Red Zebra…

red zebra

In mijn artikel over de tomaten van Piet beloofde ik nog terug te komen op enkele bijzondere
tomatenrassen.

Bijvoorbeeld deze… Zijn het geen bjoeties? Red zebra heten deze tomaten. De
groene exemplaren ook, die moeten alleen nog even doorrijpen. Uiteindelijk
krijgen ze diezelfde rode kleur met de gele strepen.

Om je een indruk te geven: ze wegen 50 tot 100 gram en de grotere exemplaren
hebben een doorsnee van een goede 6 centimeter.

De smaak is bijzonder lekker en mild. Ze ruiken voortreffelijk. Ik at ze zo
uit het vuistje, en het restant zal dienen voor een salade.

© paul

Haringsalade met zomerbietjes

haringsalade 015

We hadden het goede voornemen gisteren om maar eens lekker uitgebreid te gaan
koken en eten. Er mag zo onderhand ook wel weer eens een spannend recept op dit
weblog dacht ik zo. Helaas verliep alles toch weer nèt even anders dan we
dachten en kwam er van dat uitgebreid koken niets terecht. Even een paar
bezoekjes afleggen, even in de tuin werken enzovoorts. Na het snoeien van meters
en meters buxusheggetjes en het reinigen van de terassen met de hogedrukspuit
kon ik mijn kopje espresso bijna niet meer optillen. Gelukkig hadden we vooraf
voor de lunch gezorgd. Een frisse haringsalade met lekker stokbrood. Er zijn op
dit moment prima haringen. Niet meer helemaal de allereerste nieuwe, maar ze
smaken nog steeds uitstekend.
Ook zijn er bij de goede groentenhandelaren,
biologische winkels en op de markt, zomerbietjes te koop. Een beetje vergeten
groente maar echt de moeite waard om eens te eten. Een goede basis voor een
mooie zomerse salade.
Boen de bietjes schoon en kook ze gaar. Laat ze
afkoelen en pel de schil eraf. Snijd ze dan in kleine blokjes.

Haringsalade met bietjes voor vier personen:
5 nieuwe haringen, in hele
fijne stukjes gehakt
3 zomerbietjes
1 nieuwe verse ui, heel fijn
gesneden
1 fris-zure appel, geschild en ook heel fijn gesneden
1 klein
bekertje creme fraiche
1 eetlepel goede mayonaise
2 eetlepels fijngeknipte
bieslook
wat versgemalen witte peper

Doe de haringen, groenten en bieslook in een grote kom. Meng creme fraiche,
mayonaise en peper door elkaar. Doe dit bij de rest van de ingredienten en meng
alles zorgvuldig. Zet de kom in de koelkast. Na ongeveer twee uurtjes zijn alle
smaken mooi gemengd. Eet er lekker vers stokbrood bij met goede boter.
Een
mooie lunch voor een warme dag.

En natuurlijk espresso toe!
© ellen.

Eenvoudige tomatensalade…

tomatensalade

Nu de
komkommertijd dan écht voorbij is breekt eindelijk weer de periode van de
serieuze zaken aan. Bijvoorbeeld die van de zongerijpte tomaten van het eigen
veldje. Wat een genot…

Vorig jaar vertelde ik over de tomaten van Piet . Ook dit jaar kwam hij trots zijn pracht-exemplaren tonen.
En hij liet meteen een forse voorraad achter. Zelf gekweekt, vaak uit zaad,
samen met zijn maat uit Beek en Donk. Allemaal obscure rassen, we hadden ze nog
nooit gezien, er nog nooit van gehoord.

Piet had netjes bij elk exemplaar een notitie gestopt, zodat we al die
vreemde rassen ook uit elkaar konden houden. Maar na korte tijd raakte het
archief in de war, zodat we alle namen door elkaar gingen halen.
Nu is dat
niet zo heel erg, we houden er ten slotte geen encyclopedie voor tomaten op na,
maar het was toch handig geweest enkele exemplaren te kunnen benoemen.

Neem bijvoorbeeld die bloedrode tomaten van gisterenavond. De kleur van rauwe
biefstuk, vuistgroot, zacht en sappig, en overdonderend van smaak. Zoet en
lichtzuur, overdadig en vol. En een geur…

Ellen sneed twee van die “vuisten” in plakken. Goede olijfolie ging er over,
grof gemalen peper en zout uit de molen. Plakjes mozarella-kaas en een handvol
gescheurde blaadjes van onze basilicumplant.
De salade mocht nog even rusten
zodat de smaken zich konden “zetten”. Klaar!

We aten de salade bij de restjes van het gestoofde lamsvlees van
gisteren. We dronken er een eenvoudige witte wijn bij.

Ik laat je de komende tijd nóg wat van die tomaten zien, de namen achterhalen
we wel…

© paul

Lamsvlees met raz el hanout en artisjokken…

lamsvlees raz el hanout 019

De eerste werkweek zit er al weer op maar ik heb het ritme nog niet echt te
pakken. We eten te laat, of hebben geen zin in koken. We moeten nog allerlei
bezoekjes afleggen, nieuwe kleren kopen, in de tuin werken, voorraden aanvullen
en ga zo maar door.
Vandaag begon de dag grauw en somber, echt weer voor een
mooie stoofpot dacht ik, later toch een mooi zonnetje, konden we eindelijk weer
eens in de tuin zitten.

Toch de stoofpot maar gemaakt, met een zuiders tintje dan maar;

Voor vier personen;
1 kilo lamsvlees in niet te kleine stukken gesneden

olijfolie
2 uien, fijn gesneden
3 tenen knoflook, geplet en
fijngehakt
5 kleine gedroogde chilipepertjes
2 theelepels raz el
hanout
6 rijpe tomaten
1 eetlepel tomatenpuree
1/2 literblik
artisjokkenharten
1 bosje verse koriander

Bak het vlees in de olie rondom bruin. Bak in een stoofpan de uien en
knoflook even glazig. Voeg het vlees erbij en de chilipepertjes. Meng alles goed
en doe er de in stukken gesneden tomaten bij. Laat het geheel nog even bakken en
voeg dan het raz el hanout kruidenmengsel toe. Doe er de tomatenpuree en wat
water of bouillon bij en laat het vlees op een zacht vuurtje angeveer 1 1/2 uur
stoven.
Voeg dan vlak voor het einde van de gaartijd de uitgelekte
artisjokkenharten bij. Laat ze even meewarmen en strooi er de verse gehakte
koriander over.

Wij aten deze pittige stoofpot met een handgemaakte pasta uit Calabria; Filei
Calabresi.

En natuurlijk espresso toe!

© ellen.

Alweer een andere baan?

meivakantie 074

Precies één jaar geleden plaatste ik een wat verbolgen stukje op dit
web-log. Ik vertrok bij mijn oude baas en begon aan mijn (tweede) carrière in
Nijmegen. En nu, na dat ene jaar, maak ik weer zo’n stukje, maar dan zonder
verbolgen te zijn.

De bezuinigingen die het voor mij onmogelijk maakten om veilig en verantwoord
te kunnen werken bij mijn oude baas zijn voor een deel omgebogen en voor een
deel terug gedraaid. Mijn oude baas liet me weten dat hij het op prijs zou
stellen wanneer ik weer terug zou keren op mijn oude stek. De voorwaarden waren
goed, dus ik besloot om op zijn voorstel in te gaan.

Kijk ik terug op het afgelopen jaar dan kan ik tevreden zijn. Ik vond snel
mijn plaats in het team en de bewonersgroep lag me wel. Ik kreeg met de
regelmaat waardering terug. Ik heb het, denk ik, wel goed gedaan. Ik laat ook
hier weer een hoop achter, en dat stemt tot gemengde gevoelens. Natuurlijk
verheug ik me op de terugkeer naar mijn “oude” afdeling, hier weggaan valt me
evenwel niet zo licht als ik wel dacht.

Cees en Bo kwamen zojuist afscheid nemen. We dronken espresso. Cees had voor
de gelegenheid een geitenkaasje mee gebracht en ikzelf had nog een stuk Stilton.
We snoepten op ons gemak een uurtje van de nacht af.

Het is rustig op de afdeling, iedereen slaapt. Ik ga nu nog wat rommelen, een
rondje lopen, een laatste groet schrijven aan de collega’s, de pillen voor
morgen uitzetten en dan zal het alweer ochtend zijn. Misschien komt Carin nog
koffie drinken…

© paul

Dôr hedde de Skut…

verhuizing met de Skut 041

Ik zou dan voor Ellen dat artikel schrijven over die gigantische pan soep die
ze ter gelegenheid van de verhuizing van Marleen en de Jongste Bediende had
gekookt. En er was zoveel soep nodig omdat het geen gewone verhuizing betrof.
Nee, de verhuizing werd gedaan door de Gildebroeders van de Gruun Skut (Groene
Schut). En toen bedacht ik dat we op het web-log al eerder schreven over Marleen
en de Skut, en dat we daarop nogal wat vragen kregen. Voor dorpsgenoten is het
al niet altijd gesneden koek, laat staan voor volk van “buiten”. We hebben
destijds de vragen allemaal netjes beantwoord, maar om te voorkomen dat we weer
iedereen afzonderlijk moeten schrijven besloot ik dan maar een artikeltje te
maken over het fenomeen “Skut”.

Ons dorp is nog twee Schutterijen (ook wel Gilde genaamd) rijk, de Rooi Skut
en de Gruun Skut. De geschiedenis van deze Gildes gaat in ieder geval terug tot
de renaissance, maar naar alle waarschijnlijkheid bestonden ze al in de
middeleeuwen. De oudste geschreven bronnen zijn van rond 1500. De opzet en
organisatie vertoont wel gelijkenis met de bekende Stadsschutterijen uit de
Zeven Provinciën, behalve dan dat onze Schutterijen voornamelijk werden (en
worden) bevolkt door mensen uit de boeren stand. Oorspronkelijk was het doel
beslist ook fysieke bescherming van huis en haard en sippe, tegenwoordig houden
de Gildes zich veel meer met de sociale kanten van het bestaan bezig. De
Schutterijen zijn min of meer ingebed in het Rijke Roomse Leven. Er kan geen
activiteit plaats vinden of het Papendom is erbij betrokken. En verder is de
Schutterij van ouds her een mannenbolwerk.

aspergemarkt 055    aspergemarkt 037

Er bestaat wel degelijk een rivaliteit tussen onze twee Schutterijen, hoewel
men elkaar al lang niet meer de koppen inslaat, zoals in vroeger dagen nog wel
eens wilde gebeuren. En of je tot de Rooi of de Gruun behoort is voornamelijk
familiair bepaald, dat geldt tot op de dag van vandaag. De familie van Marleen
is van ouds her gelieerd aan de Gruun. Marleens vader was Keizer en moeder
Anneke Keizerin (???) en broer Joost behoort tot de Tamboersgroep van de
bent.

Een van de festiviteiten van het Gilde is het Koningschieten. Op een hoge
paal wordt een houten vogel geplaatst en degene die hem uiteindelijk naar
beneden schiet wordt voor twee jaar tot Gildekoning gekroond. Hans Kanters
schoot zich twee jaar geleden Koning en hij verzocht Marleen als zijn Koningin.
Marleen stemde toe en mocht zich voor twee jaar Koningin noemen (mét alle
rechten, mét alle plichten…). Aangezien Marleen in deze periode zou verhuizen
werd zij daarin bijgestaan door het nagenoeg voltallig Schuttersgilde. Hulp bij
verhuizingen van Gildebroeders en -zusters behoort immers tot de sociale
verplichtingen van de Skut. Het te verhuizen volk wordt op het oude adres
opgehaald en in plechtige stoet door het dorp gevoerd naar het nieuwe adres.
Onderweg wordt de groep getrakteerd op spiritualiën door deze of gene die aan de
route woont. Gezien de staat waarin men het nieuwe adres betrat, was er onderweg
met gulle hand geschonken…

De Jongste Bediende is overigens geen lid van de Skut. Hij is een
arbeidersjongen, en bovendien rood. Maar omdat hij nu eenmaal gelieerd is aan
Marleen moest de Skut wat met hem. Ze hebben hem dan maar onder gebracht bij de
Dameskrans van het Gilde.

verhuizing met de Skut 014     verhuizing met de Skut 020

verhuizing met de Skut 048      verhuizing met de Skut 049

Als eerbetoon werd door de vendeliers tot slot een gepaste groet gebracht aan
de verhuisden en de resterende Gildebroeders.

En om een eind te breien aan een lang verhaal: voor deze verhuizing maakte
Ellen die grote ketel soep.

Natuurlijk is mijn verhaal onvolledig. Maar wil je meer weten, klik dan even
door naar de web-site van de Gruun
Skut
. Rest me nog te zeggen dat
de Gruun Skut waarlijk weet wat feesten is, en dat geldt zeker ook voor hullie
wat achter geschoven vrouwvolk…

© paul

verhuizing met de Skut 008

Recept voor veertig liter bonensoep…

verhuizing met de Skut 005

Het recept voor veertig liter soep. Ik denk niet dat er veel lezers op zoek
zijn naar zo’n recept, veertig liter soep koken is voor de meeste mensen geen
alledaagse bezigheid.
Toch schrijf ik mijn bevindingen hier op. Voor mezelf,
als curiositeit, of voor je-weet-nooit-wanneer-het-nog-eens…

Uitgangspunt was de enorme pan die De Jongste Bediende even mocht lenen;
inhoud vijftig liter. Een mooie roestvrijstalen pan met een goede dikke
bodem.
Die pan was veel groter dan ik gedacht had, niet meer te tillen met
inhoud bedacht ik. Dus besloten we de soep ter plaatse te maken, in het nieuwe
huis, aan de Witte Brug.

De ingrediënten:
1 kilo kalfsschenkels
1 kilo ossenstaart
1 kilo
speklappen in stukjes gesneden
500 gram varkensribbetjes
2 grote gerookte
Ardenner worsten
1 kilo Portugese ogenboontjes
1 kilo ingevroren groene
bonen
6 literblikken witte bonen
3 uien, (1 in de bouillon, 2 twee in
fijne stukjes gesneden)
5 zakken prei (uit eigen tuin, gewassen, gesneden en
diepgevroren)
16 bouillonblokjes
4 struiken bleekselderij
1 kilo
sperzieboontjes in stukjes gesneden
1 bos peterselie, 1 bos selderij, 6
blaadjes laurier, 1 eetlepel gemalen witte peper, 3 eetlepels gedroogde oregano,
een tak verse rozemarijn, 4 teentjes knoflook

De avond vooraf maakte ik thuis een sterke bouillon in onze eigen grootste
soeppan.

1 kilo kalfsschenkels, 1 kilo ossenstaart, wat varkensribbetjes, een flinke
ui, wat laurier, peper, en bos selderij en een bos peterselie.
Het vlees in
de pan en afvullen met koud water. Langzaam aan de kook brengen en afschuimen
tot het vocht helder is. Dan de ui en kruiden erbij en de bouillon langzaam op
een zacht vuurtje laten trekken.
De ogenboontjes een nacht in ruim (koud)
water laten weken.

De volgende ochtend heb ik het het vlees uit de pan geschept en de bouillon
door een puntzeef gegoten. Het vlees ontdaan van vellen en drellen en in stukjes
gesneden.
De ogenboontjes afgegoten en met ruim koud water aan de kook
gebracht. Ze moeten ongeveer 1 1/2 uur koken. Zout mag er pas bij als ze gaar
zijn, anders worden de boontjes taai.

Daarna brachten we alle ingredienten naar het nieuwe huis. De gezeefde
bouillon ging als eerste in de grote pan. Daarna de ogenboontjes met
kookvocht.
Vervolgens de ui, knoflook, kruiden, bouillonblokjes en de helft
van de prei.
Dan de verse groenten. Eerst de sperzieboontjes, dan de
bleekselderij, de rest van de prei en tot slot de uitgelekte witte bonen.

Ten slotte de Ardenner worsten in kleine stukjes gesneden en nog even mee
laten trekken in de soep. Als alle smaken vermengd zijn, proeven, misschien nog
wat zout of peper. De rest van de prei en voor een mooie groene toets nog wat
peterselie en selderij erbij gedaan.

Roeren ging nog net, maar de  soep uitscheppen was niet zo simpel. De afstand
tussen de afzuigkap en de pan was te klein om, zonder je armen te verbranden, te
kunnen scheppen. We bedachten een simpele oplossing; de pan werd met vereende
krachten van het vuur getild en op een krat geplaatst!

verhuizing met de Skut 058

Natuurlijk was deze soep alleen niet genoeg om de magen van de hongerige
verhuizers te stillen. De moeder van Marleen smeerde ook nog eens 200 broodjes
en belegde ze met ham (gekookte en gerookte), worst en kaas.

We sneden 4 grote stokbroden in dunne sneetjes en ik maakte daarbij
kruidenboter.

Verschillende mensen vroegen mij het recept van de kruidenboter op dit weblog
te schrijven. Zo lekker! Het geheim is simpel; gebruik goede boter, gebruik géén
voorgedroogde kruidenmengsels maar verse kruiden!

500 gram goede biologische boter, 1 bos verse platte peterselie en een bosje
bieslook uit eigen tuin, 3 á 4 tenen verse knoflook, beetje peper en zeezout uit
de molen. Hak de kruiden samen met de knoflook zeer fijn en werk dat mengsel,
met een beetje peper en zout door de boter.

© ellen.

Fin de Vacance…

augustus 2008 073

Niet een astronomisch object fotografeerde Ellen hier.
Dat wat je ziet is
een afbeelding van het nagloeien van ons laatste kampvuurtje.
Ik plaats de
foto om sentimentele reden…

Onze vakantie zit erop, het is gedaan. Donderdag tegen de avond kwamen we
thuis.
En onmiddellijk stapelden de verplichtingen zich op. Vrienden moesten
begroet worden en verhalen verteld.  De actuele dorpspolitiek werd geëvalueerd
en bediscussiëerd en standpunten moesten bepaald. Er kwamen diverse mensen langs
om eetwaar te brergen, en dat moest natuurlijk ook weer gefotografeerd, zodat er
later over kan worden geschreven.
Een gigantische hoop post op web-log en
mailbox vroegen om antwoord en de vakantiefoto’s moesten uitgezocht. Voor de
verhuizing van Marleen en de Jongste Bediende (op zaterdag) diende een goede
veertig liter soep te worden gemaakt. En dan natuurlijk nog het verwerken van
onze eigen vakantierommel.
Je begrijpt het lezer, we stelden het schrijven
nog even uit…

Tijdens de vakantie hadden we niet te klagen over de bezoekersaantallen op
het Ministerie. De statistiekenwijzer geeft aan dat de miljoenste (1.000.000ste)
pagina inmiddels is bekeken, gerekend vanaf het begin van het web-log.
Misschien, wanneer ik weer veel tijd heb, zoek ik alsnog uit welke pagina dat
was.

Een ieder die we beloofd hebben om over “dit en dat” te schrijven vraag ik
een beetje geduld en clementie. Het komt, écht waar… Ik weet alleen nog niet
wanneer.

© paul

Vacantie…

risotto classico

Het bericht waarmee we de vacantie aankondigden en waarmee ook we ons voor
enige weken van het web log distancieerden is niet over gekomen, in het geheel
niet. Vandaar een korte groet vanaf ons vacantieadres.

We zitten in een internetcafé in Arlon. Ellen probeert foto’s op te laden en
ik schrijf dit stukje. Mét een Frans toetsenbord, waarop alle letters een andere
plaats hebben gevonden en de leestekens kwijt zijn. Enfin…

Thuis op het Ministerie is alles best. Hond Max vermaakt zich kostelijk met
zijn tijdelijke baasjes, en intussen woont zijn maatje Spot ook weer in.

We zijn nog een paar weken onderweg. Qua eten en drinken is de vacantie al
ruimschoots geslaagd. En voor de rest eigenlijk ook.

Groet van Ellen en Paul.

Zomerse mosselen…

mosselen 007

Een zomerse maaltijd, genoten op de stoep achter ons huis. Mosseltjes,
klaargemaakt op de meest eenvoudige manier. Met een mooie knoflookmayonaise, met
een glas gekoelde Riesling.

Terwijl ik de vorige zin schreef, bedacht ik dat het onder andere
omstandigheden net zo goed een mooie winterse maaltijd kon zijn. Mosselen hebben
dat, ze brengen me altijd in een zomer- of winterstemming. Nooit eens herfst of
lente, terwijl we in die jaatgetijden toch het vaakst mosselen eten.

Het is nog niet zo heel lang geleden dat de regel gold dat je mosselen eet
wanneer de “R” in de maand zit. (En van mei tot september waren ze doodeenvoudig
ook niet aan te komen.) Denkend aan mosselen zie ik dan ook een dampende pan in
een warm verlichte keuken. Buiten is het donker en koud. En ik ruik de zilte
mosselgeur die zich vermengt met die van knolselder en prei. Winter lezer,
winter…

Onze Zuiderburen wisten wel beter. In Vlaanderen was het al veel langer
gewone zaak om het seizoen naar voren te schuiven.

En toen we dan neerstreken op dat beschaduwde terras op de markt van Diest.
En toen daar twee dampende keteltjes voor ons werden neergezet, één voor
ieder… En toen de geur van “mosseltjes in look” onze neuzen streelde, en een
zomerbriesje onze ruggen… Toen lezer, toen had ik er ineens een beeld bij. Het
beeld van zomerse mosseltjes!

© paul