Lamsvlees met saffraan, aardappelen en artisjokken…

 

lamsvlees met saffraan, aardappelen en artisjokken 013

Wij zijn moe, doodmoe! Wij zijn vandaag namelijk wezen shoppen zoals dat heet. Vreselijk vinden wij dat, maar soms moet het. Ik kan uren en dagen slenteren over een markt met mooie vissen en groenten, heerlijk tevreden thuiskomen na een lang bezoek aan een mooie grote Luxemburgse supermarkt, of een half uurtje wachten tot de plaatselijke bakker ergens op het Franse platteland is uitgepraat… Maar het kopen van kleding en schoenen blggg. En dan vooral winkelen in Eindhoven; blllggghh. Toch moest het vandaag, Paul moest nieuwe wandelschoenen en wat kleding, dus togen we vanmorgen opgewekt naar Eindhoven om 6 uur later met inderdaad veel schoenen, laarzen en nog veel meer, doodmoe huiswaarts te keren. Gezellig vind ik het niet, winkelen in Eindhoven. Je zoekt je suf naar een aardig café om even stoom af te blazen, dus na gedane en wel zeer geslaagde aankopen zijn we maar snel even over Helmond terug gereden. Bij slagerij Sabir kochten we wat lamsvlees, een flesje granaatappelsiroop en een flinke bos kraakverse platte peterselie.
De siroop is voor zondag. Dan gaat Paul een bijzonder Iranees gerecht klaarmaken met kip, walnoten en de siroop. Het resultaat lees je hier nog wel.
Vandaag maakte ik het lamsvlees klaar, een mooie stoofpot en terwijl het vlees stond te geuren en te pruttelen konden wij uitrusten met een mooi glas wijn…

Lamsvlees met saffraan en artisjokken voor vier personen;

1 kilo lamsvlees, in grote stukken gesneden
1 ui, 4 tenen knoflook
1 chilipeper
500 ml lamsbouillon of water met een bouillonblok
rozemarijn, oregano
1 verpakking saffraan
een handvol zwarte olijven
400 gram vastkokende aardappelen
4 rijpe tomaten of een half blikje gepelde tomaten
1 blik artisjokkenharten
2 eetlepels doperwten (diepvries)
een flinke handvol fijngehakte platte peterselie

Braad het vlees met de peper, ui en knoflook even aan in wat olijfolie. Als alles wat bruin gebakken is water of bouillon toevoegen, de saffraan en de kruiden. Een keer goed omscheppen en het geheel ongeveer een uurtje laten stoven.
Doe er dan de aardappelen bij en laat nog 20 minuten zachtjes stoven. Voeg de artisjokken, tomaat, olijven en doperwten toe en laat nog een paar minuten goed doorwarmen.
Neem de deksel van de pan en laat het vocht nog wat indampen.
Strooi er voor het opdienen nog wat vers gehakte platte peterselie over.
Natuurlijk was er espresso toe en nog een lekker glas wijn.
Rest ons nog een rondje met hond Max, op de nieuwe schoen zal dat prima lopen…Jammer dat het inmiddels regent dat het giet…
© ellen.

Mosselen!

mosselen 011
Ik heb het druk deze dagen. Er moet van alles, ik wil van alles, en er bleef even weinig tijd over voor het weblog. Er bleef zelfs weinig tijd over voor het bedenken én klaarmaken van ons avondeten. Stom, want in de tijd die het neemt om bijvoorbeeld een pizza te halen, maak je zelf al snel een simpele pastamaaltijd….
Na een paar dagen hap-snap-eten hebben wij er dan ook weer schoon genoeg van. Vandaag moest er dus maar weer eens degelijke-snel-klaar-Nederlandse-kost-uit-eigen-keuken op tafel komen!

Mosselen, we waren het door de drukte bijna vergeten maar het is nog steeds mosseltijd. Onze eigen, van dichtbij aangevoerde mosselen smaken nog prima, zijn snel klaar te maken en het is, voor ons tenminste, altijd een beetje feest als we mosselen eten.
Gewoon uit de eigen schelp gegeten smaken ze ons het best. Met wat groenten, ook heel gewoon van dichtbij; prei, knolselderij, een uitje, een winterwortel of een combinatie van deze groenten. En dan natuurlijk een schepeigengemaakte mayonaise met een teen knoflook erdoor, dat hoort er echt bij. Soms ook nog een paar zelfgebakken frietjes. Een mooi glas wijn erbij en je hebt een prachtige maaltijd..
Dit alles maak je in hooguit 15 minuten! Een magnetron doet er waarschijnlijk langer over om een complete maaltijd te verwarmen?!?

Ik snijd de groenten altijd vrij klein en smoor ze even aan in een forse klont boter. Daarna voeg ik de schoongemaakte mosselen toe. Een flinke draai uit de pepermolen en een forse scheut droge witte wijn erover, deksel erop en even de kook erover laten komen. Een keer voorzichtig omschudden, nog héél even doorkoken, en klaar zijn je mosselen!
Laat ze vooral niet te lang doorkoken, dan worden ze taai.

Wij dronken natuurlijk een kopje espresso toe!
Geen kaas vandaag, vergeten uit de koelkast te halen. Jammer, want er ligt nog en prachtig stuk Morbier te wachten! Dat is voor morgen.
© ellen

Ach, dan nog maar een afther-diner-foto; ik vind dit één van de mooiste soorten afval die we zoal  produceren in ons huishouden…

mosselen 018

Vakantiekiekje…

 

vakantie juli 2007 015

De maaltijd van gisteren is het vermelden niet waard. Gewoon wat hap-snap werk. En toch dient er iets te worden geschreven. Het is dan wel geen wet van Meden en Perzen, maar als het enigszins kan houden we vast aan ons voornemen om minimaal één artikeltje per dag te publiceren.

Ach, er valt natuurlijk genoeg te schrijven, er staat nog zoveel op de rol. Maar daarvoor moet dan ook weer onderzoek gedaan worden en soms ontbreekt het aan tijd en zin. Rommelen in het fotoarchief levert gelukkig altijd wat op in tijden van slapte…

Zo kwam ik deze foto weer eens tegen. Ik schoot hem tijdens onze zomervacantie in Frankrijk, waarschijnlijk in Saint-Pourcain-sur-Sioule. De handeling op de foto is een dagelijks terugkerend ritueel. Is de maaltijd klaar dan moet er eerst een foto voor het web-log gemaakt worden. En ook tijdens de maaltijd kan het gebeuren dat de camera weer te voorschijn wordt gehaald, om dit of dat detail…, en zo verder en zo voort.

Het vreemde is dat de meeste van onze lezers er geen moment bij stil staan. Je merkt het bijvoorbeeld wanneer je gasten aan tafel hebt. “Wat doet ze nou?” vragen die dan verwonderd, wanneer Ellen na het opdienen van een gerecht nog snel even een plaatje maakt. Terwijl het toch echt niet anders kan. Het bier moet geknipt als de schuimkraag nog intact is, de wijnfles liefst mét een gevuld glas, de gestampte pot wanneer die nog dampt.

Het geeft wel eens problemen. Regelmatig zit ik als een zot te blazen om ervoor te zorgen dat de af te beelden schotel er niet uit ziet als een mistig herfstlandschap. En lukt het niet om iets degelijk in beeld te brengen dan wordt er door gewerkt tot ons maaltje koud is. In restaurants kijken mensen verstoord op als er geflitst wordt. En een heel enkele keer lukt het helemaal niet…

Voedsel fotograferen is een beroep. Een beroep voor specialisten. Het vergt een hoop tijd en een hoop materiaal. Liefst gebeurt het in een studio. En aan één gerecht wordt vaak meerdere uren gewerkt. Wij hebben die mogelijkheden natuurlijk niet. Dat maakt dan ook dat niet altijd alles op het web-log belandt zoals we dat eigenlijk wilden. Maar al met al ben ik heel tevreden, ja zeg maar trots. Ondanks alle beperkingen vind ik dat Ellen voor meer dan respectabele plaatjes zorgt (de foto’s van mij zijn op één hand te tellen). En ja, het gebeurt heus af en toe dat iemand zich weer eens geroepen voelt om zeuren over de kawliteit van de foto’s. Ik mag me daar graag aan ergeren, en spreek dan in stilte de meest briljante verwensingen aan het adres van de zanikkert! 

Het resultaat van boven getoonde handeling zie je hieronder…

vakantie juli 2007 014

© paul

Pizza Ellen…

pizza 004

Het koken schoot erbij in, ik ging dus maar snel om een pizza. Bij de Familie Esposito, restauranthouders én pizzabakkers aan het Binderseind. Op maandagavond is het er doorgaans niet zo hectisch, en dat biedt alle tijd en ruimte om wat beleefdheden uit te wisselen over en weer. Over eenieders gezondheid, over de kalk in ons water en hoe slecht dat is voor de espressomachine én het pizzadeeg. En zo nog een en ander. Er heerst een mediterrane sfeer in de open keuken. Er wordt luid geconverseerd in het Napolitaans, afgewisseld met ABN met een onmiskenbaar Limburgse tongval. Hoewel…, de zonen Esposito bedienen zich intussen al aardig van mijn eigen dialect.

Pizza Ellen heet het gerecht. Ellen stelde het al weer jaren geleden samen. Artisjokkenhartjes, ham, extra kaas en heel veel knoflook. De pizza staat niet op de kaart, maar er wordt ons verzekerd dat-ie intussen met regelmaat wordt besteld, en niet alleen door het Ministerie. Stevige kost, door die extra kaas en een zegen aan knoflookolie, maar lekker… Want pizza bakken kunnen ze, de zonen Esposito. En je bent voor minder dan een tientje klaar.

Bij het afscheid zeg ik beleefd: “Arrivederci”  Vader Enzo roept met een brede grijs terug: “Houdoe!”

© paul

De Spumante van Nico…

spumante 001

Er was een tijd dat Nico vaste bezoeker was op het Ministerie, maar dat hield een jaar of tien geleden op. Zomaar, zonder reden, en van de ene dag op de andere. Ik herinner me zijn laatste bezoek nog prercies, dat was op 23 december van het jaar 19…  Daarna hoorden we tijden niet meer van hem. Wel kwam ik Nico een enkele keer tegen in het Café aan de Overkant. De conversatie verliep dan alsof het laatste woord pas gisterenavond gezegd was. Vreemd, vreemd…

De dag na mijn verjaardag, afgelopen jaar, was een zondag. In de vroege namiddag was Nico er ineens weer. Met de beste wensen en een kadootje. Een fles Italiaanse wijn, eigen import. Je dient te weten dat een oom van Nico varkenskeurmeester is in de Italiaanse provincie Ancona. Wanneer Nico bij hem op bezoek is geweest neemt hij altijd een quantum van de locale wijn mee naar huis. En zo ook doen zijn broer en zussen. De familie heeft altijd een aardige voorraad in huis.

Het gaat niet om geclasseerde wijn. Nee, gewone degelijke landwijn. Maar wel heel bijzondere landwijn. De wijn komt van een coöperatie in het dorpje San Paolo di Jesi. In de tijd dat Nico onze stulp nog regelmatig frequenteerde bracht hij vaak een fles van het goedje mee en ik had er heel beste herinneringen aan. Nico noemde de wijn Vernaccia en ik heb jaren gedacht dat dat de naam was. De flessen hadden geen etiket en van de letters en cijfers op de stop werd je niet wijzer. Maar ook bij de coöperatie van het dorpje San Paolo di Jesi heeft de tijd niet stil gestaan. Ze gebruiken nog steeds geen etiketten, maar om de stop zit nu dus een plastic wikkel met enige informatie. “Vino Spumante Dolce” staat daarop te lezen. En verder de naam van de coöperatie in afkorting, de plaats van herkomst, het alcoholpercentage (11%) en de inhoud van de fles (0,75 liter). En een aanbeveling om de lege fles in de daarvoor bestemde container te dumpen.

Ik heb intussen geleerd dat vernaccia de naam is van een Italiaanse druif, en die druif zal ongetwijfeld de grondstof hebben geleverd voor deze wijn. Gisterenochtend opende ik de fles en reisde in gedachten tien, twintig jaren terug. Ik vond die wijn toen lekker, en dat vind ik nog steeds.

Het betreft rode wijn, mousserend en zoet. Je zou denken dat alle ingrediënten aanwezig zijn voor een grandioze mislukking, maar niets is minder waar.

De wijn mousseert licht, een aangename sprankeling, niet opdringerig. Ook het zoet dringt zich niet op, het is natuurlijk, alsof het niet anders zijn kan. En je houdt er beslist geen kleffe smaak aan over wanneer je een slok genomen hebt. De wijn geurt mooi naar zwart fruit en naar “de stal van de wijnboer”. De smaak is heel prominent. Druivenmost, zwarte bessen en frambozen. Misschien een tikkeltje aardbei en in de verte iets van gist. Meer kan ik er niet van maken. Het is gewoon lekker… De wijn is op z’n best wanneer hij licht gekoeld is. Die van mij kwam uit de kelder en dat was juist goed. Uit de koelkast zou te veel zijn geweest.

Hoe het precies zit met de druiven, ik ben er nog niet uit. Ik lees alleen over witte wijnen van vernaccia. En hoe komt die wijn aan dat zoet en die overduidelijke vruchtensmaak? En waar ken ik Jesi, de hoofdstad van de betreffende regio ook al weer van? Oh ja, daar werd in de achttiende eeuw de componist Pergolesi geboren…

Ik ben benieuwd wanneer ik Nico weer zie. Ik mis met tijden zijn conversatie. En voor zijn “eigen import” houd ik me aanbevolen.

© paul

Jacobsmossel en zeekraal…

 

rosbief 001

Een simpel maar zeer smakelijk voorgerecht vandaag; jacobsmossel met wat zeekraal.

Ik doe al dagen pogingen om de diepvries leeg te maken, eigenlijk al weken. Het ding is te oud, verbruikt te veel stroom en ga zo maar door. Kortom we moeten een nieuwe diepvries maar eerst moet de oude leeg! We doen alsmaar dappere pogingen, maar als het ding bijna leeg is hebben we even geen tijd om en nieuwe te kopen en dan moet er toch weer nieuwe oogst in, mooie verse vissen, vlees van de biologische Sumiran varkens en noem maar op.  Onmisbaar voor ons die diepvriezer.
Maar goed, er was nog een zakje met jacobsmosselen, teveel gekocht voor het kerstdiner. Mooi voor een klein voorgerecht vandaag, samen met wat verse zeekraal.

Voor twee personen;
6 á 8 jacobsmosselen (als je diepgevroren gebruikt, langzaam ontdooien en droogdeppen)
100 gram zeekraal
een flinke klont boter
1 klein gesnipperd uitje
Zwarte peper

Laat de boter smelten en fruit het gesnipperde uitje zachtjes aan.
Voeg de schoongemaakte zeekraal toe en smoor ze even aan .
Voeg de jacobsmosselen toe. Even om en om bakken. Schuif de zeekraal naar de rand van de pan.
De mosselen zijn in een paar minuten klaar. Bak ze niet te lang dan worden ze taai en verliezen smaak.

Natuurlijk zou er dan een mooie saus bij mogen. Wij vonden het vandaag genoeg om deze zeevruchten zo, sec te eten. Een glas witte wijn erbij is mooi genoeg!
© ellen.

Kip met boursinsaus en gestoofde andijvie…

kip en boursinsaus
Vanavond kip. Drumsticks van de Sumiran boerderij, een paar gebakken aardappeltjes en gestoofde andijvie.
Bij de kip Boursinsaus, dit maal zonder champignons.
De kip even rondom bruin bakken in wat olie of boter, een beetje bouillon toevoegen en dan zachtjes een half uurtje laten stoven.

De andijvie smoor ik meestal, gewoon gekookt vinden wij niet zo lekker.
Voor twee personen; 500 gram andijvie in reepjes gesneden
1 teen knoflook, geplet en fijngehakt
2 tomaten
50 gram gerookt spekt in blokjes
wat olijfolie

Bak de knoflook en de spekblokjes even aan en voeg de tomaten toe. Smoor even en doe er dan de fijngesneden andijvie bij. Schep op een hoog vuur om en om tot de andijvie wat geslonken is. Bestrooi met zwarte peper en dien meteen op.

Espresso toe.
© ellen

Bijpraten…

kappertjes, kruiden en ansjovis

Het ontbreekt me vannacht aan tijd om iets substantieels te schrijven. Toch moet er iets op het log. Laat ik beginnen met gisterenavond. We aten restjes uit de diepvries. Ik had alweer een tijdje geledenstoofvlees en een zuurkoolschoteltje ingevroren. Wij hebben geen magnetron, dus het is altijd wat gedoe met snel ontdooien. Ik zette de bevroren schaaltjes eerst een half uurtje in warm water, zodat de ergste vorst er af was. Het verwarmen daarna gaf geen problemen. Prima maaltijd, kaas toe…

Geen plaatje van de opwarm-maaltijd. Daarvoor in de plaats een foto van de ingrediënten voor Ellens stoofschotel van lamsvlees en kappertjes.

De grote pot kappers kochten we in een Italiaanse groothandel in de buurt van Maasmechelen (B). Ze zijn ingelegd in zout. Je neemt de portie die je wilt gebruiken uit de pot en spoelt het zaakje duchtig met koud water. Zo niet, dan loop je kans je gerecht te verpesten. Doe je het goed, dan heb je een heerlijk zilte toevoeging aan je maaltijd. De rest van de foto spreekt voor zichzelf. De basilicum komt niet uit een “ver” land. Die plukten we gewoon van de struik die in onze vensterbank staat te pronken.

© paul

Oud geld!

 

geld 001

Ik zit hier nog wat te werken (spannende vragen te bedenken voor de workshop informatievaardigheden voor onze studenten). Af en toe werp ik een blik in mijn tuintje, zie ik opeens rommelige vlekken die daar niet thuishoren. (Ik werk achter de computer zonder bril vandaar een wat wazig zicht.) Bril dus maar even opgezet en pauze genomen om eens te bekijken wat daar nu tussen de struiken ligt; Geld! Echt geld!
Wel 100 zlotych, en na even zoeken wel 300 zlotych. Ik krijg al bijna visioenen van flessen wodka en kaviaar…
Wat kan je wel niet kopen van 300…

Er waait weleens een bal of ballon in mijn tuintje maar geld is hier nog nooit aan komen zweven. Een raadsel dus! Bij nader inzien blijkt het ook nog heel oud geld en, nog grotere desillusie, volgens mij is dit oude geld niets meer waard! Jammer, het was een korte maar mooie droom.
Ik ga gewoon weer verder met mijn werk en verdien daar eerlijk mijn brood mee.

Mocht er iemand oud geld kwijt zijn; ik bewaar het nog wel even!
Misschien een mooi Pools gerecht vanavond om nog een beetje in de sfeer te blijven!
© ellen

Broccoli met gedroogde tomaatjes…

eend 001

Met de grote klapper met het Pools geld werd het dus helemaal niks vandaag. Ik beloofde een Pools recept maar kwam niet verder dan “iets lekkers met een eend”. Ik zocht in boeken, las nog eens bij Edith, maar het werd toch weer iets heel anders!
Het recept van de eend volgt morgen.
Vandaag de begeleidende groenten; broccoli met zongedroogde tomaatjes en zwarte olijven.

Een lauwwarme salade voor twee personen;

450 gram broccoli, schoonmaken, de stronkjes eraf snijden en de roosjes 3 minuten blancheren in kokend water. Afgieten en even laten schrikken in ijskoud water. Schep de broccoli uit het water en schik de roosjes op een schaal, voeg er wat zongedroogde tomaatjes bij en een paar zwarte olijven.

Maak een dressing van:
3 delen olijfolie
een deel citroensap
wat peper en zout
een teentje knoflook (geplet en heel fijngehakt)
Goed mengen en over de groenten sprenkelen.
Deze salade was prima bij de eend.

Stukje kaas toe, een mooi geitenkaasje, een Crottin de Chavagnol. Gemaakt van rauwe geitenmelk, mét Appelation d’origine.
En natuurlijk espresso toe!
© ellen.