Er liggen deze weken de meest heerlijke dingen in de winkels. Een overvloed aan prachtige wijnen, mooi wild, bijzondere vruchten en verleidelijke snoeperijen. Het is moeilijk om een keuze te maken. Ik kocht gisteren een Nederlands konijn bij de poelier en besloot er een Spaans tintje aan te geven.

• Voor vier personen:
• een tam konijn (vraag de poelier of hij het in stukken wil delen)
• bloem
• olijfolie
• 1 ui in ringen gesneden
• 4 teentjes knoflook fijn gesneden
• 1 theelepel gerookte paprikapoeder
• 1 theelepel chilipoeder
• een flinke pluk tijm (liefst bergtijm)
• 3 tomaten in parten gesneden
• 1 glas witte wijn
• peper en zout

Wrijf het vlees in met peper en zout en bestuif het licht met wat bloem. Verwarm de olijfolie en bak daarin de konijndelen snel rondom bruin. Voeg de uien en knoflook toe en bak ze even mee. Doe de tomatenstukjes erbij en bak ze ook even mee. Blus dan af met de witte wijn, voeg paprikapoeder, chilipoeder en tijm toe en laat het vlees ongeveer 1 1/2 uur zachtjes stoven. Geef er pasta bij en een salade vooraf.

Kopje espresso toe.

© ellen.

Over de eendenpoten van Monfort schreven we eerder al met groot genoegen. Sindsdien hebben we ze ook altijd wel op voorraad. De pootjes zitten in plastic verpakt met een paar klodders eendenvet. Je bewaart de verpakking gewoon in je keldertje of voorraadkast, ze blijven écht tijden goed.

Vandeweek was het weer eens zo ver. Geen ander vlees dan bevroren vlees voorhanden en geen zin om alsnog boodschappen te doen. De Confits de Canard boden uitkomst bij die barre omstandigheden. Buiten dat was het voor Ellen een prima gelegenheid om “iets” te doen met (jaja) de Binders Soet. Eendenpootjes met gebakken appelen, dat zou de maaltijd worden. Die appelen beschrijft ze nog, nu gaat het om de ovenschotel met eend. De beschrijving geldt voor een maaltijd voor twee personen.

Kook voor twee personen aardappels, liefst van de wat vastere soort. Kook ze niet te gaar. Doe de eendenpoten met een deel van het vet in een ovenschaal. Je hoeft niet al het vet uit de verpakking te gebruiken, bij het grillen komt er ook nog wat vet vrij van onder de eendenhuid. Laat het vlees onder de gril bij 200 graden opwarmen tot het vet is uitgesmolten en velletje knapperig is geworden. Doe de in schijfjes of blokjes gesneden gekookte aardappelen erbij en wentel ze door het vet op de bodem van de schaal. Bestuif de aardappeltjes met een een hand verse peterselie, wat gehakte verse rozemarijn, peper en eventueel zout. Zodra de aardappelen aan het bakken gaan is je gerecht klaar. Je kunt de aardappelen nog even laten doorbakken, maar je moet ze dan wel opnieuw in het vet wentelen anders drogen ze uit. Het overgebleven eendenvet bewaar je in een potje in je koelkast. Je kunt er op een later tijdstip heerlijk je aardappeltje, tomaatje, bloedworst of wat je ook bedenkt in bakken.

Erbij zoals gezegd de gebakken appeltjes en een ferm glas witte Loirewijn. Espresso en een stuk chocoladeletter toe.

© paul

Ellen heeft nog een hoop te schrijven, zoveel is zeker. En dat allemaal over zaken die zij heeft klaargemaakt, dus ik waag me er niet aan. En ik voel op mijn klompen aan dat er weer een en ander zal blijven liggen, vergeten worden, verdwijnen in de afgrond van de vergetelheid. Laat ik dus, in de plaats van een recept, een prettige maaltijd beschrijven.

Kippenvleugeltjes, je koopt ze bij de kilo en ze kosten helemaal niks. Want fokbatterijkip kost ook nagenoeg niks. En de consument wil fileetjes, liefst ook voor een grijpstuiver. Of anders wel drumsticks. Wat overblijft zijn de vleugeltjes.

Maar je moet het niet willen, die armpjes van die plofkippen. Je moet so-wie-so niks van die plofkippen willen. Niet dat die kippen er iets aan kunnen doen. Zij hebben echt niet gekozen om met honderdduizenden in een eng hok te zitten, nauwelijks te kunnen bewegen en door de opgefokte maaltijden door hun pootjes te zakken. Dierenleed heet zoiets. Je moet het niet willen…

Vorige week zagen we kans om op de zaterdagmarkt in Helmond kippenvleugeltjes aan te schaffen van min of meer onbesproken gedrag. Ze kostten nauwelijks iets meer dan de plofvleugeltjes. Het idee was om ze ouderwets op Indonesische wijze te marineren en daarna te frituren. In lang vervlogen tijden deden we dat vaker. Het Kind was er dol op, en wij ook.

Ellen maakte een marinade van zoete ketjap, ui, knoflook en oosterse specerijen. Daarin lagen de vleugeltjes een hele middag te zwemmen. Het frituren gebeurde ruimschoots voordat de gasten kwamen. Ik deed het buiten, in de tuin. Een minuut of negen bij 180 graden, als ik me goed herinner. Intussen maakte Ellen een reuzenpan nasi. Toen de gasten later op de dag kwamen hoefden we allen het zaakje nog maar op te warmen. We zaten met zevenen aan tafel. Twee kilo vleugeltjes was ruim voldoende voor dit gezelschap.

Hond Max had de dag daarop last van obstipatie. Kwestie van té veel botjes eten, die hem heimelijk onder de tafel werden toegeschoven.

© paul