28-06-2014. De etape ging van Santiago de Compostella naar Negreira, 22 kilometer.

Er zijn een aantal Camino’s, pelgrimswegen, die naar Santiago de Compostella leiden. Er is er maar één die vertrekt vanuit die stad. Het is de korte camino naar Cabo Finisterre, het eind van de wereld…

De naam is een afgeleide van het Latijnse Finis Terrae wat letterlijk vertaald Eind van de Wereld oplevert. Zo dachten de Romeinen, die ook dit deel van de wereld koloniseerden, erover. Ze waren overtuigd van het feit dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder.

Er bestaan verschillende verklaringen voor het feit dat de tocht naar Finisterre het sluitstuk vormt van de Camino de Santiago. Het zou kunnen zijn dat Cabo Finisterre (Cabo Fisterra in het Galicisch) de plaats was die de Kelten Ara Solis noemden. Een plaats waar ze hun heidense zonnencultus bedreven, en die in latere tijden werd omgebogen tot een christelijke rite. Een andere reden was mogelijk de aanname dat op deze plaats de vermoorde Jacubus aan land werd gebracht door zijn dicipelen, in het jaar 44 na Christus. Of misschien wilden de pelgrims gewoon de zee zien, ze waren van zover gekomen en dit was waarschijnlijk de enige mogelijkheid in hun leven om de overweldigingen van de oceaan te ondergaan…
Enfin, hoe het ook zij, voor onze pelgrims was deze zaterdag weer gewoon een werkdag. Om 07.00 uur ging de wekker en terwijl de wandelaars bezig waren met hun ochtendrituelen maakte Theo een ontbijt met brood, eieren en sterke koffie. Het had de hele nacht geregend.

Bij het vertrek vanaf de camping viel het hemelwater met bakken uit de lucht. De cape moest aan, want tijd om te wachten op het einde van de buien was er niet. Met openbaar vervoer (de bus van 08.00 uur) vertrokken Ans en Jan naar de kathedraal om vanaf die plek de tocht naar Finisterre op te pakken.

De wandelaars liepen nog binnen de stadsgrens van Santiago toen het ophield met regenen. De lucht brak niet echt open, maar het was droog bij een aangename temperatuur. De dag ontpopte zich als een prima wandeldag.

De etappe trok door eucaliptusbossen die nog nadropen van de regenbuien. De omgeving oogde groen en fris, de wandelaars waanden zich weer in de relatieve rust van Frankrijk. Er waren niet veel pelgrims op de route zodat er niet voortdurend olá, olá gescandeerd behoefde te worden, het was heerlijk rustig en lekker wandelen.

De bewegwijzering was goed, maar voor de rest diende alles weer zelf opgelost te worden. Slaapplaats vinden, maaltijden ook, aantekeningen maken voor het dagboek, plaatsnamen noteren, enfin… In feite ging alles zijn gewone gangetje, alsof er in het geheel geen Santiago de Compostella was gepasseerd.

Na 22 kilometer besloten Ans en Jan dat het mooi was geweest. Wilden ze verder trekken dan leek de kans niet denkbeeldig dat ze Peter aus Hamburg zouden mislopen.

Met Peter aus Hamburg liepen de wandelaars in Frankrijk een tijdje samen. Zes weken geleden zagen de pelgrims elkaar voor het laatst. Peter nam een andere route. Hij was intussen al in Finisterre geweest en liep nu een pad richting Portugal waar hij bij Carlos uit Porto op bezoek zou gaan. De gelegenheid voor Ans, Jan en Peter om elkaar nog eenmaal gedag te zeggen was te mooi om te laten schieten. Voor de nacht was er geboekt bij een particuliere herberg.

Intussen verkenden Marianne en Theo de Atlantische kust en zwierven de komende dag wat rond in de buurt. Telefonisch werd het contact onderhouden.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

27-06-2014. Santiago, rondje om de Kathedraal.

Een Hipster denk je dan, een hipster op de Gay Pride.  Baardje, kèk hoedje, namaakborstjes, sjieke jurk, romeinse sandalen, ontbloot been… Hij wordt begeleid door een Voetbal-engeltje; oranje sjerp, rood-wit-blauwe vleugeltjes. Die gast van Donders heeft zijn best gedaan om die twee figuren een beetje leuk te kleden. Denk je dan…

Maar niets is minder waar: dit is Jacobus de Meerdere, in Spanje Santiago genaamd. Van de honderden afbeeldingen die ik de afgelopen maanden van de Heilige bekeken heb is dit verreweg de vreemdste. Ik heb mijn stinkende best gedaan om uit te zoeken hoe het zit met dat ontbloot been, ik vind het nergens terug, ook niet op enige andere afbeelding; wie het weet mag het zeggen, graag zelfs. Ellen denkt overigens dat links van de man een kleine mol zit. Hoe vaak ik haar ook vertel dat het een hondje is en dat Jacobus vaak met die metgezel wordt afgebeeld, ze gelooft me niet. (Een mol heeft geen zichtbare oren Ellen!)

Deze Jacobus staat te pronken in de Kerk van de Witte Maagd in het plaatsje Agoncillo. Op 31 mei stapten Ans en Jan aan hem voorbij. Ze bezaten die dag zoveel energie dat ze kozen voor een verdere halteplaats. Hadden ze dat niet gedaan en zouden ze, naar het oorspronkelijk plan, een slaapplaats geboekt hebben in Agoncillo dan was de kans groot dat ze deze Santiago in levenden lijve zouden ontmoeten. Enfin, dat is geschiedenis…

De legende: Jacobus de Meerdere was een apostel in het gevolg van Jesus Christus. Na de dood van Christus vertrok Jacobus naar het Iberisch schiereiland om er te prediken voor de heidenen. In het jaar 40 na Christus echter verscheen hem de Moedermaagd en ze beval Jacobus om zijn werk voort te zetten in Judea. Jacobus gehoorzaamde en predikte 4 jaren in het Heilig Land, rondtrekkend als pelgrim, tot hij werd gearresteerd en ter dood gebracht door Herodes. Volgelingen brachten het lichaam dan weer naar Spanje, waar het op een geheime plaats werd begraven. Het graf raakte in vergetelheid en pas in de 8e eeuw werd het terug gevonden. Een geheimzinnige ster duidde de plaats aan. Over het graf werd een kapel gebouwd, later een kerk, en nog later een kathedraal, de Kathedraal van Santiago de Compostella.

Jacobus wordt in Spanje ook vaak te paard afgebeeld. Hij heet dan Santiago Matamoros. Volgens de legende was Koning Ramiro I van Asturië in het jaar 844 in een oorlog gewikkeld met een Morenleger, Ramiro was aan de verliezende hand. Daar verscheen plots een onbekende ruiter op het slagveld. Hij stortte zich doldriest in het gevecht en keerde het tij. De onbekende ruiter bleek niemand anders te zijn dan Jacobus de Meerdere, die daarna de Morendoder werd genoemd.

Er doen nog talloze legenden de ronde, allemaal verhalen waarin Jacobus een wonderbaarlijke rol speelt. In Spanje is Jacobus ongekend populair. Een keur aan kerken, basilieken en kathedralen is aan hem gewijd, de hele pelgrimsweg ook. Jacobus is patroonheilige van Spanje. Ook een hele trits van beroepsgroepen koos hem tot patroon. De hoedenmakers, de kousenmakers en de dierenartsen, om er maar een paar te noemen. En natuurlijk is Jacobus de beschermer van de pelgrims.

Spreekt men over Jacobus dan bedoelt men nagenoeg altijd Jacobus de Meerdere. Er bestaat ook een Jacobus de Mindere, dat was een broer van Jezus Christus; hij speelt in de Katholieke Kerk een bijrol.

In de Kathedraal van Compostella draait alles om Jacobus de Meerdere. Hij wordt er op allerhande manieren afgebeeld en in de crypte onder de kathedraal bewaart men het reliekschrijn.

Ans en Jan bezochten de pelgrimsmis in de kathedraal. En ze hadden geluk, want juist tijdens deze dienst liet men de Botafumeiro zwaaien. De eerste keer dat ik dat zag was in een documentaire over de schrijver Cees Nooteboom; hij leidde de kijkers door de kathedraal en het ritueel met het wierookvat werd breed uitgemeten. Ik wist niet wat me overkwam. Ans en Jan zagen de ceremonie dus in het echt. Maar wil jij het meemaken lezer, dan zul je het moeten doen met het Youtubefilmpje Botafumeiro.

Het was een echte vakantiedag voor Ans en Jan. Ze sliepen uit, deden een wasje en ontbeten met Marianne en Theo. Eindelijk at men weer eens iets anders dan de boterham met jam; het werd die ochtend gebakken eieren met spek…

Dan vertrokken de wandelaars met het openbaar vervoer naar het hart van de stad. Informatie over de tocht naar de Atlantische kust moest worden opgehaald, het was snel gebeurd. Vervolgens ontplooide zich een dag van rondlummelen, een beetje cultuur doen en een aantal terassen bezoeken. En in de vroege avond dan die pelgrimsmis in de kathedraal.

Bij de dienst troffen de wandelaars een aantal medepelgrims, volk dat op een of andere manier de afgelopen maanden een rol in hun leven had gespeeld. Er viel een hoop te delen, maar ook ging men elkaar verlaten. Dat was emotioneel en heel hartverwarmend schrijft Ans.

Na afloop namen Ans en Jan de bus terug naar de camping waar de maaltijd werd gebruikt met Marianne en Theo. Men ging wéér te laat naar bed.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

26-06-2014. De etappe ging van Pedrouzo naar Santiago de Compostella! 20 kilometer.

Boven dit artikel over de laatste etappe had natuurlijk een kopfoto moeten prijken van de pelgrims terwijl ze aankwamen bij de Kathedraal van Santiago de Compostella. Toch heb ik besloten om te openen met wéér een Jacobsschelp, Ellen wees me op de symbolische inhoud van het plaatje.

Al die schelpen die ik de afgelopen maanden als illustratie gebruikte, hadden natuurlijk een symbolische waarde, zelfs de grashark van Saint Sever, en ze waren me allemaal lief. Maar deze hier oogde speciaal. In tegenstelling tot al die andere Jacobsschelpen was hij volmaakt rond, een gesloten cirkel. De afbeelding toonde een voorafspiegeling van wat er deze dag ging gebeuren. Een cirkel werd gesloten, een reis kwam ten einde, een taak was volbracht. Ans en Jan arriveerden in Santiago…

De schoenen zijn gestrikt, de herberg wordt verlaten, de stad is nog in diepe slaap, een snel ontbijt en de laatste etappe neemt een aanvang. Iets degelijks schreef Ans die ochtend in alle vroegte bij de eerste foto die ze naar het thuisfront stuurde.

Er waren 20 kilometers te gaan, het weer was prima en het lopen kostte geen enkele moeite. Regelmatig werd er gestopt bij uitspanningen en terrassen, overal trof men goede vrienden en vage bekenden. Een klein feestje van herkenning. Maar uiteindelijk liepen Ans en Jan de route getweeën, daar stonden ze op. Dit was hun zaak, ze hadden er verder niemand bij nodig…

Ans zegt: Toen we het bord Santiago zagen gaf dit ons een “doel bereikt” gevoel. Yes, gehaald!  We realiseerden ons ook dat de lange weg naar Santiago ons eigenlijke doel was geweest. Dat onbeschrijfelijk goed gevoel is nauwelijks te verwoorden. We voelen ons rijk en gelukkig…

Bij het Internationaal Jacobsgenoodschap moest dan het diploma worden opgehaald. Het was er druk, het kostte twee uren wachttijd in een lange rij pelgrims. Het goede aan dat wachten was wel het hernieuwde contact met de talloze pelgrims die de afgelopen maanden regelmatig het pad kruisten. Een hartelijk weerzien, afgewisseld met de melancholie van het afscheid en een gedeeld gevoel van samen iets belangrijkst te hebben bereikt. En het was goed zo…

Ook bezochten Ans en Jan het Nederlands Jacobsgenoodschap. Daar kregen ze te horen dat ze nummer 917 en 918 waren van de Nederlandse pelgrims die sinds mei 2014 in Santiago aankwamen. Evenwel sprak het Genoodschap met gepaste trots haar waardering uit over de prestatie van onze wandelaars. Want geloof maar niet dat er veel pelgrims waren die de tocht écht helemaal, en dan ook nog eens in één ruk, hadden gemaakt.

Hierna zochten de wandelaars Marianne en Theo op, om samen dan de Kathedraal te gaan bekijken. Ze zouden er nog een paar maal terug komen.

En toen moest er natuurlijk gefeest worden. Het overwinningsbier dronk men in een eufore stemming en aansluitend werd het pelgrimsmaal genoten. Vervolgens vertrokken de pelgrims met Marianne en Theo naar de camping. De kampeerbus was berekend op zes personen en daarin zou de komende dagen worden gelogeerd. We sliepen zonder snurkers schrijft JAns Lopez…

Ik schreef het je al eerder lezer, de wandelaars bedachten zich met een toegift, ze lopen de drie dagmarsen tot aan de Atlantische Oceaan. We zullen er verslag van blijven doen, dus ik geef je een goede reden om de komende dagen het Ministerie te blijven bezoeken. Er was so-wie-so geen reden om het Ministerie niét te bezoeken…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

27-06-2014.

Een deel van de etappe van gisteren werd verslagen middels foto’s. Het ging wat rommelig, maar wie maalt erom. Aan berichten kwam er nauwelijks iets binnen.

Vandaag hebben de wandelaars een rustdag ingelast, ik verwacht laat op de dag verslag. Door omstandigheden zal de beschrijving van de etappe van gisteren en van de rustdag nóg later op de website verschijnen.

En ook de dagen hierna zullen we kond blijven doen, en wel van de Toegift van de Pelgrims op Santiago…

Wel heb je twee foto’s tegoed; ze spreken, meen ik, voor zich..

Wordt vervolgd!

© paul

Donderdag 26 juni 2014. De etappe gaat van Pedrouzo naar Santiago de Compostella! 20 kilometer.

De schoenen zijn gestrikt, de herberg wordt verlaten, de stad is nog in diepe slaap, een snel ontbijt en de laatste etappe neemt een aanvang…

update 11.23

Ans schrijft: Genieten  nog onderweg. Het gevoel, nu ons doel nadert, is moeilijk te omschrijven.


Toen we vertrokken uit Gemert, 94 dagen geleden, hadden we na 14,5 kilometer onze eerste rustplek in Stiphout.


In deze beek bij Lavacolla, wasten de pelgrims zich vroeger uitgebreid en trokken schone kleren aan, als ze tenminste nog iets fatsoenlijks bij zich hadden. Tegenwoordig is dit, in verband met de vervuiling, niet verstandig.
Wordt vervolgd lezer… nog een klein stukje!

Enfin lezer en kijker, het is dan zover..

Nadere informatie volgt nog. Op dit moment (18.00 uur) staan Ans en Jan in de rij te wachten op hun Santiagodiploma. De geschatte wachttijd is twee uur.

Paul Ellen.

.

25-06-2014. De etappe ging van Arzua naar Pedrouzo, 20 kilometer.

Deze dag wandelden de pelgrims naar Pedrouzo, ze liepen de voorlaatse etappe van de Lange Mars op Santiago de Compostella. De volgende dag zouden ze de Santiago binnentrekken. Afhankelijk van welk pad ze namen hadden ze tot aan de Kathedraal nog 20 kilometers te gaan. Helemaal gedaan was het dan nog niet met de tocht, Ans en Jan hadden ergens op de Lange Weg besloten om de drie dagmarsen van Santiago tot aan de Atlantische Kust er nog aan te plakken. En natuurlijk zou ik verslag blijven doen, het was bijkans een verslaving…

Martien liet een reactie achter bij het artikel over de vorige etappe. Ze luidde min of meer: Ook van de lezer maakt zich enige ontroering meester. Zal het dan echt afgelopen zijn over een paar dagen: Niet meer de verwachting van wat er morgen gebeuren zal. Niet meer de fotoos van lokkende verten. Dat wordt afkicken. Of liever: Ans en Jan: loop de hele weg alsjeblief ook terug.

Het was een aanlokkelijke gedachte, Ans en Jan die pelgrimeren van Santiago naar Gemert (Handel?). Ze zouden het zomaar kunnen. Of ik het zou trekken om nog eens 95 artikelen te schrijven in dit tempo, valt te betwijfelen. Ik merk dat ik er een beetje doorzit, ik begin te formuleren als een oud wijf, er sluipen slurdighijdjes in de tekst en soms is de swung eruit. Maar het was ook ontzettend leuk om te doen.

Over de tocht van deze dag was de berichtgeving karig. Mooie route schrijft Ans. Steeds meer pelgrims oftewel meer wandelaars. De laatste 25 kilometer lijkt steeds meer op file-lopen, de terrassen zitten ook voller. Punt.
Bij het naderen van Pedrouzo staken Ans en Jan een weg over. Op dat eigenste moment stonden ze dan oog in oog met de hulptroepen uit Gemert. Marianne en Theo arriveerden met de grote camper die over enige dagen de pelgrims ging repatriëren.

Gevieren bekeek men de Pelgrimsherberg, om daarna op een terras neer te strijken. Na enige uren in elkaars gezelschap vertrokken Marianne en Theo naar hun camperplaats onder de rook van Santiago. Ans en Jan zochten een restaurant op.

Kliene anekdote: de dag hiervoor zaten Ans en Jan te genieten van hun broodje Tietjeskaas, ergens in een etablissement in Arzua. Op enig moment stapten er drie vrouwen binnen, ze kwamen uit Ierland. De vrouwen pelgrimeerden naar Compostella (alleen de laatste 100 kilometer) en waren bezig aan de etappe naar Melida, maar konden het plaatsje niet vinden. In Melida hadden ze een hotel geboekt en daar ook bevond zich hun bagage. De vrouwen waren nu echter in Arzua beland, Melida lag 15 kilometer terug. De dames waren al keuvelend door Melida getrokken zonder het te herkennen. Ze hadden 30 kilometer gelopen in de plaats van de geplande 15 kilometer. Per taxi reisden ze nu af naar hun hotel, om dan de volgende dag de etappe Melida-Arzua opnieuw te doen. Hun bagage zou ook dan weer op hen liggen te wachten in een vooraf geboekt hotel. Onze pelgrims konden hartelijk om lachen om die verwende smurfen. Pelgrimeren van hotelkamer naar hotelkamer, het zou wat…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>