18-04-2014. De etappe ging van Saint-Cyr-les-Colons naar La Jarrie, 30 kilometer.

De dorpjes zijn hier erg oud zegt Ans. En Jan vult aan: wij denken de mensen ook want ge ziet den helen dag geen kiep op straat…

Nog afgezien van het feit dat het deze dag ideaal wandelweer was, leek de Pelgrimstocht wel een Route Touristique, zoveel was er te beleven onderweg. Dreigende luchten de hele dag door, nu en dan een druppel, dan weer een zonnetje, maar een stuk frisser en aangenamer dan de voorgaande dag. Laat ik beginnen bij het begin.

Een snel ontbijt na een wat onrustige nacht. Het was voor het eerst dat de reizigers hun woonst moesten delen met anderen. We hebben genoten van het omzagen van een heel sparrenbos schrijft Ans.

Enfin, op pad dan maar, rechtaf op het eerste bezienswaardige doel. Het dorp Cravant (vier huizen en een kerk) is wereldberoemd in Frankrijk, en een beetje in Engeland. Behalve dat er een veldslag plaatsvond ten tijde van de Honderdjarige Oorlog is er een fraai gerestaureerd middeleeuws huis te bezichtigen, Jeanne d’Arc heeft daar nog overnacht. Nou zijn er in Frankrijk 8734 plaatsen te vinden waar de Maagd van Orleans overnachtte, en dat terwijl het arme kind slechts een goede 7000 dagen oud is geworden. Maar afijn, in dit geval zou het best waar kunnen zijn. Een aanmerkelijk deel van de handelingen van de Honderdjarige Oorlog vonden plaats in deze contreien, en Jeanne was een belangrijke speler in het dodelijk spel.

En dan liet Ans zich door Jan fotograferen, staande voor een reuzenvaas. Het monument kondigde aan dat de wandelaars het pottenbakkersdorp Accolay betraden. Ook al wereldberoemd, maar in héél kleine kring. (Ik, keramiekliefhebber, wist er van. Hoogtepunt van productie en kunstzinnige vernieuwing waren de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Daarna zakte het in en wat er tegenwoordig nog wordt geproduceerd is nauwelijks de moeite waard. Maar dat kan zomaar weer veranderen…)

Vervolgens stapten de pelgrims rechtstreeks af op het plaatsje Arcy-sur-Cure. Aan de rand van het dorp lag daar een grofstenen kasteel, het Chateau de Chastenay, in het verleden een etappeplaats voor de Pelgrims naar Compostella. Ook Arcy-sur-Cure was wereldberoemd, en geheel terecht. Vlak bij het Chateau bevonden zich grotten, die in een ver verleden, door volk van een allang uitgestoven cultuur, voorzien waren van wandschilderingen. Abstracte tekens, maar ook waanzinnig knappe afbeeldingen van dieren. De schilderingen zouden de op één na oudste afbeeldingen ter wereld zijn. (Er staat me vaag bij dat die informatie niet meer klopt?!)

Enfin, nog even doorstappen en de wandelaars waren in La Jarrie, een nauwelijks op de kaart terug te vinden stip, twee huizen en een varkenskot…  Maar er kon gebruik worden gemaakt van een tamelijk grote jeugdaccomodatie. Een avondmaaltijd, stapelbedden en géén jeugd. Dus ook geen gesnurk…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

17-04-2014. De etappe liep van Vézannes naar Saint-Cyr-les-Colons, ??? kilometer.

We zaten, zoals meestal,  weer aan onze keukentafel met een stapel kaarten en een atlas, pen en papier, een IPad en een IPhone. (En een glas wijn en een borreltje…)

Waar zouden Ans en Jan deze dag op af stiefelen? Ik gokte op Chablis. Ellen evenwel was een andere mening toegedaan: pelgrims kiezen pragmatisch, die hebben helemaal geen tijd om jou culinaire hobby’s te bewandelen. Enfin, tot een weddenschap tussen mijn Wederhelft en ondergetekende kwam het niet, maar mijn hart sprong open toen dan een berichtje van Ans en Jan binnenkwam. Weliswaar was Chablis niet het einddoel van deze dag, daarvoor hadden de wandelaars de dag ervoor té veel kilometers gemaakt. Ze waren uiteindelijk té dicht in de buurt van Chablis beland, en de gewonnen kilometers en tijd niet benutten zou zonde zijn. Maar goed, ze trokken door Chablis en maakten er een afstap. En ze dronken er een Wereldwijn. Misschien wel de beste wijn die ze op hun Lange Tocht zouden tegenkomen. Over die Chabliswijn kom ik nog te vertellen, er kan niet genoeg over gezegd worden. Later lezer, later…

Het ontbijt werd gebruikt op het logeeradres in Vézannes  om vervolgens rond 07.30 uur het Pelgrimspad weer op te zoeken. De tocht ging langs wijngaarden, druivenstokken, wijngaarden en druivenstokken… En was toch niet saai, Ans en Jan genoten van het landschap.

Omdat de wandelaars Chablis al ruim voor het middaguur bereikten, was er tijd om het stadje te verkennen. Een mooi oud Bourgondisch stadje. En al wonen er maar een goede 2000 mensen, het was toch een Wereldwijnstad. Het centrum van het plaatsje zat volgepakt met wijncoöperaties, handelshuizen en kleine neringdoenden in de wijnbranche. En overal vloeide zachtgeel goud…

Om het wat aardser te houden: de Tourist Information had er Wifi, ook welkom! Verder waren er mogelijkheden te over om leeftocht aan te schaffen (brood, groente, conserven) en op het gemak een kop koffie te drinken op een terras.

Na het verlaten van het stadje kwamen de reizigers al snel op een zwaarder gedeelte van het traject. Er moest fors worden geklommen, de temperatuur liep op, het werd heet en nergens was schaduw te bekennen. Toen er ten leste een grote solitaire boom in zicht kwam was het besluit dan ook snel gemaakt. Dit werd de rust- en picknickplaats voor het komend uur. De wandelaars sopten op hun gemak het verse brood in de makreel in tomaten-basilicumsaus. Kauwden eerbiedig op de zachte kaas en namen als beloning nog een toetje toe. (Een toetje? Ja, een toetje…) Lui liggend in de schaduw van die oude boom…

Om 16.00 uur kwamen de reizigers aan in Saint-Cyr-les-Colonnes. Het onderkomen voor de avond en de nacht bleek een ruimte te zijn waar 14 mensen konden worden ondergebracht. Nu verbleven er twee medepelgrims en twee dagloners die emplooi hadden gevonden in de wijnbouw. De dagloners bereidden een goed gevulde soep voor het gezelschap.

. 

Een van de dagloners vertelde dat hij 20 jaar geleden zijn Roemeense moedergrond had verlaten. Hij woonde sinds die tijd in Parijs en had nu een wijnbouwklus aangenomen voor de komende 2 weken.

En zo keuvelde het gezelschap de voornacht in. Met, wat dacht je, een goed glas Chablis…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

16-04-2014. De etappe liep van Eaux-Puiseaux via Flogny-la-Chapelle naar Vézannes, 32 kilometer.

We zaten tegenover elkaar aan de keukentafel, Ellen en ik. Er kwam plots een stroom van digitale berichtjes binnen, in willekeurige volgorde, de dagen vlogen door elkaar. We hebben er nog een aardig tijdje op zitten puzzelen voordat we alles in de juiste volgorde hadden. En of het nu helemaal klopt betwijfel ik. Maar dat hoor je over een paar maanden wel terug van Ans en Jan…

Een dag eerder moest er fors geklommen worden. Het ontlokte Jan de uitspraak: Santiago moet wel verrekkes hôg ligge… Maar deze dag glooide het landschap weer. Een afwisselende route ook, met koolzaadvelden, graslanden, gehuchtjes en bosgebied. Goede grond daar in Bougogne, maar wanneer het, zoals nu, een tijd niet regende werden de ongeplaveide paden, doortrokken met diepe karrensporen, zo hard als steen. Dat liep niet lekker…

Toch schoot het wel op met de tocht. Om 15.30 uur trokken Ans en Jan Flogny-la-Chapelle binnen. Alweer via een Burgemeester was slaapplaats geregeld. Er was een plaats besproken bij de lokale voetbalclub, de kleedkamer kon worden gebruikt. Een sober onderkomen, maar wél een dak boven het hoofd.

De Burgemeester bleek evenwel in geen velden of wegen te bekennen, het gemeentehuis was gesloten. Het plaatselijk winkelcentrumpje, waar normaal altijd wel iemand kon worden aangesproken, bood ook geen oplossing. Alles gesloten, woensdag was sluitingsdag voor de povere middenstand van Flogny-la-Chapelle.

Een Bar-Tabac had gelukkig z’n deuren niet op slot, daar kon worden gedronken en getelefoneerd. Ans en Jan probeerden een gite te bespreken in de nabije omgeving, want dat met die Burgemeester schoot niet op. Echter, alles in de buurt zat vol. Een van de stamgasten van de Tabac wist echter nog wel een logeerplaats . In Vézannes, een goede 12 kilometer verder.

En zo kon het gebeuren dat de pelgrims weer op pad gingen, het was 17.00 uur. Mondvoorraad werd ingeslagen bij de enige winkel die open was, een slager. Ze kochten er gevulde broodjes en een zak chips…

Het liep tegen 19.30 uur toen de reizigers aankwamen op hun nieuwe bestemming. Een mooie plek en minder vriendelijk volk. En dat in een dorpje dat sinds de Franse revolutie zijn inwonertal zag teruglopen van 245 naar 44 citoyens.

Enfin, een douche en een blikje pils, en een bed…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

Ik kon in de beschrijving van etappe 20 slechts heel kort zijn wat betreft steekhoudende informatie over het doen en laten van Ans en Jan. Intussen heb ik een boel berichtjes van ze binnen gekregen. Dingen die vermeld zouden moeten worden en voor een deel terugslaan op voorgaande dagen, zaken waar Ans en Jan belang aan hechten.  Het is evenwel bezwaarlijk om nu nog in “oude” artikelen te gaan peuteren en voorbije stukjes aan te vullen. Dan raakt op den duur iedereen de weg kwijt, ikzelf ook. Ik besloot om een intermezzo in te lassen, het zal nog wel vaker gebeuren. Zodoende hoef je toch niks te missen.

Dat groene vakwerkhuis behoorde aan het gastgezin in Troyes. Wat een voorrecht om in zo’n monument te mogen logeren. Al helemaal wanneer je in ogenschouw neemt dat het volkje er zeldzaam gastvrij was. Er werd gekookt door de vrouw des huizes, Ans en Jan werden aan tafel genood en er kwam nog een schoonzus (nieuwsgierig?) meeëten. Het gastgezin in Troyes kende de Burgemeester van Eaux-Puiseaux persoonlijk. Ze regelden voor Ans en Jan telefonisch een onderkomen bij hem thuis.

Bij aankomst in Eux-Puiseaux zochten de wandelaar de Burgemeester op in de Mairie, het gemeentehuis. De Burgervader had er echter voorlopig werk te doen en de Burgemeestersvrouw was nog niet thuis, zodat de wandelaars op een rustplaats in het dorp waren aangewezen.. Een winkel was het dorpje niet rijk en het enige terras, behorend bij een kleine herberg, gaf gesloten. Het zou pas weer open gaan tegen etenstijd, althans dat hoopten de pelgrims. Er moest nog leeftocht worden ingeslagen voor de mars van de volgende dag. Restte de wandelaars dan voorlopig slechts de rustplaats die al van vóór de middeleeuwen door duizenden pelgrims werd benut, de kant van de weg…

De eerste contacten met de Burgemeester van Eaux-Puiseaux verliepen wat stroef, de man kwam gereserveerd en terughoudend over. Zijn vrouw evenwel toonde zich oprecht gastvrouw en bereidde een eenvoudige, smakelijke en voedzame maaltijd voor vier personen. De gezamelijke maaltijd bracht de tafelgenoten dichter bij elkaar. De Burgemeester bood de wandelaars een inkijkje in het reilen en zeilen van lokale plolitiek op het Franse platteland. Ook in een kleine gemeenschap als Eaux-Puiseaux is de crisis voelbaar. Misschien moet je zeggen juist in een kleine gemeenschap…

Het dorpje had tegenwoordig een goede 250 inwoners. De overheid wilde al jaren af van dit soort kleine zelfstandige bestuurseenheden, maar de bevolking was er nog lang niet aan toe. Dus had een dorpje als Eaux-Puiseaux een zelfstandige gemeenteraad, bestaande uit 11 personen. De Burgemeester was, ondanks zijn 75 jaren, onlangs weer voor 6 jaar herkozen. Hij had het druk met het besturen van het dorp, welks in de praktijk in z’n geheel op hém neerkwam. Gelukkig kon hij dan tegenwoordig gebruik maken van een part-time secretaresse. Een salaris zat er niet in voor hem, bij dit soort dorpjes werd de Burgemeester beloond middels een onkostenvergoeding. Het was een sober bestaan, maar dat gold eigenlijk voor alle inwoners van het dorpje. En zo vorderde de avond en werd de Burgemeester allengs opener in het gesprek.

En ook nu voelde de geboden gastvrijheid als een warm bad. Ans en Jan moesten de volgende ochtend nog even langs het gemeentehuis, de stempel moest nog in het pelgrimspaspoort worden geslagen. De Burgemeester wilde daar evenwel niks van weten. Hij ging zelf wel snel naar het gemeentehuis om stempel en stempelkussen op te halen. Konden de gasten iets langer blijven zitten aan hun kom café-au-lait. De stempelceremonie zou dan even later aan de keukentafel worden afgehandeld.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>