Zuurkool en schouderkarbonaden in mostersaus

zuurkool 004

We waren zaterdag pas heel laat op de markt en de vrouw in de groentenkraam was met haar gedachten al bijna thuis. Ik vroeg om een ons veldsla en ze schepte een pond zuurkool uit het vaatje. Natuurlijk kan je dan zeggen; ‘ik vroeg geen zuurkool, ik vroeg veldsla”, maar zuurkool leek me eigenlijk ook wel lekker. Meestal koop ik voorverpakte zuurkool bij AH, of, heel lekker, eigengemaakte biologische zuurkool van Bronlaak. Beide soorten hebben extra toevoegingen die de vrij rauwe zuurkool van de markt niet heeft. Maar die kun er je natuurlijk zelf ook bij doen. Opgeleukte zuurkool dus;

  • 400 gram zuurkool
  • 75 gram pancetta in blokjes
  • 1 kleine ui, fijngesnipperd
  • 5 jeneverbessen
  • 1 lepel ganzenvet
  • zwarte peper
  • 1 glas droge witte wijn

Vervarm het vet en bak daarin de spekjes en ui zachtjes aan. Doe de zuurkool erbij en de kruiden.Giet de wijn erover en laat de kool heel zachtjes een half uurtje stoven. Serveer met aardappelpuree.

De zuurkool wordt op deze manier herlijk zacht en bijna romig. Je kunt ook andere kruiden gebruiken, bijvoorbeeld kummel, of fenegriek of een laurierblad toevoegen. De bijzondere smaak komt vooral van het ganzenvet.

zuurkool 013

Wij aten er schouderkarbonaden bij, gestoofd in mosterd. De karbonaden even bruin bakken. teentje knoflook erbij, even meesmoren en afblussen met witte wijn. Dan een flinke eetlepel grove mosterd erbij doen en goed roeren. Laat het vlees zo een uurtje stoven. Voeg een scheut room toe en laat de saus nog een kwartiertje indikken.

En dan een kopje espresso toe!

© ellen.

Ragú van lamsvlees en linguine

ragú van lamsvlees met linguine

Gisteren was onze eerste werkdag na de vakantie. Alles weer gewoon; op tijd opstaan, op tijd eten, op tijd naar bed, het is weer wennen. We maakten samen een lekkere ragú van lamsvlees, prima geschikt om te serveren bij een mooie pasta, bordje salade vooraf en je hebt een prima maaltijd. Dit vlees moet wel even stoven. Veel mensen zien er tegenop om na een werkdag nog een stoofschotel klaar te maken. “Dat duurt te lang”, zegt men. Eigenlijk valt dat best mee. Je snijd samen de groenten, bakt het vlees even aan, uitje en knoflook erbij. Even mee bakken en dan afblussen met een scheutje rode wijn. Blik tomaten erbij, wat kruiden en dan rustig laten stoven. Intussen hebt je dan alle tijd om samen de dag nog eens door te nemen. Dat is toch eigenlijk een hele ontspannen manier om een werkdag te eindigen?

Voor deze stoofpot gebruikte ik

  • vier dunne plakjes lamsbout, in stukjes gesneden (de botjes gewoon meebakken en stoven, dat geeft meer smaak)
  • 1 ui, 2 teentjes knoflook, fijngesneden
  • 1 glas rode wijn
  • 1 blik tomaten
  • eventueel wat bouillon
  • zout, peper, een takje rozemarijn en oregano.

Deze hoeveelheid is voor vier personen. Wij bewaren de helft in de diepvries voor als we echt minder tijd hebben. Wij aten er linguine bij, een platte dunne pasta en natuurlijk een kopje espresso toe!

© ellen.

De Jongste Bediende kookt…

Jongste Bediende

Marleen en de Jongste Bediende hebben intussen aardig hun draai gevonden in hun nieuwe woning. Het is er huiselijk, warm en aangenaam, je bent er altijd welkom.

Een van de gevolgen van dit “nieuwe” leven behelst dat het voorbij is met afhaalpizza, Griekse salade, frieten met stoofvlees en wat je zoal meer kunt bekomen bij de snack-industrie in een Zuid Oost Brabants dorp. De Jongste Bediende Kookt (weer)! En voorwaar, hij doet dat lang niet onverdienstelijk.

Op vrijdagavond was het Ministerie te gast op De Witte Brug no 5. Een eenvoudige, stevige maar bijzonder smakelijke maaltijd. “Deftig” noemt men dat in Duistland. Varkenshaasje met een champignon-roomsaus, gegratineerde broccoli en een Kartoffelauflauf. Het vlees voor Ellen en Vincent roze, dat van Marleen en mij iets doorgegaard. Mooie landwijn erbij en goed brood. Natafelen met wiskey, genever en port, een klein deel van de wereldpolitiek en een fors deel van de courante dorpsroddel.

Zo’n avond lezer. Zo’n avond waarvan je thuiskomt met het bevredigde gevoel dat volgt op het gebruiken van een goede maaltijd. Wat dizzy van de spiritualiën, maar met een nagenoeg leeg hoofd, want alles is weer eens gezegd en besproken.

Jongste Bediende

© paul

Verbeterde versie!!! Coca d’ espinacs, ofwel kleine Spaanse pizza’s

coca d'espinacs, kleine spinaziepizza's

Het onderstaande recept schreef ik te snel en te slordig naar nu blijkt. Sorry er staan wat storende fouten in de receptuur. Kokend Water en Sandrina schreven een reactie:

Je hebt wel erg weinig water bij je bloem. Als ik gewone pizza maak, heb ik rond de 300 ml water op 400 gram bloem. Dat is weliswaar een vrij nat deeg, maar zelfs bij brood heb ik 300 ml water op 500 gram bloem. Weet je zeker dat dat klopt?Kokend Water

 

Hallo,
Meteen de volgende dag dit recept geprobeerd. Op zich wel smakelijk, maar de spinazie droogde uit. Had ik het niet eerst even moeten bakken? Of meer olie over het gehele pizzaatje moeten sprenkelen?
En ja, het klopt, er was wel iets meer water nodig dan in het recept, maar dat merk je vanzelf wel, uiteindelijk moet het een kneedbaar balletje worden.
Groeten Sandrina Geplaatst door: Sandrina

 

Ik plaats dus dit artikel opnieuw, mét de verbeterde receptuur. Sorry voor het ongemak!

Na al die dagen van feesten is het heerlijk om weer gewoon in een opgeruimd huis te kunnen zitten. Een beetje rondlummelen, wat lezen, en mooie muziek op de achtergrond. En na dagen soep, broodjes en snelle maaltijden had ik ook echt zin om weer eens iets te bakken. Kleine Spaanse pizza’s leek me wel wat. Volgens het recept, ongeveer, van Elisabeth Luard, uit haar boek “De keuken van Spanje en Portugal”.

“Coca d ‘espinacs”; “een klein plat broodje van deeg, het enige verschil met de Italiaanse pizza is de afwezigheid van kaas”, schrijft Elisabeth Luard.

Elisabeth Luard schrijft over de coca nog het volgende:

Puristen zullen u vertellen dat een coca wordt gemaakt van deeg dat alleen uit water en meel bestaat en dat men in de zon spontaan heeft laten rijzen. De coca wordt ingesmeerd met zout en olie en gebakken in de as van het vuur van een geitenhoeder. Het vuur zou branden op geitenkeutels zodat je zou verwachten dat de resten daarvan aan de onderkant van je coca te vinden zijn.

Ik kon zo snel geen geitenkeutels vinden dus heb ik er maar een Nederlandse draai aan gegeven;

Voor acht kleine pizza’s:

Maak een mooi deeg van;
500 gram bloem
1zakje gedroogde gist ( ik los de gist op in 150 ml lauw water en voeg dat mengsel dan toe aan de bloem)
dan nog ongeveer 300 ml water
snufje zout
1/2 eetlepel olijfolie

coca d'espinacs, kleine spinaziepizza's

vulling
250 gram verse spinazie, fijngehakt
2 lente-uien, in plakjes
2 teentjes knoflook, in flinterdunne plakjes
1 eetlepel pijnpitten
per coca één dungesneden ansjovisje (staat niet in het recept, dit is mijn toevoeging)
olijfolie

Vorm kleine bolletjes van het deeg en laat die onder een doek rijzen. Kneed het deeg nog eens door en maak er platte schijven van van ongeveer 12 cm doorsnee en nog geen cm dik.
Leg de deegrondjes op een bakplaat en bekleed ze met de spinazie, pijnpitten, ansjovis, ui en knoflook. druk de spinazie goed in het deeg en besprenkel rijkelijk met olijfolie.
Strooi er wat zout over en laat de coca zo ongeveer 10 minuten narijzen.

Zet ze dan in een voorverwarmde oven en bak ze op 220 graden in ongeveer 15 minuten gaar. Haal ze uit de oven en sprenkel er nog wat olijfolie over.
Serveer met een mooie tomatensalade en wat geroosterd vlees, of gewoon zó, als lunch met een glas koele witte wijn.

© ellen

De Statiefoto…

carnaval 2009 dinsdag

De Statiefoto had je nog tegoed. Door electronisch én digitaal getrubbel was het schier onmogelijk om eerder te publiceren. Enfin…, hij staat er!

Vier van de groepsleden ontbreken door ziekte, andere bezigheden hebbende of gewoon kwijt.

Verder kregen we verontruste mailtjes van mensen die hun portret niet konden vinden via de web-site. Wees gerust, het staat er nu allemaal op.

Voor de digibeten onder ons schrijf ik nog maar eens een handleiding: Op het web-log zie je rechts het bewegend foto-icoon van Flickr. Klik daarop en je krijgt een willekeurige foto uitvergroot. Rechts van die foto staat de text: ellenbouckaert’s photostream. Klik daarop en je komt in het fotoprogramma. Rechts op de pagina staan sets. Onder die sets staat: more collections. Klik daarop en je ziet een set genaamd Carnaval. De rest is peanuts.

© paul

Linguine met vongole, (schelpdieren)

 vongole en pasta linguine

Wij hebben nog steeds vakantie en wordt er hier maar onregelmatig geschreven op dit web-log. Wij hebben het gewoon heel druk met wat een mens zoal doet op vakantie thuis… Gisteren waren we te gast bij de Jongste Bediende, hij had heerlijk voor ons gekookt, daarover zal Paul nog een stukje schrijven. Eerst maar eens het eten van vandaag, pasta met kleine schelpdiertjes.

Na alle carnavalsdrukte moesten de voorraden wel weer aangevuld worden en woensdag ging ik met Marleen naar de Sligro in Veghel. Niet omdat dat nu zo goedkoop is. Ik zie daar altijd veel te veel lekkere dingen die nergens hier te koop zijn en dan is zo’n groothandel toch nog duur, maar wel bijzonder. Zo lagen er kakelverse schelpjes bij de visafdeling; Vongole. Vanavond gegeten met linguine, een platte, dunne pasta.

vongole en pasta linguine

Voor vier personen:

  • 1 kilo vongole, of palourdes, of tapijtschelpen. Behandelen zoals mosselen, dus goed spoelen en de openstaande schelpen weggooien. gebruik alleen de levende exemplaren en spoel het zand goed weg.
  • 1 kleine ui en twee teentje knoflook, heel fijn gehakt
  • 4 eetlepels tomaat, uit blik of vers, in blokjes gesneden
  • 1 rode peper, van zaad ontdaan en fijngesneden
  • 1 glas droge witte wijn
  • olijfolie
  • versgehakte platte peterselie

Verhit de olijfolie en bak daarin de ui, knoflook en stukjes rode peper even aan. Doe er dan de schelpjes bij en schep alles om en om. Voeg een glas witte wijn toe. Doe de deksel op de pan en laat de schelpjes in ongeveer 1 1/2 minuut open stomen. Haal zeker de helft van de diertjes uit de schelp. De rest mag met schelp en al in de pan blijven. ( het oog wil ook wat)

Kook intussen de pasta net niet beetgaar en giet ze af. Giet er wat olijfolie over en voeg de pasta bij de vongole. Schep goed om en om en laat alles nog even goed warm worden. Voeg de peterselie toe en dien snel op.

Wij aten vooraf een flinke salade met tomaat en veldsla. Toe een stukje brie de Meaux en oude Comté.

En natuurlijk espresso! Een mooie maaltijd.

© ellen.

Coca d’ espinacs, ofwel kleine Spaanse pizza’s

coca d'espinacs, kleine spinaziepizza's

Na al die dagen van feesten is het heerlijk om weer gewoon in een opgeruimd huis te kunnen zitten. Een beetje rondlummelen, wat lezen, en mooie muziek op de achtergrond. En na dagen soep, broodjes en snelle maaltijden had ik ook echt zin om weer eens iets te bakken. Kleine Spaanse pizza’s leek me wel wat. Volgens het recept, ongeveer, van Elisabeth Luard, uit haar boek “De keuken van Spanje en Portugal”.

“Coca d ‘espinacs”; “een klein plat broodje van deeg, het enige verschil met de Italiaanse pizza is de afwezigheid van kaas”, schrijft Elisabeth Luard.

Elisabeth Luard schrijft over de coca nog het volgende:

Puristen zullen u vertellen dat een coca wordt gemaakt van deeg dat alleen uit water en meel bestaat en dat men in de zon spontaan heeft laten rijzen. De coca wordt ingesmeerd met zout en olie en gebakken in de as van het vuur van een geitenhoeder. Het vuur zou branden op geitenkeutels zodat je zou verwachten dat de resten daarvan aan de onderkant van je coca te vinden zijn.

Ik kon zo snel geen geitenkeutels vinden dus heb ik er maar een Nederlandse draai aan gegeven;

Voor acht kleine pizza’s:

Maak een mooi deeg van;
500 gram bloem
1zakje gedroogde gist ( ik los de gist op in wat lauw water en voeg dat mengsel dan toe)
ongeveer 150 ml water
snufje zout
1/2 eetlepel olijfolie

coca d'espinacs, kleine spinaziepizza's

vulling
250 gram verse spinazie, fijngehakt
2 lente-uien, in plakjes
2 teentjes knoflook, in flinterdunne plakjes
1 eetlepel pijnpitten
per coca één dungesneden ansjovisje (staat niet in het recept, dit is mijn toevoeging)
olijfolie

Vorm kleine bolletjes van het deeg en laat die onder een doek rijzen. Kneed het deeg nog eens door en maak er platte schijven van van ongeveer 12 cm doorsnee en nog geen cm dik.
Leg de deegrondjes op een bakplaat en bekleed ze met de spinazie, pijnpitten, ansjovis, ui en knoflook.
Strooi er wat zout over en laat de coca zo ongeveer 10 minuten narijzen.

Zet ze dan in een voorverwarmde oven en bak ze op 220 graden in ongeveer 15 minuten gaar. Haal ze uit de oven en sprenkel er nog wat olijfolie over.
Serveer met een mooie tomatensalade en wat geroosterd vlees, of gewoon zó, als lunch met een glas koele witte wijn.

© ellen

Haringen happen…

CARNAVAL 2008 004

Het Ministerie is weer helemaal schoongedweild, de pekskes zijn uitgewassen, de straten in ons dorp zijn geveegd en ook de cafe’s blinken weer helemaal. Carnaval 2009 was super! We hebben gedanst, gezongen, muziek gemaakt en natuurlijk ook wat gedronken. Vanmiddag waren we te gast bij De Jongste Bediende en Marleen. In hun nieuwe huis was het Haringhappen. Een mooie traditie om zo na al die dagen van feesten nog even na te kletsen. Alle dorpsroddels werden uitgewisseld. Wie de mooiste pekskes hadden, (wij natuurlijk) en wat er zoal allemaal gebeurd is op plekken waar wij nét níet waren. Gelukkig waren er weinig vervelende incidenten te melden.

Ook het rookverbod leverde geen verschrikkelijke moeilijkheden op. Een enkeling rookte af en toe binnen een sigaretje, voor de rest was het overal erg gezellig op de stoep vóór de café’s. Zo gezellig zelfs dat verstokte niet-rokers uren op de stoep tussen de rokers stonden… Groot nadeel van het niet meer roken tijdens de carnaval is dat de zalen en café ‘s nu wel erg stinken naar bezwete mensen en muffe pakken, maar goed, een vleug Channel helpt daar wel tegen.

Ook dit jaar stond ons huis weer open voor hongerige, vermoeide feestgangers. Liters soep, vele zakken broodjes, beleg en gekookte eitjes. Potten koffie en thee, bekertjes melk voor de kids (er zijn nog kinderen die melk verkiezen boven frisdrank!) en voor de rest bier, bier en nog meer bier…

Ieder jaar zijn wij op woensdag in ons huis een paar uur bezig met het verzamelen van achtergebleven spullen; tambourijntjes, sambaballen, petjes, kettingen, en altijd veren, veel gekleurde veren. Heel bijzonder waren dit jaar de gedichten. Toon is als Minister van Rijmelarij bijzonder actief geweest met het verzamelen van carnavalsgedichten, elke dag kwamen er een paar bij. Een muur vol met post-it briefjes met de meest prachtige filosofische beschouwingen over het carnaval. We hebben er ons vanmorgen prima mee vermaakt.

de gedichten

Kortom, het was een geweldig fijne carnaval en nu gaan we gewoon weer door met een serieus weblog over eten en drinken. Het wordt hoog tijd voor een fatsoenlijke maaltijd!

Vandaag niet eens een kopje espresso gedronken, jammer, nu is het te laat1

© ellen.

ps De foto van de haringen is van vorig jaar. Ik was vergeten het fototoestel mee te nemen.

De laatste loodjes

 soep en de boerenbruiloft

Het is hier nog steeds carnaval. Vandaag is de dag van de boerenbruiloft, zojuist kwam de stoet met de bruidegom langs ons huis. Ze zijn op weg naar de bruid en na veel flauwekul zal het paar dan in de onecht verbonden worden.

Intussen maakt ik nieuwe soep voor vanavond. Simpele soep van aardappelen en prei, even laten koken tot de aardappels gaar zijn en dan de staafmixer erin. Een paar bekertjes crème fraiche erbij en klaar.

De eerste gasten zijn hier ook alweer gearriveerd. Ik ga snel mijn pekse aantrekken…

soep en de boerenbruiloft

© ellen.