Het is alweer enige weken geleden dat er een oproep verscheen op Facebook van deze of gene culi-schrijfster. Ze was op zoek naar grote borden, écht grote borden. Van die exemplaren waarop je in een keer je hele maaltijd drapeert, en liefst met een opstaande rand die voorkomt dat een en ander overgulpt, wanneer je samen met de rest van je gezin voor de televisie je dagelijkse portie calorieën naar binnen werkt…
Want dat was de idee daarachter; een maaltijd op schoot terwijl de wereld doordraait, maar wel zonder knoeien. Mogelijk een dagelijks procedé in het huishouden… En de reacties van anderen leerden me dat het niet geen uitzondering beteft.
Ik snap daar helemaal niks van, écht niet… Concentreer je je niet op een maaltijd, je hebt het gevoel niet te hebben gegeten. Eten voor de televisie pakt altijd fout uit, de televisie wint… En waarom zou je het in godsnaam willen? Denk je écht dat de wereld niet doordraait wanneer jij de laatste kwinkslag van Mathijs hebt gemist? Of de boutades van Gorden, het gehinnik van z’n maatje… Of de soap, die over tien jaar nog te volgen is, ook al heb je hem niet meer bekeken sinds 2009… Is dat de smaakvervlakking waard die het gevolg is van onoplettend eten? Ik snap er écht helemaal niks van…
Maar natuurlijk hebben we ook ik een beetje boter op ons hoofd, noem het maar een guilty pleasure. Het begrip eetlezen werd al lang geleden geïntroduceerd door Remco Campert. Hij bedoelde daarmee dat je het lezen van een spannende tekst in de krant, in een boek of in het favoriete weekblad kunt combineren met het nuttigen van je maaltijd. En ja, dat gebeurt zo nu en dan ook op het Ministerie. Maar alleen dan wanneer de desbetreffende eter zijn of haar maaltijd in eenzaamheid volbrengt. Eten we gezamenlijk, dan komt er geen geschreven tekst op tafel. We gebruiken de ons gegunde tijd om samen de maaltijd te bespreken en het wel en wee van de dag. We roddelen wat over vrienden en vriendinnen en we bespreken heden, verleden en toekomst. En vooral proberen we aandachtig te proeven. Dat doen we zo al decennia lang en we hopen het tot in lengte van dagen vol te houden. Het levert écht op…
© paul
Wat een hautaine toon in dit artikel. Het ene na de andere vooroordeel wordt uit de mouw geschud.
Stil staan…nee, stil zitten en bedenken wat een genot het is om samen te eten. Een mooi bord eten verdient aandacht evenals het einde van een (werk)dag.