Stilte voor de storm op deze zondagochtend (elk ander cliché is ook toepasbaar). Het Feest der Feesten heeft aanvang genomen. De zaterdag verliep wat vermoeiend, zoals elke Carnavalszaterdag. En hoewel sommig volk al dágen feest vierde werden op het Ministerie de laatste klussen geklaard, er moest per slot de komende dagen met heel veel gasten gegeten worden, en gedronken.

Ellen toverde acht kilo rund tot een geurende Vlaamse stoof, Neel bekommerde zich om het Zoer Vleisch. Anita bracht de traditionele pot Kerriesoep en Diny stortte een ton snoepgoed over de keukentafel. Maartje bakte taarten en Hijn kwam af met anderhalve kilo zult. Verder bekommerde de rest van de goegemeente zich om de drankaanvoer, zodat we nu een kleine wolkenkrabber van bierkratten op onze achteruit hebben staan. Zo’n hoeveelheid drank krijgen we de komende dagen niet verwerkt, zoveel is zeker. Het overschot spenderen we aan Marleen en de Jongste bediende ter opluistering van het traditionele Haringfeest aanstaande woensdag. Daar komt een goede vijftig man op af; zat volk om de restanten soldaat te maken.

Ook nu presenteert ons gezelschap zich weer in de vermomming van de Zwarte Kabouter Bende (ZKB). Het thema dit jaar is Zwarte Magie. In de zaterdagse vooravond werd de laatste hand gelegd aan het verpakken van de parafernalia die de komende dagen met kwistig gebaar zullen worden uitgedeeld aan de rest van onze dorpsgenoten. Honderden blokjes maggie en toverballen (groot en klein) verdwenen in doorzichtige plastic zakjes. Evert en Neel zorgden voor een prachtige vistekaart, ook in een oplage van enige honderden. Op de achterkant is het lijflied van de ZKB afgedrukt.

Het indrinken verliep die zaterdagavond voorspoedig en rond half negen trok dan de hele bent het dorp in. Van de Keizer naar het Ridderhof, waar het gezelschap elkaar al snel kwijt raakte. Ikzelf belandde bij de Engelenburcht, maar ik was niet de eerste. Evert was er al neergestreken, en zo ook Hijn, die in een ingewikkeld gesprek raakte met de Keijzer van Monera. Enfin, ik vond even later een deel van het gezelschap weer terug, ik geloof bij Gij en Ik.

Later, weer thuisgekomen legde ik tevreden mijn onderscheidingen en eretekens af, ik vond ze vanochtend terug op het toilet. En nu zit ik dan maar wat te tikken. Ik kocht zojuist vijf verse broden en Ellen kookte een ketel Broccolisoep met zalm. We zijn klaar. Nog een uurtje en de eerste gasten druppelen binnen, in afwachting van de Grote Dorpsoptocht, die later op de dag door onze straat schuift. Ik nam intussen een voorschot op de avondmaaltijd, de Kerriesoep smaakte me voortreffelijk… En terwijl ik nog even rustig geniet van de genialiteit van Johann Sebastian Bach (van de meeste carnavalsmuziek wordt ik horendol) neem ik een glas goede witte wijn. Daar krijg ik later op de dag geen gelegenheid meer voor.

Alaaf en alle plezier van de wereld…

© paul

Frans uit Moldavië bedankt ons voor het oliebollenrecept van zeven jaar geleden (een recentere beschrijving was niet voorhanden). En Erik vraagt zich bezorgd af of wij ooit nog zullen publiceren op het oude niveau van vier, vijf artikelen per week, of dat de lezer het in de toekomst moet doen met een enkel artikel per maand…

Ook in de directe omgeving wordt er gemord, en wat nog erger is: wordt er een beetje meewarig gedaan. Zo van: zie je wel dat ze het niet volhouden om elke dag te schrijven. Of: aan discipline ontbrak het ze daar op het Ministerie altijd al, en dat gaat zich op den duur tóch wreken. Of: kennelijk is de koek op….

En kijk je naar het stukje hieronder, dan lijken de criticasters een punt te hebben. Het was al vóór Kerstmis dat het laatste artikel werd geschreven. Terwijl er na het verschijnen van dat verhaal van alles en nog wat gebeurde waarvan we je hadden kunnen en moeten vertellen. En zo heeft het de schijn dat de fut eruit is…

Maar niets is minder waar lezer: we blaken van energie, we hebben ideeën zat en onderwerpen te over. Mogelijk verandert er iets aan het karakter van de web-site, mogelijk kiezen we voor een weg, iets meer in de breedte. Maar vrees niet: er liggen stapels recepten op de plank te wachten om gepubliceerd te worden, en eetfoto’s hebben we meer dan we kunnen plaatsen. We zullen je ook het komend jaar met liefde en plezier bedienen.

En voor nu: Een Gelukkig Nieuwjaar Lezer!

© ellen-paul

Vandaag op de kop af tien jaar geleden plaatste Ellen haar eerste artikeltje op een Weblog met de naam Ministerie van Eten en Drinken, het was 5 augustus 2005. Nu, een decennium later zijn we ongeveer 3500 artikelen en een veelvoud aan foto’s verder. Wie had dat ooit gedacht?!

De eerste artikelen zijn vaak geschreven in een vorm die je tegenwoordig eerder op Facebook zou verwachten: kort, anekdotisch en direct op de actualiteit (of de waan van de dag). Door de jaren hebben we geleerd om een en ander wat meer tijdsbestendig te maken.

Ook in de begeleidende foto’s zie je een aardige ontwikkeling. Van snap-shots naar meer bestudeerde fotografie. (Hoewel,.. wanneer onze dagelijkse maaltijd wordt vastgelegd op de gevoelige plaat dan is er altijd tijdsdruk. Het is ónze dagelijkse maaltijd, en het kan niet zo zijn dat die altijd koud wordt gegeten omwille van de tijdrovende voedselfotografie.) De diverse camera’s zijn door de jaren heen in kwaliteit gestegen, dat dan weer wel…

In de afgelopen tien jaar kwamen een aantal medewerkers het Ministerie bevolken. Sommige permanent, andere tijdelijk, en weer andere verdwenen onbedoeld uit het zicht. Hoelang is het geleden lezer, dat je iets van Onze Man in Duitsland hebt gehoord, om maar eens iemand te noemen? Enfin…

In ieder geval was het Ministerie niet het Ministerie zonder de Jongste Bediende. Zijn avonturen en bijdragen aan ons bestaan heb je mogen meemaken, en er komt heus nog een en ander, zoveel is zeker. Dan is er Eupotours, we verwijzen er met regelmaat naar. Hullie website ligt een tijdje op z’n gat, maar je zult er op enig moment weer van horen. Vriend Jan komt regelmatig voorbij, hij assisteert liefst in zaken van brouwtechnische aard. En dan is er het Kind. Vertolkte zij jarenlang de rol van kind, nu speelt ze voornamelijk een rol als moeder van Kruimel. Kruimel heet overigens meestal Jop, maar soms ook Vincent. Enfin…

Dan zijn er Andy, Marleen, Ans, Ans, Ans, Alex, Hijn en Sientje van Loon. Die acteren allemaal gewoon onder hun eigen naam… En ook is er nog een trits van medewerkers die ik ongenoemd laat, het zijn er teveel om op te sommen. Maar onze dank voor hun bijdragen is gigantisch.
Waren we de eerste maanden van ons bestaan blij wanneer we eens dertig lezers op een dag hadden, tegenwoordig bezoeken gemiddeld duizend gasten onze website: pér dag… Wanneer je je dan bedenkt dat de meeste lezers slechts om de paar dagen of weken even langskomen, en je toch elke dag een score van meer dan duizend haalt, dan heb je het al gauw over astronomische aantallen van regelmatige bezoekers. Wij zijn er nog steeds beduusd van.

Door de jaren heen ververst het lezerspubliek zich. Gemiddeld blijft een trouwe bezoeker anderhalf jaar hangen en verdwijnt dan zoetjes uit beeld, wijst gedegen onderzoek uit. Wij merken het aan reacties van mensen. Een tijd lang becommentarieerd men het Ministerie, geeft raad, stelt vragen. Dan ebt de belangstelling langzaam weg en ten slotte verdwijnt de desbetreffende lezer geheel uit het zicht. Maar er zijn uitzonderingen… Die langblijvers zijn we bijzonder erkentelijk. Zoveel vertrouwen, zoveel enthousiasme, zoveel begaanheid met het Ministerie, voor ons voelt het als een warm bad.

De oude generatie foodbloggers, die vanuit onze begintijd, wij volgen hen nog steeds en een aantal blijft ook trouw ons volgen. En de nieuwe generaties: zij zijn van harte welkom en op onze beurt volgen wij hen. Wij willen graag weten wat er actueel speelt, en hopelijk hebben zij enig profijt van onze ervaring.

In de voorbije jaren verloren we enige van onze vaste internet-gesprekspartners, culi-schrijvers en wijnreferenten. Bij oude artikelen vind je hun aantekeningen, opmerkingen en verbeteringen nog terug. Wij missen hen, maar hun ontvallen is een onomstotelijk gevolg van het leven zelf. Het zij zo…

In al die jaren van ons bestaan hebben we ons verre gehouden van commercie. Wij doen niet aan reclame, we zijn niet afhankelijk van geldschieters, we laten ons niet betalen voor stukjes die op aanvraag van wie dan ook gewin op leveren. Maar zijn we enthousiast over zaken die ons leven veraangenamen, ons culinair inspireren of anderzijds blij stemmen, dan zullen we het je laten weten. Het zijn onze keuzes, en zo zal dat in de toekomst ook blijven…

Door de jaren heen is er onwaarschijnlijk veel gejat van onze website. Soms onschuldig, soms per ongeluk, vaak ook met abjecte bedoelingen. Zelfs onze naam probeerde men te jatten (Gemeente Haarlem!). We vinden onze foto’s terug op websites van slagers, bakkers, wijnhandelaren. Artikelen worden ter verkoop aangeboden door slecht volk, foto’s in de meest verminkte vorm verkoopt men ook. Ons daartegen wapenen is als goedwillende amateurs bijna niet mogelijk. het zou voor ons letterlijk een dagtaak zijn. En dat is het niet waard, we hebben leukere dingen te doen…

Wat de toekomst brengt is slechts ten dele duidelijk. Doorgaan op de ingeslagen weg lijkt het meest voor de hand te liggen. Een beetje serieus onderzoek, wat betweterij, gedegen beschrijvingen en natuurlijk heel veel eten en drinken. Nog eens zo’n groot project aannemen als de Compostella-reis van Ans en Jan ligt niet in het verschiet, maar het zou zomaar weer kunnen gebeuren. Ach je zult het allemaal vanzelf meemaken lezer…

Enfin,… wij vieren op onze Luxemburgse stek een feestje. Mét een taartje van Namur, mét een paar gasten, mét een glas Champus. Thuis heeft Julia de Schuimwijn intussen ook gekoeld, en het Kind zorgt voor een alcoholvrij alternatief. Ben je in de buurt van de thuisbasis van het Ministerie, je bent er van harte welkom. Wil je ons lustrum in Luxemburg vieren, kom dan langs. Het Ministerie verontschuldigd zich alleen tussen zes en acht in de avond. Dan zijn we uit eten…

© ellen-paul

De zondagmiddag verliep in een aangename loomheid. We hadden Marjan en Marcel uitgenodigd voor een zondagse lunch. Het werd tijd om de afgelopen 30 jaar eens bij te praten, en een maaltijd leek daarvoor een uitgelezen gelegenheid. De gerechten waren enigszins op het warme weer afgestemd en de dranken smaakten aangenaam en verkoelend. Tot dan die vurige Bourgogne op tafel kwam, die was niet koel, maar leende er zich er onberispelijk toe om de conversatie te verdiepen.

Kort nadat de gasten in de late namiddag huiswaarts keerden, en wij de laatste hand legden aan de vaat, stond daar de Jongste Bediende op de stoep. Met de complimenten van Marleen overhandigde hij een partij bessen, rode en zwarte. Vers geplukt uit de tuin aan de Witte Brug; onbespoten, bijna biologisch en met liefde gekweekt. En daarbij ook nog een doosje kroesels. (Die vruchtenbolletjes blijken in andere delen van de wereld kruisbessen te heten.)

We klonken nog een glas koelte op de warmte van de dag en memoreerden de belangrijke zaken van afgelopen week. Ik herinner me daarvan nog enkele dingen die er echt toe deden, de rest is me ontgaan. Het werd wat wollig in mijn hoofd.

Die bessen zijn intussen verwerkt tot een mooie confituur, maar daarover morgen.

Over het toetje van onze lunch laat Ellen weten dat ze er niet over zal schrijven. Dat heeft ze namelijk al vaker gedaan, en overdaad schaadt. Geen nood lezer, klik eenvoudigweg op Roomijs met aardbeienpepersaus aan…

© paul