Vrijdag overviel een sneeuwfront de Lage Landen. Nou ja, het was allemaal wel aangekondigd, maar dat in zulke korte tijd Vlaanderen en Nederland onder een dikke sneeuwdeken kwamen te liggen ging het bevattingsvermogen van velen te boven. En dat bij stevige tot strenge vorst…
Iedereen die de mogelijkheid had om de avondspits te vermijden deed dat dan ook. Het gevolg was dat de avondspits zich dus verplaatste naar de vroege middag. En juist toen was de sneeuwjacht op z’n hevigst. In Nederland mondde dat uit tot op drie na langste filedag ooit, in Vlaanderen was het al niet veel beter. En ook het spoor liep weer vast. Treinreizigers hadden uren oponthoud.
Ik heb er weinig van gemerkt, ik sliep de slaap der onschuldigen. Sterker, ik versliep me voor het eerst sinds tijden. Ellen kreeg wel haar portie mee. Het openbaar vervoer tussen Eindhoven en ons dorpje kwam fors achter op het schema. Ellen was ongeveer anderhalf uur te laat thuis.
Enfin, ik had me verslapen, Ellen was moe, nat en koud tot op het bot. Enig animo tot koken ontbrak. Maar: wie wat bewaard die heeft wat. En wij hadden wat bewaard…
De bonensoep kookte Ellen enkele maanden geleden, op een zaterdag, toen er heel veel volk werd verwacht. Het was die dag dat ze ook Jan-in-den-zak maakte.
Ze gebruikte als basis een runderbouillon die ik enkele dagen daarvoor gemaakt had, en waar nog ruimschoots van was overgebleven. Ze vulde aan met water en liet er een varkenshiel en nog wat (???) in gaar trekken. Daarna werd de vernieuwde bouillon ontvet en kon de soep afgemaakt worden. Grote bonen, wat stengelgroente, wortel en peterselie. En een worstje waarvan de schijven in kwarten werden gesneden. En natuurlijk het vlees van de varkenshiel. Peper en een beetje zout en de winterkost was klaar.
Afgelopen vrijdag haalde ik de restanten van de soep uit de vriezer. Op een laag pitje ontdooien deed de soep zelf, in een half uur tijd stond de pot dampend op tafel. En wij deden net alsof het zo hoorde, alsof de soep voorbestemd was om te dienen op de meest winterse dag van dit jaar…
En breien mag ook aan tafel als er gegeten wordt??
Even de pen uitbreien noemden we dat vroeger. Dit was een bijzonder rommelige maaltijd dan mag dat wel even…