En andere genoegens…

Posted on August 31, 2009 by Ellen Bouckaert

In alle vroegte bracht ik Ellen naar Eindhoven. Daarna pikte ik hond Max op voor een fikse wandeling in het buitengebied. Het zou warm worden, dus je kon er beter maar vroeg bij zijn.

In de buurt van de Sparrenweg, aan een knooppunt van fietspaden stond een houten groentekist tegen de bewegwijzering geplaatst. Er zat een groot plakaat op geplakt. PAK MEE stond daar met balpoint-hanepoten op geschreven. In de kist lagenTurkse mutsen, kalebassen en sierpompoenen gestapeld. En op een ander papier in de kist stond geschreven: Bedankt, Bas en Marloes! En zo nog een paar namen van dankbare passanten.

Ik zocht dit klein langwerpig pompoentje uit. Het mag tot een eind in de winter pronken in onze vensterbank thuis. Je kunt er verder niks mee, maar het is en blijft een hartverwarmende actie van de anonieme teler…

Pruimentaart volgens het recept van Edith…

Posted on August 29, 2009 by Ellen Bouckaert

Het was al echt lang geleden dat we op de Helmondse zaterdagmarkt waren. Wat een genot toch weer!!! Daar kunnen veel buitenlandse markten niet tegenop. Het aanbod, de sfeer, geweldig!!! We kochten een flinke voorraad groenten, fruit, vis en zo nog het een en ander. (ook eindelijk de stofzuigerzakken gevonden voor onze buitenmodel stofzuiger op de camping!). Onze vaste leverancier van sinaasappelen was er ook weer met citrusvruchten, zoals altijd prima kwaliteit, en divers fruit van het seizoen. Ik had er nog niet echt over nagedacht maar uit het aanbod bleek dat het nu toch echt pruimentijd is!!! Ik kocht een kilo mooie
Reine Victoria’s. Thuis bedacht ik dat ik voor het zaterdagbezoek toch wel een taartje wilde bakken. Dat zou dus mooi een pruimentaartje kunnen worden. Even een recept zoeken…Daar kwam ik zowaar uit op de beroemde pruimentaart van Edith! Ze schreef er al over in september 2006 en we hadden er een gezellig gesprek over op de bijeenkomst bij Janneke. Karin maakte vervolgens een pruimentaart maar dan met peren. Ik volgde vandaag, keurig netjes helemaal, het recept van Edith!

ongeveer 750 gram pruimen, (ik gebruikte Reine Victoria, andere pruimen kan ook en Karin maakte deze taart met peren, dus variaties genoeg te bedenken)
150 gram boter
1,2 dl melk
3 eieren
150 gram suiker
wat vanille (esence of een stokej even in de melk weken en de vanille eruit schrapen)
250 gram gezeefde bloem
1 1/2 theelepel bakpoeder

Verwarm de oven voor op 170 graden (hetelucht of 180 gewone oven). Smelt de boter en zeef de bloem.

Klop de eieren met de suiker en de vanille tot je een luchtig, schuimig, mengsel hebt. Voeg dan voorzichtig de gezeefde bloem toe. (Neem daarvoor een houten lepel met een gat) Roer vervolgens de gesmolten boter en de melk door het deeg en zorg dat alles goed gemengd is. Giet de helft van het deeg in een ingevette springvorm (23 cm). Leg daarop de in partjes gesneden pruimen. Giet de rest van het deeg erop en schip daarop nog wat partjes pruimen. Strooi er eventueel nog wat poedersuiker over en zet de springvorm in de oven. Laat de taart zo ongeveer 1 uur bakken.

Edith, alle roem! Een supersimpel te maken taartje met een heerlijke smaak!

Kopje espresso erbij, een glas bier kan trouwens ook (Bier und Kuchen!!!) Er werd hier aan tafel al meteen het idee geopperd om er volgende keer een te maken met Reine Claudes. Groene pruimen, zal ook best heel lekker zijn!

Stoofpot van Lamsvlees met coucous voor de hele familie…

Posted on August 29, 2009 by Ellen Bouckaert

Zaterdag, altijd druk hier; Natuurlijk kwamen de Keizer van Monera, Het Kind, Vriend Andy, de Jongste Bediende, Marleen…We dronken wat, we roddelden wat, we bespraken de dorpspolitiek, verbeterden diverse records én de wereldpolitiek, gewoon zoals iedere zaterdag…Natuurlijk krijgen we dan ook “honger en dorst onderweg”, dus meestal maak ik wel iets te eten.

Gelukkig is ook Slager Sabir (Helmond) weer terug van vakantie. Na het bezoek aan de Helmondse zaterdagmarkt is deze Slagerij voor ons altijd een vast inkooppunt voor lamsvlees en soms ook wat groenten of andere etenswaar. We kochten een kilo lamsvlees en een pond lamsgehakt. Het lamsgehakt wordt bij Slagerij Sabir gekruid met onder andere verse koreander en gedroogde Turkse kruiden verkocht. Reuze populair in Helmond en omstreken! Er is niemand die dit gehakt zo lekker kan kruiden als Slager Sabir! Je moet er dan ook s’morgens al vroeg bij zijn anders is alles op! Wij waren gelukkig nog op tijd!

Ik draaide er balletjes van en bakte die even in wat olijfolie. Met het lamsvlees maakte ik een tagine met verschillende groeten. Makkelijk als er meer personen meeeten. Erbij wat couscous, voor een salade was geen tijd meer, de wereldpolitiek nam ons te zeer in beslag. Er gaan bovendien verschillende soorten groenten in deze stoofpot dus voor een keer kan dat best wel.

1 kilo lamsvlees, (ook wat vlees met bot erbij, dat geeft een rijke smaak) in handelbare stukken gesneden
wat olie
2 grote uien, grof gesneden
4 teentjes knoflook, geplet en gehakt
4 grote pomodore tomaten
500 gram doperwtjes (verse,ongedopt was het 500 gram, als je geen verse erwtjes kunt kopen neem dan diepvrieserwtjes)
1 blikje artisjokkenharten, uitgelekt en in vieren gesneden
3 grote aardappelen, in blokjes gesneden
2 ingelegde citroenen, alleen de schil gebruiken, het vruchtvlees kan weg
1 rode peper, fijngesneden, het zaad verwijderen
1 eetlepel ras el hanout kruiden
een stuk of 8 draadjes saffraan
een stukje kaneel
een flinke bos vers gehakte koreander
water
zout

Verwarm de olie en bak daarin de uien en knoflook goudbruin. Voeg de tomaten, de kruiden en de rode peper en saffraan toe en bak even mee. Doe het vlees erbij en roer goed om. Voeg wat gehakte koreander toe en zoveel water dat alles net onder staat. Laat het geheel zo ongeveer 1 1/2 uur stoven. Voeg er dan de aardappels bij en de citroenschillen. Laat dit zachtjes stoven tot de aardappels bijna gaar zijn en doe er dan de artisjokken en de doperwtjes bij. Laat met de deksel van de pan af, zachtjes stoven tot de erwtjes gaar zijn en de saus ingedikt is. Strooi er nog wat versgehakte koreander over en serveer met couscous. Voor véél personen!

Kopje espresso met een stukje pruimentaart toe.

Varkensvlees met honing-kruidenkorst

Posted on August 24, 2009 by Ellen Bouckaert

Gisteren stond er natuurlijk honing op ons menu. Paul schreef er al over; maar liefst drie potten honing kregen we van Herman! Een ander gegeven is dat onze oude diepvries deze week vervangen moet worden. Het oude ding vreet stroom en sluit niet meer goed. Wat er nog in ligt moet dus snel opgegeten worden. De keus viel gisteren op een mooi stukje varkenssschouder zonder been. Varkensvlees en honing leek me een prima combinatie. In het boek van Herman stond een recept voor ham met een krokante honingkorst, dat leek me wel wat. Helaas was het recept voor een ham van zeker 1,5 kilo. Mijn schouderstuk was 750 gram. Ik besloot het recept gewoon maar aan te passen.

750 gram biologisch varkensvlees van de schouder
1 ui met daarin 3 kruidnagelen gestoken
een bouquet garni van wat peterselie, tijm, selderie, rozemarijn en een laurierblad
een eetlepel honing
wat peperkorrels
zout
water.
Meng voor de kruidenkorst:
peterselie, tijm, rozemarijn, alles fijngehakt
90 gram broodkruimels fijngemalen
1 eetlepel honing
1 eetlepel gesmolten boter
versgemalen zwarte peper.
nog wat honing om in de inkepingen te laten vloeien

Zet het vlees op met koud water en breng het aan de kook. Schep het schuim weg. Voeg het bouquet garni toe, de ui met de kruidnagelen en de honing. Laat het vlees zo ruim een uur zachtjes koken. Maak intussen het mengsel voor de kruidenkorst.

Laat het vlees even uitlekken en maak dan met een scherp mes een paar insnijdingen in de vetlaag. Schep een theelepeltje honing in de inkepingen. Leg het vlees nu in een braadslede en bedek het helemaal met het kruidenmengsel, druk het goed aan en zet de braadslede in de voorverwarmde oven . Braad nu nog 30 minuten op 190 graden tot de korst mooi goudbruin van kleur is. Haal het vlees uit de oven en laat het even rusten. Snijd dan dunne plakken.

Wij aten er een flinke salade bij en wat bruin brood. Dit vlees is ook koud heel lekker.

Kopje espresso toe.

Mollebonen…

Posted on August 23, 2009 by Ellen Bouckaert

Voor velen zit-ie er weer op, de jaarlijkse grote vakantie. Er zijn her en der nog wat vrienden omzwervend, maar het merendeel heeft intussen zijn weg heimwaards gevonden. Voor het Ministerie is dat ieder jaar weer de tijd van grote verrassingen. Altijd is er wel iemand die iets vreemds of nieuws ontdekte en het Ministerie daarvan deelachtig wil maken.

Zo stuurde Ardi me gisteren nacht via-via een zak met “knabbels”. Mollebonen stond er op het etiket. Ardi en Sonja verbleven met de kids in het Noorden des Lands, en vonden daar voornoemde versnaperingen. Mollebonen, nooit van gehoord!

Het blijkt een bij uitstek Groningse aangelegenheid: Grunneger Mollebonen. En het zijn ook echt inlandse bonen, hoewel ze nergens anders voorkomen onder de naam Mollebonen. De in Nederland meer gangbare aanduiding van de vruchten is paardeboon, duiveboon of veldboon. Ze worden nu nog slechts gekweekt als veevoeder, maar ze stonden lang voor aanvang van onze jaartelling op het menu van onze voorouders en bleven daar staan tot in de negentiende eeuw. En in Groningen dus tot aan de dag van vandaag…

De Groningse bonen worden geroosterd in een pan, die ze Mol noemen. Vandaar! Het is een soort van wok, wat weer niet zo raar is als je bedenkt dat versnaperingen als de Molleboon van oorsprong uit Zuidoost-Azië komen. In de Chinese keuken bijvoorbeeld vind je ze onder de naam candou su.

Een andere manier van roosteren gebeurde bij de lokale bakkers die de bonen meeschoven in hun broodovens. Vergelijk het met het roosteren van pinda’s.

De Mollebonen worden gegeten als borrelhapje (hoewel ik me best andere toepassingen voor kan stellen). Ze hebben een lichtzoete smaak. Ze worden naar believen gezoet of gezouten. Bij ons kwam het schaaltje op de zaterdagse bittertafel. De meningen over de smaak waren verdeeld en varieerden van “gaat wel” tot “lekker”. Ik tendeerde naar het laatste. De Keizer van Monera, die op de late avond nog even binnen viel, werd helemaal lyrisch van de bonen. Hij at ze dan ook met “haffels” tegelijk.

Overigens noemen de inwoners van Groningenstad zich ook wel Mollebonen…

Crottin de Chavignol…

Posted on August 21, 2009 by Ellen Bouckaert

Bij onze vaste kaasleverancier in Luxemburg vind ik ze doorgaans wel, hier thuis moet ik er naar zoeken. Naar Crottin de Chavignol, bedoel ik, dat kleine geitenkaasje uit Midden-Frankrijk.

Maar 5 centimeter hoog is het kaasje en het weegt 60 gram. Het is gemaakt op de boerderij van rauwe geitenmelk (lait cru). Chamaillard is niet de naam van de producent, maar die van de Affineur, zeg maar degene die het kaasje bewaart en op leeftijd laat komen.

Je hebt in Frankrijk nogal wat kaasjes die Crottin heten. Maar heten ze Crottin de Chavignol, dan zijn het kaasjes die onder strikt gereglementeerde voorwaarden zijn gemaakt van grondstoffen die moeten voldoen aan vast omschreven regels. Ze dragen het kwaliteitsmerk Appellation d’Origine Controlée (AOC) en dat is in Frankrijk geen flauwe kul, dat betekent echt iets.

Ik beschreef het kaasje al eens in juni 2006, je kunt het hier nalezen. Sprak ik in dat artikel over de scherpte van de kaas, dit kaasje hier smaakte relatief mild. En het lekkerst van al was de geur van de korst. Een kompleet paddestoelenwoud, dat rook je, werkelijk waar!

Spaanse aardappeltjes in tomatensaus en bonensalade…

Posted on August 20, 2009 by Ellen Bouckaert

Ik weet niet hoe het weer bij jou is lezer, hier is het hot, verschrikkelijk hot. Te heet om ook maar te denken aan de barbeque. Gewoon een snelle maaltijd binnen leek me het beste vandaag. En dan eten uit een warm land, dat lijkt me met deze temperaturen dan ook beter te smaken dan onze Hollandse kost. Ik maakte een salade van Spaanse bonen. Meestal vind ik bonen uit blik een stuk minder smaken dan zelf geweekte en gekookte bonen. Deze bonen uit blik zijn een uitzondering. Ze smaken prima, niet melig of te gaar, een prima bite. Ik koop ze regelmatig in Luxemburg. Voor een tweepersoonssalade gebruikte ik de inhoud van een halfliter blik; 240 gram grote Spaanse witte bonen. Even goed uit laten lekken en in een mooie schaal schikken met wat uienringen, twee tomaten in parten gesneden, wat kapperappeltjes en een paar zwarte olijven. Een beetje grof gemalen zwarte peper erover en wat zout, en dan een flinke scheut superolijfolie.

Erbij Spaanse aardappeltjes in tomatensaus.

Ik beschreef het recept al eerder, het komt oorspronkelijk uit een Spaans/Portugees kookboek. Zo’n recept verandert hier al snel. Een aangepaste versie dus. Uitstekend voor zeer warme dagen. En, blijft er een beetje over, dan is dat helemaal niet erg. Koud eten wij deze aardappeltjes ook heel graag. Een lunchhapje voor morgen dus.

Voor vier personen;
1 kilo nieuwe aardappeltjes, geschrapt
1 grote ui, in halve ringen
4 eetlepels olijfolie
1/2 l blikje gepelde tomaatjes
wat chilipoeder of chilivlokken
een flinke pluk saffraandraadjes
1 glas witte wijn
zeezout
een handje zwarte olijven
wat vers gehakte peterselie
eventueel wat geroosterde pijnpitten

Fruit ui en knoflook zachtjes in de olijfolie, zonder ze te laten kleuren. Voeg de tomaten, chili en saffraan toe, laat even meebakken en doe er dan de witte wijn bij. Laat het mengsel inkoken tot een dikke puree. Voeg de aardappeltjes toe en zoveel water dat de aardappeltjes net onder staan. Breng alles weer aan de kook en laat het op een hoog vuur inkoken tot de aardappeltjes gaar zijn en de saus is ingedikt.
Voeg de olijven toe en laat nog een paar minuten doorsudderen om de smaken goed te laten mengen. Voeg er, helemaal op het laatst, wat versgehakte peterselie bij.
Rooster intussen de pijnpitjes. Schep de aardappelen op een schaal. (strooi er eventueel de geroosterde pijnpitjes over. Ik had geen pijnpitjes in huis en het was me gewoon te heet om naar de winkel te gaan).

Wij aten er een paar lamskarbonaadjes bij. Gewoon gebakken in de pan met wat takjes rozemarijn en een paar teentjes knoflook.

Een kopje espresso toe, en toen begon het gelukkig te waaien en een beetje te regenen. Ik hoop dat het wat afkoelt!

Jambonneau au sauce moutarde…

Posted on August 19, 2009 by Ellen Bouckaert

In het uiterste zuiden van België, tegen de Franse grens, ligt het stadje Florenville. Het is geen bijzonder plaatsje, het heeft weinig aan stedenschoon. Het belangrijkste evenement is de jaarlijkse aardappelmarkt in oktober. Dan worden de Plattes (Plates) de Florenville verhandeld, aardappelen van culinaire importantie.

Ondanks de nikszeggendheid van het stadje komen wij er graag. De sfeer is er gemoedelijk, het is er goed van eten en drinken. De meeste restaurants en eethuizen liggen aan het Place Albert, zo ook hostellerie Albert 1. Dat is een familiebedrijf, het bestaat al heel lang. Ze voeren er een eenvoudige kaart met eenvoudige gerechten. Het is er schoon en goedkoop.

En je kunt het er, zoals wij, aan tafel over hebben of de mosterdsaus niet iets te scherp was, en of de bladversiering wel gewenst. Het doet allemaal niks af aan het feit dat zo’n Ardenner hammetje (jambonneau, Haxen, zie de achterpoot van het varken…), gekookt en lichtjes gerookt, een smakelijke lunch vormt. We kregen er eigen gesneden frieten bij en wat brood. We dronken ieder een glas Orvalbier en namen espresso toe.

Coca, kleine Spaanse broodjes met snijbiet en ansjovis…

Posted on August 19, 2009 by Ellen Bouckaert

Het was hier vandaag bloedheet. Geen weer om eens uitgebreid te gaan koken. Ik maakte een flinke salade van sperzieboontjes, tomaat, ui, ei en een paar olijven. Een dressing erover van olijfolie, wat mosterd en wijnazijn. De sperzieboontjes 8 minuten in kokend water laten garen. Dan meteen in ijswater af laten koelen. Zo blijven ze mooi groen en knapperig.

Alleen deze salade leek me niet echt genoeg voor de avondmaaltijd dus maakte ik er een paar van deze Spaanse broodjes bij. Ik schreef er al eerder over. Vandaag gebruikte ik geen spinazie maar snijbiet uit onze eigen tuin.

Voor 8 kleine coca’s: Maak een je mooi deeg van;
500 gram bloem
1zakje gedroogde gist ( ik los de gist op in 150 ml lauw water en voeg dat mengsel dan toe aan de bloem)
dan nog ongeveer 300 ml water
snufje zout
1/2 eetlepel olijfolie

Laat het deeg onder een doek rijzen tot het volume verdubbeld is. In de zon gaat dat heel snel.

Kneed het deeg nog eens door en maak er platte schijven van van ongeveer 12 cm doorsnee en nog geen cm dik.

Voor de vulling gebruikte ik vandaag:
250 gram snijbiet, heel fijngehakt
ansjovispasta
2 lente-uien, in plakjes
2 teentjes knoflook, in flinterdunne plakjes
2 á 3 tomaten in dunne plakjes
1 eetlepel pijnpitten
olie

Leg de deegrondjes op een bakplaat. Knijp op elk rondje wat ansjovispasta en verdeel dat gelijkmatig over het deeg. Bekleed ze dan met de snijbiet, pijnpitten, ui en knoflook en plakjes tomaat. Druk de snijbiet goed in het deeg en besprenkel rijkelijk met olijfolie.
Strooi er wat peper en zout over en laat de coca zo ongeveer 10 minuten narijzen.

Zet ze dan in een voorverwarmde oven en bak ze op 220 graden in ongeveer 15 minuten gaar. Haal ze uit de oven en sprenkel er nog wat olijfolie over.
Serveer met een mooie salade of gewoon zó, als lunch met een glas koele witte wijn.

Kopje espresso toe.

Le Malmedy…

Posted on August 18, 2009 by Ellen Bouckaert

Ik ging Ellen vorige week op haar vakantiestek ophalen. Ik heb dan maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt en er een paar vakantiedagen aangeplakt. We bezochten vanuit Luxemburg de Belgische Ardennen rond Stavelot, zo ook de Gaume en eveneens een stukje Frankrijk in de buurt van Sedan. En op donderdag stonden we in de stromende regen op de weekmarkt van Arlon. De handelaar in Corsikaanse hammen verkocht er nu ook allerhande bergkazen. We kochten er een pond Comté-kaas van maar liefst 21 maanden oud.

Nieuw was de kraam van een handelaar in streekproducten uit de buurt van Malmedy in de Waalse Ardennen. Hij verkocht voornamelijk kazen. Ik heb er mijn ogen uit staan kijken, het merendeel van zijn handel was me volkomen onbekend.

Ik kocht er de kaas van de foto. Hij heet Le Malmedy. Hij wordt slechts op één plaats geproduceerd, op de boerderij van de familie Grodent te Burnenville, onder de rook van Malmedy. Van rauwe koemelk, die dan ook nog eens biologisch is. Het kaasje op de foto oogt hard, maar is dat in werkelijkheid niet. Het is een zachte kaas met een gewassen korst. De kaasjes hebben een doorsnede van tien à elf centimeter, en ze wegen 400 gram. Ik kocht een half kaasje. De prijs weet ik niet meer.

Het kaasje smaakt me bijzonder goed. Rauwe melkkazen (lait cru) zijn op geen manier te vergelijken met kazen van bewerkte melk. Zoveel voller, pittiger, zoveel meer smaak… En in dit geval ook nog een prettig tikje bitter. Het best eet je het met een stukje brood.

Ik nam me voor om de familie Grodent eens te bezoeken. Ik ben erg benieuwd naar hun andere kazen.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Monthly Archives: August 2009