Côte a l’os van de grilpot…

roosteren

Ik vertelde gisteren over dat brok vlees op de gril. Nou, dit is ‘m dan. Het is rundsvlees, dik gesneden, mals.

Wanneer we zo’n stuk grillen bestrijken we het heel dunnetjes met wat olijfolie (marineren kan ook). Eenmaal op het vuur boven het rooster wordt het slechts een paar maal gedraaid. En altijd met behulp van een tang. Met een vork prik je er gaatjes in en verlies je te veel sap.

Door met de achterkant van een lepel of vork op het vlees te drukken voel je hoeveel weerstand er is. Aan de hand daarvan bepaal je of je vlees klaar is. Ik laat dat wijselijk aan Ellen over, ik bak daar niks van.

Is het vlees klaar dan laat je het zeker vijf, liever tien minuten rusten. Onder aluminiumfoli zodat het niet écht afkoeld. En dan versnijd je het stuk in reepjes. Je eet er met een aantal mensen van.roosteren

 © paul

Salade van broccoli en boontjes…

salade boontjes brocolli, tomaat 

Laatst aten we weer eens broccolisalade. Ach, dachten we, al zo vaak beschreven, laat maar gaan…

Nee, denk ik nu, het is alweer drie jaar geleden dat we het erover hadden en er zijn in die tijd een hoop nieuwe lezers bij gekomen. En overigens kun je niet iedere keer origineel zijn. Je herhaalt jezelf door de jaren, je kunt niet anders. Vandaar dus…

De foto dreigde alweer weg te zinken in het archief der vergetelheid, ik kon hem nog net redden.

Voor vier personen;

  • 400 gram broccoli
  • 4 tomaatjes
  • 1 lente ui
  • 300 gram speciboontjes
  • wat olijfolie en citroensap
  • 1 dessertlepel grove mosterd
  • peper en zout

Zet een ruime pan met gezouten water op. Blancheer de broccoliroosjes vier minuten in het kokende water en giet ze af. Laat de groenten even schrikken in ijskoud water dan blijven ze mooi groen. Doe hetzelfde met de boontjes (iets langer mag). Laat ze goed uitlekken en schik de roosjes en boontjes op een schaal. Schik de in partjes gesneden tomaatjes en de lenteui tusssen de andere groenten. Maak een dressing van citroensap, olijfolie, mosterd en wat peper en zout. Verdeel de dressing over de salade en dien op. Zon op tafel.

Erbij hoorde deze keer een enorme gegrilde côte a l’os, (clubsteak zeggen de Engelsen). Zo’n brok steak met een stuk rib. En een glas Spaanse rode…

© paul

kaasje in wijnblad…

roosteren

Wanneer je te weinig brandstof gebruikt heb je een probleem. Dus gooi je maar wat extra briketten, hout of houtskool op het stookrooster van je grilpot. Het zou zonde zijn wanneer je kostbare vlees hitte en tijd moest ontberen door je zuinigheid. 

Toch jammer denk ik dan altijd weer aan het eind van de maaltijd. Staat die pot daar te gloeien alsof het niks is. Er zou nog best een maaltje op geroosterd kunnen worden.

De laatste jaren lossen we een en ander op door te zorgen dat er altijd een paar rode uien klaarliggen. Of knoflook in een jasje van aluminiumfolie. Of een paar bananen. Zo heb je toch nog lol van dat nagloeien. En een aantal van die zaken zijn ook later, of de dag daarop, prima als bijgerecht of toegerecht. Nu de druivenstokken weer volop in blad staan is het de moeite waard om het kunstje met de verpakte kaas weer uit de kast te rukken.

Het vergt enige oefening, maar dan heb je ook wat. Zo’n gesmolten kaasje uit het blad lepelen is een genotvolle bezigheid. Een geweldig toetje, dat is het. In dit geval gebruikten we stukjes Comté, maar bijna alle andere kaas van kwaliteit is te verwerken. Als je ze maar goed verpakt…

Ellen beschreef de vouwkunst al eerder: klik hier en ook hier

© paul

Langste woord en andere genoegens…

Angus beef

We zaten op een Duitstalig terras, Marleen en ik. Uit de stapel kranten die er uitdagend lag te wachten op een op informatie beluste bezoeker, stak het puntje van de Bild Zeitung. Het is het meest abjecte dagblad van Duitsland en ik weiger er zelfs  mijn handen aan vuil te maken. Marleen is ook die mening toegedaan, maar nu grabbelde ze toch de krant uit de stapel. Achteraf maar goed, anders was er geen aanleiding om dit stukje te schrijven en zou ik de foto ook nooit hebben gebruikt.

Ergens tussen een honderdtal opgesomde feiten waardoor je Duitsland als je favoriete land zou moeten beschouwen stond het statement Langste woord uit de Duitse taal, mogelijk het langste woord ter wereld. Het luidde:

 Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz

Nu schreef ik al eerder over het fabelachtig vermogen van onze Oosterburen om woorden aan elkaar te plakken:

Osterkaninchennasenbeutler is er een, ook fascinerend is Gaststättenfacharbeiter/in. Het zijn geweldige scrabblewoorden. Maar die rundvlees-enzovoorts-wet is onbruikbaar, het past überhaupt niet op het scrabblebord, het bestaat uit 63 letters…

Ik durf geen Nederlandse vertaling te geven van dat lange woord, maar het komt erop neer dat het de wet op rundvleesetiketten beschrijft en benoemd.

Een beetje onderzoek wees uit dat de naam van de wet nooit enig Duits woordenboek heeft gehaald. Daarvoor wordt het te weinig gebruikt.

Danzij die wet evenwel, weten we bijvoorbeeld dat Ellens stuk vlees op de foto afkomstig is uit Ierland en dat het beef van het Angusrund betreft. Verder wordt vermeld wie de producent is en waar die geografisch thuis hoort.

Jaja, en dat allemaal dankzij het (nog één keer hardop samen): Rindfleischetikettierungsüberwachungsaufgabenübertragungsgesetz!

© paul

De kanaaltjes van de blauwschimmelkaas…

 gorgonzola

Laatst kregen we het er weer over met ons bezoek. Die eigenaardige rechte kanaaltjes in de blauwschimmelkazen, wat doen die daar?  In Danablu, in Stilton, in Gorgonzola, in al die andere blauwschimmelkazen (want er zijn er nogal wat). 

De romantiek van de grotten waar kazen spontaan worden bevrucht door een blauwe schimmel ligt al lang achter ons. Misschien is er nog iets van terug te vinden in de grotten van en om Roquefort in het Franse departement Aveyron, maar ook daar wordt de kaas “geholpen” (en dat al honderden jaren…).

Aan het begin van het proces wordt de kaas-in-wording met een grove injectienaald geïnfecteerd met de blauwe schimmel, de Penicillium roqueforti. De schimmel verspreidt zich dan heel langzaam vanuit het centrum van de kaas naar de buitenkanten. Om dat proces te begeleiden en in de hand te houden wordt er tijdens de rijping een of meerdere malen met een aantal naalden in de kaas geprikt. Le fromage est piqué, zeggen de Fransen. Op deze manier creëert de kaasmaker holle zuurstofrijke banen in de kaas, die er voor zorgen dat de schimmel zich beter en evenwichtiger verspreidt. En dat nu is wat je terugziet wanneer je je kaasje aansnijdt.

Het kaasje van de foto luistert naar de naam Gorgonzola. We hebben het samen met ons bezoek tijdens het geleuter over blauwschimmelkazen opgepeuzeld.

Er blijven mensen die het idee onverkwikkelijk vinden schimmels te moeten eten. Fransen hebben daar doorgaans weinig last van en ze noemen dingen graag bij de naam. Eigenaardig genoeg vonden ze voor de blauwschimmelkazen een veel poëtischer naam uit: fromage à pâte persillée (kaas met peterselie-zuivel). Vreemd toch?

© paul

Requièm voor Hond Max…

max and mossels 004
Hond Max is niet meer. Vanmiddag rond een uur of vijf sliep hij in, hij zou niet meer wakker worden.

We zagen het al een tijdje aankomen, maar de laatste paar dagen kwam alles in een stroomversnelling. Ouderdom sloopte zijn organen, het leven sijpelde weg uit zijn oude lijf.

Max was al volwassen toen hij in ons gezinnetje belandde, toch heeft hij daar alsnog twaalf en een half jaar van deel uit gemaakt. En dat is héél lang. En we hadden er een beste maat aan!

Hond Max ligt begraven in de schaduw van een beukenboom. Met z’n zessen bewezen we hem de laatste eer. Het Kind was er en Andy, Marleen ook en de Jongste Bediende, en uiteraard Ellen en ik. Hond Max z’n rustplaats ligt in een singel aan het eind van de moestuin aan de Witte Brug nummer 5. Een betere plaats is niet denkbaar.

Een lieve groet aan Maja van den Akker, de dierenarts die Hond Max en ons het onvermijdelijke zo makkelijk maakte.

Rust zacht lieve Max…

© ellen-paul

 

 

Tagliatelle met zalm en Gorgonzolasaus

pasta gorgonzola en zalm

Vakantie, het voelt nog niet helemaal zo… er moeten nog wat dingetjes gebeuren… nog een korte vergadering woensdag… en donderdag nog een beetje opruimen, de laatste bestellingen verwerken… en dan het jaar plechtig afsluiten met mijn collega’s… een hapje, een drankje… Dan zit het schooljaar 2012/2013 er weer op! Vanavond een snelle maaltijd om de vakantie alvast een beetje in te luiden met een goed glas wijn erbij. Verdiend vind ik zelf! Het was een mooi schooljaar, een prima jaar voor onze mediatheek; nieuwe ideeën, een nieuwe koers, studenten tevreden!

  • Tagliatelle met zalm en  Gorgonzola voor twee personen:
  • 250 gram tagliatelle
  • klontje boter
  • 175 gram biologische zalm in kleine blokjes gesneden
  • 100 gram Gorgonzola
  • 1 sjalot
  • een scheutje droge witte wijn
  • een scheut room
  • peper
  • vers gehakte peterselie

Zet een pan water op voor de pasta en voeg wat zout toe. Smelt intussen in een andere pan de boter en smoor daarin de fijngehakte sjalot zachtjes lichtbruin. Blus af met de wijn en laat die even inkoken. Voeg de stukjes zalm toe. Giet een scheutje room bij de saus en brokkel er wat stukjes van de kaas door. Roer heel voorzichtig zodat de zalmstukjes gelijkmatig garen zonder kapot te gaan en de kaas kan smelten. Houd een paar stukjes Gorgonzola over voor de garnering.  Kook intussen de tagliatelle al dente. Giet ze af in een vergiet. Even laten uitlekken en dan de tagliatelle bij de saus voegen. Maak verder op smaak met flink wat peper en verse peterselie. Schep de tagliatelle over in een mooie schaal, strooi er nog wat peterselie over en een paar stukjes kaas en dien snel op.

Kopje espresso toe!

© ellen.

 

Fijne vakantie…

meivakantie uit eten

Bij ons dartelen de kids al een week vrij rond. Rumoer op straat, ballen over de schutting. Het is vakantie. En zo zoetjes aan zal de rest van het land wel volgen. De eerste vrienden en vriendinnen zijn al afgereisd.

Volgende week sluit het Academisch Jaar, en dat betekent dat ook Ellens vakantie begint. Voor mij duurt het nog even, maar ik heb tegenwoordig zoveel vrije tijd dat er geen enkele reden is tot klagen.

De foto’s dateren van een eerdere vakantie (die van Hemelvaart) en behoeven enige uitleg. Het is namelijk een goede gewoonte om die Hemelvaartvakantie af te sluiten met een souper in Portugees restaurant Ribatejo in Wandhaff, Luxemburg. We bezetten dan met een gezelschap van een goede vijftien gasten de oude, tot eethoek omgebouwde kegelbaan. Dat doen we al jaren. En al jaren bestelt één van de jongsten uit het gezelschap een appeltaartje met vanille ijs als toespijs. Waarlijk een voortreffelijke keuze. Het ijs komt uit eigen keuken en het taartje wordt vers gebakken. En daar zit dan een piepklein addertje onder het gras.

Aangezien het taartje vers uit de oven moet komen wordt het geduld enigszins op de proef gesteld. Er verloopt altijd een respectabele tijd tussen het bestellen en het opdienen. Lotte, op wiens toetje we zaten te wachten, loste dit maal een en ander op door een klein concertje in te lassen.

Voorzien van voldoende witte en zwarte toetsen rammelde ze er een onvervalst Wohltemperiertes Klavier uit. Het was evenwel te snel voor ons… Ze ging dan maar over op Für Elise. Langzaam en wat gedragen gespeeld, zodat we het bij konden houden. En toen dan eindelijk de laatste klanken wegstierven was daar het toetje…meivakantie uit eten

 

Verse kapucijners met gerookt spek

kapucijners
Het asperge seizoen is afgelopen, jammer, we hebben zoals ieder jaar genoten van “Het witte goud” zoals deze groente hier in de buurt genoemd wordt. Wij wonen hier in Brabant midden tussen de aspergetelers en speciaal in ons dorp worden de beste asperges van Brabant geteeld. We kopen ze bij de teler ‘aan huis’. Supervers, prima kwaliteit, in de vroege ochtend gestoken s’avonds in de pan! De eerste eten we dan simpel met boter, ham en een eitje, later in het seizoen mag ik graag eens experimenteren met andere bereidingswijzen. Op de feestdag van Sint Jan, 24 juni, eindigt het aspergeseizoen. Met een mooie schotel pasta met aspergekopjes en gerookte zalm namen we afscheid van dit aspergejaar. Tijd voor een nieuwe seizoens-groente!
Kapucijners, wij zijn er allebei gek op! Niet die melige dingen uit een blik of potje, maar verse kapucijners! Het seizoen is maar heel kort. Je moet ze kopen als ze nog heel jong zijn. (of je bent zo’n geluksmens die ze gewoon zelf in eigen tuin teelt, maar die zijn er maar weinig)
Het is ieder jaar weer gokken wanneer de piepjonge kapucijners te koop zijn. Het seizoen is kort en soms, als je even een weekje niet oplet, mis je de boot. Afgelopen zaterdag lagen ze op de markt, vers, piepjong, met stralende paarse omhulsels…

Ik kocht, voor twee personen 750 gram. Dat bleek voor ons precies genoeg. Deze verse kapucijners hoeven nauwelijks enige toevoeging. Eet ze puur zoals ze zijn! Een ‘Captainsdiner’ zoals dat wel wordt genoemd vind ik niks met deze verse tere erwtjes. Een Captainsdiner is goed voor kapucijners uit de diepvries of als je op een trektocht door onherbergzame gebieden zo maar eens een blik opentrekt. Dán mogen er augurken bij en een gebakken ei en piccalilly en chili en weet ik wat nog meer…
kapucijners
Met verse kapucijners gaan we niks doen, geen geklooi met dit tere erwtje! Doppen, met een klein beetje water opzetten en hooguit 5 minuten koken. Op het laatst een klein beetje zout erbij. Intussen wat superspek zachtjes uitbakken (ik gebruikte biologisch gerookt spek van de Sumiranboerderij).
De erwtjes afgieten, de spekjes mét het uitgebakken vet en eventueel wat vers gehakte peterselie over de kapucijners scheppen en genieten!

Een stukje kaas toe en natuurlijk een kopje espresso!

© ellen.