In 1958 verschenen de Smurfen voor het eerst. In het negende deel was dat, van de reeks Johan en Pirrewiet van de belgische striptekenaar Peyo. Ik ontdekte ze iets later, zo rond 1965. Ik was direkt verknocht aan die blauwe wezentjes. En dat bleef zo tot Vader Abraham in 1978 dan met dat strontvervelende lied kwam, dat op alle fronten de plank missloeg. En toen in 1981 de Hanna-Barbera studio’s de rechten kochten en op de hun eigen manier commerciële, flauwe en slechte tekensfilms gingen maken had ik het wel gehad met Smurfen.

En nu bestonden ze dan vijftig jaar en dat werd her en der gevierd. In ieder geval bij Albert Heijn, het kan niemand ontgaan zijn. Negenentwintig miljoen poppetjes werden er uitgegeven.Ik nam me voor niet mee te doen aan de gekte. Aan het Wuppie-dom van enige jaren terug had ik ten slotte ook met gemak het hoofd kunnen bieden. Maar ja, hoe gaat dat? Je koopt voor vijftien euro spulletjes bij de super die je toch al altijd frequenteerde en je vindt jezelf terug op de stoep met een gesloten zakje. Je wilt uiteindelijk tóch weten wie er in zit. En binnen de kortste tijd hadden we natuurlijk een partij Smurfen in de vensterbank staan. Weggooien was zonde. Weggeven leek de beste optie.

Ik vertelde je al wel eens van Marleen, die regelmatig haar keldertje opschoont en overtollig vloeibaar goud op het Ministerie dropt. Marleen bleek ze te verzamelen, die Smurfen. Marleen kreeg onze verzameling, incluis de dubbelen.

Uiteindelijk bleek dat Marleen nog drie figuurtjes miste in de serie. Ze moest echter werken, die woensdag middag, en had spijtig genoeg geen tijd om de Smurfenruilbeurs te bezoeken. En of ik misschien….

En zo stuurde ze me dan op pad met een blikken doosje, gevuld met dubbele exemplaren. Om 14.00 uur stond ik in de AH vestiging aan de Kapelaanstraat tussen al het wriemelend grut. Een drukte van jewelste, ook van opa’s, oma’s, vaders en moeders. Enfin…, ik wist me staande te houden en “scoorde” zowaar twee ontbrekende exemplaren. Alleen de muzieksmurf was nauwelijks te vinden. En als iemand hem al had dan werd me snel en bondig te verstaan gegeven dat mijn ruilmateriaal uit een armzalig boeltje oververtegenwoordigde Smurfen bestond. De koters gaven me weinig kans. Ik ben dan maar stilletjes afgedropen.

Thuis gekomen hoorde ik dat Ellen en Marleen een soort contractje hadden gemaakt. Voor elke ontbrekende smurf zou ik worden beloond met een kistje wijn. Kijk lezer, dat maakte de dag weer aardig in orde. Terwijl ik lag te slapen werd het eerste kistje bezorgd: Saint-Emilion Grand cru 2002 (Twee flessen.) De rest volgt een dezer dagen. En dat allemaal voor een paar rot-smurven….

Ach lezer, ik neem mijn oude albums heus nog wel eens ter hand, ze zijn te leuk om te laten verstoffen. Maar al die nieuwlichterij is aan mij niet besteed. (Kistjes wijn wél!) Die ene, die baksmurf, die hebben we bewaard. Die hoort thuis op het Ministerie…

© paul