19-04-2014. De etappe ging van La Jarrie naar Vezelay, 12 kilometer.
Ton benoemde het in een reactie bij een vorig stukje, en Wim herhaalde het later nog eens: Vezelay zit eraan te komen. In het Pelgrimswereldje is Vezelay een ijkpunt, belangrijke pelgrimswegen uit verschillende delen van Europa komen er samen, pelgrims ontmoeten er elkaar. Drie kilometer ten noorden van Vezelay ligt het dorpje Asquins. Ook daar staat een pelgrimskerk en vind je een pelgrimsonderkomen, allen is alles er op kabouterformaat.
Er zijn altijd wel een paar plekjes op de wereld die je op een bijzondere manier in je hart sluit. Het bankje om de hoek, het parkje een paar straten verderop. Of meer exotisch, de vakantieplekjes waar je naar terug blijft keren omwille van de herinnering, de nostalgie, het sentiment. Een glimpje geluk stralen die plekjes uit, en jij mag het meebeleven.
Het terras van Café Les Hirondelles in dat dorpje Asquins ergens in de Bourgogne is voor Ellen en mij zo’n plek. We strijken er in de ochtend neer, bestellen er koffie en nemen er een croissant bij. Verder hoeven we niks, alleen maar kijken, de hele dag lang. Les Hirondelles is Bar-Tabac, distributiecentrum voor vers brood, krantenkiosk, tankstation, postkantoor en restaurant voor de kleine honger. En een paar keer per maand rockcafé… Luidruchtig jongvolk ontmoet er elkaar, wijnboeren slaan nog snel een pastis naar binnen voordat ze thuis aanschuiven aan de dis. De oudjes uit het dorp pantoffelen de hele dag door in en uit, verlegen om een praatje. De waard schuift op het gemak door zijn bedoening, hij heeft geen haast, Franse slag. Hij draagt zijn haar in een knotje…
Na ruim een dag van radiostilte kwam dan om 11.00 uur die foto binnen via Ellens telefoon. Nieuwsgierig opende ik hem en schoof van verbazing van mijn zetel. Wie zat daar op mijn stoel, op mijn terras? Juist… En wie zat er op de plek van mijn Wederhelft?.. Ik dacht het wel! Om elf uur in de ochtend…
Enfin, om 08.00 uur gingen de wandelaars die dag op pad. Het was bij aanvang behoorlijk fris, maar omdat er van het begin af aan geklommen moest worden konden de jassen al snel uit. Na een paar kilometer kwam dan de basiliek van Vezelay in zicht, prominent geplant op het hoogste punt van de omgeving. Met slechts een goede acht kilometer in de benen streken Ans en Jan neer op dat terras in Asquins. Koffie en een kleine versnapering… Even rusten…
Via de openbare weg was het nog zo’n drie kilometer naar Vezelay, maar het pelgrimspad leidde via een binnendoortje. Het was stukken korter, maar wel moest er op dat kippeneindje een hoogteverschil worden geslecht van 150 meter. Een rot-klim, wist ik uit ervaring. Het pad was gelukkig goed onderhouden zodat het nergens gevaarlijk werd.
Uiteindelijk bleek Vezelay een klein plaatsje, alle huizen lagen min of meer in de schaduw van de imposante basiliek, die op het hoogste punt van de omgeving uit torende boven alles en iedereen.
De basiliek werd bezichtigd en de stempel werd geslagen. Het moet er een drukte zijn geweest op dat kleine pleintje voor de kerk. Op elke dag van het jaar liep daar veel volk, al dan niet met religieuze intenties, op deze Paaszaterdag trok Vezelay een hoop extra gasten…
De verrassing van de dag: Ine, Hanneke en Greetje reisden af naar Bourgogne om echtgenoot, vader en tante te ontmoeten. En dat gebeurde dan deze middag in Vezelay. Een hartelijk weerzien en een gezamenlijke wandeling door het stadje gingen vooraf aan een autotochtje naar een bestemming 10 kilometer noordelijker. Mailly-du-Chateau was de naam van de bestemming. Ine had onderkomen gehuurd voor het hele gezelschap in een kasteelachtige bedoening. Alle ruimte en rust om bij te praten, een glas wijn te drinken.
En eindelijk tijd en gelegenheid om van een Bourgondische maaltijd te genieten: wijngaardslakken in peterselieboter, konijn met pasta en een tomatensalade. En die kaasjes toe! Die geurende Époisse, die vloeibare Ami de Chambertin en die pittige Montrachet… Man-oh-man! En zoals zo vaak in die contreien had de herberg eerder het voorkomen van een huiskamer dan van een restaurant. Klein, gemoedelijk, rustig. De hele ruimte doortrokken met de mooiste geuren die de keuken te bieden had.
Al van ver in de middeleeuwen wordt Vezelay aangedaan door Compostellapelgrims. De gewone man (en een enkele vrouw) droeg het schamel bezit op het lichaam. Een extra mantel, een broodzak, een waterkruikje aan de staf. Beter gesitueerden evenwel brachten hun eigen onderkomen mee, etenspotten ook en kruiken wijn. Missalen, extra schoeisel, ja zelfs een complete garderobe. Zij huurden daartoe pakezels bij de lokale bevolking, want je dacht toch niet dat ze zelf gingen lopen zeulen met al die rommel. (Tijden veranderden lezer, gewoonten niet…)
Ans en Jan sjouwen hun eigen spulletjes, zoeken hun eigen slaapplaats en rommelen hun eigen maaltje bij elkaar, je zag dat al meermalen op de foto’s. Maar er zijn van die pelgrimsdagen, dan straalt de luxe je toe: een Bourgondisch maal, een zacht donzen bed en twee pakezels die de lasten dragen, zodat je rug eindelijk wat kan ontspannen…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.
<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
