Nu de
komkommertijd dan écht voorbij is breekt eindelijk weer de periode van de
serieuze zaken aan. Bijvoorbeeld die van de zongerijpte tomaten van het eigen
veldje. Wat een genot…

Vorig jaar vertelde ik over de tomaten van Piet . Ook dit jaar kwam hij trots zijn pracht-exemplaren tonen.
En hij liet meteen een forse voorraad achter. Zelf gekweekt, vaak uit zaad,
samen met zijn maat uit Beek en Donk. Allemaal obscure rassen, we hadden ze nog
nooit gezien, er nog nooit van gehoord.

Piet had netjes bij elk exemplaar een notitie gestopt, zodat we al die
vreemde rassen ook uit elkaar konden houden. Maar na korte tijd raakte het
archief in de war, zodat we alle namen door elkaar gingen halen.
Nu is dat
niet zo heel erg, we houden er ten slotte geen encyclopedie voor tomaten op na,
maar het was toch handig geweest enkele exemplaren te kunnen benoemen.

Neem bijvoorbeeld die bloedrode tomaten van gisterenavond. De kleur van rauwe
biefstuk, vuistgroot, zacht en sappig, en overdonderend van smaak. Zoet en
lichtzuur, overdadig en vol. En een geur…

Ellen sneed twee van die “vuisten” in plakken. Goede olijfolie ging er over,
grof gemalen peper en zout uit de molen. Plakjes mozarella-kaas en een handvol
gescheurde blaadjes van onze basilicumplant.
De salade mocht nog even rusten
zodat de smaken zich konden “zetten”. Klaar!

We aten de salade bij de restjes van het gestoofde lamsvlees van
gisteren. We dronken er een eenvoudige witte wijn bij.

Ik laat je de komende tijd nóg wat van die tomaten zien, de namen achterhalen
we wel…

© paul