Het was so-wie-so een weekend van slachtafval en onkruid. (Wat staat dat er lekker provocerend!)
We aten kalfslever, black pudding, pensworsten en varkenspasteitjes. Brandnetels in de risotto en wilde majoraan bij de gestoofde kwartels. De braamstruiken woekerden als nooit te voren, maar ook nooit heb ik ze zo overdadig zien bloeien als dit weekend.

We waren dus in Luxemburg.
We hadden geen mondvoorraad bij, dus wipten we op de heenweg even binnen bij een plattelands-super op de grens van België en Luxemburg, om het meest noodzakelijke in te slaan. Wat wijn, wat brood, room voor in de koffie, spek voor bij de eieren, blikje voor de hond. Een paar stuks fruit en een trosje tomaten. Dat zou volstaan voor het ontbijt van de volgende ochtend. Vanavond gingen we uit eten.
In het voorbij gaan zag ik pensworstjes in het schap, van de boerderij. Ik kon ze niet laten liggen.

Evenwel aangekomen op onze stek ontbrak het me aan alle lust om nog een voet te verzetten. Ik kwam uit de nachtdienst en was ongeveer vierentwintig uur op. Zelfs een bezoek aan Zheng kon ik niet meer opbrengen.
Wél moest er nog gegeten worden…

Ellen improviseerde dan maar een spaghettischotel.
Ze sneed de witte pensen in schijfjes en bakte ze met wat wilde majoraan. Flink peper erbij en een scheut room. Terwijl dat potje even sudderde kookte ze goede spaghetti.
Ze stortte alles in een schotel en onze maaltijd was klaar.
Nou heb ik doorgaans weinig te klagen lezer, maar deze schotel leverde me een pastamaaltijd zoals ik al weer tijden had moeten ontberen.
Zo verschrikkelijk lekker…
En een geheel nieuw recept: Spaghetti met pensen!

© paul

Het hoogtepunt uit de Vaderlandse “multi-culti” keuken van de jaren vijftig: De Nasibal. Het Ministerie wist werkelijk niet dat ze nog bestonden, maar vanavond pronkte dit exemplaar op ons bordje.

Het vordert gestaag met het keukenschilderwerk. Straks, zondagochtend, zullen de laatste deurtjes hun definitieve laklaag krijgen en later op de dag zal de lezer het uiteindelijk resultaat mogen bewonderen op dit web-log. Ellen werkte de hele zaterdag noest verder, ondanks de grote stroom bezoekers, buurters en drinkers, die uit oprechte interesse of uit banale nieuwsgierigheid even poolshoogte kwamen nemen. Ik bracht de zaterdagochtend door met andere belangrijke zaken zodat ik pas laat naar bed kon en dien ten gevolge pas laat weer op was. (Ik zit ten slotte in de nachtdienst en dien ook aan mijn reguliere schoonheidsslaap te komen…) Toen ik rond 20.00 uur uit bed rolde (de laatste gast stond juist op het punt te vertrekken) werden de kwasten gespoeld, de vlekken gedept en de verfpotten gesloten. Genoeg voor de zaterdag!

Er moest nog wel gegeten worden en de keuken was nog steeds niet te gebruiken. We opteerden voor de friettent. Op advies van het Kind kozen wij voor een etablissement, luisterend naar de prozaïsche naam Het Hoekje. De nering is gelegen aan het Kruiseind en wordt gedreven door een wat ouder Chinees echtpaar. (Gaande onze maaltijd vroegen wij ons oprecht af wat die mensen zelf op hun dagelijks bordje krijgen.)

We kozen voor een frikandel speciaal, een kroket, een versneden gehaktbal met een onbestemde coating van te hard gebakken deeg, frieten en bovenstaande bal. En een klodder mayonaise uit ons eigen potje.

Ergens in zijn Opus Magnum: het Verdriet van België laat Hugo Claus de vader van de hoofdpersoon de gruwelen van zijn naoorlogse internering in een Belgiesche gevangenis beschrijven. Wat was er nu écht erg: “Slappe frieten!”  Enfin lezer…, hij was niet de enige die te klagen had over de kwaliteit van deze aardappelvariant. En we dachten wat vertederd terug aan die enige echte…

© paul

Ik had beloofd om een eenvoudige pasta-saus te maken. Ik koos voor een soort Bolognese.  In de plaats van gehakt gebruikte ik worstvlees, ik had dat ooit op t.v.  gezien. (Bij Carliccio, bij Rick Stein?)

‘n Soort Bolognese:

1 pond verse worst,
1 kilo tomaat (= 3 blikjes),
1 middelgrote ui,
3 teentjes knoflook,
2 theelepels gedroogde oregano,
1 blikje tomatenpuree,
peper en zout,
olijfolie.

Onze gewone kookpannen hebben een dikke bodem. Je kunt die pannen ook gebruiken om te stoven en te bakken (maar daar denkt Ellen anders over…). Hoe dan ook, prima pannen om een “getrokken” saus mee te maken.
In die hoge pan verwarmde ik de olijfolie. Daarin fruitte ik de ui. Toen die glazig werd ging er de knoflook bij. Dan de tomaten. Die waren uit blik, uit Italië en van afgelopen zomer, dus zongerijpt. De oregano erbij en   
peper en zout. Het geheel bracht ik aan de kook en daarna was het vlees aan de beurt.
Verse worst is eigenlijk altijd gekruid. Onze worst komt van een biologische boer en gelukkig zijn de toegevoegde smaken tot het uiterste beperkt, maar toch… Ik kneep iedere keer een forse bol uit de darm, ter grote van een soort super-stuiter. Het vlees werd dus niet gebakken, maar gekookt in de saus.
Ik liet de saus vier uren trekken. En geloof me, dat is het geheim van Bolognese (en van nog veel meer andere sausen). Houd je een redelijke portie over, vries ‘m in. En is het te weinig om in te vriezen, beleg er dan morgen een boterham mee en stop ‘m even onder de gril of even in de oven. Heerlijke lunch…
Wij gebruikten een dunne spaghetti bij de saus. Vooraf een salade en toe Brie de Meaux.

© paul