12-04-2014. De etappe liep van Provincieweg D933 naar Sézanne, 25 kilometer.
Ik weet werkelijk niet wat ik met het verhaal aanmoet. Ik acht mezelf een redelijk denkend mens. De fantasie mag dan wel eens met mijn gedachten aan de haal gaan, ik dicht mezelf, als het erop aan komt, toch een gezonde mate van rationaliteit toe. En ik heb nooit in kabouters geloofd. Nooit.
De verhalen die digitaal vanuit Frankrijk binnensijpelen doen vermoeden dat Ans en Jan daar anders over denken. Wat wil namelijk het geval: ook deze dag liet de bewegwijzering weer te wensen over, soms bij het gevaarlijke af. En iedere keer, op het punt waar het gemis van aanwijzingen precair begon te worden, was er dan toch weer zo’n schildje, zo’n geel-groen bordje dat de pelgrims verder leidde, de goede richting in.
Geritsel deed Ans omkijken. En verdomd, ze zag nog juist een klein mannetje wegvluchten, het struikgewas in. Twee kleine emmertjes verf bungelden aan zijn armen. Jan nam de proef op de som en betastte het wegwijzerschildje dat voor zijn neus op een boom was gespijkerd. En wat dacht je, de verf was nog nat…
Nu mag je van Pelgrims verwachten dat ze de dingen die niet te verklaren zijn en de magische hulp die onderweg geboden wordt, toedichten aan Sint Jacobus, misschien zelfs aan Sint Christoffel. Pelgrims zijn ten slotte ook reizigers. Maar hulp van kabouters? Ik geloof er geen fluit van!
De tocht van deze dag startte om 07.40 uur, op het punt waar Vriend Jan de wandelaars gisteren had opgepikt, ergens aan de provincieweg D933. Belangrijke verschillen met voorgaande waren er wel Op de eerste plaats liep Zoon Bert de etappe van deze dag mee. En verder kon er gewandeld worden zonder rugzak, de spullen lagen veilig op de camping in Sézanne.
Het werd een ontspannen wandeling (behalve dan het gemis van die bordjes). Glooiend landschap, voor een deel dicht bebost. In de diepere dalen was het ondanks de droogte van de afgelopen dagen nog modderig en nat. Maar ook ging de wandeling over hoger gelegen paden door graslanden en koolzaadvelden. Onderweg werd volop botanische kennis uitgewisseld tussen moeder en zoon. Zonnig weer met een verkoelend windje.
Het enige nadeel van een wandeling door eenzaamheid is dat je onderweg niet een aardige monsieur of madame tegenkomt die je koffie aanbiedt. Laat staan dat je kans maakt om een vers brood aan te schaffen. (De linker schaduw behoort toe aan Zoon Bert…)
De tocht verliep zo voorspoedig dat al om 13.30 uur de camping in Sézanne in zicht kwam. Vriend Jan zat te wachten met een vers groetensoepje. Heerlijk knapperig brood erbij…
Zoon Bert vertrok dan ergens in de middag weer naar Gemert. Hij wilde de voetbalwedstrijd van de volgende dag niet missen. (Zoon Bert lijdt aan de moderne aandoening die tegenwoordig nagenoeg alle kindertjes krijgen aangemeten. Maar Zoon Bert heeft het écht!)
De nachten zijn koud schrijft Ans. Gelukkig heeft de slaapgelegenheid (de bus van Vriend Jan) een kacheltje.
Dikke kus, JAns…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen en voor het overzichtskaartje volg deze link
<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
13-04-2014. De etappe liep van Sézanne naar Méry-sur-Seine, 32 kilometer.
