Het begon er ooit mee dat Vriend Jan te pas en te onpas werd gevraagd om mededelingen te doen over zijn gezondheid, welzijn en welbevinden. Kwestie van ziek zijn en herstellende. Hij kreeg daar uiteindelijk genoeg van, het kostte hem ook veel te veel tijd. Hij bedacht een in mijn ogen sympathieke oplossing. Elke vrijdagmiddag nodigde Jan eenieder uit om vanaf een uur of vier bij hem thuis te komen. Onder genot van een goed glas bier (of wijn, of andere spiritualiën) vertelde hij dan aan de belangstellenden hoe de voorgaande week was verlopen en hoe Jan weer boven Jan raakte.
Intussen blaakt Vriend Jan alweer jaren van gezondheid, maar de toon is gezet, een traditie is geboren. En sindsdien bezoekt een wisselend aantal gasten de huiskamer van Ans en Jan, elke vrijdagmiddag weer. Zonder aanzien van rang, stand of kleur. Soms zijn het er tien, dan weer het veelvoud daarvan. Natuurlijk vind je er Loes-Gijs-Bert en hun geliefden. Ook de Jongste Bediende is er altijd, Marleen soms. Ook Ellen vind je er, en Terry, Bert, Jos, Peer, Hans, Lambèr en Althea. Soms Floortje, en ook Tijmen, Andere Jan, Alex en Ans, Karen, Hendrikje en Andy. En verder een keur aan volk, onregelmatige bezoekers, een doorsnee van de inhoud van ons dorpje. Het samenzijn heeft ook een naam: Het Café van Meester Jan. Enfin, je snapt de portee…
Klokke half zes staat Vriend Jan op en begeeft zich naar de keuken. Er worden frikandellen speciaal gebakken voor elke gast en er komen schalen kleine frietjes op tafel. De pelpinda’s zijn dan intussen op.
Ik bezoek het Café eens in de veertien dagen, de andere vrijdagen werk ik. Wel heb ik het privilege om dan een uur eerder welkom te zijn. En dat uur tussen mijn arrivé en de komst van de andere gasten wordt benut door onze bierproeverijen te houden. Aangename en nuttige uren, ik verzeker het je. De neerslag van onze bevindingen vind je regelmatig terug op deze site.
Gisteren was er bij hoge uitzondering geen Café. Ans en Vriend Jan hadden iets belangrijks buitenshuis. Het moet werkelijk belangrijk zijn geweest want er is nauwelijks een reden te bedenken waarom Jan het Café gesloten houdt. Ik voelde me een beetje onthand, juist nu ik een extra vrije vrijdag had. En ik was dan ook nog eens door mijn speciaalbieren heen. Armoe troef…
Ik haalde Ellen op van haar werk en in zeven haasten schafte ik me een paar flessen Orval aan en wat van dat Schotse bier van Belgische oorsprong. (Gordon’s is een geweldig bier, ik schrijf er nog over..) Ik bereidde me voor op een rustige, wat stille afsluiting van deze vrijdag, de eerste dag van een tiendaagse vakantie. Ik schonk me een eerste glas in en zette me achter de computer om dit stukje te schrijven. En op dat eigenste moment ging de bel. Marleen en de Jongste Bediende voelden zich ook ontheemd. En even later Bert, de Keijzer van Monera, Het Kind en, en, en… Nou ja, werd het toch weer Thuiscafé. Ik noemde het voor het gemak maar Café van Juffrouw Ellen. Het stukje voor de site moest wachten tot vandaag.
© paul
Lijstertongetjes in gelei, geitenoogjes in garumsaus gestoofd, gepocheerde wangetjes van de kabeljauw, zelfs uterus van het schaap stond op het feestmenu van de Romeinse bovenklasse. (De wangetjes peuter ikzelf overigens altijd uit de koppen die ik gebruik voor mijn visbouillon. Het lekkerste vlees dat je maar kunt bedenken!)
