Het koken schoot erbij in, ik ging dus maar snel om een pizza. Bij de Familie Esposito, restauranthouders én pizzabakkers aan het Binderseind. Op maandagavond is het er doorgaans niet zo hectisch, en dat biedt alle tijd en ruimte om wat beleefdheden uit te wisselen over en weer. Over eenieders gezondheid, over de kalk in ons water en hoe slecht dat is voor de espressomachine én het pizzadeeg. En zo nog een en ander. Er heerst een mediterrane sfeer in de open keuken. Er wordt luid geconverseerd in het Napolitaans, afgewisseld met ABN met een onmiskenbaar Limburgse tongval. Hoewel…, de zonen Esposito bedienen zich intussen al aardig van mijn eigen dialect.

Pizza Ellen heet het gerecht. Ellen stelde het al weer jaren geleden samen. Artisjokkenhartjes, ham, extra kaas en heel veel knoflook. De pizza staat niet op de kaart, maar er wordt ons verzekerd dat-ie intussen met regelmaat wordt besteld, en niet alleen door het Ministerie. Stevige kost, door die extra kaas en een zegen aan knoflookolie, maar lekker… Want pizza bakken kunnen ze, de zonen Esposito. En je bent voor minder dan een tientje klaar.

Bij het afscheid zeg ik beleefd: “Arrivederci”  Vader Enzo roept met een brede grijs terug: “Houdoe!”

© paul