“Bach jat van Bach”, zei een ex-collega iedere keer, wanneer hij hoorde dat Johann Sebastian zijn Hoofd vol bloed en wonden, thema uit de Matheus Passion, weer eens gebruikt had in een door-de-weekse Cantate. Hij gaf daarmee aan dat Bach zichzelf op slinkse wijze recycelde.
Zoiets dergelijks doe ik nu ook. Bij de duizende foto’s die op onze foto-provider staan kan ik wel komen, ik krijg ze echter met geen mogelijkheid op de nieuwe web-site geplaatst. Dus ga ik maar surfen op het intetrnet, jat één van onze eigen foto’s die daar ergens rondzweft en plaats die bij mijn documenten. En dan kan ik er wél mee werken.
Ik weet nog waar de foto gemaakt is, ik weet nog met wie we de artisjokken gegeten hebben. Ik herinner me zelfs (min of meer) de inhoud van het artikel op het web-log waar de foto bij hoorde. En dat is maar goed ook, want ik zal mijn geheugen de komende tijd nodig hebben. Naar het zich nu laat aanzien heeft men om en nabij twee duizend vijfhonderd en dertig artikelen van het Ministerie zoek gemaakt. Ons resten nog een schamele zeventig blogstukken, en zelfs daar kunnen we niet bij. Die staan gemutileerd en gemaltraiteerd, een beetje lelijk te zijn bij weblog.nl.
Het heeft allemaal te maken met bedrijfsovernamen, van de ene provider naar de andere, en de misverstanden die daaruit kunnen voortvloeien. En de botte ruzies die daaruit voortkomen (over onze kop en die van 390.000 ander web-loggers). Uiteindelijk gaat het om de poen. Gewoon spijkerhard Angelsaksisch kapitalisme…
Voor ons lijkt het in concreto te gaan betekenen dat ons hele archief naar de vaantjes is. Weg zijn de duizend recepten die Ellen schreef. Weg is mijn artikel over meneer Fisch, over de Keijzer van Monera, over de mirabellen van Fons. Weg zijn de vakantieherinneringen, de verhalen over de mooie wijnen, de mooie dingen, de mooie dagen. Weg de bespiegelingen van zondagochtend.
Zijn we boos? Ja natuurlijk zijn we boos! Dat levert ons op dit moment namelijk meer op dan wanneer we bedroefd of treurig zouden zijn. Boosheid levert stijdbaarheid op. Wat denkt men wel niet: dat we bij de pakken neer gaan zitten? Dat we in zak en as liggen treuren voor de buis, met een pijpje pils? Dat we het voor gezien houden en ons voor de rest voederen met friettent of afhaalchinees? Wat denkt men wel niet…
Ellen had al een mopper-artikel geschreven. Ik kon dus niet achterblijven. Enfin,… dat is dan gebeurd, nu moet het afgelopen zijn. We gaan iets heel moois van deze web-site maken. Ellen heeft de site eigenhandig gebouwd. (Applaus, hoedje af, driewerf hoera!) Er zitten nog een hoop onvolmaaktheden in, er zijn nog tal van mogelijkheden niet benut. Ellen werkt noest door, ze komt er wel uit. En zo niet dan zijn er aardige mannen en vrouwen die ons verder helpen. (Van mij valt weinig te verwachten, ik ben en blijf een digibeet…)
© paul
