Ik kocht de fles twee jaar geleden en legde hem netjes op, onder in de kelder, achter de Bourgognes. De fles bevond zich buiten mijn gezichtsveld, en daarmee raakte hij ook uit mijn geheugen. Ik dacht er nog een enkele keer aan, maar slechts heel vluchtig.

Toen ik vandeweek in mijn keldertje aan het rommelen was, op zoek naar redelijke sloeberwijn voor een wat groter gezelschap, kreeg ik de fles opeens weer onder ogen. Ik besloot hem naar boven te halen. Niet voor het wat grotere gezelschap, je hoefde per slot niet ál je hobby’s te delen met je vrienden, nee, ik wilde hem gebruiken bij een maaltijd met Ellen.

Een goede dag later was het zover. De wijn raakte intussen gewend aan de temperatuur in huis, en in de oven warmde een sappige entrecôte zich aan de spiraalgril. Tijd om de kurk te verwijderen.

Een explosie van geuren steeg op uit mijn glas, nadat ik een beetje vanuit de hoogte de wijn geschonken had om er meteen maar wat zuurstof bij te mengen. En dan die eerste slok… Die eerste slok was goddelijk. Zo fijn, zo zacht, zo vol

De wijnkoopman had me destijds op het hart gedrukt om de fles een aantal jaren weg te leggen. Tot 2020 bleef hij in kwaliteit toenemen, werd me verzekerd. Ik zal ook toen gedacht hebben: ja, ja, dat gaat mooi niet lukken… Intussen was de wijn evengoed vijf jaar oud geworden en had ik per ongeluk bij gedragen aan de kwaliteitstoename, simpelweg door de wijn te vergeten. Ik betaalde destijds € 10,- voor de fles.

Het valt me moeilijk om een beschrijving te geven van smaak en geur. Ik doe het maar met een vergelijking. Je hebt ongetwijfeld wel eens Chianti gedronken, mogelijk uit zo’n mandfles. Redelijk makkelijke wijn, een beetje hard, maar fruitig. Die typische Chiantismaak moet je je voor de geest houden, zo smaakte deze wijn namelijk ook. Maar dan honderd keer lekkerder. En vol, en zacht, zacht, zacht…

© paul

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save