Gisteravond speelde de Dogtroep zijn laatse voorstelling.
Zijn laatste voorstelling ooit… Het gezelschap wordt ontbonden. Drieëndertig
jaar verzorgde de Dogtroep theatervoorstellingen “op locatie”, zowel in ons land
alsook op elk groot theaterfestival in Europa. Er valt een hoop te zeggen over
dat vermaarde gezelschap, maar daarover kun je beter zelf lezen, op internet, in
de VPRO gids van afgelopen week, of in het zojuist verschenen boek 33 jaar
dogtroep

Het Ministerie maakte in ieder geval de voorlaatste voorstelling mee, Jan en
Ans waren er ook bij, afgelopen donderdag. In een uithoek van de havens van
Amsterdam, in de open lucht, in de stromende regen. En niet een beetje regen,
maar ware hoosbuien, afgewisseld met miezertjes. Droog was het geen moment. Het
deerde het publiek niet, iedereen was erop gekleed. En wat belangrijker was, het
deerde ook de spelers in het geheel niet. Niet de ballerina in haar tututje,
niet de roeier in zijn blote bast, niet het meisje zonder benen in het
vliegtuig, niet de alsmaar langstrekkende fanfare, niemand deerde het. Men
speelde alsof het een “midzomernacht” betrof. Ach ik zou er uren over kunnen
vertellen, en ik deed het ook al tegen deze en gene die het wilde horen. Maar
daar gaat dan dit web-log weer niet over…

Ons arrangement voor de avond bestond niet alleen uit de voorstelling en een
reis over het water per ingehuurd veerpont, er was ook voorzien in een maaltijd.
Een maaltijd, te genieten op de NDSM-Werf, samen met nog vierhonderd gasten.
Daartoe was speciaal een loods gebouwd, groot genoeg voor zo’n gezelschap. Het
is een huzarenstuk om al dat volk tegelijk aan het eten te krijgen, zeker
wanneer er warme gerechten aan te pas komen. Maar het lukte wonderwel. En ook
het uitserveren van de drank liet niets te wensen over, snel en accuraat als het
was.

Alle gasten werden verzocht plaats te nemen aan lange tafels en banken.
Meubilair, gebouwd van stijgerplanken, mooi, zwaar en solide uitgevoerd. Op de
tafels lagen broden klaar om gesneden te worden, ieder kon zijn gang gaan.
Daarbij werd verse pesto en uienconfituur geserveerd. De broodmessen waren aan
de botte kant, zodat al snel hompen brood werden gebroken en verdeeld. Iedereen
vond het best.

Het voorgerecht zie je op de kopfoto van dit artikel. Een Herfstslaatje met
gefrituurde tomaat en basilicumijs. De combinatie van warm en ijskoud werd niet
door iedereen gewaardeerd, ik vond het lekker. Basilicumijs aten we niet eerder,
het was heel verrassend.

Het hoofdgerecht bestond uit een Brochette met pompoenfondue. Jan en Ans
kozen voor vis en schaaldieren, Ellen en ik voor vlees. Twee stukjes beef,
kippenvlees, een prima worstje én, een mooie knoedel bloedworst, omwikkeld met
spek. Men had me geen groter plezier kunnen doen. Tegenover mij zat een klein
meisje. De beef liet ze liggen, maar de bloedworst smikkelde ze smakelijk op.
“Zie je wel,” dacht ik, “het komt heus wel goed met de jeugd van Nederland.”  Er
kon overigens ook gekozen worden voor een vegetarische brochette. De
pompoenfondue deed recht aan vlees en vis.

Het nagerecht bestond uit Mascarponetaart met dadels in wijngelei, overgoten
met chocolade. De wijngelei werd er ter plekke op gecaramelliseerd en de koks
legden aan de tafels de laatste hand aan het gerecht door de taartjes te
overgieten met warme chocolade.

De maaltijd werd afgesloten met gloeiend hete kruidenthee, alles vers en
dampend.

Gaande de maaltijd reed het huisorkest op een bakfiets langs de tafels,
geflankeerd door een aantal danseressen. Na het eten trok de Fanfare door de
loods. Ieder werd verzocht om achter de muziek aan te sjouwen, naar buiten, over
een donker, verlaten dokkenterrein. Op weg naar een klaarliggend veerpont, op
weg naar de voorstelling…

Bestek en “borden” waren van hout. Het bestek zat opgeborgen in grote metalen
gereedschapskisten. Dat alles omwille van de couleur locale en als een
vingerwijzing naar het komende theaterstuk. Een beetje flauw misschien, maar het
stoorde niemand. Ook het feit dat je met een hoop vreemden aan tafel zat en min
of meer van elkaar afhankelijk was om de maaltijd goed te laten verlopen vormde
geen bezwaar. Over het algemeen heb ik een bloedhekel aan boertige leut en
opgeklopt gezelligdoen te samen, maar hier klopte alles wonderwel. Dat was dan
toch het verschil tussen de gebruikelijke kitsch en wel doordachte kunst.

De maaltijd werd verzorgd door Arend en de Leeuw,
Ceteraars in de creatieve industrie. Chapeau voor de
keteraars.

© paul

Ellen, vanaf deze “verre” plaats wens ik je een hele fijne verjaardag en alle
gezondheid van de wereld toe! Tot straks…

XXXX paul

Ellen is morgen jarig. Een feest vieren midden in de week leek haar niet erg
wenselijk, afgelopen zondag was een geschiktere dag. Vanaf ‘s middags drie uur
was het volk welkom, rond een uur of zeven werd er gegeten. Voor tussendoor
hadden we een aantal hapjes.

De ham op de foto kochten we van de zomer in de Gaumes (het gebied rond
Arlon). Resultaat van thuisslacht en ambachtelijke verwerking op de boerderij.
En aangezien de boerin zelf haar producten verkocht op de markten in de
omgeving, was de prijs heel aardig. We vonden de ham wat aan de natte kant, dus
heeft hij tot eergisteren aan het plafond van onze keuken mogen hangen. Zondag
was hij perfect. We hebben hem helemaal opgesneden.

Op zaterdag bakten we bladerdeeghapjes. Heel eenvoudig, altijd goed. Bij onze
Turkse slager kochten we wat pikante worstjes. Die werden in schijfjes gesneden.
Op een velletje kant-en-klaar bladerdeeg pasten vier schijfjes. Dan een velletje
deeg erop om de worst af te dekken. Met een deegmesje werden de velletjes in
vieren verdeeld, de randjes aangedrukt en de bovenkanten bestreken met geklutst
ei. En dan in de oven. Zoals gezegd, die hapjes zijn ruim van te voren klaar te
maken, ze smaken koud uitstekend.

Op sneetjes stokbrood gingen de restanten van de saus van een
spaghettimaaltijd van eerder in de week. Wat geraspte kaas erover, even in de
oven en klaar. Warm eten!

Dan waren er nog kaasjes, olijven, kruidenboter en verse garnaaltjes. Die
laatste hielden we uiteindelijk maar achter, het werd te veel. Toen de laatste
gasten even na tienen naar huis waren hebben we ze samen opgesmikkelt, met een
beetje mayonaise en goed brood.

Verder heb ik een deel van de zondagochten doorgebracht met het uithollen van
piepklieine tomaatjes. Een heel gepruts met die dikke vingers van mij. Die
tomaatjes werden dan gevuld met wat zachte geitenkaas en een mini-blaadje
rucola.

Een tros druiven is altijd succes. Je wilt niet weten hoe snel die op gaat.

Ellen maakte in de ochtend van deze zondag een stoofschotel. Min of meer naar
een Joods recept van mevrouw Roden, met halal lamsvlees en biologische
varkensworst. (Hoe krijg je het verzonnen? Al die ex-katholieken lieten het zich
in ieder geval best smaken…) Het recept zal ze de komende dagen nog
beschrijven.

Er was bokbier en Palm, Alfa pilsner en Hoegaarden rozé. Er was frisdrank en
er was jenever, koffie en thee.Rode wijn was er zat, maar die werd nauwelijks
gedronken. Iedereen schoot aan de witte. En hoewel we ruim hadden ingekocht
moest ik tussendoor toch nog aanvullen uit mijn prive voorraad.

De kids van Eupotours keken op onze slaapkamer een DVD. We vonden ‘s avonds
nauwelijks chips in ons bed.

Het Kind kwam langs in de ochtend van maandag, haar vrije dag. Tegen de tijd
dat ze binnen wipte waren wij al klaar met opruimen. Het viel reuze mee met de
rommel.

Ellen heb ik de rest van de maandag niet meer gezien. Ze instaleerde zich met
haar stapel nieuwe boeken op de bank. Je had er geen kind aan…

© paul

Gisteren vierde ik mijn verjaardag, alvast in voren of hoe zeg je dat. Het is
in onze directe vriendenkring al jaren gebruikelijk om verjaardagen op de
dichtsbijzijnde zondag te vieren. De feestjes beginnen om een uur of drie en
eindigen meestal rond een uur of tien-elf in de avond. Groot voordeel daarvan is
dat iedereen de volgende dag weer fris naar het werk kan en dat de kinderen
gewoon meefeesten. Zo ook gisteren. Ik besloot mijn feestje bescheiden te
houden, er zijn nog veel jarigen en andere genoegens deze maand. Er waren zo
rond de twintig volwassenen en drie kinderen. Ik maakte een paar Siciliaanse
cakes voor bij de koffie of thee en wat hapjes om zo tussendoor te nuttigen.
Gebruikelijk op onze feestjes is dat ik tegen een uur of zeven wat te eten
serveer. Dat moet een makkelijke éénpansmaaltijd zijn. Dit jaar maakte ik een
stoofpot van lamsvlees met oosterse kruiden. Helaas in de drukte vergeten er een
foto van te maken. Ook dit jaar geen foto van Hijn die mij altijd geweldig helpt
met opscheppen verdelen en zorgen dat iedereen zijn portie krijgt.

Wel een foto van één van de tussendoortjes; een stukje stokbrood met
Bolognesesaus en wat Parmezaanse kaas. Even in de oven gebakken. De
Bolognesesaus aten we de dag ervoor, Paul had extra veel saus gemaakt, heel
handig zo’n restant om mooie hapjes te maken.

Ik had  kleine biologische tomaatjes gevuld met romige zachte geitenkaas,
gegarneerd met een blaadje rucolla, ik maakte bladerdeeghapjes gevuld met Turkse
worst. En verder was er kruidenboter, stokbrood, olijfjes, zwart en groen met en
zonder peper en knoflook. Ik sneed een biologische gerookte Ardenner ham
(meegebracht van vakantie) in dunne plakjes en serveerde die met kleine
augurkjes. Ook de enorme tros druiven (vier kilo, mét pitten) verdwenen als
sneeuw voor de zon.

Het is altijd moeilijk in te schatten wat de gasten zullen drinken. Er zijn
natuurlijk de echte bierdrinkers, daarvoor een paar kratten gewoon pils gekocht,
een krat Palm én wat bokbier. Dit jaar vroeger dan ooit verkrijgbaar. Het Groningse bockbier was superpopulair.
Jan, een echte bierkenner liet ons weten dat dit het beste bokbier was dat hij
in jaren geproefd had! En dat zegt wel iets, Jan is echt een kenner! Verder ging
er om onverklaarbare reden een enorme hoeveelheid witte wijn op. We moesten
zelfs tussendoor de kelder in om er snel wat flessen bij te halen. Niet te
voorspellen waar dat aan te danken is. Het ene jaar is het rode wijn, het andere
witte. We hebben in ieder geval een fors aantal flessen rode wijn over.
Misschien het mooie weer? En verder limonade voor de kids, cola, jenever, een
paar kannen water, een fles port, een halve fles cassis (echte, 20% uit
Bourgogne, gemengd door een aantal liefhebbers met witte wijn. Een Kir dus) veel
potten koffie en één potje thee.

Kortom; het was een supergezellig feestje, de verhalen waren weer prachtig.
Ik ben verwend met fantastische cadeautjes, mooie oorknopjes, een hele stapel
nieuwe boeken. Een zilveren lepel, mooi versierd met een kaartje erbij dat het
boek even in herdruk is, maar dat ik het boek krijg zodra het weer in de
boekhandel ligt. En, eindelijk, een makkelijk te hanteren messenslijpsysteem.
Daarover later meer, mét foto!

Zo rond tien uur sloot het Ministerie de burelen en keken we voldaan terug op
een gezellig feestje. Nogmaals, dank je wel allemaal!!!

We dronken samen nog een glaasje, het was te laat voor espresso!

© ellen.