zijn over een paar dagen: Niet meer de verwachting van wat er morgen gebeuren zal. Niet meer de fotoos van lokkende verten. Dat wordt afkicken. Of liever: Ans en Jan: loop de hele weg alsjeblief ook terug.

Het was een aanlokkelijke gedachte, Ans en Jan die pelgrimeren van Santiago naar Gemert (Handel?). Ze zouden het zomaar kunnen. Of ik het zou trekken om nog eens 95 artikelen te schrijven in dit tempo, valt te betwijfelen. Ik merk dat ik er een beetje doorzit, ik begin te formuleren als een oud wijf, er sluipen slurdighijdjes in de tekst en soms is de swung eruit. Maar het was ook ontzettend leuk om te doen.

Over de tocht van deze dag was de berichtgeving karig. Mooie route schrijft Ans. Steeds meer pelgrims oftewel meer wandelaars. De laatste 25 kilometer lijkt steeds meer op file-lopen, de terrassen zitten ook voller. Punt.
IMG-20140625-WA0000Bij het naderen van Pedrouzo staken Ans en Jan een weg over. Op dat eigenste moment stonden ze dan oog in oog met de hulptroepen uit Gemert. Marianne en Theo arriveerden met de grote camper die over enige dagen de pelgrims ging repatriëren.

Gevieren bekeek men de Pelgrimsherberg, om daarna op een terras neer te strijken. Na enige uren in elkaars gezelschap vertrokken Marianne en Theo naar hun camperplaats onder de rook van Santiago. Ans en Jan zochten een restaurant op.

Kliene anekdote: de dag hiervoor zaten Ans en Jan te genieten van hun broodje Tietjeskaas, ergens in een etablissement in Arzua. Op enig moment stapten er drie vrouwen binnen, ze kwamen uit Ierland. De vrouwen pelgrimeerden naar Compostella (alleen de laatste 100 kilometer) en waren bezig aan de etappe naar Melida, maar konden het plaatsje niet vinden. In Melida hadden ze een hotel geboekt en daar ook bevond zich hun bagage. De vrouwen waren nu echter in Arzua beland, Melida lag 15 kilometer terug. De dames waren al keuvelend door Melida getrokken zonder het te herkennen. Ze hadden 30 kilometer gelopen in de plaats van de geplande 15 kilometer. Per taxi reisden ze nu af naar hun hotel, om dan de volgende dag de etappe Melida-Arzua opnieuw te doen. Hun bagage zou ook dan weer op hen liggen te wachten in een vooraf geboekt hotel. Onze pelgrims konden hartelijk om lachen om die verwende smurfen. Pelgrimeren van hotelkamer naar hotelkamer, het zou wat…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 88…

Spaanse waterkruik
24-06-2014. De etappe ging van Melide naar Arzua, 18 kilometer.

Ezeltjeskruik noemde Jan van Gemert het ding. Jan bezat verschillende exemplaren, hij bracht ze mee uit Spanje. Ik was op slag verliefd op die kruiken en zeurde hem de kop gek ten einde er een van hem te kunnen overnemen.

Nu had Jan al jaren een oog op een van de Koreaanse potten die in onze keuken stonden te lonken, dus lag het voor de hand om een handeltje te maken: hij die ene Koreaanse pot, ik een ezeltjeskruik. En we werden er geen van beide slechter van: ik bezat twee nagenoeg identieke potten, ik kon er dus een missen. En Jan zat so-wie-so ruim in z’n kruiken.

Of de naam ezeltjeskruik authentiek was weet ik niet, ik heb altijd een vermoeden gehad dat Jan de naam zelf verzon. Maar het dekte wel min of meer de lading. De kruik werd gebruikt op reis of bij het werk op het veld om de dorstige boer of reiziger de kans te bieden zich te laven aan koel helder water. Hij (de kruik wel te verstaan, niet de boer) werd dan aan de haam of het zadel van paard, muildier of ezel gebonden. De kruik had een platte achterkant, zodat hij gemakkelijk tegen de flank van het beest bleef hangen en niet vervelend ging schommelen. Het materiaal waaruit de kruik werd gebakken was een eenvoudige, wat ruwe klei (vuile pijpaarde misschien) en glazuur ontbrak er in het geheel.

De reden dat dat glazuur ontbrak was eigenlijk een simpele. Dit soort kruiken werden ‘s nachts in de waterput gehangen. Ongeglazuurde gebakken klei was licht poreus en dus zoog de kruik zich vol koel water. En ook de inhoud was koel; bronwater kwam zelden warmer dan 10 graden opgeborreld.  En aangezien steen een slechte geleider was liet de kruik overdag slechts mondjesmaat zijn koelte los. Pas in de avond raakte het water aan de lauwe kant, maar dan werd de kruik weer voor een nacht in de waterput gehangen. Simpele natuurkunde, maar onwaarschijnlijk effectief in gebruik.

Enfin, de kruik hangt intussen al weer een jaar of vijfentwintig in onze keuken, je mag hem wel komen aaien als je wilt. Dit exemplaar komt uit Baskenland, maar ik begrijp dat ze in een grote delen van Spanje in gebruik zijn of waren. Bij nader inzien lijkt de kruik wel wat op die Tietjeskaas. Dat zal dan de Noord-Spaanse invloed zijn…
IMG-20140624-WA0000

En terwijl ik dat verhaal van die Ezeltjeskruik zat te verzinnen kwam er een foto binnen op Ellens telefoon, het was nog vroeg in de ochtend. Een afbeelding van een Caminobaken was het; Santiago 50 kilometer, het stond er echt! Op slag kreeg ik de kriebels, het einde van de reis was nu overduidelijk en onvermijdbaar in zicht.

Op 26 juni wilden de pelgrims Santiago de Compostella binnentrekken, zo stak het in de planning. Die afstand van een goede 50 kilometer kon dus uitgesmeerd worden over drie werkdagen. Over een slaapplaats maakten ze zich niet druk, er was zat te vinden zo dicht bij de Pelgrimsstad. Ook leeftocht inslaan vormde geen probleem meer. Geniet die laatse drie dagen zoveel mogelijk, hield een medepelgrim hen voor. En Ans en Jan dachten er precies zo over.

Een wekker werd er niet meer gezet, men zag wel… Tegen 07.00 uur stonden Ans en Jan op en om 07.30 was het tijd om op te stappen. Een eenvoudig ontbijt met geroosterd stokbrood en jam werd weggespoeld met een kop sterke koffie, Spaans ontbijt noemde Ans het…
IMG-20140624-WA0017

De dag lag open en de route was niet lang, alle tijd om her en der aan te leggen. Het begon al in de Santa Maria, een van oorsprong romaans kerkje in de vertrekplaats Melide, waar de reizigers onder de indruk raakten van de laat middeleeuwse freco’s.

In de buurt van de kerk had het Toersitenbureau zich gevestigd, daar moest de stempel worden gehaald. Daar ook kregen de pelgrims te horen dat er op de laatse 100 kilometer minimaal twee stempels per dag gehaald dienden te worden, wilde men in aanmerking komen voor het Santiago-diploma…  Het is niet geheel duidelijk hoe Ans en Jan hierop reageerden, maar het thuisfront was verbolgen.

Het zou betekenen dat de eerste de beste smurf die die  laatste ( en voor hem enige) honderd kilometer op z’n janboerefluitjes wandelde en wat stempeltjes liet slaan, aan het eind z’n speldje kreeg, terwijl wandelaars met 2400 kilometer in de benen het verder wel kunnen schudden. Welke Paap was hier uit de bocht gevlogen? Enfin, we zouden zien…

De hagelstenen van de vorige dag, groot als golfballen, waren nog niet geheel weggesmolten op de hogere delen van de tocht. Het was de sport om erover af te dalen, het leverde een aardig plaatje op.

Het was deze dag toch weer flink klimmen. De wandelaars vonden het niet erg, het ging hen gemakkelijk af. Maar begrijpen deden ze het niet helemaal; het voelde aan alsof men naar grote hoogte steeg, terwijl Santiago op korte afstand lag, op slechts 251 meter.

Door de eucalyptusbossen voerde de etappe naar Castaneda. In dat plaatsje lag een kerkje waar maar liefst drie prachtbeelden van Jacobus te vinden waren. Het loonde de moeite ze te fotograferen.
IMG-20140624-WA0005

In Azura werd dan geboekt bij de Pelgrimsherberg. Een prima plek om te zijn, vriendelijk en redelijk ruim van opzet. Een goed geoutilleerde keuken bezat de herberg ook, van alle gemakken voorzien om zelf een pelgrimsmaal te bereiden. Vreemd genoeg waren er dan geen pannen te vinden, en ook aan bestek ontbrak het er. (Bondje met de Horecaf…) Typisch voor de streek dachten Ans en Jan, ze hadden het al vaker meegemaakt. Zijn benieuwd of ze hier de cursus naaien zonder draad al gehad hebben schrijft Ans.

Maar goed, het werd verplicht buiten de deur eten, merkten de wandelaars wat benepen op. Wij, thuis aan de keukentafel (Ellen, Vriend Jan en ik) keken elkaar wat verwonderd aan toen we het verslagje uit Arzua lazen. Wat willen jullie nu toch? Jullie zouden gaan genieten, waarom dan geklaagd over ontbrekend kookgerei… Zoek een goed restaurant op, profiteer van de mooie Noord-Spaanse keuken, kies uitgelezen spijzen en laat je vollopen met de beste drank. Jullie hebben het verdiend…
IMG-20140624-WA0018

De lunch, deze dag, was niet oudbakken. Knapperig vers brood  en twee bakken Paterkesbier. En ach, dat kaasje…

Ans sliep die nacht in bed nummer 33. Het gaf al een beetje een thuisgevoel.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

 

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 87…

IMG-20140623-WA0006
23-06-2014. De etappe ging van Hospital de la Cruz naar Melide, 24 kilometer.

Kyan was jarig, en dat was zelfs te merken op de Camino de Santiago de Compostella; opa’s rugzak was versierd, hij vierde ook een beetje feest voor zijn kleinzoon… Hiep, hiep, hoera voor Kyan!

Om 06.30 uur stonden de wandelaars op, een goed half uur later waren ze al onderweg. Bij de eerste de beste gelegenheid, en dat was al na drie kilometer, werd er ontbeten: gebakken eieren met spek.

Al snel toonde de omgeving zich heuvelachtiger, met hier en daar een behoorlijke klim. De route trok door heidevelden en door de Sierra de Ligonde, waar de granieten heuveltjes boven het groen uittorenden.

Het was nog een goede 75 kilometer gaans naar Santiago toen de eerste eucaliptusbomen zich aandienden. Al geruime tijd voordat ze in het zicht kwamen hadden Ans en Jan het geroken, die weldadige, wat prikkelende geur van eucaliptus…
IMG-20140623-WA0009

Er verschenen ook steeds vaker stenen kruisen aan het pad, Cruceiro’s, met daarop verbeeldingen van de Lijdensweg en het leven van de Maagd. Je vond ze heel Galicië door.

Op de juiste tijd kwamen de wandelaars aan in het dorpje Palaso de Rei, het was twaalf uur en tijd voor de lunch. Ditmaal niet met meegenomen brood en kaas, maar met een heuse snack: een smakelijke hotdog. Het leek bijna een frikandel speciaal schrijft Ans, we misten nog het gleufje en de uien… 

En verder ging het weer, nu door een vochtig gebied. Het was uitkijken geblazen, er moest voortdurend over stapstenen worden gelopen, ten einde geen natte voeten te krijgen. En voortdurend waren er die kleine boerendorpjes. En ook nu lag er weer overal mest voor de boerderijen en werden de koeien gehoed door de boer zelf. Het oogde er als 50 jaar geleden en zo rook het er ook.
IMG-20140623-WA0012Nagenoeg elk huis had een Horreos, een natuurstenen graanopslag op poten. Het was de Galicische manier om ongedierte bij het graan weg te houden.

In Melide vonden de wandelaars een slaapplaats. De reizigers waren nog niet binnen of er brak een hagelbui los. Stenen zo groot als golfballen!

En dan restte er deze dag nog een maaltijd en voetbal…
IMG-20140623-WA0008Ans en Jan ondertekenden hun berichtje met: JAns Lopez…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>