De maaltijd van gisteren is het vermelden niet waard. Gewoon wat hap-snap werk. En toch dient er iets te worden geschreven. Het is dan wel geen wet van Meden en Perzen, maar als het enigszins kan houden we vast aan ons voornemen om minimaal één artikeltje per dag te publiceren.

Ach, er valt natuurlijk genoeg te schrijven, er staat nog zoveel op de rol. Maar daarvoor moet dan ook weer onderzoek gedaan worden en soms ontbreekt het aan tijd en zin. Rommelen in het fotoarchief levert gelukkig altijd wat op in tijden van slapte…

Zo kwam ik deze foto weer eens tegen. Ik schoot hem tijdens onze zomervacantie in Frankrijk, waarschijnlijk in Saint-Pourcain-sur-Sioule. De handeling op de foto is een dagelijks terugkerend ritueel. Is de maaltijd klaar dan moet er eerst een foto voor het web-log gemaakt worden. En ook tijdens de maaltijd kan het gebeuren dat de camera weer te voorschijn wordt gehaald, om dit of dat detail…, en zo verder en zo voort.

Het vreemde is dat de meeste van onze lezers er geen moment bij stil staan. Je merkt het bijvoorbeeld wanneer je gasten aan tafel hebt. “Wat doet ze nou?” vragen die dan verwonderd, wanneer Ellen na het opdienen van een gerecht nog snel even een plaatje maakt. Terwijl het toch echt niet anders kan. Het bier moet geknipt als de schuimkraag nog intact is, de wijnfles liefst mét een gevuld glas, de gestampte pot wanneer die nog dampt.

Het geeft wel eens problemen. Regelmatig zit ik als een zot te blazen om ervoor te zorgen dat de af te beelden schotel er niet uit ziet als een mistig herfstlandschap. En lukt het niet om iets degelijk in beeld te brengen dan wordt er door gewerkt tot ons maaltje koud is. In restaurants kijken mensen verstoord op als er geflitst wordt. En een heel enkele keer lukt het helemaal niet…

Voedsel fotograferen is een beroep. Een beroep voor specialisten. Het vergt een hoop tijd en een hoop materiaal. Liefst gebeurt het in een studio. En aan één gerecht wordt vaak meerdere uren gewerkt. Wij hebben die mogelijkheden natuurlijk niet. Dat maakt dan ook dat niet altijd alles op het web-log belandt zoals we dat eigenlijk wilden. Maar al met al ben ik heel tevreden, ja zeg maar trots. Ondanks alle beperkingen vind ik dat Ellen voor meer dan respectabele plaatjes zorgt (de foto’s van mij zijn op één hand te tellen). En ja, het gebeurt heus af en toe dat iemand zich weer eens geroepen voelt om zeuren over de kawliteit van de foto’s. Ik mag me daar graag aan ergeren, en spreek dan in stilte de meest briljante verwensingen aan het adres van de zanikkert! 

Het resultaat van boven getoonde handeling zie je hieronder…

© paul

Het koken schoot erbij in, ik ging dus maar snel om een pizza. Bij de Familie Esposito, restauranthouders én pizzabakkers aan het Binderseind. Op maandagavond is het er doorgaans niet zo hectisch, en dat biedt alle tijd en ruimte om wat beleefdheden uit te wisselen over en weer. Over eenieders gezondheid, over de kalk in ons water en hoe slecht dat is voor de espressomachine én het pizzadeeg. En zo nog een en ander. Er heerst een mediterrane sfeer in de open keuken. Er wordt luid geconverseerd in het Napolitaans, afgewisseld met ABN met een onmiskenbaar Limburgse tongval. Hoewel…, de zonen Esposito bedienen zich intussen al aardig van mijn eigen dialect.

Pizza Ellen heet het gerecht. Ellen stelde het al weer jaren geleden samen. Artisjokkenhartjes, ham, extra kaas en heel veel knoflook. De pizza staat niet op de kaart, maar er wordt ons verzekerd dat-ie intussen met regelmaat wordt besteld, en niet alleen door het Ministerie. Stevige kost, door die extra kaas en een zegen aan knoflookolie, maar lekker… Want pizza bakken kunnen ze, de zonen Esposito. En je bent voor minder dan een tientje klaar.

Bij het afscheid zeg ik beleefd: “Arrivederci”  Vader Enzo roept met een brede grijs terug: “Houdoe!”

© paul

Ik zit hier nog wat te werken (spannende vragen te bedenken voor de workshop informatievaardigheden voor onze studenten). Af en toe werp ik een blik in mijn tuintje, zie ik opeens rommelige vlekken die daar niet thuishoren. (Ik werk achter de computer zonder bril vandaar een wat wazig zicht.) Bril dus maar even opgezet en pauze genomen om eens te bekijken wat daar nu tussen de struiken ligt; Geld! Echt geld!
Wel 100 zlotych, en na even zoeken wel 300 zlotych. Ik krijg al bijna visioenen van flessen wodka en kaviaar…
Wat kan je wel niet kopen van 300…

Er waait weleens een bal of ballon in mijn tuintje maar geld is hier nog nooit aan komen zweven. Een raadsel dus! Bij nader inzien blijkt het ook nog heel oud geld en, nog grotere desillusie, volgens mij is dit oude geld niets meer waard! Jammer, het was een korte maar mooie droom.
Ik ga gewoon weer verder met mijn werk en verdien daar eerlijk mijn brood mee.

Mocht er iemand oud geld kwijt zijn; ik bewaar het nog wel even!
Misschien een mooi Pools gerecht vanavond om nog een beetje in de sfeer te blijven!
© ellen