Amandeltaartje met amarenekersen en chocolade

IMG_1837
Paul schreef gisteren al over de kersen, vandaag het recept voor de taart. Ik ben niet echt een mens van goede voornemens met nieuwjaar. Ik vind het eigenlijk een beetje vreemd om juist op die dag te besluiten om gezonder te gaan eten of te stoppen met roken. Dat soort voornemens kan je het hele jaar maken, volhouden, dat is de kunst. Aanstaande maandag is het alweer Blue Monday, de dag waarop de goede voornemens weer vergeten zijn en we, met of zonder depressie, gewoon weer verder gaan zonder dat de goede voornemens ons in de weg zitten. Ik zou zeggen vier Blue Monday met dit lekkere taartje, steek er eventueel een sigaret bij op en drink er een lekker kopje sterke espresso bij!
Toch heeft dit taartje wel iets te maken met ‘goede voornemens’. Ik ruimde voor de kerstdagen de kelder eens flink op om plaats te maken voor de kerstboodschappen en constateerde dat er wel weer erg veel potjes en pakjes op de planken stonden. Potten honing, pakken spaghetti, rijst, rijst en risottorijst, blikken bonen, dozen met gedroogde bonen, 5 soorten sojasaus, maar liefst 4 potten Amarenekersen Foei! Ik nam me voor om nu eerst maar eens de voorraad op te maken te beginnen met de kersen. Een taartje met amandelmeel (ook teveel amandelen) en een tussenlaag van kersen, met een topping van (juist ja, teveel chocolade)

Een springvorm van 20 cm, de randen invetten en de bodem bedekken met bakpapier.
De oven voorverwarmen op 160 graden voor hete lucht, 180 voor een gewone oven.

  • 175 gram fijngemalen amandelen
  • 175 gram fijne suiker
  • 175 gram zelfrijzend bakmeel
  • 175 boter
  • 2 eieren
  • een pot Amarenekersen, laat de kersen uitlekken en bewaar er drie voor de garnering
  • 150 gram pure chocolade, fijngehakt

Smelt de boter en meng dan alle ingrediënten, behalve de kersen, door elkaar.
Meng met de mixer in de laagste stand ongeveer één minuut.
Bedek de bodem van de springvorm met de helft van het deeg. Leg daarop de kersen en dan de rest van het deeg. Bak de taart dan 1 uur op 160 graden hete lucht of 180 graden gewone oven. Laat de taart even in de vorm staan een maak de randen voorzichtig los. Laat de taart afkoelen en bewaak intussen die drie kersen. Voor je het weet loopt er iemand langs en steekt ze achteloos in zijn mond!

Smelt de chocolade au bain Marie. Voeg er een klein beetje water bij en een klein klontje boter voor de glans. Bestrijk de taart met de chocolade en garneer met de drie kersen (als die tenminste nog op het bordje liggen)

IMG_1841

Lekker met een kopje sterke espresso!

© ellen.

 

 

De kersen op de taart…

Amarenekersen...

Met moeite diste ik de huissleutel uit mijn binnenzak. Hond Jaros trok me met zijn riem haast omver en tot overmaat van ramp bleek de voordeur te klemmen. Het zat allemaal niet mee, deze dag. Mijn kop vol snot, verhoging van lichaamstemperatuur, mijn oren dicht ten gevolge van de verkoudheid en mijn brein voelde als een wattenbol.

Eenmaal binnen trok Hond Jaros een sprint door het huis, en weer terug, en nog eens. Hij kwam kennelijk tekort aan ons mini-rondje door de tuin van de nonnen, hij blaakte nog van energie. Hij wél… Ik sukkelde door het huis in de richting van mijn plaatsje achter in de keuken. Met mijn rug tegen de kachel, dat wilde ik.

Op het aanrecht stond dat bordje met kersen, amarenekersen. Eindelijk gerechtigheid dacht ik, in ieder geval iets in huis wat tot troost stemt. Ik stak mijn hand al uit, maar ik werd wreed gecorrigeerd door een gil uit het achterhuis.

Die kersen zijn voor de taart!

Hoe had ze dat nou in de gaten? Ze zat met haar rug naar me toe… En gut, waarom moest dat nou zo luid? Ik kon dat toch niet weten, van die taart en zo…

Ik ben dan maar naar bed gegaan, het kwam deze dag niet meer goed…

© paul

 

Gestoofde paprika met balsamicoazijn…

Gestoofde paprika met balsamicoazijn...

Mijn credo over de vergeten gerechten ken je inmiddels, ik schreef er al té vaak over. Tijdenlang bestempel je iets als favoriet, je zult het altijd weer opnieuw blijven maken. Het is zo lekker, het past zo goed bij andere gerechten, je gasten zijn er zo dol op, jijzelf likt er steeds je vingers bij af, enfin,.. dit gerecht is voor de eeuwigheid.

En op de een of andere manier verdwijnt het gerecht dan toch heel stiekempjes uit je gezichtsveld. Je maakt het wat minder vaak, andere gerechten deden het namelijk ook heel goed bij je maaltijd. En dan komt er een moment dat het gerecht verdwijnt in het vuilnisvat van de vergetelheid. Waarom? Geen idee. Was je het tegen gegeten? Absoluut niet! Wat was er dan? Geen idee…

Zoiets gebeurde onder anderen met het groentenpotje van deze dag: gestoofde paprika’s met balsamicoazijn. De eerste en laatste keer dat we het recept beschreven op deze web site is alweer bijna tien jaar geleden, de laatste keer dat we het gerecht aten kan ik me niet eens herinneren (Ellen trouwens ook niet..). En dat terwijl….

Enfin, vandaag dan eindelijk weer eens die vergeten favoriet; het smaakte als vanouds: geweldig! Het recept kwam destijds tot ons via Antonio Carluccio, maar we hadden er geen beschrijving van, we moesten het doen met videobeelden. We gaven er dan maar onze eigen draai aan. Het resultaat was (en is) meer dan bevredigend, nog steeds… Zoals hier beschreven voldoet het als groentegerecht bij een warme maaltijd voor twee personen.

  • 2 paprika’s, liefst verschillend van kleur,
  • 1 middelgrote ui,
  • 2 tenen knoflook, platgeslagen en daarna in grove stukken gehakt,
  • 1 eetlepel olijfolie,
  • 2 eetlepels balsamico azijn.
  • Versgemalen zwarte peper en zeezout.

Ontdoe de paprika’s van zaadlijsten en snijd ze in repen. Snijd de ui in halve ringen en plet de knoflooktenen en hak ze fijn. Verhit de olijfolie in een koekenpan of hapjespan en bak er vervolgens de uienringen en de knoflook in aan op een middelhoog vuur. Wanneer de uienringen glazig worden en iets aankleuren gaan de paprikarepen erbij. Even het vuur op hoog om alles door te verwarmen en dan de vuurbron terugbrengen naar laag. Laat de hele boel vervolgens vijftien minuten sudderen. Dan gaat de balsamicoazijn erbij. Geef extra smaak met een paar zwiepers uit de peper- en zoutmolen. Schep goed om en laat de groenten op laag vuur vijf tot tien minuten sudderen. Controleer de smaak en maak eventueel af met peper en zout. Klaar….

  • Wanneer je veel gasten hebt kun je het gerecht ook in de oven bereiden. Maak de groenten schoon en besprenkel ze met olijfolie. Schud het zaakje goed om zodat er zich een filmlaagje olie om de paprika’s, uien en knoflook vormt. Voeg dan de balsamicoazijn toe. De bedoeling is dat de balsamico lichtjes karamelliseert, te lang in de oven zal de azijn bitter maken.
  • Ellen laat weten dat zij deze groente de ideale begeleider vindt bij lamsvlees, in welke vorm dan ook.

Wij aten er vanavond rijst bij, en een stukje varken.

Heb ik je al verteld over onze nieuwe espressomachine, ik geloof het niet. Komt eraan lezer, komt eraan. Vanavond was het in ieder geval: espresso toe…

© paul

 

 

Turkse linzensoep

Turkse linzensoep...
Het Volkskrant magazine had gisteren het thema Turkije, Turkse journalisten, interviews met beroemde Turkse mensen en berichten over de vernieuwende Turkse keuken. Gelukkig zijn ook daar enkele jongeren actief om het cultureel culinair erfgoed veilig te stellen. Het is overal hetzelfde; jonge mensen werken hard en hebben of nemen geen tijd meer om zelf te koken. De moeders en oma’s koken nog mooie maaltijden maar schrijven de recepten niet op en voor je het weet gaan er prachtige recepten verloren.

Ik kreeg spontaan zin in deze Turkse linzensoep. Echt geen culinair hoogstandje, het tegendeel, maar wel heel geschikt voor een stormachtige koude dag!

  • Voor een flinke pan soep:
  • 300 gram oranje linzen
  • 2 uien in halve ringen gesneden
  • 3 aardappelen, geschild en in blokjes gesneden
  • 2 eetlepels rode paprikapasta, deze pasta heet Biber en is in Turkse winkels te koop. Paul schreef er hier al eens over.
  • scheutje olijfolie
  • 2 eetlepels verse munt,fijngehakt
  • dikke yoghurt
  • eventueel wat zout
  • 2 liter water

Verwarm de olie en bak de uien even aan. Doe de paprikapasta en de munt erbij en bak een paar minuten. Doe dan de aardappelstukjes en de linzen erbij en giet er het water bij. Breng de soep aan de kook en laat ze dan zachtjes 25 tot 30 minuten doorkoken tot de aardappels en de linzen gaar zijn. Pureer met de staafmixer tot een mooie gebonden soep. Proef of er zout bij moet. Meng de rest van de munt door de yoghurt en serveer de soep met een lepel muntyoghurt erin. Lekker met een stuk knapperig brood.

Kopje espresso toe!

© ellen.

 

Sint Jacobsschelpen met zeebanketsaus en saffraan…

Jacobsschelpen met zeebanketsaus en zeekraal...

Vers in de schelp kom ik ze zelden tegen, en als ze al eens aangeboden worden wekken ze lang niet altijd de indruk te blaken van welstand. Meestentijds vallen we dan ook terug op ingevroren exemplaren; soms zit de oranje-rode koraalstreng eraan, vaker echter zijn het alleen de nootjes van de tweekleppers. Maar goed, ook dan blijft het goddelijk voedsel, die Sint Jacobsschelpen, Jacobsmosselen, coquilles Saint-Jacques, great scallops of hoe je ze ook noemen wilt.

Met Ans en Vriend Jan sloten we de eindejaarsfeesten af middels een maaltijd op zaterdag 3 januari, en Jacobsschelpen vormden daarbij een gewaardeerd voorgerecht.

De basisbereiding van de pre-fab Jacobsschelpen is uitermate simpel en snel klaar. Je bakt de nootjes van Jacobsschelpen eenvoudigweg in boter aan alle kanten bruin. Anderhalve minuut aan de ene en anderhalve minuut aan de andere kant. Nog even op de zijkant rollen om die ook een bruin korstje te geven en dat was het wel. De bedoeling is dat er een knapperig krokant, maar flinterdun huidje om de nootjes ontstaat. Vanbinnen is het vlees wit, een tikje glazig en bijna doorschijnend. Je hoeft je er geen zorgen over te maken of ze wel gaar genoeg zijn, verse Jacobsschelpen kun je zelfs rauw eten. Te lang bakken maakt het vlees stug en haalt wat van de fijne smaak weg.

Jacobsschelpen smaken heerlijk van zichzelf, maar een goede saus verhoogt de feestvreugde tot in het oneindige. In dit geval koos Ellen voor een saus naar voorbeeld van chefkok Michel Roux senior. Hij noemt het Sauce aux fruits de mer safranée

Ellen gebruikte nét wat andere ingrediënten (gewoonweg omdat we die in huis hadden) en maakte zo haar eigen Zeebanketsaus met saffraan… De saus is niet moeilijk te maken, maar je moet er wel even aan werken. Bak dan ook je Jacobsmosselen pas nadat je saus helemaal klaar is, je komt anders bedrogen uit. Ik beschrijf de saus zoals Ellen hem bereidde.

  •  3,5 dl. garnalenbisque,
  • 2,5 dl. visbouillon,
  • snuifje saffraandraadjes,
  • 2 dl. slagroom,
  • zout en peper uit de molen.

Doe de garnalenbisque en de visbouillon in een steelpan en zet die op hoog vuur. Laat de vloeistof tot een-derde inkoken. Blijf steeds controleren of de saus niet te dik word of te dun blijft. Ben je tevreden over de consistentie, voeg dan de saffraan en de room toe en laat de saus nog vijf tot tien minuten doorpruttelen, afhankelijk van hoe dik je de saus wilt hebben. Blijf controleren… Passeer de saus door een (punt)zeef. Een flinke zwiep met de pepermolen kan geen kwaad; let op met zout, je bouillon en bisque zijn al gezouten. Eenvoudige saus, maar ik zei het al,  je moet er even aan werken.

Stoof de zeekraal in een beetje boter, een minuut of vijf. Bak de Jacobsschelpen en leg ze op de zeekraal. Garneer met een randje saus en geef de rest van de saus in een bakje. De liefhebber zal er met passie en genot z’n stukje brood in soppen.

Opmerking: voor de saus kun je ook het kooknat van mosselen gebruiken, het sap van oesters en Jacobsschelpen of het kooknat van langoesten. De smaak zal altijd weer een slag anders zijn, maar bruikbaar is het allemaal…

© paul

 

Plzeñský Prazdroj…

Pilsner-Urquell
Plzeňský Prazdroj is waarschijnijk de meest prestigieuze brouwerij van Tsjechië, in ons land beter bekend onder de Duitse naam Pilsner Urquell.

In de voorloper van deze brouwerij werd op 5 oktober 1842 een geheel nieuw biertype gepresenteerd, een biertype dat we nu kennen onder de naam pils of pilsner. We danken de uitvinding aan de Beierse meesterbrouwer Josef Groll, die het ontwikkelde. Het pilsnertype is heden ten dage het meest gedronken bier in de wereld.

De oorspronkelijke naam van de brouwerij was Bürger Brauerei, maar in 1898 doopten de inwoners van het Tsjechische stadje Pilzen (Tsjechisch: Plzeň) de brouwerij om tot Pilsner Urquell. Zo was in twee woorden duidelijk waar de bakermat van de godendrank lag.

Er stroomde intussen veel water naar de zee. Pilzen was eind negentienhonderd Oostenrijks, het werd Tsjechisch, daarna Duits en dan weer Tsjechisch. Pilzen stond onder feodaal bestuur, werd democratisch, dan fascistisch en daarna communistisch. Intussen heerst er al weer vijfentwintig jaar een democratisch regime.

Onder dat hele scala aan staatkundige en sociale beslommeringen bleef de Plzeňský Prazdroj bier brouwen. En welke gezindte, kleur of status de politieke heerser ook aanhing, de kwaliteit van het Oerpils had er niet of nauwelijks onder te leiden.

Wanneer zelfs Duitsers uit het noorden én Duitsers uit het zuiden.., of wanneer zelfs Luxemburgers beweren dat Pilsner Urquell op gelijke voet kan staan met hun eigen brouwsels, dan bedoelen ze eigenlijk dat dat Urquell de betere troeven heeft, ze kunnen het alleen niet toegeven (zelf gehoord van die Duitsers uit het zuiden en noorden, zelf gehoord van die Luxemburgers). En ik mag dan geen gekend pilsdrinker zijn, dat Urquell smaakt me goddelijk, dat ís goddelijk…

Ik vertel je dit verhaal omdat Ans en Vriend Jan kort voor de Jaarwissel de brouwerij in Pilzen bezochten. Ze namen een en ander voor me mee; naast het gouden pilsner ook enkele speciaalbieren. Over die speciaalbieren wilde ik je schrijven, maar ik heb nog niet genoeg gegevens. Je moet het dus even doen met dit loflied op Pilsner Urquell. Op dat andere bier kom ik snel terug.

En hoe verging het dan de Meesterbrouwer Josef Groll?  Na zijn uitvinding verliet Josef Groll Pilzen al snel. Op 30 april 1845 liep het contract met de Burgerlijke Brouwerij in Pilzen af, het werd niet verlengd. De Grollsche Brauerei van zijn vader in zijn geboortedorp Vilshofen in Neder-Beieren werd na zijn terugkeer eigendom van Josef. De Grollsche Brauerei bestaat tegenwoordig niet meer. Deels is die opgegaan in een andere brouwerij in Vilshofen, de Brauerei Wolferstetter. Deze brouwerij brouwt nog wel een bier onder de naam Josef Groll Pils.

Josef Groll is op 22 oktober 1887 overleden op 74-jarige leeftijd. Hij stierf aan de stamtafel van de kroeg in Vilshofen, tijdens het bier drinken.

In Nederland wordt het Pilsner Urquell geïmporteerd door Brouwerij Grolsch. Het is een toevallige samenloop van omstandigheden want Grolsch met één L heeft niks van doen met Grollsch met twee eLLen. Het Nederlandse Grolsch verwijst naar de plaatsnaam Grol, de oude benaming voor het tegenwoordige Groenlo.

‘t Is maar da je het weet…

© paul

 

Het lekkerste van 2014, deel 2 (ach kwee-nie…)…

leuven, neuhaus...

Ellen denkt in concepten, maaltijden en eigen werk, ik ben meer van de gevonden unica’s.

Het is echt waar lezer, we deden de voorlaatste dag van het jaar ons best om samen een lijstje te maken van beste smaken, producten, maaltijden en genoegens, genoten in het jaar 2014 op of via dit Ministerie; we kwamen er niet uit…

Sterker nog, een en ander ontaardde in flauwe bekvechterij en onnodig gesteggel, tijd voor mij om Hond Jaros uit te laten. Ik wandelde dan maar naar Vriend Jan, ik had daar ook nog een en ander uit te leggen…

Weer thuis, en enkele bockbieren verder, stelde Ellen voor om gescheiden lijstjes te publiceren. De lezers zouden het wel begrijpen, en mogelijk voegde het ene lijstje wat toe aan het andere (en misschien ook niet, maar dan was er in ieder geval genoeg te zien op de web site). Laat ik maar gewoon beginnen…

Afgelopen jaar aten we te weinig vis, wat jammer toch… De dorade in januari evenwel zal me nog tijden lang bijblijven…dorade 005

Voor februari moest ik kiezen tussen mosseltjes op Bretoense wijze of  Mantelschelpjes, ik koos voor het laatste, ook al waren ze dan niet home made (de zoete smaak van die dingen, ach man…)

mantelschelpen

In maart waren het de bloedworstjes van Restaurant Feldmann in het stadje Münster (D.) die me ultiem bekoorden. Uiteindelijk bleek het Rotwurst te zijn, maar toch…
Münster DE

April stelde me voor een dilemma: die zoet-zure sardientjes of het epoissestaartje met appel. Ik kon geen keuze maken…

Epoisses Berthaut

De Anjouduif is de lekkerste duif ter wereld. Ik overdrijf niet, het is gewoon zo. Zou dat duifje niet moeten concurreren in de maand mei met gepofte knoflook, het zou zonder enig voorbehoud hebben gewonnen. Zó lekker zijn die duifjes… Uiteindelijk kies ik toch voor de knoflook; die smaakbommen overtreffen alles…
verse knoflook

Asperges kwam je niet tegen bij mijn voorjaarshoogtepunten, en ook niet bij die van Ellen. Asperges worden in groten getale bij ons om de hoek geteeld. En met gepaste trots meld ik je dat het de beste van Nederland zijn, onze asperges… Verschrikkelijk lekker zijn ze, maar door het overvloedig aanbod worden ze uiteindelijk ook wat gewoontjes. Vandaar dat ze ontbreken in onze lijstjes. Een groente die evenwel nooit mag ontbreken is de verse kapucijner. Een jaar zonder verse kapucijners is een verloren jaar, zo zit dat…
kapucijners, de schokken en schillen...

Niet teveel moet je ze eten, en niet te vaak, ook niet in de kersentijd. Maar voor de Mierlose Zwarte geldt een status aparte. Een zomer zonder die superkers is als een verdronken zomer.
kersen

Te weinig vis aten we, ik memoreerde het al. Gelukkig verscheen één van mijn favorieten in augustus alsnog op tafel. Het zonnetje in huis halen noemde Ellen het. En zo is het maar krèk… Rog in een mediterrane saus.
rog met tomatensaus 016

Een loflied zingen op de Grijze Garnaal, ik deed het al zo vaak. Het pellen van 1 kilo kost me een vol uur; ik doe het met alle liefde, altijd en overal… Een zachte ragout van grijze garnalen opent een deurtje naar de hemel…

DSC_0019

De keuze voor oktober was de makkelijkste. Truffel, truffel, truffel (en een beetje pasta)…
Bougognetruffel...

November stelde me dan weer voor een probleem. Werd het de ganzenlever, of die ene platte Zeeuwse oester? Enfin lezer, je zegt het maar…
IMG_0990

Het jaar afsluiten met een worstje? Nou en of: Saltufo, het lekkerste worstje ooit
IMG_1524

Terugkijkend zie ik een a-typisch lijstje, een beetje een raar lijstje. Er hadden ook heel andere dingen op kunnen staan. De geweldige whisky bijvoorbeeld, die ik ten geschenke kreeg van Marleen en de Jongste Bediende, de Italiaanse delicatessen van Ans en Vriend Jan, de Battarga van Ans en Alex en al het andere bijzonders dat me even niet te binnen wil schieten. Om nog maar niet te spreken van de speciale bieren die ik mocht proeven. Enfin….

Een gelukkig 2015 wordt je toegewenst lezer, ook namens Ellen!

© paul

Het lekkerste van 2014…

Eigenlijk ben ik helemaal niet van de lijstjes; lijstjes met goede voornemens, lijstjes voor de boodschappen, of lijstjes “wat nog ooit te willen doen”, lijstjes met de beste boeken van… of lijstjes met de mooiste muziek, aan mij is dat allemaal niet besteed. Waarom dan nu toch een lijst op deze website? Tja, ik weet het niet precies. Zo in gedachten sta je toch op het einde van het jaar even stil bij alle gebeurtenissen en opeens vond ik het toch wel een aardig idee om ‘onze favorieten’ nog eens hier langs te laten komen. Dat bleek dus onmogelijk, ‘onze favorieten’ bestaan niet! Paul heeft een heel ander idee dan ik over favoriete recepten. Je krijgt dus beste lezer waarschijnlijk twéé lijstjes! En, om het geheel een beetje interactief te houden mag je ook nog stemmen beste lezer, stemmen op jóuw favoriete recept! Dat stemmen kan gewoon via de reacties of via de mail. Zoals je weet doen wij niet aan win-win acties! Er valt dus niets mee te winnen behalve eeuwige roem in het daarover te schrijven artikel op deze website!
Goed, genoeg tot zover. Dit waren mijn favoriete recepten van dit jaar:

Januari, altijd een beetje druilerige maand, we aten Lamsschenkels met kweeperen.

lamsschenkel met kweeperen

Februari, voor een gezellige zaterdagavondborrel maakte ik Portugese visballetjes,

Portugese visballetjes

Maart, dat recept was ook voor een fijne zaterdagse maaltijd: Rigatoni met kool en Fontina

ragatoni met kool

April, een zeer smakelijk taartje met Epoisses en appel voor de Paasdis.

pasen 2014  lunch

Mei, met een kaart van de Hanos werd het eten nóg leuker, Anjou duifjes

Gestoofde Anjouduifjes met Armagnac

Juni, waren we heel druk met het volgen van de wandelaars naar Santiago, voor het thuisfront, vriend Jan tartaar met nieuwe haring
tartaar van nieuwe haring, biet en appel

Juli, op de camping maakte ik voor Eupotours nog een keertje de zoetzure sardientjes

Sadientjes

Augustus, de vakantiemaand in Bourgondië aten we verschillende keren Oeufs en Meurette, ik maakte ze thuis ook

oeufs en meurette

September, gingen we weer naar Luxemburg en aten er allerlei lekkers, maar daarover had ik al geschreven, gewoon en toch heel bijzonder was de Ragout van Hollandse garnaaltjes.

DSC_0019

Oktober, opeens een oud kookboek herontdekt, een Peertje met Pecorino

peertje, gevuld met gorgonzola en pecorino en omhuld met een huidje van pancetta...

November, het seizoen voor de mooie Hollandse garnalen is in volle gang. Zelf pellen en kroketjes maken.

garnaalkroketten

Tja, tot slot December, voor de jarige Paul: Knoflooksoep uit La Mancha met een gepocheerd ei.

knoflooksoep

Nou ja, veel plezier bij deze terugblik beste lezers. Ik hoop dat jullie een mooie keus kunnen maken uit deze top twaalf! Wij nemen nog een kopje espresso, glibberen dan met Hond Jaros nog een rondje om kerk en kasteel en gaan dan tevreden slapen!
Het was een mooi jaar!

© ellen

 

‘t Wil maar niet lukken met die Kerststress…

kerst 2013

Liep alles vorig jaar al als een trein, dit jaar lijkt het Kerstdiner-voor-twintig-personen een fluitje van ‘n cent…

Dat is natuurlijk in de werkelijkheid niet zo, maar omdat Kerstmis valt zoals het valt hebben we meer tijd, ergo: de voorbereidingen zijn makkelijker te spreiden. Ik lees in alle rust de brieven van Vincent van Gogh, terwijl Ellen zich ledig houdt met een Deutscher Krimi, de nieuwste van Petra Hammersfar. Er blijft ruim tijd over om een eind te lopen met Hond Jaros en ook de krant uitspellen behoort tot de mogelijkheden. Zelfs is er tijd om een film te kijken en in de avond de verjaardag van Lotte en Flora te gaan vieren…

Afgelopen zaterdag en deze ochtend deden we de grote boodschappen, morgen rest ons nog slechts een beperkte rondgang ten behoeve van de aanschaf van verswaar en aanvullende kleinigheden. Het schema voor de dag ziet er als volgt uit:

  • 06.00 uur: opstaan, koffie, ontbijt,
  • 07.00 uur: boodschappen AH,
  • 08.00 uur: krant lezen,
  • 10,00 uur: soepkippen opzetten,
  • 10.30 uur: zalmterrine maken, afwassen, opruimen,
  • 12.00 uur: Tiramisu maken, afwassen, opruimen, grote wandeling met Hond Jaros,
  • 14.00 uur: lunchen, uitrusten, rest van de krant,
  • 15.00 uur: afgekoelde bouillon zeven en afmaken, saus maken,
  • 16.00 uur: fles Bourgogne voor Kerstavond op temperatuur brengen…

Er valt op het schema beslist wat af te dingen, maar in grote lijnen klopt het. Geen enkele reden om te panikeren dus…
De vrienden en vriendinnen blijven vragen of en waar ze kunnen inspringen, mee helpen, ontlasten; we zouden het niet weten. (Voor Julia maken we een uitzondering, die is als vanouds inzetbaar…) Op Kerstdag, ja dan is er even hulp nodig. Bij het aanrichten van de feestdis, bij het verwerken van de afwas en de ochtend daarna bij het herinrichten van onze huiskamer. De Jongste Bediende en Marleen regelen (coördineren) het…
kerst 2013

Het volgende heeft weinig met ons Kerstdiner van doen maar ik moet er toch even wat over zeggen… In de zomer mogen we ons verheugen op een goede 700 unieke bezoekers per dag. Dat is een hele hoop, we zijn er trots op. Slaat het weer om en zitten internetters vaker bij de kachel dan zie je de aantallen oplopen. De aanloop naar de Kerst biedt een substantiële verhoging van het bezoekersaantal, elk jaar weer.

Gisteren bezochten 1600 mensen onze site. De hoeveelheid bekeken artikelen vormt een veelvoud daarvan. Geweldig natuurlijk, maar ook een beetje vreemd. Naast allerhande voor hand liggende Kerstzaken zoeken mensen op Gestapte Muisjes van de Ruyter, op Camping an der Hoh, op verse witte asperges, op Geska-kaas uit Zwitserland… En dat gezoek naar de meest vreemde niet-kerstzaken gaat door tot het moment dat Kerstavond overgaat in Kerstdag. Da’s toch vreemd…

Enfin, zoals elk jaar zal het bezoekersaantal wel weer significant dalen na 1 januari, ook dat is traditie…

Wij rommelen nog wat in huis en gaan dan naar bed, willen we morgenochtend op tijd op zijn om voor de grote drukte onze boodschappen te doen. Je moet de stress per slotte niet over je afroepen..

© paul