We raakten erover aan de praat aan de keukentafel. Een lange reeks van opsommingen ging eraan vooraf, over wat je zoal at wanneer de winter zich in al zijn guurheid liet gelden, vroeger was het altijd winter…

Erwtensoep, stamp- en stoofpotten, rookworst, bloedworst, balkenbrij en gekookt spek. Grogs van suikerwater en jenever, warme chocolademelk met vel, koffie met een scheut vieux. En dan was er die zoete hete anijsmelk. Van hoe heette het ook alweer, De Grut…, De Gruit…, nee, De Ruijter. Anijsblokjes van De Ruijter. Iedereen aan tafel herinnerde zich die dingen nog, en iedereen ging ervan uit dat dat verleden tijd was.

Toen Ellen voorzichtigheidhalve de volgende dag bij de plaatselijke Ah informeerde of er nog zoiets bestond werd zij keurig naar het betreffende schap verwezen. Niet bij de zoetwaren maar bij de melkproducten vond je de anijsblokjes. Van De Ruijter. Ze bestonden dus nog…

Nu zijn wij op het Ministerie in het geheel geen gebruikers van zoetwaren op het brood, en kennelijk onze gesprekspartners van de vorige dag ook niet. We zouden anders geweten hebben dat De Ruijter de bevolking nog steeds voorziet van hagelslag en muisjes, van chocolade vlokken en caramelpasta. En dat al sinds 1860. Toegegeven, het bedrijf is tegenwoordig onderdeel van het grote Heinz-cocern, maar het bestaat dus nog. En ook leveren ze nog steeds die met anijsessance geïmprigneerde suikerklonten, luisterend naar de naam anijsblokjes.

Er is ongetwijfeld gesleuteld aan het uiterlijk van de verpakking, al was het alleen maar omdat er in de moderne tijd zo’n oerlelijke bar-code op moet. Maar het concept is gelijk aan dat van de jaren vijftig, ik herkende het meteen. Ook de geur van de anijsblokjes leek me gelijk aan die van vroeger. Tegenwoordig zitten ze in cellofaan, vroeger in een soort vetvrij papier.

En toen het Kind na een fietstocht door de barre koude die middag het ouderlijk huis bezocht, werd ze meteen vergast op een grote kop anijsmelk, mét een stuk appeltaart. Het Kind herinnerde zich dat ze van haar oma altijd vier klonten in een mok warme melk kreeg, Ellen was iets minder scheutig. Evengoed smaakte de anijsmelk net als vroeger…

© paul