La Vache qui rit…

Posted on April 16, 2014 by paul

Tegen het einde van de zestiger jaren van de vorige eeuw kwam ik voor het eerst in aanraking met Franse en Franstalige striptijdschriften. En hoewel Kuifje en Robbedoes als weekblad gewoon verschenen in het Nederlands, vond ik ze als de Franstalige uitgaven Tintin en Spirou zoveel aantrekkelijker, zoveel exotischer. Mijn ULO-frans volstond beslist niet om de volle inhoud van de tekst te ontcijferen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik kon af en toe enkele exemplaren aanschaffen. Niet opeenvolgend, ik had maar af te wachten wanneer er zich weer een kansje voordeed om wat losse nummers te scoren. Ik vond het best. Het meest verzot was ik op het blad Pilote. De verhalen daarin leken zoveel meer volwassen. Het waren de verhalen die mondjesmaat ook verschenen in het Nederlandse stripblad Pep.

Het moet in Pilote zijn geweest dat ik voor het eerst kennis maakte met La Vache qui rit. Helemaal in stripstijl gepresenteerd. Ik stelde me er iets waanzinnig lekkers bij voor.

Ik kende wel van die kaasblokjes uit het kerstpakket van mijn vader, en ook op feestjes verschenen ze steeds vaker als voorzichtige borrelsnack. Maar dat waren hele gewone dingen. Ze heetten Gouda of ERU (bestond dat eigenlijk al?). Maar die konden het toch nooit halen bij die Lachende Koe, dat wist ik zeker.

Het probleem was evenwel dat ik die Franse kaasjes nooit tegenkwam. Ze waren in ons dorp niet te krijgen, en of ik er nu zo heel veel moeite voor heb gedaan om ze van elders te betrekken betwijfel ik. Het was veel meer een mooie gedachte dat er iets verschrikkelijk lekkers bestond, dat alleen ik kende. Welliswaar niet van smaak, maar toch van naam. Mijn dorpsgenoten lazen geen Pilote! Wisten zij veel… (Wist ik veel?!)

Het heeft nog jaren geduurd voordat ik La Vache qui rit voor het eerst proefde. En dat de blokjes nu zoveel beter smaakten dan het Nederlandse equivalent durf ik niet te beweren. Maar de betovering bleef. Kwestie van een overdosis nostalgie. Ik heb daarna alle kaaspuntjes afgezworen. Ik bezondig me alleen nog aan die Lachende Koeien.

De kaas is ontwikkeld in de Comté, zo rond 1921. Het was de eerste echte smeerkaas ooit! De illustratie op het van oorsprong spanen doosje is van Benjamin Rabier en stamt uit 1922. Intussen wordt de kaas over de hele wereld geproduceerd. En in allerlei vormen. Maar die romige puntjes blijven voor mij toch de enige echte, vooral die met ham.

We hebben ze tegenwoordig nog zelden in huis, die kaasjes. Ik kan er namelijk niet afblijven en het gevaar dat ik me eraan vergrijp en me overeet is niet denkbeeldig. Gelukkig ontdekten de Kids van Eupotours de romige driehoekjes. Ik ga dan maar bij hen op bezoek en laat me mondjesmaat verwennen.

De Lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 19…

Posted on April 15, 2014 by paul

14-04-2014. De etappe liep van Méry-sur-Seine naar Troyes, ??? kilometer.

Het was een koude nacht. Waar die werd doorgebracht is niet duidelijk, maar de organisatie van het verblijf zal ongetwijfeld in handen van Ties en Puk hebben gelegen. Gezamelijk werd het ontbijt genoten en vervolgens brachten Ties en Puk de wandelaars naar de Camino de Santiago, de Pelgrimsweg en reisden weer af naar Nederland. Ans en Jan gingen dan opweg naar Troyes.

De tocht volgde voor een groot deel de loop van het Canal de la Haute-Seine. Lange rechte wegen, dus al met al wel een beetje saai. De reizigers hadden dan ook alle tijd om te mijmeren over hoe of het zat met dat kanaal. Té vies om in te zwemmen, té ondiep voor pleziervaart, laat staan voor het vrachtvervoer. De bruggen leken er ook te laag voor. Uiteindelijk kwamen de wandelaars tot de conclusie dat het een afwateringskanaal moest zijn. En dat laatse klopte ook wel. Het kanaal reguleert mede de waterstand in dat deel van de Seine. Maar toen de plannen voor de bouw van het kanaal werden gemaakt, zo rond 1805, onder Napoleon Bonaparte, rekende men wel degelijk op een commerciële toekomst voor het kanaal. En ook verderop in de 19e eeuw is het kanaal nog een paar keer van belang geweest bij de industriële ontwikkeling van de streek. De boten waren in die tijd veel kleiner, er kon wel degelijk gevaren worden.Enfin, zo buurtend geraakten de reizigers dan in die mooie stad Troyes. Hun eerste gang was die naar de Petrus en Paulus kathedraal. De kerk werd met plezier bezichtigd, maar zeker zo belangrijk was dat daar ook de Tampon gehaald kon worden. En bedoeld wordt dan niet dat instrument tegen vrouwelijk ongemak, en ook niet het schildersgereedschap van Toon Geerts. Tampon staat voor stempel…

Een bijkomend voordeel van het bezoeken van dit soort Pelgrimspleisterplaatsen is dat je gelijkgestemde zielen tegenkomt, of dan toch in ieder geval volk dat zijn belangen met jou deelt: waar te eten, waar te slapen, welk te pad nemen enzovoorts. Ans en Jan ontmoetten gasten uit Veghel (NBr.). Op een terras aan de kathedraal werd samen wat gedronken en men wisselde gegevens uit. Maar erg veel tijd was er niet, het gastgezin moest worden opgezocht. De reservering voor de slaapplaats werd al in de ochtend telefonisch gedaan. Bij mensen thuis, en weer geheel en al gratis. Erg gastvrij was het volk en luxe bleek het onderkomen. Later op de avond gingen de wandelaars dan uit eten met hun gastgezin.

Ans en Jan waren erg onder de indruk van de oude binnenstad van Troyes. Ze moesten er nog een en ander over kwijt, dus ik herhaal hun schrijfsels hier maar. Zoals je op de kopfoto kunt zien, staan er in de stad nog volop vakwerkhuizen. Dat is een gevolg van het feit dat ergens in de 16e eeuw een verwoestende stadsbrand nagenoeg het hele centrum in as legde. Daarbij verdwenen alle houten middeleeuwse huizen uit het centrum. Ervoor in de plaats kwamen de beter geconstrueerde bouwwerken uit de late renaissance en vroege barok. Op een of andere manier weerstonden deze huizen de tand des tijds. Fransen zijn er ferm trots op ook. Nog in 1995 werd een deel van de bouwwerken in Troyes in één groot project gerestaureerd. Een bezoek aan de stad is meer dan de moeite waard schrijven de wandelaars. Een open deurtje misschien, maar de porté is duidelijk…

(Nu ik, uren later, nog eens naar die foto’s van de wandelaars kijk… Het lijken wel Jut en Jul. Ieder aan één kant van het kanaal, rommelend met landkaarten, druk delibrerend over welke oever de goede is. Terwijl ze toch alleen maar vooruit hoeven te lopen…)

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen en voor het overzichtskaartje volg deze link

Les oeufs en meurette; Bourgondische eieren.

Posted on April 15, 2014 by Ellen Bouckaert

De Pelgrims wandelen nu door Bourgogne richting Vezelay en dat is precies de streek waar wij graag een paar vakantiedagen mogen doorbrengen. Omdat ik op dit moment toch niet veel kan doen bekeek ik nog maar eens de vakantiefoto’s van vorig jaar. We verbleven toen in onze Bambi op de camping in Asquins, vlak bij Vezelay. Het dorpje telt één café annex bezinepomp, brooddepo, tijdschriftenhandel, rockpaleis en wat al niet meer. Het café heet zeer toepasselijk “Les Hirondelles”. De zwaluwen vliegen je letterlijk om de oren. Prachtig om mee te maken hoe de slang van de benzinepomp met man en macht over een vol terras naar de wachtende auto’s wordt geleid.

Verder is er in het dorpje een eenvoudig restaurant, vrij recent geopend. Wij kenden het restaurant niet van vorige bezoeken aan Asquins en besloten er te gaan eten. Een zeer eenvoudige kaart, prima prijs-kwaliteit verhouding. Het was een erg warme dag en we kregen ongevraagd eerst een kan heerlijk koel water, zeer attent! Vervolgens aten we Oeufs en Meurette, een beroemd streekgerecht, gepocheerde eieren in een saus van rode wijn gegarneerd met kleine champignons, croutons en spekjes. Het leek me gisteren heel toepasselijk om deze gepocheerde Bourgondische eieren maar eens zelf klaar te maken. Het kan haast niet anders dan dat ook de pelgrims zo rond Pasen in dit zelfde restaurant belanden en dit gerecht eten. Van harte aanbevolen Ans en Jan! Leuk idee misschien ook wel voor de Paaslunch van de thuisblijvers? In ieder geval weer eens iets geheel anders met eieren!

Het recept heb ik overgenomen uit een boekje dat ik ter plekke kocht: “Les recettes de Bourgogne”, van Gérald Carpentier. Natuurlijk heb ik het recept wat aangepast, het leek me niet helemaal te kloppen.

Voor 4 personen:
voor de saus
50 gram boter
1 ui, fijngesneden
3 sjalotjes, fijngesneden
1 teentje knoflook, geplet en fijngehakt
1 flinke wortel, in blokjes gesneden
20 gram (een flinke eetlepel) bloem
1 fles rode wijn, Bourgogne passetoutgrain of Macon
50 cl bouillon, van kip of rund
1 bouquet garni, tijm laurier en peterselie
Voor de garnituur:
8 eieren
5 sneetjes wit brood, één sneebrood in blokjes snijden
1 teentje knoflook
200 gram kleine champignons
100 gram spekjes
50 gram boter
Voor het pocheren
50 cl rode wijn
1 liter water
10 gram zout
20 cl wijnazijn

Begin met de saus. Verwarm de boter in een sauspan en laat daarin de ui, sjalotten, knoflooken spekjes even bruinen. Voeg de wortelen toe en de bloem en laat die ook ven meebruinen. Giet er dan de wijn en bouillon bij, roer goed tot de bloem helemaal gemengd is en maak op smaak met zout en peper. Laat de saus zachtjes inkoken tot hij net aan de lepel blijft hangen. Zeef de saus en houd die apart.

Verwarm in een andere pan de tweede portie boter en bak daarin de champignons met de spekjes en de broodblokjes. Wrijf de overige sneetjes brood in met knoflook en rooster ze lichtbruin.

Laat het water koken met azijn, wijn en zout en pocheer daarin de eieren 3 minuten, het eigeel moet zacht blijven.

Schep de warme saus in diepe borden, lepel de garnering erover en leg het gepocheerde ei erop. Serveer met een snee geroosterd brood.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 18…

Posted on April 15, 2014 by paul

13-04-2014. De etappe liep van Sézanne naar Méry-sur-Seine, 32 kilometer.

De wandelaars lopen zo zoetjes aan het land van de Champagne uit en dat van de Crémant in. Het laatste woord is daar nog niet over gezegd, maar voor nu volstaat de link naar het crémantartikel.

Deze zondagochtend stonden de pelgrims vroeg op, om 05.45 uur. Na een gezamelijk ontbijt namen ze afscheid van Vriend Jan en begonnen hun lange dagtocht.

De stad Troyes lag twee en een halve dagmars verder en Jan en Ans hadden zich voorgenomen om de tocht in twee dagen te doen, dat kwam allemaal wat beter uit in de planning.

Er werd deze dag 32 kilometer gelopen. Het was goed te doen met inachtneming van voldoende rust onderweg. Werden de wandelaars aan het begin van de etappe uitgezwaaid door Vriend Jan, aan het eind van de tocht werden ze opgewacht door Ties en Puk. Was Ans al aangenaam verrast, Jan was het nog veel meer.

De avond en nacht werden met Ties en Puk doorgebracht, de maaltijd gezamelijk genoten.

Hoe, wat en waar? Ik weet het niet, het ontbreekt me aan verdere informatie.

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen en voor het overzichtskaartje volg deze link.

Septante 5, bier uit Douai…

Posted on April 15, 2014 by paul

Frankrijk is een bierland. Je gelooft me natuurlijk niet, maar het is heus waar. Bij een andere gelegenheid zal ik je er nog eens uitgebreid over vertellen, nu ontbreekt me daartoe de tijd. In het verleden deed ik dat overigens al, de loftrompet steken over Frankrijk-bierland, over Franse bieren en ook over de brouwers…

Gisterenochtend om een uur of zeven zwaaide Vriend Jan de Compostellawandelaars uit vanaf de camping in Sézanne. Hijzelf keerde terug naar Nederland. Ergens in de middag zagen wij elkaar weer op de stoep van zijn huisje. Trots toonde Vriend Jan de vloeibare versnaperingen die hij op de kop had getikt.

De champagnes zullen dienen ter verhoging van de feestvreugde tijdens onze traditionele Paasbrunch. (Die mis je Ans…) En de bieren, ach.., dat was altijd al onze hobby. We proefden iets verder in de middag de inhoud van de uiterst rechtse fles, de Septante 5 Ambrée van (tegenwoordig )Brasserie Grains-des-Orges.

En wat een mooi bier… Amberkleurig, van het type Vlaamse Rode. Een crèmige schuimkraag, stevig. Bitterzoet van smaak in de juiste verhouding. Het is bovengistend bier met een goede 7,5 % alcohol. Heel lekker. Zoek dat bier wanneer je weer eens door Fransenland zwerft, bij ons zul je het niet vinden…

Nu hoor ik uit de verhalen dat een groot deel van onze lezers regelmatig door Frankrijk jakkert. In ieder geval dan toch in vakantietijd. Nooit hoor ik een verhaal terug over het lekkere bier dat men er lokaal dronk. Ja, Ans en Alex, die weten de brouwers wel te vinden. En ook Vriend Jan is al lange tijd overtuigd van de kwaliteit van Franse bieren. (Niet alle Franse bieren!..).

Ik heb het al vaker betoogd: wil je van bijzondere bieren genieten, van kleine maar geweldig ambitieuze brouwers, dan moet je zelf op jacht. Luilekkerland, waar de gebraden haantjes, de smeuïge pasteien, fonkelende wijnen en schuimige bieren je zo zonder enige moeite in de mond vliegen, bestaat niet. Net zomin als kabouters…

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 17…

Posted on April 13, 2014 by paul

12-04-2014. De etappe liep van Provincieweg D933 naar Sézanne, 25 kilometer.

Ik weet werkelijk niet wat ik met het verhaal aanmoet. Ik acht mezelf een redelijk denkend mens. De fantasie mag dan wel eens met mijn gedachten aan de haal gaan, ik dicht mezelf, als het erop aan komt, toch een gezonde mate van rationaliteit toe. En ik heb nooit in kabouters geloofd. Nooit.

De verhalen die digitaal vanuit Frankrijk binnensijpelen doen vermoeden dat Ans en Jan daar anders over denken. Wat wil namelijk het geval: ook deze dag liet de bewegwijzering weer te wensen over, soms bij het gevaarlijke af. En iedere keer, op het punt waar het gemis van aanwijzingen precair begon te worden, was er dan toch weer zo’n schildje, zo’n geel-groen bordje dat de pelgrims verder leidde, de goede richting in.

Geritsel deed Ans omkijken. En verdomd, ze zag nog juist een klein mannetje wegvluchten, het struikgewas in. Twee kleine emmertjes verf bungelden aan zijn armen. Jan nam de proef op de som en betastte het wegwijzerschildje dat voor zijn neus op een boom was gespijkerd. En wat dacht je, de verf was nog nat…

Nu mag je van Pelgrims verwachten dat ze de dingen die niet te verklaren zijn en de magische hulp die onderweg geboden wordt, toedichten aan Sint Jacobus, misschien zelfs aan Sint Christoffel. Pelgrims zijn ten slotte ook reizigers. Maar hulp van kabouters? Ik geloof er geen fluit van!

De tocht van deze dag startte om 07.40 uur, op het punt waar Vriend Jan de wandelaars gisteren had opgepikt, ergens aan de provincieweg D933. Belangrijke verschillen met voorgaande waren er wel Op de eerste plaats liep Zoon Bert de etappe van deze dag mee. En verder kon er gewandeld worden zonder rugzak, de spullen lagen veilig op de camping in Sézanne.

Het werd een ontspannen wandeling (behalve dan het gemis van die bordjes). Glooiend landschap, voor een deel dicht bebost. In de diepere dalen was het ondanks de droogte van de afgelopen dagen nog modderig en nat. Maar ook ging de wandeling over hoger gelegen paden door graslanden en koolzaadvelden. Onderweg werd volop botanische kennis uitgewisseld tussen moeder en zoon. Zonnig weer met een verkoelend windje.

Het enige nadeel van een wandeling door eenzaamheid is dat je onderweg niet een aardige monsieur of madame tegenkomt die je koffie aanbiedt. Laat staan dat je kans maakt om een vers brood aan te schaffen. (De linker schaduw behoort toe aan Zoon Bert…)

De tocht verliep zo voorspoedig dat al om 13.30 uur de camping in Sézanne in zicht kwam. Vriend Jan zat te wachten met een vers groetensoepje. Heerlijk knapperig brood erbij…

Zoon Bert vertrok dan ergens in de middag weer naar Gemert. Hij wilde de voetbalwedstrijd van de volgende dag niet missen. (Zoon Bert lijdt aan de moderne aandoening die tegenwoordig nagenoeg alle kindertjes krijgen aangemeten. Maar Zoon Bert heeft het écht!)

De nachten zijn koud schrijft Ans. Gelukkig heeft de slaapgelegenheid (de bus van Vriend Jan) een kacheltje.

Dikke kus, JAns…

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen en voor het overzichtskaartje volg deze link

Keulse kaviaar…

Posted on April 12, 2014 by paul

Ondanks mijn gevorderde leeftijd blijf ik bijleren. Dat is goed, ik zou ook achter de geraniums kunnen gaan zitten wachten op het einde der tijden. Mooi niet lezer…

Zo leerde ik vandeweek dat de goddelijke bloedworst uit Münster Rode Gortworst heet. En goddelijk was-ie… Ook leerde ik dat de bloedworst die ik regelmatig betrek van Metzgerei Kox in het grensplaatsje Gogh, (Nordrhein Westfalen, Duitsland) naar de drollige naam Flönz luistert.

Ach lezer, ik ben dol op bloedworsten. Kom ik ze tegen, ik kaap ze meteen weg. Eenkennig ben ik daar niet in. Uit welk werelddeel ze ook komen, ik wil ze kennen, ik wil ze proeven.

Toen ik dan afgelopen week in Gogh moest zijn nam ik de kans te baat om wat lekkers voor Ellen in te slaan. Ze hobbelt nog steeds van kampeerstoel naar ligbank, meer zit er nauwelijks in. En met een taartje, gebak of andersoortige zoete versnapering doe je haar geen plezier, dus kocht ik haar een Zwijnenpoot, een Haxen. Uitstekend vlees van het Westfaals varken, uitgebeend en geprepareerd door de slager zelf.

Een beetje eigenbelang is me doorgaans niet vreemd in mijn dagelijks doen en laten. Bij slager Kox verkochten ze ook bloedworst uit eigen keuken. Enfin, de keuze was snel gemaakt: Haxen voor Ellen, een ringetje bakbloedworst voor mezelf en nog een stukje bloedworst om zo, aan de keukentafel, te versnijden. En twee ganzeneieren, zo groot als een kleine stuiterbal…

Ellen at intussen een deel van haar Haxen. Met mosterdsaus, zacht en zurig, een geweldige begeleider. En ook ik snoepte intussen van mijn Flönz.

Flönz vind je in een groot deel van het Rijnland. Het is een stevige bloedworst, in de vorm van ringetje, met als formaat onze eigen rookworst. De farce bestaat uit bloed, wat meel, spekjes en een snippertje mager varkensvlees (slachtafval).

In Keulen wordt de worst traditioneel gegeten met gesmoorde uienringen en heet dan Keulse kaviaar (Kölscher Kaviar). Soms eet men de worst en uienringen rauw, maar dat is minder. Ik at gisterenavond Keulse Kaviaar traditioneel. Ik ga dat vaker doen…

Waar naam en associatie met de steureitjes vandaan komen is me een raadsel.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 16…

Posted on April 12, 2014 by paul

11-04-2014. De etappe liep van Épernay/Mardeuil naar ???, ergens aan de D399, 30 kilometer.

De wijnstokken laten hun eerste groen zien, frèle blaadjes aan de druivenstruiken. Het is voorjaar dus er moet gewerkt worden in de wijngaarden. Ans en Jan zagen de boeren iets aan draden hangen. Voor of tegen Vlinders? schrijft Ans.

Ik was er niet bij, ik zit hier thuis aan de keukentafel maar wat voor me uit te filosoferen. Maar dat verschijnsel met die potjes aan de kop van een druivenrij ken ik wel uit Duitsland. Men gebruikt lokdozen waarin een stofje zit dat schadelijk insecten aantrek. En er zijn dan weer andere dozen die nuttige insecten naar de wijngaard lokken. De bloemen die je steeds vaker rond wijngaarden ziet aangeplant dienen ook zo’n doel. Veel Franse wijnboeren zijn het zat om zoveel gif te moeten gebruiken bij de druiventeelt. Ook in Frankrijk is men naarstig op zoek naar alternatieven.

Na een stevig ontbijt op het logeeradres, de camping, reed Vriend Jan de wandelaars terug naar het dorpje Mardeuil. Daar pikten Ans en Jan de Camino de Santiago, het Pelgrimspad, weer op. Het was intussen 08.00 uur.

Ook vandaag voerde de tocht langs wijngaarden, maar ook hele stukken woud dienden doorkruisd te worden. Begon de dag met een lentezonnetje, al snel werd het warm. Extra ingeslagen water was dan ook geen overbodige luxe. En ook vandaag liet de bewegwijzering de wandelaars in de steek. Ruim twee uur zwerven door bosgebied zonder enig Santiagobordje heeft iets onaangenaams. De wandelaars hadden dan wel een idee welke kant het op moest, maar enige bevestiging was ze toch welkom. (Fransen zijn meesters in het zoekmaken van bordjes, schildjes, bewegwijzering…)

Ach, uiteindelijk kwam het goed. En in de buurt van de vesting van Montmort-Lucy plooide het landschap zich open en waren er weer volop aanwijzingen, zodat Ans en Jan het laatste stuk van de etappe met een gerust hart konden lopen.

De tocht eindigde deze dag ergens in het vrije veld. Vriend Jan stond de wandelaars op te wachten aan de weg D399. Ze hadden die dag 30 kilometer in de benen. Moe maar voldaan, en blij dat ook deze dag niet voor onderkomen gezorgd hoefde te worden. Vriend Jan bracht de wandelaars terug naar de camping in Sézanne…

Terwijl Vriend Jan een maaltijd prepareerde maakten de wandelaars kennis met Peter aus Hamburg. Op enkele logeeradressen hadden ze al enig levensteken van de man gevonden. Deze collega-pelgrim liep enkele etappes voor onze wandelaars uit. Hij maakte elke dag afstanden van een goede dertig kilometer en had gepland om half juni in Santiago de Compostella te eindigen. Gezamenlijk werd de maaltijd gebruikt en natuurlijk werd er gedronken…

Intussen arriveerde Zoon Bert. Hij was naar het Champagneland afgereisd om één dag met moeder en oom op te trekken. (En vervolgens met zijn vader een snuifje Franse cultuur op te doen. Ach nee toch…).

En Ans, je vroeg om informatie over dat Chateau de Montmort… Ik heb van alles teruggevonden. Bij thuiskomst, over een paar maanden, zal ik het je doen toekomen. Zoveel is zeker: de grote Franse auteur Victor Hugo verbleef er korte tijd. Hij schreef in 1838 aan een vriend dat hij het maar en radje-toe van torens, torentjes, pinakels en schoorstenen vond. (Hij schreef er nog veel meer over, terug te lezen in: Le Rhin, lettre à un ami, Juillet 1838.)

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen en voor het overzichtskaartje volg deze link

Lamsvlees met artisjokken voor acht personen.

Posted on April 12, 2014 by Ellen Bouckaert

Zaterdag is het hier ‘bezoekdag’, ik schreef dat al vaker. De Keizer van Monera, de Jongste Bediende en vriendin Marleen, ons Kind en vriend Andy en wie er zoal meer even langskomt. We nemen de afgelopen week door, we roddelen wat, we drinken wat en we eten samen een eenvoudige maaltijd, het komt er alleen bijna nooit van om die maaltijden dan ook op te schrijven. Geen tijd, geen goede foto, er zijn allerlei smoezen te bedenken. Ik heb me toch maar weer eens voorgenomen om juist deze maaltijden te beschrijven omdat ze eigenlijk een categorie apart vormen: maaltijden voor acht personen (komen er toevallig meer mensen dan is dat meestal simpel op te lossen door iets meer klaar te maken, of er iets extra’s bij te serveren.) Deze ‘zaterdagmaaltijden’ moeten wel aan een aantal eisen voldoen: simpel, niet te duur, en liefst van te voren klaar te maken, ik wil niet uren in de keuken staan.

Afgelopen zaterdag maakte ik, met hulp van Paul, een stoofpot met lamsvlees en verse, kleine artisjokken. Paul bracht ze mee van de Helmondse zaterdagmarkt. *)

1500 gram lamsvlees van de bout, zonder bot, in grove dobbelstenen gesneden
olijfolie
peper en zout
2 uien, grof gesneden
4 teentjes knoflook
1/2 literblik tomatenstukjes
200 gram doperwtjes(diepvries)
1 citroen
1 koffielepel Raz-el-Hanout kruiden
2 rode pepers, fijngesneden
plukje saffraan
6 flinke aardappelen, geschild en in blokjes gesneden
bosje artisjokken

Gebruik een grote stoofpan met een dikke bodem, verhit daarin de olijfolie en bak de stukken vlees rondom bruin. Bak in een andere pan de uien en de knoflook tot ze lichtbruin zijn. Voeg ze dan bij het vlees en doe er de tomaten, de fijngesneden pepers en Raz-el-Hanout kruiden bij. Voeg water toe tot alles onder staat en stoof dan ongeveer een uur.

Pers intussen de citroen uit en giet het sap met water in een schaal. Maak de artisjokjes schoon. Verwijder de buitenste blaadjes. Snijd ze dan in vieren en knip de bovenste randjes eraf. Leg de partjes meteen in het citroenwater anders verkleuren ze. Schil ook de steeltjes en snijd die in stukjes. De steeltjes van deze jonge artisjokken zijn prima te eten. Voeg dan de artisjokken en de aardappelblokjes en de saffraan bij het vlees en stoof tot de aardappels bijna gaar zijn. Doe er dan de doperwtjes bij en laat nog even doorgaren.

Dien op met wat brood en een groene salade.

Espresso toe doen we nooit op zaterdag!

*) de foto van de artisjokken is van eerdere datum, ik vergat zaterdag een foto te maken.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 15…

Posted on April 11, 2014 by Ellen Bouckaert

10-04-2014. De etappe liep van Reims naar Épernay, 30 kilometer.

Reims mag dan de Champagnehoofdstad heten, het zwaartepunt van de productie en de verhandeling van het kostelijk vocht lag eigenlijk altijd in Épernay. En daar liepen de wandelaars deze dag naartoe.

De monnik Dom Perignon leefde in de 17e eeuw in deze streken. Zijn arbeidzaam leven besteedde hij aan het veredelen van druivenrassen en het verbeteren van de bereidingswijze van de Noord-Franse wijnen. Het verhaal wil dat hij op zekere dag een grove fout maakte bij het bereiden. Het gevolg was dat na enige tijd bleek dat de wijn op de fles was doorgegist. Dat had niet mogen gebeuren. Maar toen Dom Perignon de wijn proefde beleefde hij het ultieme geluk. In pure vervoering riep hij naar de andere paterkes: Kom toch gauw, ik proef sterren!.. En hup, de Champagne was geboren.

Van het verhaal klopt natuurlijk geen jota. Het is zo apocrief als de Lucaspassie van Johann Sebastian Bach… Het is net zo verzonnen als het verhaal dat de ronde doet in Sainte-Ménehould, de geboorteplaats van Dom Perignon, waar door een stommiteit van een plaatselijke kok de beste bereiding van varkenspootjes zou zijn ontstaan.

Enfin,.. Ook deze dag troffen de wandelaars het met het weer. De tocht naar Épernay leidde hen voor een deel door eeuwenoude wouden, over kleine paadjes. En dan weer open landschap met kilometers lange goudgele koolzaadvelden en natuurlijk wijnranken, wijnranken, wijnranken. We liepen dwars door de champagnevelden! schrijft Ans. (Door champagnevelden loop je niet Ans, je zwemt erdoor…) De bewegwijzering liet regelmatig te wensen over.

Om 16.00 uur trokken de wandelaars een dorpje binnen, vlak bij Épernay. Daar ontmoetten ze Vriend Jan, die naar deze verre oorden was afgereisd om met echtgenote en zwager zijn verjaardag te vieren. Deze dag tweeënzestig jaren geleden werd hij op dit ondermaanse geworpen. (Hurray, hurray, hurray…) Er werd een kelk Affligem gedronken op de hereniging.

Vervolgens diende er een onderkomen te worden gevonden voor alledrie. Dat werd nog en heel gepuzzel, en uiteindelijk belandden de reizigers een heel stuk zuidelijker, in het stadje Sézanne. De volgende ochtend zou Vriend Jan de wandelaars dan weer terug in Épernay afzetten, aan de Camino de Santiago, het Pelgrimspad.

En dan loop je door een streek die aanschurkt tegen de Bourgogne, met recht het culinair centrum van de wereld genoemd. Dus waar ga je eten? Juist, bij de plaatselijke Chinees! Enfin…

Schoondochter Saskia (Sas van Toon) houdt een digitale landkaart bij van de Lange Mars. We gebruikten hem al eens. De kaart wordt dagelijks geactualiseerd, je hebt in één blik het overzicht op de Reis. Het zou nuttig en aangenaam zijn om die kaart ook aan deze web site te hangen. Ik heb dat echter nog niet voor elkaar, ik ben een gekend digibeet. Maar ook dat zal wel goedkomen…

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

La Vache qui rit…

De Lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 19…

Les oeufs en meurette; Bourgondische eieren.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 18…

Septante 5, bier uit Douai…

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 17…

Keulse kaviaar…

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 16…

Lamsvlees met artisjokken voor acht personen.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 15…