De legenden hebben alle drie met eten en drinken van doen, en ook met andere genoegens…

Mathilde van Toscane verloor haar trouwring in een bron. Nadat ze God om hulp had gevraagd bracht een vriendelijke forel de ring weer boven water. Mathilde stichtte uit dankbaarheid bij de bron een abdij. De Abdij van Orval.

Het schatrijke Vrouwtje van Stavoren wierp een kostbaar sierraad in de woelige baren, uit frustratie en boosaardigheid. “Net zo min als deze ring ooit terug komt zal ik tot de bedelstaf vervallen”, beet ze haar omgeving toe. Jaren later bracht de meid een vis mee van de markt, en wat denk je? Juist, die ring! Het Vrouwtje beleefde zakelijke rampspoed op rampspoed en ze eindigde haar dagen in het armenhuis van Stavoren.

Andrew Cheatle uit het Engelse Worthing verloor zijn mobieltje tijdens een boottocht. Hij schijnt nog even gezocht te hebben, maar kwam al snel tot de conclusie dat de telefoon te water was geraakt. Dat kon hij verder wel schudden. Enige dagen later, hij stond juist op het punt om een bezoek te brengen aan de plaatselijke “Phone-shop”, kreeg zijn vriendin een telefoontje. Het display gaf aan dat het Andrew’s oude nummer was dat contact zocht. Aan de lijn was visserman Glen Kerley. Hij had het mobieltje gevonden in de buik van een kabeljouw die hij voor de kust had gevangen. Het was nog geheel intact.

De foto spreekt verder voor zich. De visserman lijkt me nog het meest te zijn ingenomen met het avontuur. Hij wist overigens te melden dat het niet voor het eerst was dat hij visvreemde zaken aantrof in zijn vangst. Zo vond hij plastic bordjes, theelepels, batterijen en ooit ook eens een kunstgebit.

Ik vond het een aardige legende, maar de betrokkenen zweren dat het écht gebeurd is. Dat het bericht in diverse dagbladen stond zegt me niet zoveel. Die worden immers voor een groot deel gevuld met legenden. Maar het onvolprezen tijdschrift Kidsweek besteedde er een paginagroot artikel aan op hun web-log. En tsja, dan moet het wel waar zijn.

© paul