Eendenpootjes met aardappeltjes uit de oven en zuurkool…

eendenpootjes

Ja, ik weet het. Het is prachtig stralend zomerweer en dat vinden wij hier in Nederland nog geen tijd voor zuurkool…

Vorige week kocht ik, op een koude dag een pakje zuurkool bij onze grootgrutter. “Mét riesling”, stond erop. Ik kocht de zuurkool, en dacht er toen een knapperig broodje bij,  dik besmeerd met scherpe mosterd, een stuk worst erop en daarop de warme zuurkool…

Vandaag valt zo’n recept wat uit de toon; het is hier de hele dag al 26 graden en de behoefte aan warmhoudende kost is er niet zo. Maar wij zijn druk bezig met van alles en nog wat en dan komt er van mooie evenwichtige recepten niet veel terecht. Koken met wat er op voorraad is, is dan het motto, ofwel wel een snelle, ongecompliceerde maaltijd.

Ik koop bij de Sligro pakjes met daarin 2 eendenpootjes, geconfijt en in eigen vet vacum verpakt. Wij schreven er al eerder over. Niks mis mee, die pootjes zijn prima gegaard, van  goede afkomst en te gebruiken in allerlei gerechten. Eén van de weinige dingen die uit pakjes-en-zakjes lekker kunnen zijn. Precies goed voor ons vandaag. Jammer dat de zuurkool tegen viel. Die was véél te zoet. Ik weet niet hoeveel suiker dat de grootgrutter bij deze zuurkool had gedaan, maar deze groente verdiende de naam zuurkool echt niet meer. Van de Riesling was ook eigenlijk niets meer te proeven, behalve dan de zweem zoet van de supergoedkope Duitse slobberwijnen die nog wel eens te koop aangeboden worden. Jammer, volgende keer “zuurkool puur” kopen. Smaakjes kunnen we er eigenlijk beter zelf aan toevoegen! Maar goed voor een ongecompliceerde maaltijd voor twee personen:

  • twee geconfijte eendenpootjes (het vet eraf poetsen)
  • een paar aardappelen, geschils en bijna gaar gekookt
  • wat zuurkool
  • een glas droge witte wijn (bijvoorbeeld een Riesling)

Verwarm de oven voor op 200 graden. leg de eendenpootjes in de schaal en schik de aardapelstukjes eromheen. Schep een klein beetje van het eendenvet over de aardappeltjes en strooi er wat versgehakt platte peterselie over. Zet het schaaltje in de hete oven en maak intussen de zuurkool klaar. (zuurkool zonder smaakje kun je in dit geval kruiden met bijvoorbeeld wat kummel en een scheut droge Riesling.

Laat de pootjes met de aardappeltjes ongeveer 15 minuten in de oven staan en dien dan meteen op met de uitgelekte zuurkool.

Kopje espresso toe.

© ellen.

 

 

Hartverwarmende reacties…

het zenuwcentrum van het Ministerie 011

Wij krijgen zoveel hartverwarmende, aardige, opbeurende reacties, dat het bijna een dagtaak wordt om ze allemaal persoonlijk te beantwoorden, vandaar dat ik jullie nu op deze manier even wil bedanken! Het doet ons goed dat er zoveel mensen reageren en met onze trubbels begaan zijn. Het oude web-log is helemaal verpest. Er staan nog maar 70 artikelen op van de 2600!

Door stom toeval ontdekte ik dat ik via mijn Goolge RSS reader de oude artikelen wel kon lezen! Er staan artikelen tot en met augustus 2006. Wij zijn dan dus nog één jaar kwijt. Ik weet geen andere manier te bedenken om deze artikelen over te brengen dan ze stomweg één voor één te kopiëren en daarna te plakken in de nieuwe site. De lay-out moet dan nog even aangepast worden en ook de datum moet ingevoerd worden. We voeren de datum in waarop het stuk geschreven is en de stukjes verschijnen dan keurig onderaan de site. Soms gaat dat in de haast wel even mis…Zo stond er vrijdagmiddag enkele uren een nieuwjaarswens bovenin de site te lezen….

Nou ja, foutje moet kunnen af en toe! Je kunt aan de rechterkant, helemaal beneden zien dat we inmiddels al een flink eind ingevoerd hebben. Op dit moment zijn we beland op 23 november 2008!

Mr Ooijer noemde het een echt monnikenwerk en dat is het ook, maar het is ook leuk om alle oude artikelen weer terug te zien (nee, lezen mag niet! dat kost teveel tijd!)

We hebben ook de categorieën wat beter ingedeeld en er een paar toegevoegd (we zijn nu toch bezig). De zoekmachine van deze site werkt bovendien aanmerkelijk beter dan die van het oude web-log zodat het terugzoeken van artikelen steeds beter wordt.

Stukjes schrijven over eten en drinken daar hebben we dus vandaag geen tijd voor gehad. Bovendien ben ik bezig de eettafel van de oude verflagen te ontdoen. Om beurten een stukje knippen en plakken en verfstrippen, zo brachten we onze vrije zondag door…

Natuurlijk moest er ook wel even gegeten worden, een paar lamskarbonaadjes, een aubergine, even gemarineerd en dan op het vuur…Tomatensalsa erbij en wat brood. Toch een prima maaltijd. Lekker buiten gegeten ook nog, eind september!

Héél handig zo’n verfstripper! Even het vuur aanwakkeren en je kunt grillen!

Kopje espresso toe, een goeie Tatort en nu nog even lezen in het nieuwe Worstenboek van Meneer.

© ellen

 

 

 

 

 

 

Smaakexplosie in Zaandam en Het Worstenboek van Meneer Wat Eet Ons…

smaakexplosie en het worstenboek

Vandaag lag de recycling van ons weblog naar website even stil. Wij waren in Zaandam om de boekpresentatie bij te wonen van het nieuwste boek van Meneer Wat Eet Ons. Over de inhoud van het boek morgen meer, nu maar even heel snel onze belevenissen in Zaandam. Natuurlijk zouden wij nooit helemaal zomaar vanuit Brabant rijden om een culinair feestje in Zaandam te bezoeken (Vlaanderen biedt ons al zoveel culinairs) . Maar wij zijn Fan van Meneer en toen de uitnoding voor zijn boekpresentatie in onze mailbox viel, stelden wij onmiddellijk onze tomtom in op de reis naar het hoge noorden. Het beloofde een mooie dag te worden en dat was het ook. Wij hebben genoten van het Smakenfestival in Zaandam. Aardige mensen, mooie producten, biologisch, ecologisch, duurzaam en alles met veel smaak. Wij proefden prima oesters, genoten van het Texels bier, aten een bordje  paella met duurzame vis en als dessert was er natuurlijk eindelijk het Margarita-ijsje van Eetschrijven Een werkelijk ‘on-Nederlands’ ijsje! Ga dat proeven!

margarita ijs

Kopje espresso toe van de rijdende espresso-auto. Prima espresso, fairtrade natuurlijk, zoals alles op deze Smaakexplosie.

En dat is dan meteen een compliment aan de organisatoren van dit smaakfestival; ik heb genoten en zag mensen en kinderen om mij heen genieten van eerlijk, duurzaam geproduceerd eten. Afval werd netjes gescheiden, bij de ingang kregen we een aardenwerk bord om van te eten. (de spoelkeuken werd ons aangewezen, daar konden we ons bordje zelf spoelen voor de volgende gang…)(bordjes waren geleend bij de plaatselijke kringloopwinkel)

Mijn complimenten aan de organisatie van dit Smaakevenement: ik heb lekker gegeten, ik heb een fantastisch boek gekregen, ik zag mensen genieten van alle smaken, ik zag kinderen lekker smerig worden van het spelen met eten …

En morgen dan maar een echt verslag van Het Worstenboek, én van de worsten… ter plekke gemaakt, én gegrilld….

© ellen.

 

 

Spaghetti Vongole.

pasta vongole
Het Ministerie heeft een echte Sligro-kaart op naam van Het Ministerie van Eten en Drinken, en wij maken daar af en toe gebruik van. Niet omdat dat deze groothandel zo goedkoop is, nee, het gaat ons vooral om producten die we elders niet kunnen kopen. Zo ook de aanbiedingen van deze week; het mosselseizoen is nu echt op gang aan  het komen en de Sligro adverteert deze week met mosselen, maar ook andere tweekleppers als kokkels, palourdes, scheermessen en vongole. Ik zou vandaag een dagje in Veghel gaan werken om samen met collega Angela een begrotingsvoorstel te maken. Dat kwam dus prima uit ; Paul bracht mij vanmorgen met de auto naar Fontys Pabo Veghel en reed daarna naar de Sligro (eerste vestiging en ‘moederhuis’ van SLIppens GROothandel). Opdracht om wat van die lekkere schelpjes te kopen. Nou ja, stuur Paul om een boodschap en hij komt met 12 flessen wijn thuis…maar goed, ook met de schelpjes!
vongolePasta vongole dus vanavond, voor twee personen;

  • 500 gram vongole (gewicht met schelp)
  • olijfolie
  • 2 grote vleestomaten, even ontvellen en fijnsnijden
  • 1 ui, fijn gesneden
  • 2 teentjes knoflook, geplet en daarna fijngesneden
  • een halve rode peper, zonder de zaadjes
  • scheut witte wijn (ik gebruikte een pinot blanc uit de Elzas)
  • peper en zout.

Timing is belangrijk bij dit voor de rest zo simpele gerecht. De schelpjes moeten niet te lang stoven, de spaghetti moet precies ‘al dente’ zijn.

Verwarmde olijfolie en smoor daarin ui en knoflook. Bak dan de stukjes tomaat even mee en blus af met de witte wijn. Laat de saus nu even inkoken en voeg peper en eventueel wat zout toe. De spaghetti kookt intussen en zou bijna klaar moeten zijn. Dan kunnen de schelpjes bij de saus gevoegd worden. Snel even om-en-om scheppen. Spaghetti afgieten en bij de saus met schelpjes voegen. Voorzichtig omscheppen en meteen opdienen.

Glas witte wijn erbij en natuurlijk: Espresso toe!

© ellen.

 

 

 

Paddenstoelenjacht…

één boleet!

We dachten we gaan eens even kijken of er al ergens iets te vinden is. En dan niet zo’n handjevol rodekoolzwammetjes of een paar verlepte boleten. Nee gewoon een mand vol Eekhoorntjesbrood, dat zochten we. Ik heb een paar weken geleden ergens een recept gelezen om paddenstoelen in te maken. Ik weet alleen niet meer waar… Er staat me iets bij van een Russische dame die herineringen ophaalde aan het eten in haar geboorteland.  Nou ja, tegen de tijd dat er goede paddenstoelen zijn zal ik het wel gevonden hebben!

De boleet op de foto was de enige die we tegenkwamen. Het is een neefje van het Eekhoorntjesbrood. Fysiek is deze soort de mindere, maar de smaak is prima. Dit exemplaar was evenwel “over de datum”, onbruikbaar dus.
Vanavond dus helaas geen pasta of risotto met eekhoorntjesbrood, nog even geduld!

© ellen

Josef Lada en het bier… (Tsjechische bierkultuur deel 1)

Quote

Overmoed, zo zou ik denken. Ik plaatste het plaatje gisteren met de bedoeling er zo snel mogelijk een spetterend artikel bij te maken. “Over de Tsjechische biercultuur”, toe maar! Ach lezer, het overkomt me vaker. In gedachten ontwerp ik een briljantje, maar wanneer ik dan op een later tijdstip ga schrijven blijkt er nog slechts een steenkoolsinteltje overgebleven… Laat ik maar beginnen en kijken waar het schip strandt.

Het plaatje is getekend door Josef Lada (1887-1957), een Tsjechische illustrator uit de vorige eeuw. In het moderne Tsjechië heeft hij evenwel nog steeds dezelfde cult-status als bij leven en welzijn. Zijn polpulariteit lijkt niet af te nemen, ook niet 60 jaar na zijn overlijden. Iedere Tsjech, groot of klein kent Lada’s werk en spreekt er met vertedering over. In de rest van de wereld dankt Lada zijn bekendheid aan de illustraties die hij maakte voor de schelmenroman De Lotgevallen van de brave Soldaat Svejk van Jaroslav Hasek (1883-1923).

Lada publiceerde ruim honderdtwintig kinderboeken, zeker zoveel romans voor volwassenen illustreerde hij. Het gelegenheidswerk (ex-libris, kalenders, affiches, industrieel grafiek) is talloos. Zijn werk kenmerkt zich door een eenvoudige en klare lijnvoering. Zijn kleurgebruik is  helder. De onderwerpen zijn altijd dicht bij ieders belevingswereld, een beetje een geïdealiseerde wereld, dat wel. De humor van Lada is ronduit ontwapenend.

Het Minsiterie heeft in de afgelopen decennia een keur aan werk van Lada bij elkaar gesprokkeld. Het Ministerie krijgt er geen genoeg van… Ook niet van van Svejk overigens, en van zijn geestelijke vader Jaroslav Hasek.

À propos, over die Hasek vallen talloze anekdotes te vertelen (ik doe het uit mijn hoofd, dus hier en daar zal het een of ander wel niet kloppen…). Zo was de man in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw redacteur bij het Praagse tijdschrift “De Wereld der Dieren”, een serieus blad, ter lering en vermaak van de Tsjechische mens ten tijde van het interbellum. Moderne communicatie en informatieversprijding stonden nog in de kinderschoenen, maar het volk was leergierig. Hasek maakte dankbaar gebruik van de omstandigheden, en in de plaats van onderzoeksjournalistiek te bedrijven schotelde hij het volk voor wat het volk wilde. Enge verhalen over enge beesten. Vanaf zijn stamtafel in het Bierhuis verzon hij de meest angstwekkende en fantastische fabeldieren, beschreef hun habitat en hun gewoonten, hun uiterlijk en hun nukken. Hasek schreef àltijd vanaf de stamtafel van het Bierhuis. Groot was de waardering voor zijn inovatief werk, ook al schemerde hier en daar door dat Hasek het niet zo nauw nam met de waarheid. En zo kon het gebeuren dat de hoofdredactie van De Wereld der Dieren” Hasek een grote somme gelds ter beschikking stelde om daarmee het westen van Europa te berijzen. Ook Vlaanderen en Nederland zou hij aandoen. Hasek installeerde zich in zijn Bierhuis en zette het op een verwoed schrijven. Over Brussel schreef hij, over Amsterdam. En over de vreemde fauna die hij aantrof aan het Noordzeestrand. Wekenlang ging dat goed, tot op zeker moment één van de hoofdredacteuren het Bierhuis bezocht waar Hasek zijn pennevruchten in elkaar draaide. De redacteur had nota bene nog diezelfde dag een artikel van Hasek zitten redigeren. Een artikel afkomstig uit Noord-Frankrijk… ( Een deel van de schrijfsels kreeg zijn beslag in de bundel De mensenhandelaar van Amsterdam.)

Enfin,.. Hasek werd op staande voet ontslagen, enige kans op journalistiek werk werd hem ontnomen. En aangezien hij nu niks te doen had begon hij dan maar te schrijven aan een roman. Hij schreef een van de grootste werken uit de wereldliteratuur: De lotgevallen van de brave soldaat Svejk… (vanuit het Bierhuis).

De andere Tsjechische held op het Ministerie heet Bohumil Hrabal. Ook een wereldliterator, ook een geweldig bierdrinker. Over hem later meer.

Zowel Lada, alsook Hasek en idem Hrabal waren liefhebber van het Tsjechisch Zwartbier. In Sveijks favoriete bierhuis U Kalicha (Het Kelkje) wordt dat bier nog steeds geschonken. Wij dronken het daar, we waren meteen verkocht…

Dit is geen artikel over de Tsjechische biercultuur geworden, hooguit over een fragment daarvan. Ik kan echter vandaag niet “korter” schrijven. Ik ga er maar een serie van maken. Misschien komt het dan nog goed…

© paul

Treurig of boos?…

Quote

“Bach jat van Bach”, zei een ex-collega iedere keer, wanneer hij hoorde dat Johann Sebastian zijn Hoofd vol bloed en wonden, thema uit de Matheus Passion, weer eens gebruikt had in een door-de-weekse Cantate. Hij gaf daarmee aan dat Bach zichzelf op slinkse wijze recycelde.

Zoiets dergelijks doe ik nu ook. Bij de duizende foto’s die op onze foto-provider staan kan ik wel komen, ik krijg ze echter met geen mogelijkheid op de nieuwe web-site geplaatst. Dus ga ik maar surfen op het intetrnet, jat één van onze eigen foto’s die daar ergens rondzweft en plaats die bij mijn documenten. En dan kan ik er wél mee werken.  

Ik weet nog waar de foto gemaakt is, ik weet nog met wie we de artisjokken gegeten hebben. Ik herinner me zelfs (min of meer) de inhoud van het artikel op het web-log waar de foto bij hoorde. En dat is maar goed ook, want ik zal mijn geheugen de komende tijd nodig hebben. Naar het zich nu laat aanzien heeft men om en nabij twee duizend vijfhonderd en dertig artikelen van het Ministerie zoek gemaakt. Ons resten nog een schamele zeventig blogstukken, en zelfs daar kunnen we niet bij. Die staan gemutileerd en gemaltraiteerd, een beetje lelijk te zijn bij weblog.nl.

Het heeft allemaal te maken met bedrijfsovernamen, van de ene provider naar de andere, en de misverstanden die daaruit kunnen voortvloeien. En de botte ruzies die daaruit voortkomen (over onze kop en die van 390.000 ander web-loggers). Uiteindelijk gaat het om de poen. Gewoon spijkerhard Angelsaksisch kapitalisme…

Voor ons lijkt het in concreto te gaan betekenen dat ons hele archief naar de vaantjes is. Weg zijn de duizend recepten die Ellen schreef. Weg is mijn artikel over meneer Fisch, over de Keijzer van Monera, over de mirabellen van Fons. Weg zijn de vakantieherinneringen, de verhalen over de mooie wijnen, de mooie dingen, de mooie dagen. Weg de bespiegelingen van zondagochtend.

Zijn we boos? Ja natuurlijk zijn we boos! Dat levert ons op dit moment namelijk meer op dan wanneer we bedroefd of treurig zouden zijn. Boosheid levert stijdbaarheid op. Wat denkt men wel niet: dat we bij de pakken neer gaan zitten? Dat we in zak en as liggen treuren voor de buis, met een pijpje pils? Dat we het voor gezien houden en ons voor de rest voederen met friettent of afhaalchinees? Wat denkt men wel niet…

Ellen had al een mopper-artikel geschreven. Ik kon dus niet achterblijven. Enfin,… dat is dan gebeurd, nu moet het afgelopen zijn. We gaan iets heel moois van deze web-site maken. Ellen heeft de site eigenhandig gebouwd. (Applaus, hoedje af, driewerf hoera!) Er zitten nog een hoop onvolmaaktheden in, er zijn nog tal van mogelijkheden niet benut. Ellen werkt noest door, ze komt er wel uit. En zo niet dan zijn er aardige mannen en vrouwen die ons verder helpen. (Van mij valt weinig te verwachten, ik ben en blijf een digibeet…)

© paul

 

Snaaien in de pannen…

Tsjaa, je hebt nog veel verhalen en recepten tegoed lezer. Er is hier in die vier weken weer van alles gebeurd en omdat ik nog wat moet oefenen in deze nieuwe site nog één verhaaltje voor het slapengaan.

Er was eens een Jongste Bediende die het maar niet kon laten met zijn vingers in de pannen te zitten…

Het was op een mooie, Nederlands druilerige zaterdagavond, een goeie dag om gezellig aan de tafel van Het Ministerie wat te kletsen, wat te roddelen en wat achterklap te spuien onder het genot van een drankje…

Ik zag al snel dat er van de geplande maaltijd niet veel terecht zou komen en besloot voor de eventuele hongerige borrelaars maar een mooie tortilla te maken. Gekookte aardappelen waren er al. Wat eieren geklutst, peper, zout en vers gehakte peterselie erdoor, dan de in stukjes gesneden aardappelen, voorzichtig door het ei-mengsel scheppen. Een koekenpan op het vuur met wat olijfolie en daar het aardappel-ei-mengsel in doen. Zachtjes laten bakken en dan omkeren. Met dat omkeren begon de ellende…

Ik bedacht dat het niet zo handig zou zijn om de tortilla om te draaien in een keuken vol gezelschap en besloot de pan gewoon in de hete oven te zetten en dan zo de bovenkant te bakken.

De oven dus snel naar  200 graden gebracht, de pan (roestvrij staal met idem steel) erin gezet en de tortilla afgebakken. Dat ging prima, aan te bevelen! De pan even op de aanrecht gezet om een beetje af te koelen…en toen gebeurde het…

De Jongste Bediende stond even op van de borreltafel, liep langs de pan, wilde vast een hapje sneukelen, greep de gloeiende steel van de pan vast…

Koelen helpt echt! We hebben meteen de gootsteenbak vol koud water laten lopen en de verbrande hand erin laten koelen. Toen een emmer gepakt met koud water om het wat comfortabeler te maken voor de patient. Na een half uur koelen bleek de pijn nog steeds heftig. Broer Alex reed de Jongste Bediende, mét de emmer koud water,  naar de Eerste Hulppost van het ziekenhuis waar de brandwonden vakkundig werden gezalfd en ingepakt.

Gelukkig is de schade beperkt gebleven. De blaren vielen mee en de genezing is bijna wonderbaarlijk. De Jongste Bediende kan zijn hand gelukkig weer gewoon gebruiken…Maar voorlopig zal hij niet snel meer in de pannen snaaien…

Hoewel…

In ieder geval: bij brandwonden; blijven koelen met koud water, voorkomt erger!

© ellen.

 

 

Lamsschenkels met kweeperen

Tijd voor het eerste echte recept op deze nieuwe website! Dat valt meteen ook mooi samen met het begin van een nieuw seizoen voor een bijzondere vrucht: de kweepeer. Meestal zo ongeveer vanaf begin oktober, dit jaar is het fruit wat vroeger (én overvloediger) dan andere jaren. Wij ‘oogstten’ (eigenlijk Wildgeplukt, ofwel gestolen) deze morgen de eerste kweeperen van dit seizoen. Een  ideale combinatie met  lamsschenkeltjes leek me zo. Ik zocht in de boeken van Claudia Roden en vond twee recepten als leidraad. Ik combineerde, en het resultaat was prima! Een mooie verhouding van zacht smeltend lamsvlees en een pittig zuurtje van de peren.

  • Voor twee personen
  • 2 lamsschenkels
  • olijfolie
  • 1 flinke ui, in stukjes gesneden
  • 2 tenen knoflook, geplet en grof gehakt
  • pimentpoeder
  • gemberpoeder
  • zout en flink wat peper
  • 1 grote vleestomaat, in stukjes gesneden
  • wat water
  • 2 kweeperen
  • sap van een halve citroen
  • kaneel
  • honing

Wrijf de schenkels in met pimentpoeder, gemberpoeder, peper en zout. Verwarm de olie in een pan, mét deksel,  die ook in de oven kan. Braad daarin de schenkels rondom bruin, voeg ui en knoflook toe en bak even mee. Doe er dan de tomatenstukjes bij en bak ze ook even. Voeg dan water toe zodat de schenkels half bedekt zijn. Zet de pan, met de deksel erop in de voorverwarmde oven en laat ze, op 160 graden, in ongeveer 1 1/2 uur zachtjes stoven.

Zet intussen een pan water op en voeg daarbij het sap van een halve citroen. (het citroensap voorkomt dat de peren bruin kleuren) Snijd met een scherp mes de kweeperen in vieren en doe ze snel in het kokende water. Laat ze zachtjes ongeveer 10 tot 30 minuten pruttelen tot de peren zacht zijn. De kooktijd varieert nogal. Mijn peren waren in 10 minuten mooi gaar. Giet de peren af en laat ze afkoelen tot je de klokhuizen eruit kunt snijden. Doe ze dan in de pan met de lamsschenkels, met de vlezige kant omhoog. Strooi er wat kaneel over en druppel er wat honing op. Laat zo nog even stoven. Keer na vijf minuten de stukjes peer om en stoof nog een paar minuutjes.

Dien op met rijst of couscous of gewoon wat knapperig stokbrood.

Kopje espresso toe! (lekker, we malen de bonen tegenwoordig zelf, dat proef je! Maar daarover later meer)

© ellen.

 

Een geheel vernieuwd Ministerie!

De meeste lezers hebben inmiddels wel begrepen dat er iets goed mis is met ons weblog.  Al weken zijn we niet te bereiken.  Met ons zijn nog zo’n 380.000 weblogs de dupe geworden van een té grote migratie bij weblog.nl. Men dacht de zaak daar in een paar dagen te klaren, maar tegenslag (of zelfoverschatting?) maakt dat er keer op keer dingen fout gaan. Nog steeds zijn de weblogs niet te bereiken en bestanden lijken, voor zover we ze kunnen zien, zwaar beschadigd.  Al met al een weinig hoopgevende situatie.

In het begin van de migratie hebben we nog rustig afgewacht, dan maar even geen schrijfsels, maar na drie weken kregen we toch echt de kriebels. Op Google zijn we bijna niet meer terug te vinden, onze mooie eerste plaats in de Foodrank is gekelderd en we krijgen steeds meer vragen wat er toch aan de hand is…

We besloten dat er twee mogelijkheden zijn; stoppen, of op een ander weblog doorgaan! Na lang beraad besloten we deze .nl site te openen. (met dank aan Meneer wat eet ons voor de tip en Paul Jongsma voor de praktische uitvoering)

Het ziet er nog niet allemaal perfect uit zoals wij ons wensen, en het zal wel even duren voordat onze lezers hun weg hiernaartoe gevonden hebben, maar wij doen ons best. Kijk niet vreemd op als de lay-out verandert, we moeten onze draai nog een beetje vinden in het werken met Word Press.

Als het oude weblog hersteld is zullen we alle artikelen (zo’n 2900, waarvan er op dit moment nog 71 te vinden zijn!) overzetten naar deze site.

Vanaf vandaag kun hier je in ieder geval weer elke dag lezen over Eten, Drinken en andere genoegens!

Ennuh; maak je een beetje reclame voor ons? http://ministerieetenendrinken.nl, dat kunnen we goed gebruiken!

 

© ellen