WATERKERS….

Ik zie het hier bijna nooit in de winkel liggen maar vandaag was er waterkers. Ik vind dat erg lekker dus een zakje gekocht en er een salade van gemaakt met een uitje en tomaatjes. De smaak viel wat tegen, een beetje flauw. In Luxemburg koop ik vaak waterkers, het ligt daar in de grote Cactus supermarkt in een speciale bak met stromend water. Altijd kraakvers in mooie bosjes gebonden. Die waterkers smaakt veel pittiger. In het riviertje de Aisch, vlakbij onze caravan, groeit het op sommige laagwater plaatsen. We plukken het dan zelf uit het water, dat is helemaal lekker. Ik maak er soms soep van; Waterkerssoep. Een uitje fijnsnijden en in boter even glazig bakken. Een lepel bloem erbij doen, goed roeren en beetje voor beetje een liter water toevoegen. Aan de kook brengen en er 50 gram fijngesneden waterkers bij doen. Vijf minuten doorkoken en met de staafmixer alles pureren. Een beetje room toevoegen en op smaak brengen met peper, zout en wat nootmuskaat. Wij aten vandaag waterkerssalade, lamskarbonaadjes en een paar frietjes. Kaas toe. En espresso

© ellen

FORNUIS…

Gisteren nog gepraat over de voor- en nadelen van een AGA fornuis, zie ik vandaag opeens dit prachtige fornuisje, gemaakt door Julia. Julia heeft belangstelling voor koken en alles wat er mee te maken heeft. Ze beschrijft ook heel mooi hoe je zo’n fornuisje moet maken, bijna een recept! Zie ook Eupotours.

OMELETTE SIBERIÈNE…

Een heel klassiek recept maar bijzonder geschikt voor een groot gezelschap. Er zijn een allerlei variaties te maken met verschillende soorten ijs, vruchten en drank.

2 kleine cakes, 2 liter roomijs, 1 doos diepvries frambozen (deze week unaniem uitgeroepen tot supergezond!), Likeur(mits voldoende alcohol) of Cognac om te flamberen. Eiwit van tien eieren, beetje suiker. Snijd de cake in de lengte in drie plakken en leg ze naast elkaar op een bakplaat. Sprenkel er wat likeur over en strooi er de ontdooide frambozen over. Snijd het ijs in twee plakken en leg dat op de cake. Daarop de tweede laag cake en ijs. Het eiwit met de suiker stijfkloppen. Bedek het geheel nu snel met het eiwit. Alles moet helemaal bedekt zijn anders gaat het ijs smelten! Zet de ijstaart nu in een voorverwarmde oven op 250 graden. In ongeveer 5 minuten bakt het eiwit mooi lichtbruin. Aan tafel flamberen met cognac.

© ellen

VOOR DE STATISTIEKEN…

Na de zalm volgde een heldere bouillon met verse tuinkruiden. Het hoofdgerecht lamsvlees met ansjovisjes en kappertjes ( beschreven 28 januari 2006) Voor 16 personen heb ik 4 kilo lamsvlees gebruikt. Er was een klein beetje over. Erbij 1 kilo kleine ronde pasta. Gesmoorde paprika’s met knoflook en balsamicoazijn, (3 rode, 3 groene, 3 gele en 3 kleine oranje paprika’s, 6 teentjes knoflook) Recept: zie 15 maart 2006. Tomaatjes met blokjes courgette uit de oven. (2 courgettes en 3 doosjes kleine tomaatjes) Het lamsvlees en de soep had ik thuis al gemaakt, de rest ter plaatse.

© ellen

GEPOCHEERDE ZALM…

Gisteren een afscheidsetentje voor Berry, een collega van Paul. Berry vond het leuk om dat gewoon bij hem thuis te houden.Het leek hem aardiger dan het notoire café- of restaurantfeestje. En dat vonden wij ook. Zodoende werd het Ministerie uitgenodigd om het etentje te verzorgen. Er zouden 16 mensen aan de maaltijd deelnemen. Nadat Paul de auto schoongemaakt had hebben we alle spullen erin geladen en zijn we naar Grave gereden. Koken in een vreemde keuken is toch altijd wel spannend. Is er wel een oven, hebben ze een mixer, zijn er goede messen in huis? We namen een hele inventaris mee, om op alles voorbereid te zijn. Gelukkig was er een prima oven, en dezelfde gasplaat als wij thuis hebben, dat is dan al wat vertrouwd. We aten vooraf; gepocheerde zalm met komkommer en een romige mayonaise met verse dille Ik had de vis thuis gepocheerd, in de pan vervoerd en in Grave, (of moet ik Velp zeggen?) op een schotel opgemaakt. De mayonaise had ik ook thuis al gemaakt. Het was een mooie verse zalm van 3 kilo. Bij aankoop dachten we dat de zalm helmaal in de vispan zou passen. Helaas was hij net een stukje te groot. Ik moest kiezen: de kop of de staart eraf. De staart leek me minder erg. De amputatie heb ik verborgen onder komkommer en groen. 

Pocheren is net niet koken, de temperatuur van het vocht op 80 graden houden. Ik gebruikte 1 fles Riesling (uit de Elzas), water, 1 flinke sjalot en selderij, peterselie, laurier, stengel bleekselderij en wat tijm. De kruiden in een bosje bij elkaar binden. De vis ook op een paar plaatsen met garen opbinden. De bek dichtbinden anders gaat hij lelijk gapen. Pocheertijd een krap uurtje. Dan het vel voorzichtig verwijderen en de vis op een schaal opmaken. De saus; maak zelf mayonaise; ( zie basisrecept dd 24 september 2005, maar zonder knoflook) Voeg ¼ liter room bij de mayonaise, wat extra citroensap, en een klein bosje fijngehakte dille.

© ellen

HET SCHIET AL OP!..

De voorbereidingen voor het feest vanavond zijn in volle gang.
Gelukkig heeft het Kind geen tijd om langs te komen, zij mag in dit soort situaties graag fijntjes opmerken: “Al een beetje kookstress?”
Het valt overigens best mee met de stress, het tijdschema klopt. De vis pruttelt, zo ook het lamsvlees. De soep moet geklaard en het toetje kan pas vanavond, ter plekke, gemaakt worden.
Dat ik de auto moet poetsen (er moet ten slotte voedsel in vervoerd worden) is minder.

Kleine correctie; de vis pruttelt niet! De vis wordt gepocheerd, en dat moet niet pruttelen

EL PATIO ANDALUZ…

Paul schreef het al, vanavond een etentje met mijn collega’s. Het was een afscheidsetentje voor Monique. Zij is werkt nu in een andere Fontys mediatheek in Eindhoven. Niet zo’n echt afscheid dus, maar reden genoeg om samen weer eens te gaan eten. Spaans ditmaal. Een aardig Spaans restaurant aan de Woenselsemarkt in Eindhoven. Zonder al te veel pretenties, redelijke prijzen, redelijk eten, hele aardige, attente bediening. We waren met acht, allemaal vrouwen, en het was een gekakel van jewelste, maar heel gezellig. We aten het menu van de woensdag, speciale prijs € 19,50. Voorgerecht en hoofdgerecht, keuze uit 5 verschillende gerechten. Dessert, keuze uit twee gerechten. Huiswijn was goed en betaalbaar. Ik koos vooraf gegrilde garnalen met veel knoflook en pepertjes en een gegrilde entrecote als hoofdgerecht. Was lekker, veel knoflook en een Spaans pepertje bij de garnalen. Een smakelijke, goed gegrilde entrecote. Erbij aardappeltjes met Spaanse ham, en salade. Een zoet dessert eet ik bijna nooit maar mijn collega’s vonden het een heerlijk toetje; kleine flan caramel, room, bolletje kaneelijs op een mooi opgemaakt bordje. Voor mij een espresso. Kortom een prima avond. Lekker gegeten in goed gezelschap. En Monique, zo’n afscheid is het nu ook weer niet. We zien elkaar nog vaak, onze werkplekken liggen hemelsbreed maar 600 meter uit elkaar!!! nog een paar foto’s op Flickr (mapje etentje Monique)

© ellen

QI BAISHI…

 

 Ellen is naar een etentje met collega’s. Je zult er later op de avond nog wel van horen en zien, ze heeft de camera mee. Ik beperkte me tot een fast-food maaltijd van de Chinees. Er viel geen eer aan te behalen en dus doe ik er het zwijgen toe. Evenals een vorige keer (log 14 februari 2006) wil ik je echter niet helemaal teleur stellen. Ook nu heb ik een plaatje uitgezocht van de Chinese schilder en drukker Qi Baishi (1864-1957). Een beetje oneerbiedig mag je hem de Chinese Picasso noemen. Zowel Baishi als Picasso zijn fenomenale tekenaars. Sinds Baishi doorbrak in het westen in 1930 is hij niet meer weg te denken in het wereldje van de liefhebbers van oosterse schilderkunst. Hoewel zijn werk op het eerste gezicht traditioneel aandoet is het dat niet. De losse toets en expressionistische manier van schilderen was (is?) uniek in China. Zijn thema’s komen nagenoeg altijd uit de natuur, maar hebben ook verwantschap met de Europese traditie van het stilleven. Mooi hè?

© paul

WIJNSCHIP VAN NEUMAGEN….

Berry neemt morgen afscheid van ons team. Ellen zal bij die gelegenheid koken, en ik mag hand en spandiensten verrichten. De boodschappen voor de maaltijd heb ik binnen, zo ook de wijn. Bij de gestichtskeuken kon ik een zalmplank lenen en dat was ook nodig. De zalm voor morgenavond meet 80 centimeter en ik kon hem nergens op kwijt. Na al het geboodschap zat ik dan eindelijk aan de welverdiende koffie. Rommelend in een doos met oude trivialia, kaarten en reisgidsjes viel mijn oog op een entreekaartje van het Rheinisches Landesmuseum Trier. Het beeldmerk van dat museum is een plaatje van een grafsteen uit de Romeinse tijd. Het stelt het wijnschip van Neumagen voor. De grafsteen waar het om gaat dateert uit het jaar 220. Je ziet een schip met zes roeiers en twee roergangers. Er steken tweeëntwintig roeispanen uit de buik van het schip. Verder is het beladen met wijntonnen. Oorspronkelijk bestond het grafmonument uit twee van deze schepen, maar het andere is jammerlijk verloren gegaan. De afbeelding symboliseerde het beroep van de gestorvene, hij was wijnhandelaar. In de vierde eeuw vond er een grote opleving plaats van de Gallo-romeinse cultuur in het Moezelland, te beginnen bij Constantijn de Grote. Er werd volop gebouwd, en het vreemde is dat men daarbij onder anderen relatief jonge grafmonumenten gebruikte als bouwmateriaal. Ons schip diende als funderingssteen van een fortificatie in Neumagen en kwam pas bij opgravingen, eind negentiende eeuw, weer tevoorschijn. Het schip bevindt zich nu dus in het Rheinisches Landesmuseum in Trier. Er staat een kopie van het grafmonument bij de Peterskapelle in Neumagen. Het Ministerie ging ook dáár kijken, maar dat viel toch wat tegen. Het beeld is niet alleen nagegoten, maar de ontbrekende delen van het origineel zijn ook aangevuld. Het is niet goed gedaan, het ziet er lullig uit. Daarom maar de afbeelding van het origineel, de beschadigingen ten spijt. Het is geen groot beeldhouwwerk, eerder aandoenlijk. Toonbeeld van degelijke Gallo-romeinse, burgerlijke kunst. Overigens wordt het schip, samen met nog wat archeologische vondsten, gezien als het bewijs voor de vroege wijnbouw in dat gedeelte van Duitsland. Neumagen (Noviomagus) is heden ten dage nog een belangrijk wijnbouwcentrum.

© paul