Ik kon in de beschrijving van etappe 20 slechts heel kort zijn wat betreft steekhoudende informatie over het doen en laten van Ans en Jan. Intussen heb ik een boel berichtjes van ze binnen gekregen. Dingen die vermeld zouden moeten worden en voor een deel terugslaan op voorgaande dagen, zaken waar Ans en Jan belang aan hechten.  Het is evenwel bezwaarlijk om nu nog in “oude” artikelen te gaan peuteren en voorbije stukjes aan te vullen. Dan raakt op den duur iedereen de weg kwijt, ikzelf ook. Ik besloot om een intermezzo in te lassen, het zal nog wel vaker gebeuren. Zodoende hoef je toch niks te missen.

Dat groene vakwerkhuis behoorde aan het gastgezin in Troyes. Wat een voorrecht om in zo’n monument te mogen logeren. Al helemaal wanneer je in ogenschouw neemt dat het volkje er zeldzaam gastvrij was. Er werd gekookt door de vrouw des huizes, Ans en Jan werden aan tafel genood en er kwam nog een schoonzus (nieuwsgierig?) meeëten. Het gastgezin in Troyes kende de Burgemeester van Eaux-Puiseaux persoonlijk. Ze regelden voor Ans en Jan telefonisch een onderkomen bij hem thuis.

Bij aankomst in Eux-Puiseaux zochten de wandelaar de Burgemeester op in de Mairie, het gemeentehuis. De Burgervader had er echter voorlopig werk te doen en de Burgemeestersvrouw was nog niet thuis, zodat de wandelaars op een rustplaats in het dorp waren aangewezen.. Een winkel was het dorpje niet rijk en het enige terras, behorend bij een kleine herberg, gaf gesloten. Het zou pas weer open gaan tegen etenstijd, althans dat hoopten de pelgrims. Er moest nog leeftocht worden ingeslagen voor de mars van de volgende dag. Restte de wandelaars dan voorlopig slechts de rustplaats die al van vóór de middeleeuwen door duizenden pelgrims werd benut, de kant van de weg…

De eerste contacten met de Burgemeester van Eaux-Puiseaux verliepen wat stroef, de man kwam gereserveerd en terughoudend over. Zijn vrouw evenwel toonde zich oprecht gastvrouw en bereidde een eenvoudige, smakelijke en voedzame maaltijd voor vier personen. De gezamelijke maaltijd bracht de tafelgenoten dichter bij elkaar. De Burgemeester bood de wandelaars een inkijkje in het reilen en zeilen van lokale plolitiek op het Franse platteland. Ook in een kleine gemeenschap als Eaux-Puiseaux is de crisis voelbaar. Misschien moet je zeggen juist in een kleine gemeenschap…

Het dorpje had tegenwoordig een goede 250 inwoners. De overheid wilde al jaren af van dit soort kleine zelfstandige bestuurseenheden, maar de bevolking was er nog lang niet aan toe. Dus had een dorpje als Eaux-Puiseaux een zelfstandige gemeenteraad, bestaande uit 11 personen. De Burgemeester was, ondanks zijn 75 jaren, onlangs weer voor 6 jaar herkozen. Hij had het druk met het besturen van het dorp, welks in de praktijk in z’n geheel op hém neerkwam. Gelukkig kon hij dan tegenwoordig gebruik maken van een part-time secretaresse. Een salaris zat er niet in voor hem, bij dit soort dorpjes werd de Burgemeester beloond middels een onkostenvergoeding. Het was een sober bestaan, maar dat gold eigenlijk voor alle inwoners van het dorpje. En zo vorderde de avond en werd de Burgemeester allengs opener in het gesprek.

En ook nu voelde de geboden gastvrijheid als een warm bad. Ans en Jan moesten de volgende ochtend nog even langs het gemeentehuis, de stempel moest nog in het pelgrimspaspoort worden geslagen. De Burgemeester wilde daar evenwel niks van weten. Hij ging zelf wel snel naar het gemeentehuis om stempel en stempelkussen op te halen. Konden de gasten iets langer blijven zitten aan hun kom café-au-lait. De stempelceremonie zou dan even later aan de keukentafel worden afgehandeld.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.

<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save