14-05-2014. De etappe ging van La Reole naar Bazas, 27 kilometer.

Het grijze vee behoort tot het ras Bazadaise, het hoort in deze streek thuis en het dankt zijn naam aan de stad waar Ans en Jan naar opweg zijn. Het is een prima vleesras en het zijn mooie koeien. Ans nam wat kiekjes van een van de kuddes die de wandelaars onderweg tegen kwamen.

Bourgondië mag dan de naam hebben, dit gebied, de Gers, Landes, brengt sommige van de mooiste culinaire cultuurschatten van Frankrijk voort. Het prachtige zwarte Landeshoen, het beste ganzenvlees, de foie gras, de cassoulet, de armagnac. De geconfijte eendenpoot lijkt er wel uitgevonden. De wandelaars zouden er nog wat van meemaken…

Het verslagje van de Feestdag was aan de korte kant en het lag dan ook in de lijn der verwachting dat Ans er nog op terug zou komen. Met veel plezier vertelde ze over de tafel-avonturen bij Madame Odette.

Madame Odette was de gastvrouw voor die dag, ze ontving de wandelaars in haar eigen huis. En het leek wel een museum schrijft Ans, je keek er je ogen uit… Het huis stond dan ook bomvol met spulletjes en prulletjes. En alles van een respectabele ouderdom. Er waren een aantal rijk gemeubileerde slaapkamers, gereserveerd voor pelgrims. De antquiteiten dansten je tegemoet…

De wandelaars hadden eerder die dag nog even overwogen om de maaltijd te gebruiken in het stadje, het bleek echter een gouden greep om de avonddis te delen met Madame Odette. Ze schotelde de wandelaars een gevuld ovenbroodje voor, bij wijze van voorgerecht. Dan volgden de geconfijte eendenpootjes (hoe kon het anders hier in de streek!) met gebakken aardappeltjes en sla, vervolgens de vanzelfsprekende kaasplank en uiteindelijk aardbeien toe…

Met de wijn was het wat ingewikkelder gesteld. Madame Odette had een belegen Bordeaux uit haar kelder getoverd. De fles was bestoft, de kurk droeg wat schimmel aan de bovenkant, het hoefde geen bezwaar te zijn. Bedenkelijk was echter dat de fles niet helemaal meer gevuld was. Madame Odette vroeg Jan om de fles te openen. Toen hij de broze kurk had verwijderd bleek de wijn te zijn omgeslagen in een goede wijnazijn. Prima voor de sla, maar verder niet te gebruiken aan tafel.

De volgende Bordeaux die naar boven werd gehaald was een 1970er, de procedure werd herhaald en het resultaat was gelijk aan de vorige. Dan maar een Bordeaux uit 1968 geprobeerd. En ook deze werd door Ans en Jan als bedorven gekwalificeerd, maar aangezien Madame Odette hem best vond, dronken de wandelaars uit goed fatsoen een glas mee.

Al met al was het toch een goede keuze geweest om hier bij deze vrouw neer te strijken. En Madame Odette vond het maar wát gezellig, ze praatte honderduit in een moeilijk te verstaan Frans. Of de vrouw een plaatselijk dialect sprak of een streektaal was niet duidelijk. Mogelijk sprak ze het Occitaans, die vroeg middeleeuwse oertaal, verwant aan het Frans, maar toch helemaal anders. In vroeger dagen werd die taal in het hele zuiden van Frankrijk gesproken, nu nog slechts door een paar honderdduizend mensen.

De wandelaars verstonden er in ieder geval geen sikkepit van, ze hielden het bij een beleefd oui of non, Madame Odette had niets in de gaten. En zo sukkelde de avond over in de voornacht, de dag was voorbij…

Na een verkwikkende nachtrust en een goed ontbijt bracht Madame Odette de pelgrims met haar autotje een eind scheuts. Het afscheid volgde en Jan bleef nog een tijdje doormijmeren over Madame Odette. Wat een lief mens; gul, aardig, opgewekt. Ze was misschien niet moeders mooiste, haar dochter was dat beslist wel! (Rare gedachtenkronkel en een beetje incoherent gedacht, maar je moet weten lezer, Jan is al een hele tijd van huis…)

De tocht van deze dag ging in stukjes over asfaltwegen, maar toch vooral over bospaden en langs de boorden van de Gironne. Prachtige vergezichten dienden zich aan.

In het dorpje Ondaurat ontmoetten Ans en Jan een groep hobbykunstenaars. Ze logeerden er een week en probeerden naar beste vermogen de abij en kerk van het dorpje op doek te vereeuwigen. Een en ander leverde de reizigers goede buurt op en de mogelijkheid om wat cultuur op te snuiven.

Ans en Jan waren op tijd in Bazas. Ze haalden er de sleutel van het pelgrimsonderkomen op, deden boodschappen en dronken een glas bier.

Het onderkomen voor die nacht was ondergebracht in een prachtige oude school. De wandelaars logeerden er in het jongensgedeelte, in het meisjesgedeelte hielden een aantal kunstenaars atelier.

Broer en zus keken terug op een dag met weer een hoop bijzondere ontmoetingen. Het meest tevreden waren ze echter met elkaars gezelschap…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

13-05-2014. De etappe ging van Saint-Ferme naar La Reole, 20 kilometer.

Of je je glas half vol beoordeelt, of half leeg, het hangt doorgaans af van je humeur. En of Ans en Jan de helft van de tocht erop hebben zitten, of nog de helft moeten gaan, je mag het zeggen. In ieder geval vierden de wandelaars gisteren een feestje. Het was dag 50 van hun Lange Mars en de helft van het aantal kilometers zat erop…

Ans schrijft: deze dag is heel speciaal voor ons. De helft zit erop, de helft nog te gaan?! Vandaag een korte wandeling. Niks bijzonders over te vermelden. Met z’n tweeën verder. Lekker gewandeld, goed gebuurt. Plekje met bloemen gezocht voor onze lustrumfoto. Gelukt! Moesten wel zelf de foto maken want anderen durfden niet over de sloot te springen! In Reole de kerk en het gemeentehuis, in een voormalige benedictijner abdij (13e eeuw), bezocht. Lekkere Leffe gedronken en nu naar het volgende slaapadres. Liefs, JAns…

Ik heb er niks aan toe te voegen. Wij dronken er hier op het Ministerie een goed glas Armagnac op. Proost Ans, proost Jan…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

12-05-2014. De etappe ging van Port-Sainte-Foy naar Saint-Ferme, 25 kilometer.

Uitstekend wandelweer in een prachtige omgeving. Daarmee is zo goed als alles gezegd over de tocht van deze dag.

Behalve dan dat Ans en Jan weer in gevecht waren met de bewegwijzering. Het geval wilde dat het Jacobsgenootschap Voye de Vezelay in het departement Gironde geen schildjes had geplaatst. Een ander Jacobsgenootschap verzorgde de wegaanduidingen. Die aanwijzingen evenwel strookten niet met de informatie en het doel van de wandelaars, verwarring alom dus. De pelgrims maakten een aantal kilometers extra omdat ze verkeerd waren gestuurd.

Een en ander was uiteraard niet bevorderlijk voor het humeur van Ans en Jan, maar gelukkig maakte de kennismaking met Alain en Josette de dag weer goed. Alain en Josette waren de hoteliers van het slaapverblijf voor deze nacht. En verder logeerden er nog vier andere pelgrims.

De wandelaars hoefden niet te koken, Alain en Josette verzorgden een uitgebreide maaltijd. Te beginnen met een groene soep met verse tuinkruiden en room. Dan de keuze uit een macaronischotel met bospaddenstoelen of een kipgerecht uit Martinique, het vlees overgoten met een saus van kokos, kerrie en gember. Als bijgerecht een groene salade en daarna de notoire kaasplank. Alles besproeid met een wijn uit de buurt, een Bergerac. Afgesloten werd er met een toetje. We genoten als Pelgrims in Frankrijk… schrijft Ans.

Na de maaltijd werden de pelgrims nog verrast met een rondleiding door de Abdij van Saint-Ferme. Paters woonden er niet meer, maar een deel van het complex was in gebruik genomen als gemeentehuis. Ook de abdijkerk was nog intact en diende nu voor de gelovigen uit het dorpje. Een imposant bouwwerk meenden Ans en Jan. De gids toonde de wandelaars een aantal inscripties, gekrast in de muren van de kerk. Ze zouden er mogelijk al zijn gemaakt bij de bouw van dit deel van het complex, ergens in de elfde eeuw…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

11-05-2014. De etappe liep van Mussidan naar Port-Sainte-Foy, 32 kilometer.

De landstreek waar de wandelaars doortrekken kent een bloedig verleden. Talrijke Godsdienstoorlogen tussen katholieken en de hugenoten en de rondwarende Pest trokken hun spoor door het land. We zijn  dan in de 17e eeuw en noch arm, noch rijk  ontkwam eraan.

Een landheer uit de streek, genaamd Heer Montagne, raakte al zijn bezittingen kwijt ten gevolge van de oorlog. Zijn kasteel, de talloze boerderijen en al zijn landerijen. Zijn hele familie werd uitgeroeid door de vijand. Berooid trok hij daarna van boerderij naar boerderij om als een landloper te bedelen om een kom soep en een slaapplaats op stal, zijn lijfgoed was zijn enig bezit. Op een dag werd hij aan tafel genodigd door de Familie Chabrol. Hij ontwaarde daar een merkwaardig ritueel. Wanneer de familie het bord soep bijna leeg had gelepeld goot men bij het laatste beetje een ferme scheut wijn en slurpte dan het restant naar binnen.

Na de ondertekening van het vredesgedrag tussen katholieken en hugenoten kwam het nog redelijk goed met de landheer. De gulle maaltijden en de gegunde slaapplaatsen bij de boeren indachtig, werd de landheer een weldoener voor de pachters in de streek. Zijn faam als beschermheer van de derde stand drong door tot ver buiten de landstreek.

De gewoonte van de Familie Chabrol vergat hij nimmer. Sterker nog, hij adopteerde de gewoonte en goot voortaan altijd wijn bij de restanten van de soep. De gevleugelde woorden Je Chabrol worden nog steeds gebezigd in de streek.

Respect en liefde voor de natuur, eerbetoon aan de traditie, aan de ontmoeting rond de tafel, eenvoud, verdraagzaamheid, kwaliteit van het leven, de keuken en de smaak … 

Het is het motto waarmee de leden van de Académie du Chabrol en Pays de Montagne zich vereenzelvigen. De gastheer voor deze dag, Monsieur Charles, is lid van dit Genootschap. Hij bedient de wandelaars in het kostuum van het Genootschap. De omschrijving van Ans betreffende de status van Monsieur Charles, is wel héél kort door de bocht: Hij slurpte zijn soep en kreeg er een diploma voor…

Het was al 08.30 uur toen de wandelaars aanliepen, die ochtend. Het zou een lange dag worden want er stonden 32 kilometers op het programma.

Wel onmiddellijk bood zich een overweldigend mooi landschap aan. Er werd gelopen over paden en paadjes, alles licht geaccidenteerd, niet te zwaar en met alle mogelijkheden om optimaal te genieten van de omgeving. Lekker weer vandaag.

Klokke twaalf werd de broodmaaltijd genuttigd op de traptreden van een kapel, en vrij kort daarna kwamen Ans en Jan de Antwerpse pelgrim met de camper weer tegen, Danny. Hij kwam de wandelaars tegemoet gelopen, hij was alweer op weg naar zijn automobiel die enkele kilometers noordelijker stond geparkeerd.

Danny haalde zijn camper op en reed ergens in de vroege middag de wandelaars achterop. Die vertelden hem dat ze op zoek waren naar koffie, maar ook Danny was geen uitspanning tegen gekomen en kon in die zin weinig betekenen. Hij reed dan maar door.

Na nog eens een half uur lopen stond daar Danny weer, geparkeerd op de stoep van een kerkje. Hij riep van verre: Hier op het plein is koffie. De reizigers speurden het pleintje af, maar van een café of koffiehuis geen teken. Ik bedoel hier, in de camper…

Enfin, verse koffie en een goed uur rust in de camper, dat was wat Danny te bieden had. Voorts vroeg Danny of hij een stuk mee mocht lopen. Ans en Jan stelden zijn gezelschap intussen erg op prijs, dus werd de tocht gedrieën hervat, het was intussen 14.30 uur. Al buurtend werden gegevens uitgewisseld. En dan bleek Danny in zijn arbeidzaam leven óók brandweerman te zijn geweest. Enfin,..

Port-Sainte-Foy is een zelfstandige gemeente, maar in feite is het een voorstadje geworden van Sainte-Foy-La-Grande, een wat meer stedelijke omgeving dus. Het was even zoeken, maar uiteindelijk werd er weer eens een gewone-mensen-terras gevonden met koel schuimend bier. Danny had er wel zin in, maar hij deed wat voorzichtigjes, hij moest het eind naar zijn camper nog teruglopen.

Monsieur Charles had ik je al voorgesteld, hij bereidde voor de wandelaars de avondmaaltijd. Kippensoep, inclusief het slurpritueel, (ook Jan slurpte soep), gebakken aardappeltjes met een vleesburger, sla, kaas en een toetje. De man was een gezellige prater, zijn gezelschap vormde een aangename afsluiting van weer een unieke dag…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>