Pasen…

Posted on April 5, 2015 by paul

Het is nacht en ik ben op mijn werkplek. Voor de nieuwe lezers: ik werk al sinds mensenheugenis bij nacht en ontij… En niet alleen door de week ben ik paraat, ook weekenddiensten vallen mij ten deel. Mijn cliëntèle slaapt nu, en dat biedt me de gelegenheid om een korte overpeinzing te maken.

Andere jaren besteedden we wat ruimer aandacht aan Pasen op deze web-site. Niet vanuit religieus oogpunt, want daar doen wij niet aan. Maar op een of andere manier is het Paasfeest iets wat ons toch altijd bezig houdt. Meer universeel; het is het soort feest waarmee we de komst van de lente vieren, zoiets… Er hoort op enig moment wat ingetogenheid bij, wat overpeinzing. Maar er moet ook uitbundig gefeest worden, ‘n beetje heidens….

Straks maak ik voor Ellen een Paasontbijt, simpel maar smakelijk. Verse jus, eitjes, kazen en vleeswaar. Goed brood, hartig en zoet. Voor Ellen sterke koffie, voor mij een glas witte wijn, ik mag per slot om een uur of tien gaan slapen.

Ach, ik heb weinig te klagen. Ellen bereidt vanavond een duifje voor me en op maandag komen vrienden en familie voor de traditionele Paaslunch. Dan wordt het feest…

Ik zou je een Zalig Pasen kunnen wensen, maar dat klinkt wel heel erg katholiek. En Vrolijk Paasfeest is dan weer een beetje lullig. Laat ik het, bij gebrek aan beter, houden bij de wens zoals die elk jaar op de voorpagina van de Franstalige uitgave van het stripblad Kuifje prijkte: Joyeuses Paques…

Alle koekjes op een stokje…

Posted on April 4, 2015 by Ellen Bouckaert

Alle gekheid op een stokje… nee koekjes op een stokje! Soms kunnen problemen zo eenvoudig opgelost worden dat het bijna te simpel is, zo ook de bereiding van deze koekjes, doodsimpel… Je maakt een deegje, laat het even rusten en bakt er fraaie koekjes van. Amandelkrullen heten de koekjes. Krullen? Ja, krullen! De koekjes moeten dus niet plat geserveerd worden maar krullen… en hoe doet onze nationale banketbakker Holtkamp dat? Juist, hij vouwt ze gewoon over een bezemsteel! Je moet maar op het idee komen, grote uitvindingen zitten soms in een klein hoekje. Ik weet niet of in de echte bakkerij deze krullen ook met behulp van een bezemsteel gemaakt worden, dat wil ik ook eigenlijk niet weten. Thuis gebruiken bakker Holtkamp en zijn kleindochter Stella in iedere geval dit simpele hulpmiddel.
Op Foodtube kun je ze aan het werk zien in de kleine thuiskeuken van de banketbakker in ruste, nou ja in ruste… Bakker Holtkamp bakt er, samen met Stella, lustig op los en daar zijn via het kanaal Foodtube hele aardige filmpjes van te bekijken. Zeer leerzaam om te zien hoe de bakker de fijne kneepjes van zijn vak onthult.

Ach, het spreekt voor zich, ik schrijf hier even de ingrediënten op en de volgorde. Met de instructies van de bakker én de bezemsteel bak je nog vóór de Pasen deze heerlijke koekjes…

50 gram geschaafde amandelen
70 gram fijne suiker
25 gram patentbloem (je kunt ook glutenvrije bloem gebruiken)
10 gram vanillesuiker
10 gram roomboter
1 losgeklopt ei
1 eetlepel water
een mespuntje zout

Meng de amandelen met de suiker, de vanillesuiker en de bloem. Smelt de boter en roer die met het ei, het water en het zout door het mengsel. Laat het deeg een uurtje staan. Verwarm de oven voor op 170 graden en smeer het bakblik in met boter. Leg op het blik kleine hoopjes van het beslag. Leg ze ver genoeg uit elkaar, het deeg vloeit erg uit! Druk de hoopjes beslag met een natte vork plat en bak ze dan in 10-15 minuten lichtbruin. Schep ze met een pannenkoekmes van de bakplaat en vouw ze over de bezemsteel zodat ze een mooie ronding krijgen. (Ik legde de bezemsteel gewoon losjes over twee keukenstoelen.) Werk snel, de koekjes stijven meteen op en dan kun je ze niet meer vouwen, dan breken ze. Bewaar de amandelkrullen in een afgesloten koektrommel.

Kopje espresso erbij, heerlijk!

Villa Cafaggio Chianti Classico 2010…

Posted on April 3, 2015 by paul

Ik kocht de fles twee jaar geleden en legde hem netjes op, onder in de kelder, achter de Bourgognes. De fles bevond zich buiten mijn gezichtsveld, en daarmee raakte hij ook uit mijn geheugen. Ik dacht er nog een enkele keer aan, maar slechts heel vluchtig.

Toen ik vandeweek in mijn keldertje aan het rommelen was, op zoek naar redelijke sloeberwijn voor een wat groter gezelschap, kreeg ik de fles opeens weer onder ogen. Ik besloot hem naar boven te halen. Niet voor het wat grotere gezelschap, je hoefde per slot niet ál je hobby’s te delen met je vrienden, nee, ik wilde hem gebruiken bij een maaltijd met Ellen.

Een goede dag later was het zover. De wijn raakte intussen gewend aan de temperatuur in huis, en in de oven warmde een sappige entrecôte zich aan de spiraalgril. Tijd om de kurk te verwijderen.

Een explosie van geuren steeg op uit mijn glas, nadat ik een beetje vanuit de hoogte de wijn geschonken had om er meteen maar wat zuurstof bij te mengen. En dan die eerste slok… Die eerste slok was goddelijk. Zo fijn, zo zacht, zo vol

De wijnkoopman had me destijds op het hart gedrukt om de fles een aantal jaren weg te leggen. Tot 2020 bleef hij in kwaliteit toenemen, werd me verzekerd. Ik zal ook toen gedacht hebben: ja, ja, dat gaat mooi niet lukken… Intussen was de wijn evengoed vijf jaar oud geworden en had ik per ongeluk bij gedragen aan de kwaliteitstoename, simpelweg door de wijn te vergeten. Ik betaalde destijds € 10,- voor de fles.

Het valt me moeilijk om een beschrijving te geven van smaak en geur. Ik doe het maar met een vergelijking. Je hebt ongetwijfeld wel eens Chianti gedronken, mogelijk uit zo’n mandfles. Redelijk makkelijke wijn, een beetje hard, maar fruitig. Die typische Chiantismaak moet je je voor de geest houden, zo smaakte deze wijn namelijk ook. Maar dan honderd keer lekkerder. En vol, en zacht, zacht, zacht…

Tomatenhaters en tomatenlaters…

Posted on April 1, 2015 by Ellen Bouckaert

Dat een deel van de schare lezers mijn liefhebberij in bloedworst, pensen en beuling niet deelt, ik kan er mee leven. En dat mijn voorkeur voor lever, niertjes en ander orgaanvlees slechts in kleine kring wordt gewaardeerd, ik heb er begrip voor…

Maar dat er mensen bestaan die gewoonweg nooit uien in huis hebben en wel pretenderen elke dag een goede maaltijd te bereiden, ik kan me er niks bij voorstellen. En toch komen ze voor, ze hebben het me zelf verteld. Ongelofelijk… Zo bestaan er ook tomatenhaters, en de iets mildere vorm: tomatenlaters.

De eerste groep is simpelweg gestoord, zoveel is duidelijk. Men grilt ervan wanneer een recept tomaat voorschrijft en men kokhalst bij het aanschouwen van de rode vruchtjes. Op een of andere manier heeft men een trauma opgelopen, waarbij de tomaat kennelijk een crusiale rol speelt. De kwaal (lees: ziekte) zou met enige professionele begeleiding bestreden kunnen worden, maar met de huidige afbraakpolitiek in de geestelijke gezondheidszorg heb ik er weinig geloof in.

De tweede groep, die van de tomatenlaters, is eigenlijk veel erger. Ach ja, zo’n rood bolletje, ik snijd er wel eens partjes van voor over de salade, ‘t kleurt zo leuk. En dat was het dan. En wanneer je vervolgens begint te argumenteren (… gezond, lekker, voedzaam, past overal bij, verhoogt de kwaliteiten van andere ingrediënten…) word je meewarig bekeken. Ja erger, men lacht je wat gemelijk toe.

De domme tomatenlater is degene die je toeblaft: Gezond? Als het gezond moet neem ik wel een vitaminepil! De (iets) slimmere tomatenlater komt meteen met het aloude argument dat de tomaat verworden is tot een waterbom, en dat het nooit meer goed zal komen. En ik weiger goed geld te betalen voor water!..

Enfin, ik heb het opgegeven om zoveel stupide vijandigheid te weerleggen. Gelukkig merkte ik dat de groep van laters en haters relatief klein is. Maar ze bestaan lezer, ze bestaan…

Tomaten als waterbommen komen dezer dagen gelukkig minder voor. En slappe, verweekte uien waar je niet één traan om hoeft te pinken worden ook weer zeldzaam, telers hebben hun les geleerd!

En uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor de kwaliteit van je inkopen; knijp erin, voel eraan en vooral: vraag of je een beetje mag proeven. Voor de beste spullen zit je niet altijd op de eerste rij wanneer je je hand op de knip houdt, maar een kritische houding en een beetje uitkijken belooft wat goeds.

Ach lezer, wij wisten het allang, we voelden het instinctmatig aan: de tomaat, maar ook de ui: het zijn toppers, nauwelijks te vergelijken met enig ander culinair ingrediënt, alle haters, laters en ontkenners ten spijt…

Pulled pork…

Posted on March 31, 2015 by Ellen Bouckaert

Ik wilde dit al heel lang eens klaarmaken maar het kwam er maar niet van. Pulled Pork vindt zijn herkomst in de zuidelijke Amerikaanse staten en wordt daar vaak op enorme barbecues bereid. Pulled Pork, letterlijk getrokken varkensvlees, wordt heel langzaam gebraden op de barbecue, in de slowcooker, op het fornuis of in de oven, het maakt niet uit, als het maar heel langzaam gebeurd onder hele lage temperatuur. Het vlees wordt meestal eerst een nachtje gemarineerd. Waarmee daar verschillen de meningen over, ieder heeft zo zijn of haar eigen kruidenmix. Welk vlees gebruikt wordt is wel belangrijk, de bedoeling is dat je na uren smoren een boterzacht gaar stuk vlees overhoudt, dat je met twee vorken uit elkaar trekt. Draadjesvlees moet niet te lang van draad zijn en niet te droog. Gebruik daarom varkensvlees van de schouder zonder bot, ook wel procureur genoemd. Ik kocht een mooi stuk van 2700 gram bij de Hanos groothandel. Pulled pork is geen gerecht dat je voor twee personen maakt, minder dan een kilo is de moeite niet waard. Bovendien zou een klein stukje procureur niet echt het gewenste effect hebben. Voor een mooi gezelschap dus. Wij aten zaterdag de Pulled Pork met acht personen, er bleef een klein beetje over. Ik besloot het vlees in de oven klaar te maken. Handig, je hebt er nauwelijks omkijken naar. Ik maakte vrijdagavond een marinade en wreef het vlees daarmee stevig in. Zaterdagmorgen om half elf ging het vlees in de oven op 110 graden en om zeven uur was het heerlijk, botermals gaar.

marinade
1 eetlepel raz el hanout kruiden
1 eetlepel gerookt paprikapoeder
1 eetlepel gedroogde oregano
2 teentjes knoflook, geplet en fijngehakt
2 eetlepels olijfolie

Alles goed mengen en het vlees stevig inwrijven. Laat het zeker 12 uur in de marinade staan. Ik heb het vlees heel licht ingekerfd aan de bovenkant om de marinade er goed in te laten trekken.

Maak een mengsel van 150 ml bouillon
2 eetlepels wijnazijn
4 eetlepels barbecuesaus
4 eetlepels bruine basterdsuiker
1 eetlepel chilisaus
wat zout
1 eetlepel olijfolie

Verwarm de oven voor op 110 graden. Giet de olijfolie in een braadslede waar het vlees precies inpast. Leg het vlees erin en lepel het mengsel over het vlees. Leg er wat bakpapier over en sluit het dan af met alufolie. ( Omdat er zuur in het mengsel zit moet je zorgen dat de alufolie de ‘saus’ niet raakt.) Zet het vlees in de oven en ga gezellig iets anders doen. Kijk zo om de twee uur of alles goed gaat, voeg eventueel wat vocht, bouillon, toe. Na zo’n 6 uur zal het vlees een kerntemperatuur hebben van 90 graden. Je voelt, als je er een vork insteekt dat het helemaal gaar is. Haal het vlees dan uit de oven en laat het onder folie 15 minuten rusten. Neem twee vorken een trek het uit elkaar.

Wij aten er tortilla’s bij en Dutchmens Coleslaw. En Chocolademousse toe. Van harte aanbevolen! Ik ga dit vaker maken!

Eerste asperges jaargang 2015…

Posted on March 31, 2015 by paul

Het zat eraan te komen, zoveel bleek al enkele weken duidelijk. En vandaag was het dan zover: bij onze vaste leverancier, de Familie van Dinter uit kerkdorp Mortel, gingen de eerste asperges in de vrije verkoop.

Wat aan de vroege kant, zou je zeggen, gezien de deplorabele staat van het weer. Maar al jaren maken ze bij Van Dinter gebruik van een techniek die er voor zorgt dat er in het voorseizoen geoogst kan worden: blaastunneltechniek heet die vorm van telen.

In de lengterichting worden plastic tunnels gespannen over de bedden. De lucht die zich bevindt tussen de bedden en het plastic wordt verwarmd door het zonlicht en er ontstaat een soort mini-broeikasatmosfeer. De bodem onder de bedden wordt nog eens extra verwarmd met restwarmte uit de tuinbouw. Het is daarom dat de asperges aanmerkelijk eerder hun kopjes laten zien dan die van de koude grond.

De traditie op het Ministerie wil dat de eerste asperges van het jaar in alle eenvoud worden genuttigd. Met gekookt ei, plakken goede ham en een lik gesmolten boter. Een heel miniem snuifje nootmuskaat mag eventueel, maar daar houdt het dan ook op. Later in het seizoen is er weer ruimte voor frivoliteiten en fantasierecepten, die eerste asperges dienen echter gegeten te worden zoals we vandaag deden…

Ze smaakten meer dan voortreffelijk…

Chocolademousse met cointreau

Posted on March 29, 2015 by Ellen Bouckaert

Gisteren maakte ik Pulled Pork, ik beschreef hoe ik het vlees klaargemaakte, maar nu hier eerst het dessert.
Op zaterdag kook ik meestal iets speciaals, ik probeer nieuwe gerechten uit. Het Kind met haar Kruimel, echtgenoot Andy, De Jongste Bediende en vriendin Marleen willen mijn experimenten altijd wel proeven. We drinken wat, we kletsen wat en genieten van een mooie maaltijd. Deze zaterdag schoven ook Maartje en Walter aan aan tafel. Walter kent een plaatselijke jager en wordt ieder seizoen ruim bedeeld met de opbrengsten van de jacht. Zo ruim dat wij regelmatig ook een deel mogen ontvangen. Twee diepgevroren fazanten, een paar wildworstjes en nog wat Italiaans edelhert, lekker! Daar lees je hier binnenkort meer over.

Reden genoeg dus om te zorgen voor een goede maaltijd met een mooi dessert. Het dessert is hier altijd een beetje ondergeschoven kindje. Wij eten vaak kaas als dessert en als ik dan eens iets zoet maak als naspijs vergeet ik foto’s te maken en schrijf er vervolgens ook maar niet meer over.

Omdat het Kind tijdens haar zwangerschap een aantal keren moest passen voor ‘gevaarlijke’ gerechten zoals Tiramisù (alcohol en rauwe eieren) besloot ik haar nu maar eens te verwennen met haar lievelingsdessert; Chocolademousse, mét rauwe eieren en drank!

Niet voor zwangere vrouwen dus! Wel lekker. Ik paste een oud recept aan maar had niet goed gekeken. Ik dacht dat er stond voor vier personen en verdubbelde de hoeveelheid. Ik vond het wel erg veel voor acht personen. Vanmorgen nog eens gekeken en toen bleek dat het recept voor 6 personen bedoeld was! Nou ja, iedereen vond het een heerlijk mousse. De verhoudingen waren prima en er zijn een paar porties overgebleven die vandaag gretig opgesnoept worden. De hoeveelheid hieronder is dus voor 12 personen maar gewoon de helft van alles nemen kan ook. Dan heb je een mooi dessert voor 6 chocohollics.

300 gr pure chocolade
8 eiwitten
4 eidooiers
2 eetlepels poedersuiker
300 ml slagroom
1 scheutje Cointreau of Grand Marnier.

Smelt de chocolade au-bain-marie. Klop de eidooiers met de poedersuiker tot een romige, schuimige massa. Laat de gesmolten chocolade intussen afkoelen tot 50 graden. Klop de slagroom stijf. En dan in een andere, brandschone kom ook de eiwitten stijfkloppen. Een enorme hoeveelheid afwas dus, dat wel…

Voeg eerst de geklopte eidooiers en een scheutje Cointreau bij de afgekoelde chocolade. Dan voorzichtig, beetje bij beetje de slagroom bij het chocolademengsel voegen. Probeer te mengen zonder al te veel te roeren. Meng dan heel voorzichtig de geklopte eiwitten door de chocolademassa. Niet kloppen of mixen, dan sla je alle lucht eruit. Gebruik liefst een lepel met een gat en ‘vouw’ de eiwitten door de massa. Als alles mooi egaal gemengd is schep je de mousse in kleine schaaltjes of kopjes. Laat de mousse in de koelkast opstijven.

Wij dronken er nog een klein glaasje Cointreau bij en vergaten de espresso.
© ellen.

‘n Zompige zaterdag…

Posted on March 28, 2015 by Ellen Bouckaert

De foto heeft niks met dit stukje te maken, en dit stukje niks met de foto.

Achter me roept Ellen: we steken de kaarsen aan, we dimmen de verlichting en vieren Herfst 2015… En waarlijk, het waait kil, het miezert en soms regent het door. Het heeft er geen schijn van dat de Lente is begonnen. Tijd voor een ordentelijk stukje is er niet; het is zaterdag en nog afgezien van de gebruikelijke gasten komen Maartje en Walter aanschuiven aan de weekend-dis.

Ellen is nagenoeg de hele dag bezig met de maaltijd. Ze maakt daarbij een ongelofelijke hoop rommel en afwas. En je hoeft heus niet te raden wie er dan verantwoordelijk is voor de schoonmaaklogistiek van de spoelkeuken. (Voor het uiteindelijk afwaswerk ook…) Morgen beschrijft Ellen haar versie van Pulled Pork.

Vanochtend bezocht ik de zaterdagmarkt in Helmond. Laat het nu uitgerekend Voorjaarskermis zijn in de stad. Het wil zeggen dat de markt voor een groot deel is verplaatst. De hele Koninginnenwal en nog wat hoeken en gaten worden nu gebruikt als marktplaats, terwijl de twee Marktpleinen vol staan met autoscooters, rupsen, draaimolens en ijzingwekkende moderne stellages. En een degelijke logica in de nieuwe standplaatsen van onze vertrouwde leveranciers kon ik niet ontdekken.

Bij geluk liep ik onmiddellijk onze citrusboer tegen het lijf. Maar daarna was het zoeken geblazen; ik sjouwde de hele markt wel drie keer over. De Shoarmamevrouw stond ergens verstopt aan een uithoek, met de standplaats van de Poolse Mevrouw was het nauwelijks beter gesteld. De Keniaanse Mevrouwen heb ik überhaupt niet gevonden. De Kaasboer had echter een prominente ruimte weten te bemachtigen, er was nu zelfs plaats voor een extra stalletje. En onze Turkse Groentemevrouw kwam ik puur per ongeluk tegen. Omdat ik nog even de stad in moest om bij de Indonesische Toko in de Passage wat specerijen in te slaan zag ik van verre onze Bloemenboer. Hem had men, samen met zijn collega’s een paar honderd meter van de eigenlijke markt gestald. (Toen ik later door de Ameidestraat terug liep naar de markt sprak een vertwijfelde dame me aan; waar ik die bloemen had gevonden? Ze zocht al geruime tijd, en ook zij had al een paar rondjes over de markt gemaakt, zonder resultaat…

De Visboeren ja, de visboeren die stonden gezamenlijk in het eerste gelid. Maar laat ik nu juist vandaag geen vis nodig hebben. Enfin…

Nog even over de artisjokken: het zijn de eerste verse kleine artisjokjes van dit jaar. Ze komen uit het zuiden van Italië. We aten ze vorige week in een stoofpotje met aardappel. Wat zien ze er mooi uit….

Geboortekoekjes…

Posted on March 27, 2015 by paul

Omdat het Kind die stoffige beschuiten-met-muisjes ter ere van Kruimels geboorte grondig zat was, maar er evenwel nog volop getrakteerd diende te worden, besloot ze het over een heel andere boeg te gooien.

Bij het televisieprogramma Koffietijd zag ze ooit een knutselmoeder in de weer met Lange-Vingers en chocolade. Iets dergelijks stond haar dan ook voor ogen toen ze bij Ellen die koekjes bestelde. Ellen gebruikt voor haar Tiramisu doorgaans een goede kwaliteit Savoiardi, de Italiaanse uitvoering van die koekjes. Ze zijn minder stoffig, wat steviger van structuur en ze nemen vocht op zonder onmiddellijk in elkaar te storten.

Vervolgens kocht het Kind een paar tabletten chocolade bij AH. De muisjes waren nog rijkelijk op voorraad. De chocolade smolt ze au bain marie en doopte daar de Savoiardi over de lengte in. In de nog zachte chocolade liet ze dan de muisjes vallen. Er kwam nog een kék cellofaantje om en een blauw strikje, en dat was dat…

Ex collega’s onder de indruk, echtgenoot onder de indruk, Ellen onder de indruk. Zozeer zelfs dat Ellen een forse opdracht plaatste bij het Kind. Ze moest zelf nog trakteren ter ere van het omaschap en dit leek dé versnapering…

Gisteravond konden we twee trommels koekjes ophalen, het Kind had er uren aan gewerkt. Wel zonder cellofaanverpakking, dat vond Ellen niet nodig. Aansluitend bezochten we Ans en Vriend Jan, want uitgerekend deze dag waren zij voor de tweede maal Grootouder geworden. Maud heette hullie Kruimel. Het meisje verkeerde in blakende welstand, zo ook moeder Fraukje en vader Gijs. Tegen de tijd dat wij naar huis gingen was de eerste trommel koekjes al goeddeels geconsumeerd. Enfin…

Ach, vandaag was het een komen en gaan in Ellens biebje; het sprak zich snel rond onder het studerend volkje dat er wat te versnaperen viel in de mediatheek, men deed de ontwerpster van het spul enthousiast eer aan.

Laat ik je nog een blik werpen op het Chocolateriefabriekje van HdV te G. Lopende bandwerk lijkt het Kind op het lijf geschreven… Overigens laat Jop weten dat het hem prima vergaat. Sinds vandaag weegt hij negen pond. Ook laat hij weten dat z’n pa en ma blaken van gezondheid…

Ossobuco met gremolata

Posted on March 26, 2015 by Ellen Bouckaert

Italianen kunnen heerlijk harrewarren over hun dagelijkse kost; wel of geen tomaten in de saus. Wel of geen spek gebruiken, boter of olie. Nou ja, ga zo maar door. Wij buiten Italie hoeven ons gelukkig niet aan de strenge regels te houden en er ook geen strijd over aan te binden. Als ik tomaten bij de Ossobuco wil doen, dan doe ik dat, en dat deed ik gisteren. Dan mag het gerecht dus geen Milanese als toevoeging krijgen, want dan zou het niet meer kloppen…
Ik maakte gisteren lekkere kalfsschenkels, want dat is die ossobucu; letterlijk vlees met een gat.
Voor 2 personen;

2 kalfsschenkels (van de achterschenkel van het kalf, ongeveer 3 cm dik),
beetje bloem,
scheutje olijfolie.
De groenten fijngehakt; 1 grote ui, 2 wortelen, 2 stengels bleekselderij, 2 teentjes knoflook,
2 dl droge witte wijn,
eventueel bouillon,
300 gram tomaten,
kleingesneden takje verse tijm, 1 laurierblad, zwarte peper en zout.

Bestuif de schenkels met wat bloem in bak ze in de hete olie snel aan alle kanten bruin. Schep ze uit de pan en houd ze even apart. Bak nu in dezelfde pan eerst de uien, dan de knoflook erbij en vervolgens de rest van de groenten. Smoor even en schep goed om. Voeg de kruiden toe en blus dan af met de witte wijn en laat alles weer op temperatuur komen. Voeg de schenkels bij de groenten en stoof op een heel zacht vuurtje ongeveer anderhalf uur. Het ligt aan de grote en de kwaliteit van de schenkels hoe lang je moet stoven.

Maak de gremolata van een klein bosje fijngehakte peterselie, de geraspte schil van een citroen en een geraspt teentje knoflook. Sommigen laten de gremolata even meestoven, ik strooi het liever op mijn bord over de schenkels.

Erbij een stuk knapperig brood en een groene salade. Ennuh, vergeet niet de merg op te eten… Een ware delicatesse op een stukje brood.

… en daarna is het botje voor Jaros!

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…