Vanavond mosselen, gewoon gestoofd in wijn met selderij, prei, teentje knoflook, ui, knolselderij, peper zout en witte wijn.
Met een heerlijke zelfgemaakte knoflookmayonaise. Een paar zelfgebakken frietjes erbij. Een glas witte wijn, een Pinot blanc uit de Elzas (parreerde de knoflook bijna!). Espresso toe, met een stukje chocolade.
© ellen
In hun nimmer aflatende speurtocht naar parafernalia die de schijn van onmisbaarheid dragen hebben Ans en Hijn weer een ontdekking gedaan. Ans laat weten dat zij op internet een jodelcursus heeft gevonden. Ze heeft hem al één keer doorlopen, en met goed gevolg. Ze vond de cursus via de site: de Belgische Alpenfreaks. Op die site vind je de meest fantastische dingen. Wat te denken van das virtuelle Lederhosenmuseum, of Lucas, ein Belgier in den Alpen? En via die site kom je dan ook bij de jodelcursus. Wat heeft het met eten en drinken te maken? Tja, niet zoveel, lijkt het. Maar is het dan niet zo dat er op de feesten en partijen op het Ministerie áltijd wordt gejodeld? En kreeg niet de Chef van het Ministerie (in onvergetelijke samenzang met een deel van Eupotours en de Parafernaliazoekster) in een ver buitenland het twijfelachtige compliment: “Schönste penetrante Jodel den Ich jeh gehört habe.” En het publiek wist waar ze het over had. Met een beetje doortastend verder klikken kom je trouwens toch weer bij eten en drinken uit. (het plaatje komt van de Milkafabriek)
© paul
De vorst is uit de lucht, het zonnetje schijnt. Ik kreeg het zowaar warm onder mijn zware leren jas. Ik zag dat de “kiepkes” in de tuin van de Keizer alweer holletjes in de grond hadden gekrabd waarin ze lagen te zonnebaden. En hond Max dartelde ook alsof het voorjaar was aangebroken. Onzin, het is pas januari. Toch kon ik het niet laten om aan het eind van de ochtendwandeling een bosje narcissen te kopen. Maar ter zake: Alweer enige jaren her kreeg het Ministerie een prachtig kaasmolentje ten geschenke van de Vrienden en Vriendinnen. Sinds dien staat het te pronken op een prominente plaats in de keuken. Het komt uit Italë en de ontwerper heeft zich beslist niet verveeld aan de tekentafel. Wij zijn er dan ook zeer trots op. Eén minpuntje: je kunt er niet mee malen. Gebruik je het als tafelmolen dan is het gedoe omdat je het geval niet kunt bedienen en tegelijk de kaas op je gerecht mikken. Gebruik je het om tamelijk zachte kaas te raspen dan zit het containertje onmiddellijk vol en verkleeft de massa onder druk van het nieuwe raspsel. En gebruik je het voor oude harde stukken, dan laat-ie het helemaal afweten. Wel een prachtig molentje, toch? Ik zou graag het merk weten van dit sieraad. Als iemand het herkent, laat dan even een berichtje achter. Zie ook log 02 februari 2006.
© paul
Vandaag Radicchio uit de oven. Deze knapperige helrode groente maakt deel uit van de cichoreifamilie. Er zijn, vooral in Italië, het hele jaar door allerlei varianten. Hier in Nederland is eigenlijk alleen de ronde krop te krijgen. In Italië Radicchio rosso di Verona of Rosa di Chioggia genoemd. Hier wordt deze groente aangeprezen als Rode sla, en meestal gegeten in salades, samen met gewone groene kropsla. De radicchio is echter heel goed te gebruiken als stoofgroente of, nog beter, gebakken/gegrild in de oven.
Wie van pittig bitter houdt moet dit recept eens proberen; 1 flinke krop radicchio in vieren snijden. De nerven overdwars inkepen (dit voorkomt ál te bittere smaak) Een ovenschaal invetten met wat olijfolie en de radicchio met de inkeping naar beneden, naast elkaar in de schaal leggen. Strooi er versgemalen zout en peper over en 5 lepels goede olijfolie. Zet de schaal in een voorverwarmde oven op 200 graden. Schep na tien minuten de groenten om en zet ze weer terug. Na 6 minuten nogmaals omscheppen, nog even terug zetten en opdienen. Het kropje dat ik op de markt kocht was erg klein maar je kunt de radicchio prima mengen met gewone witlof. Op dezelfde manier bereiden. Op de foto de schaal vóór bereiding.
Wij aten er een biefstukje bij, en voor mij wat aardappeltjes uit de oven. Stukje kaas toe. En espresso en een stukje chocolade. We dronken een heel behoorlijke Lussac-Saint-Emilion, en bij de kaas de Witte van I. Gort, dit alles naar tevredenheid.
© ellen
Je merk het pas wanneer je een echte hebt geproefd. Brie Laitier, zo heet alle fabrieksbrie, waar ook ter wereld gemaakt. Door de fabrieksmatige productie en de hygiënevoorschriften zijn alle eigenschappen die Brie tot een Koningskaas maken “weggezuiverd”. De grondstof is gepasteuriseerde melk. De zuivel is stralend wit, de schimmelkorst is mogelijk nog witter. Als er al smaak aan zit dan is die zacht, nooit pikant. En als je geluk hebt geurt de kaas (zacht, maar fris). De producenten zijn niet aan regels gebonden, ze doen maar wat. Soms levert dat een aardig kaasje op, het merendeel is bordkarton. Zo niet echte Brie. Je hebt Brie de Meaux, Brie de Melun en Brie de Montereau (kleine zusje van Melun). Allemaal uit het departement Seine-et-Marne in de Île-de-France. Vroeger werd elke Brie vernoemd naar het plaatsje waar hij vandaan kwam, maar dat is verleden tijd. De namen nu duiden op de eerste plaats op de methode van produceren. De echte Brie is beschermd, heeft een “appellation d’origine” en is aan een reglement onderhevig: melk, productiemethode, rijping en afbakening van geografisch gebied zijn daarin geregeld. De kaas wordt gemaakt van rauwe koemelk. Hij rijpt minsten zes weken (eens zo lang als de fabrieksbrie). Brie de Meaux heeft een korst die oranje-rood doorschemert door de witte schimmellaag, die van Brie de Melun kleurt nog dieper. De zuivel is glanzend en vet. Ze heeft een goudgele kleur. De zuivel van Melun ruikt ronduit sterk en pikant, die van Meaux geurt milder en fruitig, en prettig naar schimmel. In tegenstelling tot de fabriekskazen mogen de “echte” een beetje uitlopen als ze op kamertemperatuur zijn. De smaak is altijd vol. Je drinkt er een zachte rode wijn bij, maar liever witte Chardonnay of een Elzasser (mag best een tikje zoet zijn). Probeer de kaas eens met een paar druifjes of een peertje; wonderschoon!
Van Talleyrand (staatsman en intrigant onder Napoleon) werd gezegt: “Tijdens zijn leven heeft hij iedereen en alles verraden, behalve de Brie.” En zelfs Lodewijk XVI vroeg vóór zijn executie om “du vin rouge et du Brie”. Het Ministerie bevond zich in gedachten dus in goed gezelschap toen het zaterdag een Brie de Meaux kocht bij de betere kaasboer in de Elzaspassage in Helmond. En lekker was het…
Brie bestaat al zeker sinds de twaalfde eeuw. In 1407 dichtte Charles d’Orleans de volgende regels:
© paul
Vandaag zalm uit de oven met erbij broccoli en voor mij wat gekookte aardappeltjes.
2 flinke moten zalm van een goede vishandel. 1 bosje platte peterselie, beetje selderij, beetje basilicum heel fijn hakken. 1 sjalotje, ook heel fijngehakt de schil van een citroen raspen (zonder het wit) handvol pijnpitjes, peper en zeezout paar lepels olijfolie. De oven op grilstand voorverwarmen op 200 graden Een blik insmeren met olie en daarop de zalm leggen. De kruiden ui en citroenrasp vermengen met de olijfolie. De zalm bestrooien met peper en zout en het kruidenmengsel erop smeren. De hele bovenkant van de zalm moet bedekt zijn. Alles een beetje aanduwen zodat het een mooie massa wordt en de pijnpitjes erover strooien. De zalm zo, afhankelijk van de dikte, ongeveer 15 minuten in de oven zetten.
Nog een stukje van de heerlijke brie toe. En espresso. De foto is genomen vóór de zalm in de oven ging. Wij hebben niet altijd het geduld om nog eens foto’s te maken als het eten op tafel staat.
© ellen
Het was vandaag weer druk op het Ministerie en natuurlijk werd er volop gepraat over de echte winter die we, vandaag in ieder geval, mogen beleven. Bittere koude. Dan komt het gesprek al snel op drankjes die er wel, of juist niet, tegen helpen. Natuurlijk was ook de Keizer van Monera aanwezig. De Keizer zweert bij alle weersomstandigheden bij zijn favoriete drankje Becherovka. Hier in Nederland heel soms te koop. Maar op onze grote reis naar Tsjechië met de Keizer was de Becherovka een vast onderdeel van de dag. De Tsjechen verstonden zelfs na een paar dagen al het woord ‘njipke’. (borreltje) De Keizer krijgt zo af en toe een fles van vrienden die in het verre Tsjechië op vakantie waren, maar de flessen komen met lange tussenpozen. Vandaag vertelde de Keizer dat hij tegenwoordig zelf Becherovka maakt, of iets wat er volgens hem heel goed op lijkt. Het recept mag met Keizerlijke goedkeuring op dit weblog. Een hele eer dus. Wij hebben het brouwsel niet kunnen proeven want de Keizer heeft geen zakflacon. Geheel voor eigen risico dit drankje.
Keizers Becherovka; 25 blaadjes munt 6 kruidnagelen ongeveer 10 centimeter pijpkaneel 1 liter brandewijn of jenever of wodka ongeveer 200 gram suiker. Alles bij elkaar in een pot met deksel doen en drie maanden laten trekken. Regelmatig wat schudden en rommelen. Dan mooi alles zeven door een zakdoek of ander lapke. Ons advies om ook nog wat steranijs toe te voegen, gaat de Keizer nu uitproberen. De Jongste Bediende vindt het overigens zonde van de jenever. Plaatje van de echte Becherovka via Google geleend
© ellen
De spinazie die we vanavond hebben gegeten was, wat onze groentenhandelaar noemt, “wilde spinazie”. Ik vind dat deze spinazie veel meer smaak heeft dan de gewone Hollandse spinazie. Deze is wat grover en steviger. Heel geschikt om te bakken of te verwerken in bijvoorbeeld ravioli . Vandaag gebakken; een beetje olie in een platte grote pan. Fruit daarin een teentje fijngesnipperde knoflook en een uitje. Voeg een restje gerookte ham of stukjes spek toe. Dan één grote trostomaat of twee kleintjes in blokjes gesneden even zachtjes bakken. De spinazie goed wassen en even laten uitdruipen, in fijne reepjes snijden en in de pan doen. Op een hoog vuur enkele minuten bakken en opdienen.
© ellen
Vanavond lamsragoût met kappertjes en ansjovis. 750 gram lamsvlees in grote dobbelstenen gesneden, boter/olijfolie, 4 kruidnagelen, 2 laurierbladeren, 1 flinke ui, een teentje knoflook fijngesnipperd, een theelepel foelie, 2 eetlepels gehakte basilicum, een halve citroen in plakjes gesneden, 2 eetlepels kappertjes, 1 dl witte wijn, 1 dl room, 5 ansjovisfilets fijn gesneden. Eventueel wat bouillon en een theelepel beurre maniè.
De boter of olie verhitten en het vlees snel bruin braden. Dan de ui en knoflook erbij doen en even aanbakken. De kruiden toevoegen en een scheut witte wijn. Eventueel wat bouillon. Laat het vlees zo ongeveer een uur stoven. Dan de citroen en de ansjovisjes en een lepeltje beurre maniè. Zorg dat de beurre maniè goed vermengd is en giet er dan nog wat room bij. Voor het opdienen bestrooien met nog wat gehakte basilicum. Wij aten er spinazie bij en een beetje spaghetti. Toe een prachtig stukje Brie de Meaux gemaakt van rauwe koemelk. En espresso.
© ellen
Recept werd in 1960 opgetekend en is afkomstig vande familie Prandi uit Cravanzara.
Een mooie biologische kip in stukken delen. De poten en de borststuken bewaren en van de rest een klein pannetje bouillon gemaakt. olijfolie/boter 1 grote ui 1 teentje knoflook 2 grote rijpe tomaten Rozemarijn, laurier, peper, nootmuskaat, basilicum, zout, bouillon.
Braad de stukken kip in wat olijfolie en een klontje boter. Voeg rozemarijn, laurier, nootmuskaat en peper toe. Dan de in schijven gesneden ui toevoegen en goudgeel braden. De tomaten in blokjes snijden en bij het vlees doen. Even omroeren en zachtjes laten smoren. Voeg dan zout en basilicum toe. Laat de kip zo zachtjes gaarstoven en voeg zo nodig wat bouillon toe. De saus niet te veel inkoken zodat ze licht en aromatisch blijft. Ik heb er ook nog een handvol gedroogd eekhoorntjesbrood bij gedaan en een eetlepel tomatenpuree. Het eekhoorntjesbrood vooraf geweekt in lauw water. Wij aten bij dit kipgerecht pasta (riccioli, slobbert de saus lekker op) en sperzieboontjes. Kaas toe. En espresso.
© ellen