Kersen uit de Haspengouw…

Posted on July 26, 2010 by Ellen Bouckaert

Het blijft hink-stap-sprong. Af en toe hebben we toegang tot internet, meestal niet. Als dat zo nog even doorgaat besluit ik om helemaal niet meer te schrijven. Van de twijfelzucht van onze Luxemburgse providor wordt ik niet goed. Enfin…, het lijkt nu allemaal weer even te gaan. Achterstallig onderhoud dan maar.

Maandag, laat op de dag, toog ik op weg ik om me weer bij Ellen te vervoegen, op onze stek in Luxemburg. De radio meldde twee fikse files tussen Eindhoven en Maastricht, eentje van negen kilometer, de andere acht. Ik besloot dan maar binnendoor te rijden, door de Kempen en Belgisch Limburg, om dan via Huy door te steken naar de Ardennen. Het gaat een stuk langzamer, maar je schuift door prachtig landschap en je ontloopt elke vakantiefile.

De weg voerde me dwars door de Haspengouw, zeg maar de Betuwe van België. Het fruit hing prachtig te blozen aan de overwegend laagstamboompjes. Peren, pruimen, druiven en ,gek genoeg, weinig appels. (Terwijl ze die toch zat moeten hebben.)

Aan de ganse route door de Haspengouw stonden kraampjes langs de kant van de weg. Hele families zaten er kersen te lezen. En al dat prachtig fruit werd tegen schappelijke prijzen aangeboden. Kersen, kersen en nog eens kersen…

Een stukje ten zuiden van Sint Truiden kocht ik bij een mooie blonde deerne een kilo van de soort Lapin. Een mooie bolle kers met wat vettig, stevig vlees. Het mondgevoel doet denken aan spekkersen, maar de Lapins zijn overdadig zoet. En de kleur alleen al is een feest om naar te kijken. Ik betaalde €4,- voor een kilo.

Op dit moment komt Zjak aan met drie bijna-pubers. Ik stop met schrijven, we hebben logées…

Pasta met tonijn en tomatensaus…

Posted on July 22, 2010 by Ellen Bouckaert

Het lijkt er even op dat het toch weer goed komt met het digitale zandpad. Even afwachten of ik dit stukje ook echt kan plaatsen. Een kleine test dus, anders heb ik weer alles voor niets geschreven. (dat is me deze week al een paar keer overkomen.)(gelukt!)

Moeilijk om twee keer hetzelfde stukje te schrijven maar toch maaar hetzelfde recept beschrijven: Pasta met tonijn en tomatensaus. Ideaal eten op een camping, zeker als je bijna niets meer in huis (of tent/caravan) hebt. Meestal doen we vóór Paul weer naar Nederland vertrekt samen even flink inkopen. Dit keer kwam dat er door omstandigheden niet van en moest ik dus maar wat improviseren met wat er nog in de voorraadkast was. Nu hebben we door de jaren heen hier wel geleerd een slimme voorraad aan te leggen voor onverwachte omstandigheden, de dichtstbijzijnde winkel is 6 kilometer en daar verkopen ze benzine(!) vers brood, wat concerven en drank. Dat is dus alleen voor noodgevallen. De eerste supermarché is zo’n 20 kilometer verderop.

Op voorraad dus altijd: spaghetti, blikken tomaat, een paar blikjes tonijn, blikjes met bonen, een pot met gedroogde linzen, wat kruiden, peper en zout, koffie en witte wijn. Voor Hond Max staat er altijd een blik met brokken en een blikje vlees. Een paar uien en een bol knoflook had ik ook nog, meer dan genoeg voor een prima maaltijd.

voor twee personen:
1 kleine ui, 1 teen knoflook, fijngesneden
1 blikje tonijn
1 blik tomaten
wat olijfolie
peper en zout
eventueel verse basilicum

Verwarm de olie en bak daarin de ui en knoflook even aan. Bak, als je dat hebt ook een paar stukjes ham of spek mee. Voeg de tomaten erbij en laat even inkoken. Kruid met peper en zout. Kook intussen de spaghetti beetgaar. Voeg de tonijn bij de tomatensaus en schep de spaghetti door de saus.

Kopje espresso toe.

En ondertussen op de camping…

Posted on July 22, 2010 by Ellen Bouckaert

De groeten uit Luxemburg! Ik heb het hier best naar mijn zin. De temperatuur is gelukkig wat gezakt, een enkel buitje vandaag en voor de rest prima weer. Ook Hond Max geniet met volle teugen. Lekker luieren, af en toe blaffen en snuffelen aan een vreemde hond, een eindje wandelen en volop aandacht. Wat wil je nog meer?

Ik heb de kleine caravan ingericht als ‘kantoor’. De laptop, met soms internet, staat op de tafel en vandaaruit kijk ik op de bossen.

Morgen weer een recept. Ik ga een kopje espresso drinken!

Digitale snelweg blijkt zandpad…

Posted on July 20, 2010 by Ellen Bouckaert

Het is heus niet zo dat er niks te schrijven valt, het tegendeel is zelfs het geval… Ook rusten we aangaande dit dagboek niet vrijwillig op onze lauweren, maar eerder noodgedwongen. Het zit zo: Ellen verblijft op haar vaste stek in Luxemburg. Er zou daar gewoon geïnternet moeten kunnen worden, ware het niet dat er ergens in de toegangsweg naar onze lap-top een blokkade is opgeworpen. Al dagen probeert men deze te vernietigen of ongedaan te maken, het is vooralsnog niet gelukt. En ik zit thuis met een kapotte computer. Kwestie van zichzelf opgeblazen. Ik ben dus noodgedwongen afhankelijk van andere plaatsen waar ik mijn berichtjes achter kan laten. Ook dat wil niet echt werken. In het laatste geval ligt dan overduidelijk aan mij, ik ben en blijf een digibeet. En met Ellen buiten mijn directe omgeving wil ik nogal eens dingen fout laten gaan (stukken kwijt, krijg foto’s niet geplaatst, enzoverder enzovoorts).

Enfin…, je bent voor even bijgepraat. We gaan met man-en-macht verder met het plavuizen van ons digitale zandpad. Binnenkort lukt alles weer, je zult het zien…

Kip met citroensaus…

Posted on July 10, 2010 by Ellen Bouckaert

Het was hier vandaag superwarm, de temperatuur steeg ruim boven de dertig graden. Ik ga morgen maar eens een thermometer kopen. In de caravan in Luxemburg hebben we twee meetpunten, waarvan één zo’n mooie, die ook de hoogste en laagste temperatuur onthoudt. Zoiets ga ik me voor hier ook maar eens aanschaffen.

Maar ja, warm of niet, er moet toch gegeten worden. We willen nu allemaal met zo weinig mogelijk moeite een zo smakelijk mogelijke maaltijd op tafel zetten. Veel mensen grillen iets op de barbecue maar ik vond dat het eigenlijk te warm was om het ding aan te steken. Toch maar even de keuken in dan. Drumsticks van biologische kip met citroensaus dat leek me wel wat voor een warme dag.

Kip met citroensaus. Van oorsprong een gerecht uit Marche, de oostkant van Italie. Een zondags feestelijk gerecht. Neem een goede kip, met een plofkip is dit eigenlijk niet te maken. Je kunt een hele kip kopen en zelf in stukken verdelen of koop bijvoorbeeld drumsticks of poten.

Voor 2 personen:

4 drumsticks van kip

boter, peper zout
1 heel fijngehakte teen knoflook
2 1/2 dl bouillon

voor de saus 2 eidooiers en 4 eetlepels citroensap

Braad de stukken kip in de boter aan alle kanten mooi lichtbruin, voeg de knoflook toe en smoor even mee. Blus dan af met de bouillon en laat de drumsticks nu ongeveer 30 minuten zachtjes garen. De gaartijd is heel afhankelijk van het soort kip dat je gebruikt. Een biologische kip heeft een langere gaartijd nodig.
Als de kip gaar is moet het vocht bijna helemaal verdampt zijn. Is er nog veel vocht in de pan laat het dan verdampen door even zonder deksel door te stoven.

Klop in een kom de dooiers los en voeg er beetje voor beetje het citroensap bij. Klopt dat nog even tot je een mooi zalvig mengsel hebt. Neem de pan van het vuur en giet de saus over de kip.
Roer snel alles goed door zodat de kip omhult wordt met de saus. Leg de stukken op een voorverwarmde schaal en giet de rest van saus erover. Strooi er wat gehakte peterselie over.
© ellen

Linzen uit Berry…

Posted on July 10, 2010 by Ellen Bouckaert

Linzen zijn lekker, zoveel is zeker. En je vindt ze in allerlei kleuren, maten en variëteiten. En elk linzen-producerend land heeft wel een bijzondere soort in de aanbieding. De oorsprong van deze peulvruchten moet je zoeken in Klein-Azië. Al lang voor onze jaartelling werden ze er gekweekt. En intussen hebben ze hun weg gevonden over de hele wereld. Alleen al in Indië worden ruim vijftig verschillende soorten verbouwd.

In Frankrijk zijn het de Puy-linzen die de nationale trots vertegenwoordigen. En eerlijk is eerlijk, ook het Ministerie mag ze graag als favoriet aanprijzen. Maar Frankrijk heeft meer…

Het was, geloof ik, Piet die met een pak linzen uit de Berry langs kwam. En iets later vonden we ze zelf ook in een supermarkt in Luxemburg. Lentilles vertes du Berry, zo luidt de officiële naam. Een groep van veertig producenten in de Champagne Berrichonne in de regio Berry richtte een soort samenwerkingsverband op om de wat kwijnende linzenteelt nieuw leven in te blazen. Men zette in op kwaliteit, en met succes. In 1996 verwierf het verband het prestigieuse Label Rouge keurmerk, ten teken van productkwaliteit gepaard aan milieuvriendelijkheid. Later kwam daar nog eens het Europese keurmerk voor streekgebonden producten bij.

Ze smaken ons heel best, die linzen uit Berry. Zijn de Puy-linzen pittig van smaak, die uit Berry zijn eerder zoet en mild. En hoewel onze voorkeur uitgaat naar de smaak van de linzen uit Puy, zijn er genoeg maaltijdcombinaties te bedenken waarbij we eerder Berry-linzen zullen gebruiken. Eén nadeel wegen we echter zwaar. Ondanks de voorzichtige bereiding werden de Berry-linzen wat slapjes (en niet één keer, maar elke keer…). Dat gebeurt ons nu nooit met die van Puy.

De laatste keer dat we ze aten, samen met een gegrild kuiken, maakte Ellen er een torentje van. Leek het allemaal toch nog vormvast…

Pesto op de Noord-Italiaanse manier…

Posted on July 9, 2010 by Ellen Bouckaert

Het was vandaag warm, zeer warm, hier in het Zuiden. De thermometer op mijn werkplek gaf precies dertig graden aan. Geen weer om je druk te maken eigenlijk, maar toch…Soms moet er even snel en hard gewerkt worden (ik werk in een Hogeschool-mediatheek). De boeken voor het volgend schooljaar zijn besteld en al bijna allemaal afgeleverd. De kasten puilden uit en dus moesten we weer eens aan een grote sanerings- en uitbreidingsactie beginnen. Een paar kasten erbij, ‘even’ alles opschuiven… Vandaag zo’n 90 planken met boeken opgeschoven, pfffft! Eigenlijk heb ik nu vakantie maar ik wil toch de resterende kasten, nog vóór de studenten in september weer komen, helemaal opgeschoond, verplaatst en up-to-date hebben. Dat betekent dat ik volgende week nog maar een paar uurtjes ‘doorwerk’ in mijn vakantie. Gelukkig kan ik dan zelf mijn werktijden zo ongeveer bepalen. Echt “Feierabend” is het dus nog niet voor mij, maar toch een heerlijk vooruitzicht; zes weken vakantie!!!

Met dat idee in mijn hoofd was het nog nèt te doen om thuis wat lekkers te koken: Pasta met verse, natuurlijk zelfgemaakte, pesto. Pesto op de Noord-Italiaanse manier. Dat wil zeggen met veel boter en kaas. Ik koop de basilicumplanten in potten, gewoon in de supermarkt en zet ze in de vensterbank. Ik pluk er dagelijks wat blaadjes af, geef de planten water, en er komen dagelijks weer verse blaadjes bij. Deze temperaturen zijn ideaal voor basilicum! Bij deze temperaturen geurt en bloeit de plant in topvorm!

Mevrouw Marcella Hazan ( ja, alweer!) schrijft in haar boek de Italiaanse keuken; “Pesto is misschien iets té populair geworden. Als ik zie wat er onder die naam verkocht wordt en wat erin gaat, en de verbijsterende hoeveelheid gerechten waaraan het wordt toegevoegd, vraag ik me af hoeveel koks het oorspronkelijke karakter van pesto kennen en weten waarmee de saus goed combineerd. Pesto is de saus die door de Genuezen werd bedacht als drager voor de geur van het beste basilicum dat er is, dat uit Genua. Olijfolie, knoflook, pijnpitten, boter en geraspte kaas zijn de enige andere ingrediënten. Pesto wordt nooit gekookt of verhit”.

Gewoon pasta met pesto dus. Spaghetti is volgens mevrouw Hazan de beste keuze. Wij aten vanavond spaghetti no 12 van De Cecco. Een prima combinatie met de pesto.

Maak ongeveer deze hoeveelheid, minder is lastig en je kunt de pesto wel een paar dagen in de koelkast bewaren (in een afgesloten pot).

100 gram verse basilicumblaadjes
8 eetlepels super olijfolie
3 eetlepels pijnpitten
2 tenen knoflook, fijngehakt
wat zout
kaas en boter om het áf te maken:
50 gram vers geaspte Parmezaanse kaas
2 eetlepels vers geraspte Romano of Peccorino
50 gram zachte boter

Doe dat alles in de keukenmachine en hak tot een homogene, romige massa. Schep deze massa in een schaal en meng er de kaas door. Voeg dan de zachte boter toe en meng alles goed door.

Verdun de pesto voor hij over de pasta gaat eerst met twee eetlepels van het kookwater van de pasta.

Kook intussen de pasta beetgaar. Giet ze af en meng met de pesto.

Een mooie, vleesloze, maaltijd. Snel klaar en prima geschik om te eten op warme dagen.

Wij aten er een salade bij van zongerijpte tomaten.

Kopje espresso toe!

Verse doperwtjes met olijfolie en proscuitto uit Florence…

Posted on July 7, 2010 by Ellen Bouckaert

Bij Italiaans eten denken wij hier in Nederland toch vaak alleen maar aan ‘pizza en pasta’ terwijl juist de Italianen meesters zijn in het bereiden van groentengerechten. De Italiaanse keuken kent eindeloos veel variaties met groentes van het seizoen. Ik pak dan ook altijd graag terug naar het kookboek van Marcella Hazan; De Italiaanse keuken. Talloze simpele groentengerechten, voor alle seizoenen vind je er wel iets lekkers. Op dit moment is het tijd voor verse doperwtjes. Je kunt ze even heel simpel blancheren, lekker, maar Marcella geeft de erwtjes nog nèt iets meer swung door ze een met beetje knoflook, wat ham en wat kruiden klaar te maken.

voor vier personen, vrij naar Marcella Hazan:

1 kilo ongedopte erwtjes
2 teentjes knoflook, geschild en in kleine stukjes gesneden
2 eetlepels olijfolie
2 eetlepels proscuitto of pancetta, fijngesneden
2 eetlepels zeer fijngehakte peterselie
zwarte peper uit de molen, zout

Verwarm de olijfolie en fruit daarin de knoflook lichtbruin. Voeg de proscuitto toe. Roer even goed om en doe er de gedopte erwtjes bij. Schep alles een paar keer goed om en voeg peterselie en peper toe. Doe er dan ongeveer 4 eetlepels water bij. Temper het vuur en leg een deksel op de pan. Laat de erwtjes zo 15 tot 20 minuten sudderen, afhankelijk hoe oud en hoe vers ze zijn. (evenuteel wat water toevoegen) Het water moet verdampt zijn als de erwtjes gaar zijn. Stoof eventueel even zonder deksel zodat het vocht kan verdampen. Serveer de erwtjes op een mooie schaal. Wij aten er een kalfs T-bone van de gril bij en wat nieuwe aardappeltjes.

Kopje espresso toe!

Tilapia uit de oven…

Posted on July 6, 2010 by Ellen Bouckaert

Enige tijd geleden alweer kregen we een pakketje Tilapiafilets aangeboden. Netjes ingevroren verpakt in hapklare brokken van 110 gram per filet. Zelf kopen we eigenlijk nooit Tilapia, maar vrienden zaten met een partijtje omhoog, questie van te veel…

Tilapia komt van oorsprong uit de Afrikaanse wateren, maar de vis nam lustig deel aan de globalisering, met als gevolg dat je hem intussen verspreid over de hele wereld kunt vinden. Hij wordt ook in Nederland gekweekt. Die van ons kwam uit China. (Over “food-miles” gesproken!)

Enfin, een aangeboden paard laat zich niet graag in de bek kijken, dus wij accepteerden het aanbod. En gisteren avond maakte ik een schoteltje met de vis. Voor twee personen.

200 gram Tilapiafilets,
2 tomaten,
1 ui,
1/4 gele paprika,
5 schijven citroen,
2 eetlepels olijfolie,
scheutje room,
klein handje geraspte kaas,
peper en zout,

Doe 1 eetlepel olie in een ovenschaal en smeer de olie uit over de bodem. Snijd de tomaten in plakjes en bedek er de bodem mee. Snijd de ui in ringen en gebruik de helft om op de op de tomaten te leggen. Hak de paprika in heel kleine stukjes en strooi die over de groenten. Bestrooi alles met een beetje zout en flink wat peper uit de molen. Versnijd de visfilets in flinke brokken en leg ze op de groenten. Sprenkel er de andere lepel olie over en strooi er weer een beetje zout op en flink wat peper. Drappeer er de rest van de ui op en bedek de vis voor een deel met schijven citroen. De kaas gaat over de rest van de vis. Bestrooi eventueel met nog wat peper. Verdeel de room over vis en groente en plaats de schotel in een voorverwarmde oven bij 180 graden. Na twintig minuten (de room moet pruttelen) is de schotel klaar.

We aten er nieuwe aardappeltjes bij van de Groentemarkt, zelf geschraapt en écht vele malen lekkerder dan de krieltjes uit de super.

Salade van gegrilde ui

Posted on July 5, 2010 by Ellen Bouckaert

Janneke schreef vorige week over ‘minimalistisch barbecuen’ en ondanks dat het veel te heet was om ook nog zo’n hitteafgevend dind aan te steken, sprak één van de recepten mij bijzonder aan: “De uien van Pietro”. Janneke had het recept van vriendin L. Vriendin L. had de uien ooit tijdens een idylische vakantie op Sicilië gegeten, klaargemaakt door een plaatselijke muzikant. Een mooi verhaal hoorde erbij, lees het verder bij Janneke.

Dat vind ik zo mooi van die meegebrachte recepten, die onherroepelijk een eigen leven gaan leiden. De één doet er nog wat bij, de ander laat wat weg en na wat omzwervingen heb je een volkomen ander gerecht. Aan dit recept valt eigenlijk weinig te veranderen, zo minimalistisch is het. Toch één kleine toevoeging: ik gebruikte geen gewone azijn zoals in het recept van Pietro, of Janneke, of vriendin L., ik gebruikte hele oude balsamicoazijn. Resultaat: om je vingers bij op te eten!

Neem 2 rode uien en leg ze met schil en al op de barbecue. Rooster ze rondom tot ze zwartgeblakerd zijn. Reken ongeveer 25 minuten voor een middelgrote ui. Pel dan alle zwarte ‘rokken’ van de ui en snijd hem in stukjes. Schik die op een mooi schaaltje en giet er wat van de beste olijfolie over en een scheutje oude balsamicoazijn. Wat peper en zout, even hutselen en klaar. Onvergetelijk lekker deze uien. Eet er een flinke entrecôte of T-bone bij.