20-04-2014, nog meer Vezelay…
De informatie die vandaag binnenkwam via de elektronische snelweg was niet de informatie die ik verwachtte. Maar evengoed betrof het welkome berichten. Voor Ans en Jan belangrijk genoeg om ze naar huis te brieven, voor de chroniqueur de verplichting om er verslag van te doen…
Deze dag, die zich later als een ingelaste rustdag bleek te ontpoppen, begon met een maaltijd op het kasteelachtige logeeradres in Mailly-du-Chateau. Enfin, je ziet het zelf wel op de kopfoto, een degelijk en voedzaam ontbijt. De gekleurde paaseieren importeerde men uit Brabant, thuis reeds beschilderd. Het geheel kreeg een extra feestelijk cachet, Hanneke was die dag jarig! Hurrah, hurrah, hurrah…
Enfin: Ine, Greetje en Hanneke leverden de wandelaars netjes weer af bij de basiliek van Vezelay. Het afscheid was innig en de thuisreis voorspoedig. En voor de wandelaars begon het gedoe van elke dag: route bepalen, slaapplaats organiseren, maaltijd ritselen.
Wel werd eerst de Paasmis bijgewoond in de basiliek van Vezelay. De kerk was afgeladen vol en voor elke bezoeker (pelgrim) een was er een kaars, die op enig moment in de dienst ontstoken werd. Hemelse klanken van een renaissancekoor, gedragen galmend door die gotische gewelven.
Rugzak en leefgerei hoefden niet meegezeuld te worden de kerk in. Het Santiagogenootschap van Vezelay voorzag in opslag, mits de pelgrims maar vóór 13.00 uur hun schamele lijfgoed ophaalden. Nou was dat in het geheel geen probleem, Ans en Jan moesten so-wie-so van alles weten en hebben van dat Genootschap, bijvoorbeeld een lijst van overnachtingsplaatsen voor de komende dagen, dat was wel handig. Ze kochten er ook een nieuwe landkaart voor de volgende 500 kilometers, ze informeerden er naar slaapplaats voor deze nacht, een stempel voor het carnet, enfin…
Het volgende onderkomen lag een goede 28 kilometer verderop, het was geen optie voor de wandelaars, té ver. Het Genootschap bood dan een alternatief: een slaapplaats onder de rook van de kathedraal…
Het bleek een gigantisch onderkomen te zijn, gericht op de massale toeloop van pelgrims die uiteindelijk in Vezelay samenkwamen. In de slaapplaats was het weliswaar niet overvol, maar de kamers waren ingericht op acht personen, delen was het credo. Er lagen die nacht daadwerkelijk acht mensen op de kamer. En: schoenen uit vóór het betreden van het slaapvertrek… Er werd overvloedig gesnurkt en de lamp ging op tijd uit, centraal geregeld…
Ach, het waren relatieve ongemakken. Ans en Jan waren natuurlijk al lange tijd verwend met persoonlijke aandacht en sjiek onderkomen. Het begint nu écht op een pelgrimstocht te lijken schrijft Ans.
Pelgrims gaf het té over in Vezelay. Ans en Jan troffen er weer die twee meiden uit Veghel, dat rare dorp, twaalf kilometer benoorden van onze geboortegrond. Ze nodigden hen uit op de avondmaaltijd. Riky en Mieke heetten ze, en ze gingen graag in op het aanbod.
Inkopen doen op Eerste Paasdag was best mogelijk, de middenstand van het stadje dacht mee met de hongerige pelgrim. Het kostte dan ook weinig tijd en moeite om de ingrediënten voor een goed-gevulde-soep bij elkaar te sprokkelen. Tijd voor een afzakker op een zonovergoten terras.
Het was Ans en Jan niet opgevallen, destijds, maar het meisje aan het andere tafeltje had hen al eerder opgemerkt, daar in Givet. Ze herkende onze pelgrims toen aan de schelp maar ze had kennelijk niet de behoefte om zich als gelijkgestemde kenbaar te maken. Het meisje uit Luik (Liège) liep de tocht alleen, ze was echter niet eenkennig, maakte zich bekend en stelde de ontmoeting zeer op prijs. Ook troffen Ans en Jan die pelgrims uit Wallonië weer. Goed om te horen dat het hen voortreffelijk ging…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.
<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
