22-04-2014. De etappe liep van Cuncy naar Arbourse. ??? kilometer.
Een verkwikkende nachtrust bij Monsieur Phillippe, en vervolgens een simpel ontbijt met lekkere koffie. De gastheer wist wat goed was voor pelgrims. Hij reed dan de wandelaars terug naar het punt van de Camino, de pelgrimsweg, waar hij ze gisteren oppikte, en een nieuwe etappe kon beginnen voor Ans en Jan.
Aangename zon, prachtige vergezichten, mist in de dalen. De muizenissen van de vorige dag waren verdwenen. De tocht trok door Varzy, een plaats, groot genoeg om een terras te bezitten, dus om verse koffie te schenken. Ook kon er leeftocht ingeslagen worden voor de lunch. Ans schrijft in een tussenberichtje: het gaat weer goed! Enfin, de Schwung zat er weer in…
Daarna volgden er vier wandeluren waarin Ans en Jan slechts vijf mensen tegenkwamen. Pas in Arbourse werd het weer drukker. De pelgrimsrefuge, het onderkomen voor deze dag, was slechts dun bezaaid met gasten. Twee Nederlandse meiden, Lia en Hilda, zij waren de enige logées.
Lia bood aan een maaltijd te verzorgen, onze wandelaars stonden garant voor de wijn. Intussen begon het te regenen. Prettig om een dak boven het hoofd te hebben.
En dan het volgende: ze (Jan en Ans) blijven er maar op terugkomen. En ik vind het moeilijk, een beetje pijnlijk ook. Maar goed, er is hullie een en ander aan gelegen, dus ik maak jouw, lezer, dan ook maar deelgenoot…
Schreef ik enige tijd geleden dat ik geen fluit geloofde van dat gedoe met die kabouters, de volgende dag al kreeg ik een berichtje terug van de wandelaars of ik toch alstublieft een beetje vriendelijker wilde zijn voor het kleine volk. Kennelijk had mijn ongeloof die ondermaatse gastjes gegriefd en waren ze verbolgen over zoveel ontkenning. Het gevolg was (let wel: volgens Jan en Ans!) dat het dwergenvolk er de brui aan gaf. Die dag liepen Ans en Jan de route voor een groot deel via de aanwijzingen van de Grande Randonnee, het lange-afstand-web van Europese wandelwegen. De Compostellabordjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Ook de dagen daarna ontbrak het op cruciale punten aan aanwijzingen. De wandelaars hebben alles in het werk gesteld om het vertrouwen te herstellen.
Zo gauw ze maar het gevoel hadden dat er geen mensen in de buurt waren (en dat was meestal al snel het geval) deden ze een dansje op het pad, luid scanderend: Kabouter Plop, Kabouter Plop (ik ken de melodie niet eens, ik heb een onbeschrijflijke hekel aan dat Plopsa-gedoe…). Of ze liepen te marcheren in gestrekt tempo, hardop zingend van Kabouter Spillebeen.
Stel het je voor lezer, twee volwassen mensen… We hadden nooit reden om te twijfelen aan hun intellectuele vermogens. En die lopen daar…, Nou ja!
Tot dan die foto in Ellens telefoon schoof. En ik vraag me nu in alle oprechtheid af wat ik ermee moet. Bewijs geleverd, kabouters bestaan en ze zijn ons weer goed gezind zeggen Ans en Jan. Sinds een aantal dagen worden de aanwijzingen weer bijgehouden, en verser kan het niet.
Ik moet er goed over nadenken lezer, mijn wereldbeeld staat op kantelen… (Overigens: de enige kabouter die altijd al welkom was op het Ministerie van Eten en Drinken heet Paulus. En dat is een boskabouter!)
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.
<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
