Je hoéft het niet te lezen, over al die zieken. Je kunt deze regels gewoon overslaan. Maar als je het dan toch wilt weten: Marleen is geveld door gesnotter, gepaard aan stevige koppijn en Andi heeft het ook goed te pakken. Alle hoofdholtes van de Jongste Bediende zitten verstopt, hij is zo doof als een kwartel, en Ellen snottert, proest en hoest dat het een aard heeft. Ze sleept zich van de bank in de kamer naar de keukentafel, vise versa, en zet nog maar een Maigretje op. En dan heb ik het hier alleen nog maar over de ongesteldheden in mijn directe omgeving.

Kijk ik op de dienstlijst, dan zie ik dat er zieke collega’s zijn. Ikzelf zit mijn dienst te draaien op een “vreemde” afdeling, de vaste wacht is ook hier uitgevallen. En intussen wordt ik met een scheef gezicht aangekeken. Ik zou die bacteriële oorlog begonnen zijn, of wordt althans dan toch verantwoordelijk gehouden voor een efficiënte verspreiding. Ik trek me d’r mooi niks van aan.

Ik had eendenborst uit de vriezer gehaald, maar uiteindelijk had ik geen zin om voor mij alleen te koken. Het bleef dan maar bij goei soep naar beproefd recept. Lekker brood erbij en boter uit Issy.

Gisteren was er varkenshaas in gorgonzolasaus. Ook naar beproefd recept. Gebakken aardappeltjes en knapperige sla completeerden de maaltijd.

En hoe je het ook went of keert, morgen zal ik toch dat eendenvlees klaar moeten maken, het is per slot ontdooid.

© paul

De legenden hebben alle drie met eten en drinken van doen, en ook met andere genoegens…

Mathilde van Toscane verloor haar trouwring in een bron. Nadat ze God om hulp had gevraagd bracht een vriendelijke forel de ring weer boven water. Mathilde stichtte uit dankbaarheid bij de bron een abdij. De Abdij van Orval.

Het schatrijke Vrouwtje van Stavoren wierp een kostbaar sierraad in de woelige baren, uit frustratie en boosaardigheid. “Net zo min als deze ring ooit terug komt zal ik tot de bedelstaf vervallen”, beet ze haar omgeving toe. Jaren later bracht de meid een vis mee van de markt, en wat denk je? Juist, die ring! Het Vrouwtje beleefde zakelijke rampspoed op rampspoed en ze eindigde haar dagen in het armenhuis van Stavoren.

Andrew Cheatle uit het Engelse Worthing verloor zijn mobieltje tijdens een boottocht. Hij schijnt nog even gezocht te hebben, maar kwam al snel tot de conclusie dat de telefoon te water was geraakt. Dat kon hij verder wel schudden. Enige dagen later, hij stond juist op het punt om een bezoek te brengen aan de plaatselijke “Phone-shop”, kreeg zijn vriendin een telefoontje. Het display gaf aan dat het Andrew’s oude nummer was dat contact zocht. Aan de lijn was visserman Glen Kerley. Hij had het mobieltje gevonden in de buik van een kabeljouw die hij voor de kust had gevangen. Het was nog geheel intact.

De foto spreekt verder voor zich. De visserman lijkt me nog het meest te zijn ingenomen met het avontuur. Hij wist overigens te melden dat het niet voor het eerst was dat hij visvreemde zaken aantrof in zijn vangst. Zo vond hij plastic bordjes, theelepels, batterijen en ooit ook eens een kunstgebit.

Ik vond het een aardige legende, maar de betrokkenen zweren dat het écht gebeurd is. Dat het bericht in diverse dagbladen stond zegt me niet zoveel. Die worden immers voor een groot deel gevuld met legenden. Maar het onvolprezen tijdschrift Kidsweek besteedde er een paginagroot artikel aan op hun web-log. En tsja, dan moet het wel waar zijn.

© paul