De maaltijd van gisteren is het vermelden niet waard. Gewoon wat hap-snap werk. En toch dient er iets te worden geschreven. Het is dan wel geen wet van Meden en Perzen, maar als het enigszins kan houden we vast aan ons voornemen om minimaal één artikeltje per dag te publiceren.
Ach, er valt natuurlijk genoeg te schrijven, er staat nog zoveel op de rol. Maar daarvoor moet dan ook weer onderzoek gedaan worden en soms ontbreekt het aan tijd en zin. Rommelen in het fotoarchief levert gelukkig altijd wat op in tijden van slapte…
Zo kwam ik deze foto weer eens tegen. Ik schoot hem tijdens onze zomervacantie in Frankrijk, waarschijnlijk in Saint-Pourcain-sur-Sioule. De handeling op de foto is een dagelijks terugkerend ritueel. Is de maaltijd klaar dan moet er eerst een foto voor het web-log gemaakt worden. En ook tijdens de maaltijd kan het gebeuren dat de camera weer te voorschijn wordt gehaald, om dit of dat detail…, en zo verder en zo voort.
Het vreemde is dat de meeste van onze lezers er geen moment bij stil staan. Je merkt het bijvoorbeeld wanneer je gasten aan tafel hebt. “Wat doet ze nou?” vragen die dan verwonderd, wanneer Ellen na het opdienen van een gerecht nog snel even een plaatje maakt. Terwijl het toch echt niet anders kan. Het bier moet geknipt als de schuimkraag nog intact is, de wijnfles liefst mét een gevuld glas, de gestampte pot wanneer die nog dampt.
Het geeft wel eens problemen. Regelmatig zit ik als een zot te blazen om ervoor te zorgen dat de af te beelden schotel er niet uit ziet als een mistig herfstlandschap. En lukt het niet om iets degelijk in beeld te brengen dan wordt er door gewerkt tot ons maaltje koud is. In restaurants kijken mensen verstoord op als er geflitst wordt. En een heel enkele keer lukt het helemaal niet…
Voedsel fotograferen is een beroep. Een beroep voor specialisten. Het vergt een hoop tijd en een hoop materiaal. Liefst gebeurt het in een studio. En aan één gerecht wordt vaak meerdere uren gewerkt. Wij hebben die mogelijkheden natuurlijk niet. Dat maakt dan ook dat niet altijd alles op het web-log belandt zoals we dat eigenlijk wilden. Maar al met al ben ik heel tevreden, ja zeg maar trots. Ondanks alle beperkingen vind ik dat Ellen voor meer dan respectabele plaatjes zorgt (de foto’s van mij zijn op één hand te tellen). En ja, het gebeurt heus af en toe dat iemand zich weer eens geroepen voelt om zeuren over de kawliteit van de foto’s. Ik mag me daar graag aan ergeren, en spreek dan in stilte de meest briljante verwensingen aan het adres van de zanikkert!
Het resultaat van boven getoonde handeling zie je hieronder…
© paul
