Hoe zat het ook al weer met lijstje? Lamsstoofpot zei U? Nou, mooi niet!
Ellen was gewoonweg te laat van haar werk om nog aan een stoofpotje te beginnen En ik sliep tot half zeven in de avond, dus dat schoot ook niet op. Maar geen nood, het vlees om te grillen was zo gekocht, en de rest was al in huis aanwezig. Vanavond aten we Spaanse tortilla, venkelsalade en een stuk gegrild vlees. Ellen schrijft morgen de recepten. Laat ik het hebben over onze nieuwe koekenpan.
Koekenpannen zijn bij ons van plaatijzer, met houten stelen. Gewoon degelijk ouderwets spul. Verder hebben we er nog van gietijzer, en ook één van roestvrij staal. Die laatste is op de keper beschouwd geen koekenpan, maar je kunt er veelal dezelfde dingen mee doen, én meer. De ijzeren koekenpannen worden doorgaans niet afgewassen, die voor de omeletten nooit. Een stuk keukenpapier voldoet bij het schoonmaken.
Om een of andere reden heeft Ellen nooit willen werken met “moderne” koekenpannen. Die met een tefal-laagje of astronauten-coating of hoe het ook allemaal heten mag. En ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom niet. Een afdoende verklaring heeft ze me nooit kunnen geven. Ze wilde het gewoon niet…
Een paar weken terug deed ik, zoals elke dag, mijn boodschappen bij de AH om de hoek. Aangezien ik doorgaans rond kwart over acht in de ochtend de winkel betreed, tref ik het nogal eens dat een deel van de verswaren beplakt zijn met een rood-blauwe sticker, die je recht geeft op 35 % korting op de aanschafwaarde. Die stickers bepalen regelmatig wat de avondmaaltijd zal worden. (Ik ben gek op die stickers: vanavond waste ik mijn haren nog met shampoo met zo’n sticker, en ook at ik een stukje kaas, gekocht onder dezelfde conditie’s)
Die bewuste ochtend zag ik de koekenpan liggen, mét anti-aanbaklaag, en mét zo’n sticker. Er zat een kleine bluts in en het email aan de buitenkant was licht beschadigd. Ik besloot het ding te kopen. Het kostte me uiteindelijk € 10.- Ik verwachtte thuis de nodige scepsis over mijn aanschaf, misschien zelf ronduit een afwijzing. Het viel mee…
En sinds die tijd is de pan langzaam een steeds prominentere rol gaan spelen in ons huishouden. En toen Ellen dan vanavond die tortilla bakte in het ding ging ze helemaal en definitief om. Want hoewel Ellen heel goed overweg kan met de plaatijzeren pannen, bij die tortilla’s wil er nog wel eens iets mis gaan. In haar enthousiastme begon ze spontaan recepten te bedenken. De volgensde keer kon het met méér ei, met pepertjes, lenteuitjes, spek. Enfin, wat een enthousiast mens zoal bedenkt…
En ik? Ach, voor mij geldt dat mijn bloedworst perfect uit die pan kwam. Dat alleen al maakt die koekenpan tot aanschaf van het jaar.
© paul
