De trouwe lezer had het al meegekregen, het Ministerie koos ook dit jaar domicilie in Bourgondië. Het was absoluut niet de bedoeling want de eigenlijke reisdoelen lagen pakweg vijfhonderd kilometer verderop. Maar die éne overnachting op de heenweg riep zoveel herinneringen op dat we ter plekke onze doelen bijstelden. We bleven hangen in Autun. Toen na een week de Tourcaravaan zou neerstrijken in het stadje trokken we pas verder. Wij hielden van de Tour de France, maar we hoefden er niet in levenden lijve bij te zijn. We verkasten naar een klein wijngebied, de Allierstreek in de Noordelijke Auvergne, een goede 200 kilometer zuidwestelijk. Saint-Pourcain-sur-Siuole heette het stadje. Daar volgden we dagelijks de wielerwedstrijd in een plaatselijk café. Je zag het allemaal prima en het was wel zo rustig. De laatste week van onze vacantie verbleven we dan weer in Bourgondië, en wel in het hart van de wijnstreek, in Beaune.
Over vacantie-eten en -drinken schreven we al een en ander, er zal nog een hoop volgen. Meer dan andere jaren wilde Ellen zelf koken. En dat was niet verwonderlijk, gezien de prachtige etenswaar, aangeboden op lokale markten en bij de plaatselijke middenstand. Wat we budgetair uitspaarden aan restaurantbezoek hebben we met volle overtuiging omgezet in de goede plaatselijke wijn.
Sinds onze kennismaking, vorig jaar, waren we verslingerd geraakt aan de Bourgognewijnen. We kochten ook dit jaar, tegen redelijke prijzen, wijnen waar we thuis slechts van konden dromen. Een Premier Cru van dit of dat huis, het was wel het minste. En dat elke dag weer. Het verveelde nooit…
Op de terugreis, richting noorden, realiseerde Ellen zich dat ze geen enkele wijngaard had gefotografeerd. We parkeerden dan nog maar snel even om een plaatje te schieten. Je ziet het wel aan de foto: dit is geen veldje druivenstokken. Nee, hier groeit, achter de ommuring, goud. Uit de opbrengst worden de Grand Cru’s getoverd. De mooiste wijnen van de wereld. Slechts een slokje hebben we ervan meegekregen. Grand Cru’s gingen boven ons vacantiebudget.
In onze kelder liggen nu nog een paar mooie flessen te wachten op een gepaste gelegenheid, het restant van de vacantieaanschaf. We moeten er zuinig mee zijn, het is zo op… Wat een verrassing dan ook dat Marleen meende onze kelder aan te moeten vullen. Ze bracht gisteravond twee prachtige flessen geclasseerde Margaux. Uit een ander deel van Frankrijk, dat wel. Maar wij zijn er zeer vereerd mee.
© paul
