Stjaa, een echt verjaardagsfeestje voor Hond Max vandaag. Oudejaarsavond 2011 bedachten we al dat 2012 voor ons en onze vrienden een Jubeljaar zal gaan worden. De één wordt vijftig, de ander zestig, twee keer een veertig-jarig huwelijk, een vijfentwintig-jarig huwelijk, de Keizer van Monera wordt vijfenzestig, Vriend Jan viert zijn veertig-jarig jubileum in het onderwijs en de Jongste Bediende is ook zo jong niet meer.

Marleen onthoudt altijd alle, álle verjaardagen, van íedereen, óók die van de Hondjes, Poezen of Kanariepieten. En zij maakte er ons op attent dat ook Hond Max dit jaar een jubileum te vieren heeft. Het is vandaag namelijk tien jaar geleden dat we Hond Max uit het asiel in Smakterheide mochten meenemen.

Ik herinner me nog dat we eigenlijk naar het asiel gingen voor de mooie Dalmatiër die daar achtergelaten was. Maar dat die prachtige hond gewoon zo druk was dat hij niet in ons huishouden zou passen. En dat er toen ook nog een ander, zeer bescheiden hondje onze aandacht trok… En zoals dat soms gaat was er opeens dat gevoel, de klik, dit is de beste hond voor ons! Wij namen het hondje mee en beloofden er goed voor te zorgen. De reis naar ons huis vond Hond Max niet echt fijn, hij zat bibberig aan mijn voeten, en eenmaal in ons huis was het echt wennen… Bij ieder vreemd geluid stoof hij op; de wasmachine, kinderen op rollerscates, de postbode…. Hij had nog nooit ín een huis gewoond. Volgens onze informatie is Hond Max op een boerderij in de buurt van Genk in Vlaanderen geboren. Zijn ouders brachten elke ochtend de koeien naar de wei en ‘s avonds weer naar de stal. Toen de boer te oud werd is de boerderij opgeheven en de jonge honden werden naar het assiel gebracht. Toch heeft Hond Max nog wat van de levenstaak van zijn ouders geërfd.  De eerste vakantie die we met Hond Max doorbrachten in Septfontaines maakten we een wandeling met Ans en Hijn en Hond Max, hij luisterde inmiddels prima en mocht ‘los’ lopen. Alles goed tot we langs de weide met koeien liepen en hij opeens bedacht dat de koeien van Boer Neuss er wel héél slorig bij stonden… Als een ware filmhond dreef hij alle acht “hobbykoeien” van Boer Neuss op een keurig hoopje bij elkaar. Roepen, schreeuwen, het hielp niet; Hond Max deed zijn ‘ding’. Hij dreef de koeien langs de bosrand omhoog en daarna naar beneden tot aan de rivier. Toen alle koeien uiteindelijk keurig bij elkaar stonden ging hij er naast liggen met een tevreden blik en zijn pootjes over elkaar gekruisd. Dat zouden we nog vaker zien…

Natuurlijk moesten we Boer Neuss uitleggen dat we een nieuwe hond hadden en dat hij het nog niet zo goed snapte enzovoorts… Maar boer Neuss zei: “Ach das kostet noch viel Trinkgeld”. Wij dachten nog even dat we de boer een borrel moesten aanbieden wegens geleden schade ofzo, maar nee. Boer Neuss bedoelde dat dit een prima koedrijvershond is, maar dat die hond nog veel drinkgeld (beloning) moest krijgen om te leren wat wél en wat níet kan! Dat heeft hij inmiddels wel geleerd, die Max. Ronddollen met de koeien doet hij niet meer, maar soms, als die stomme koeien hem echt uitdagen, kan hij het toch bijna niet laten… Even alles rechtzetten, allemaal netjes op een hoopje in de wei die koeien, dat is waar Hond Max goed in is… En verder natuurlijk de bewaking van ons huis, de koelkast, de caravan, de camping, en zeker niet te vergeten zijn veilige plek bij storm, onweer; onze auto…

Nou ja…  Reden voor een klein feestje voor Max; Het Kind bracht al in alle vroegte een cadeautje. Een soort pop, sausijzenbroodje… En Hond Max: nog een rondje rond Kerk en Kasteel en dan… Lekker slapen!

© ellen.