Hoera voor de Helmondse markt!!!

Posted on September 28, 2008 by Ellen Bouckaert

De verse catharellen waren op, zelfs Liddl bood geen uitkomst meer. Verse
grijze garnalen, nergens meer te koop! In de buurtsuper een treffen met Ans en
Alex, die zochten gewoon een savoie kool, niet te koop in de supermarkt! Het
lijkt wel of onze grootgrutter ons zoveel mogelijk wil aanzetten tot het kopen
van ver-a-weg-producten. Boontjes uit Kenia of groene asperges uit Egypte liggen
nog steeds volop in het schap, terwijl wij gewoon kool uit Holland willen!

Nou ja niet gezeurd, vandaag was een prima dag. Wij gingen naar de Helmondse
weekmarkt en vonden alles wat wij graag wilden eten de komende dagen. Paul was
helemaal blij met een kilo ongepelde grijze garnalen. Ze waren nog nooit in
Marokko geweest, die garnalen. Gewoon van het schip op de markt, met schil en
al. Zelf pellen dus. Een kilo garnalen levert zeker een uurtje meditatief pellen
op, én een pannetje lekkere garnaalbisque, én morgen een mooie garnaalsalade!

Let vooral op de techniek; krant in het midden. Twee schaaltjes om de gepelde
garnalen in te werpen. Het schip kan gewoon binnenlopen zonder angstdromen van
de peller!

Verder waren er op de markt catharellen te koop en mooie trossen druiven mét
pit (over die druiven; met pit en zonder pit later meer), verse biet mét groen,
allerlei soorten kool, boontjes groen, paars en dikke snijbonen, schitterende
aubergines. Nou ja, noem maar op…

De cantharellen aten we vanavond, schoonmaken (*1) en even stoven met een
beetje peterselie en knoflook, misschien wat ham of spek. in ieder geval van een
onbesproken varken! )Beetje room erbij, peper en zout en je hebt een
Godenmaal!

Paul at de cantharellen met een ommelet, ik at ze met een beetje pasta.

Een kopje espresso toe.

)1 * Niet wassen die mooie paddestoelen, Gewoon even afborstelen en niet
mooie stukjes wegsnijden.

Grunn Bock…

Posted on September 27, 2008 by Ellen Bouckaert

Het ligt al weer even in de schappen van slijter en super. Het nieuwe
bokbier. Ik zal dit jaar niet al te veel zeuren over de slechte bieren, ik
beperk me voornamelijk tot de betere zaken. (Hoewel?…)

Gisteren dronk ik mijn eerste gals van het seizoen, bij vriend Jan. Bavaria
Hooghe Bock. Ik was niet ontevreden, maar mijn favoriet zal het nooit worden.
Wel interessant is het extra brouwsel dat Bavaria maakte, kennelijk om tegemoed
te komen aan de drinker met “klassieke” smaak. Ik tik het nog wel op de kop en
zal je er dan over schrijven.

Maar dan Grunn Bock. Het komt uit het hoge noorden, van de Groningse
Stadsbrouwerij. Van de brouwerij had ik al wel gehoord, ik had er nog nooit iets
van gedronken. Ik begrijp dat de brouwerij niet zelf produceert, maar dat laat
doen door brouwers in Duitsland en België. Wél naar eigen recept, met een eigen
keus aan hoogwardige grondstoffen.

Hun bokbier heet, zoals gezegd, Grunn Bock. Bier van de hoge gisting, dat nog
nagist op de fles. Je zou het nog tijden kunnen bewaren, het zal er nog beter op
worden. Het is een prachtig donker bier, bijna zwart, in het licht gehouden
flonkert het diep robijn rood. Een lichte fruitgeur, caramel en gist. De smaak
is vol, mooi bitter en weer caramel. Heel erg op de achtergrond een zoetje. De
afdronk is aangenaam bitter en extreem lang.

Goed bokbier, voor de échte liefhebber een aanrader. Ik kocht het bij de
plaatselijke slijter, de prijs weet ik niet meer.

Up-date 29-09-08: Ik liet vriend Jan het bier gisteren proeven, hij werd
lyrisch. “Het beste bokbier van de laatste drie jaren…” ‘Het is maar dat je
het weet.

Fave al pancetta ofwel tuinboontjes met spek en schouderkarbonaden met gorgonzolasaus

Posted on September 26, 2008 by Ellen Bouckaert

Staking in het openbaar vervoer!

Vandaag lag het openbaar vervoer helemaal plat. De chauffeurs voeren al een paar weken actie; alleen bussen in de spits, gratis vervoer enzovoorts. Maar nu een echte staking, er rijden helemaal geen bussen meer behalve dan in de grote steden!
Vaak kan ik met De Jongste Bediende meerijden naar mijn werk. Maar soms moet hij heel vroeg beginnen, of juist heel laat, dan reis ik met het openbaar vervoer. Als ik dus niet met De JB kan meerijden moet ik nu door deze staking telkens een vrije dag opofferen. De stakingen beginnen mij dus wel wat op te breken. Ik heb nu al vier gedwongen vakantiedagen moeten opnemen omdat ik niet naar mijn werk kon. Ik heb nog wel genoeg vakantiedagen, veel te veel zeggen mijn vrienden en collega’s, maar ik heb daar ook veel extra dagen voor gewerkt, op momenten dat niemand daar zin of tijd voor had. Ik wil die dagen dus wel besteden als ík daar zin en tijd voor kan maken!!!

Ik geef overigens de chauffeurs groot gelijk. Er mag best wat op dat loon!!! En ik hoop ook dat ze snel een goede overeenkomst bereiken, het is ze van harte gegund!

Maar goed, vandaag had ik weer zo’n gedwongen vrije dag. Het was gelukkig mooi weer en ik heb fijn wat in onze tuin kunnen werken. Paul moest naar het ziekenhuis voor de uitslag van de MRI-scan van zijn knie. Gelukkig is het allemaal vrij duidelijk, een operatie zal uitkomst brengen. En nog beter nieuws is dat hij volgende week al geopereerd kan worden! Als alle prognoses kloppen zal hij dan met de vakantie weer gewoon rondhuppen als een guppie. Natuurlijk was het daarna voor Paul veel te laat om gewoon te gaan slapen dus hebben we onze avondmaaltijd maar een paar uur uitgesteld.
(Paul heeft deze week nachtdienst en moet dus eigenlijk overdag slapen)
Ondanks dreigende onweerswolken en buien konden we nog nét buiten eten. Het hagelt hier inmiddels, en in de verte dondert en bliksemt het. Hond Max ligt onder de computer aan mijn voeten.

Omdat het mooi weer was én maandag bezocht ik vanmiddag onze Gemertse weekmarkt maar eens. (ik ben nooit op maandag vrij dus was ik er al jaren niet meer geweest). Wat een teleurstelling! Een paar kramen zijn er nog maar overgebleven van de toch eens zo florerende markt! Onderbroeken, dekbedden, garen-en-band, Vietnamese loempia’s en een kraam met groenten.
De groentekraam is goed. Ik kocht er jonge tuinboontjes en ging maar snel weer naar huis. We aten ze vanavond, klaargemaakt zoals ze dat in Rome doen;

voor twee personen reken ik twee kilo tuinbonen, ongedopt
1 flinke plak pancetta in kleine blokjes gesneden
2 eetlepels olijfolie
1 teentje knoflook en een uitje, fijngesneden
wat zwarte peper en peterselie

De olie verwarmen en daarin ui en knoflook even uitzweten. Pancetta toevoegen en even meebakken. Dan de tuinboontjes erbij doen en een paar lepels water. Het vuur temperen en de tuinboontjes met de deksel op de pan in ongeveer 8 minuten gaarkoken. Het vocht is dan verdampt.
Strooi er wat zwarte peper en peterselie over voor het opdienen.

Wij aten er schouderkarbonaden bij van de Sumiranvarkens natuurlijk, met gorgonzolasaus.

Een kopje espresso toe

Tomate crevette

Posted on September 26, 2008 by Ellen Bouckaert

Ik geef het toe, ik had me er wat gemakkelijk vanaf gemaakt met dit
voorgerecht. Het lag niet geheel aan mij.

Ik vertelde je al eerder over de verse “grijze” of Noordzeegarnalen, de
lekkerste van de wereld. We plachten ze te kopen op de zaterdagmarkt in Helmond.
Daar stond van ouds her een kraam met sprot, paling, makreel, nieuwe haring en
mossels. Én verse garnalen. Verdwenen is de kraam, opgelost, verdampt, nooit
meer gezien. Een héél enkele keer bieden de andere vishandelaren nog verse
garnalen aan, maar dat is eerder toeval dan regel. Wij zijn onthand. Nooit meer
meditatief pellen op zondagochtend, nooit meer garnalenbisque van de schokken. Nooit meer
verse zoete garnaaltjes…

Ik kocht deze garnalen bij de plaatselijke super. Eigenlijk moet je het niet
doen, maar ik had er zo’n zin in. Deze garnalen worden vanuit Nederland naar
Marokko gevlogen, daar worden ze gepeld en dan weer terug gevlogen naar ons land
om vervolgens hun weg naar de consument te vinden. Je begrijpt dat er
conserveringsrommel aan te pas komt om de garnaaltjes op hun lange tocht te
vrijwaren van bederf. Al met al gaat de smaak er fors op achteruit. En al die
“foodmiles”…

Enfin, voorbewerkte garnalen dus. En hetzelfde gold voor de mayonaise, die
kwam uit een potje. Ik gebruikte die van de zuurwarenfabriek Devos & Lemmens
uit België. Daar is (nauwelijks) suiker aan toegevoegd. Té veel suiker bederft
de delicate, zoetige smaak van de garnalen. Je proeft dan alleen nog mayonaise.

De tomaten waren écht. Biologisch en uit Nederland. Ik sneed er de kapjes af
en holde ze uit. Het verwijderde pulp gebruikte ik in een ander gerecht. Ik
mengde een paar lepels mayonaise door de garnelen en scheurde wat sla ter
garnering. Ik vulde de tomaten en het gerecht was klaar.

Ach, we hielden er een mooie foto aan over, maar ik ga toch mijn uiterste
best doen om weer verse garnalen te pakken te krijgen. Zo veel lekkerder…

Waldmeistereis…

Posted on September 25, 2008 by Ellen Bouckaert

De computer doet al dagen niet meer wat ik wil. Ik kan geen nieuwe foto’s
laden, dus het artikel over de maaltijd van gisteravond moet je even tegoed
houden. Ik grijp dan maar terug naar vakantiefoto’s, die moeten ook nog
beschreven worden.

Het bezoek aan Trier leverde niet alleen prachtige worsten op, het bood nog
heel andere genoegens. We aten heel behoorlijk, we dronken er prachtige dingen
en sloegen dan nog wat bijzondere spulletjes in.

Evenals Arlon in België is Trier een Maitrankstad. Je kunt het op veel
plaatsen krijgen, niet vers, maar uit de fles. En onder verschillende namen:
Maitrank, Maiwein, Waldmeisterwein.
Een stukje voorbij de befaamde worstenmaker is een
ijssalon gesitueerd. Op de deur stond breeduit aangeplakt: Neu, Neu,Neu. Het
betrof een aankondiging van Maitrankeis. “Mit Waldmeister”, stond
erbij.
Liefhebbers als we zijn, vonden we dat we dat moesten proberen. We
kochten ieder twee bolletjes in een hoorntje. Ellen maakte meteen een foto, één
hand met het ijs, één hand met de camera.
Daarna de
smaaktest:
Mensengoedheid, wat was dat smerig. Mierzoet en verder alleen
chemie. Alsof het de komplete restverwerking betrof van het afval van de Bayer
fabrieken. En geen spoortje Waldmeister, zelfs niet in kunstmatig nagemaakte
zin.
We keken elkaar aan en dropten onze ijsjes in een prullenbak aan de
overkant van de weg, weer een ervaring rijker.

Gebakken eieren met Pecorino sardo…

Posted on September 23, 2008 by Ellen Bouckaert

“Shit happens,” pleegt de Jongste Bediende in dit soort situaties te
zeggen.
De verwensing verdient niet de schoonheidsprijs, maar wel drukt ze
tegelijk verontwaardiging en berusting uit, en zoiets was aardig van toepassing
op onze avondmaaltijd van gisteren.

Ik was van plan iets moois te maken met kip en garnalen. Erbij veldsla en
gebakken aardappeltjes. Het pakte anders uit.

Toen Ellen thuis kwam wees ze me op het lamsvlees in de koelkast, dat moest
eerst op. Ze had gelijk.
Gelukkig konden daar ook gebakken aardappeltjes bij,
ware het niet dat de aardappelen zich in het geheel niet leenden om te bakken.
Té kruimig, té lang gekookt. Ik maakte er dus maar puree van. Wel uit de
knijper, dat wel…
Toen ik dan het lamsvlees op een plank legde om even op
temperatuur te laten komen, begon het alras een vreemde geur te verspreiden. Het
was verdorie niet goed meer. ( Zaterdag gekocht, maandag bedorven? En al die
tijd de koelkast niet uit geweest! Moet ik wéér gaan zeuren bij de
slager…)
We bakten dan maar eieren.
Met schaafjes milde Pecorino sardo
maturo, dat wel. Mooie schapenkaas uit Sardinië, bekroond met een DOP
(Denominazione di Origine Protteta). Over die kaas kom later ik nog te
schrijven. (Let op Meneer
Wateetons : gewoon gekocht bij LIDL.)
De salade had ik
zorgvuldig bereid, maar ondanks dat er zat kraak noch smaak aan. “Tis de tijd
ook niet voor veldsla…”, bromde Ellen.

Enfin, gebakken eieren met aardappelpuree is best lekker hoor… Én we
hielden er een mooie foto aan over, dat was ten minste iets.
Vandaag die kip
en garnalen…

kip met saffraan en vleestomaat

Posted on September 23, 2008 by Ellen Bouckaert

Paul beloofde gisteren een recept, “kip en garnalen”, zoiets had hij bedacht
om vandaag klaar te maken. Op dit Ministerie verlopen zaken echter altijd anders
dan gepland…”soms zit het mee, soms zit het tegen…”

Na acht nachten werken was Paul moe, we dronken een glas wijn, en de
vermoeidheid sloeg in alle hevigheid toe! Even geen zin meer om te koken, en
eigenlijk ook even vergeten boodschappen te doen voor de kip/garnaal/groenten
schotel.
Maar wel honger! Wat dan te doen? Improviseren, koken met wat je
nog wél hebt.
Binnenkort kun je nog veel meer lezen over “koken uit de kast”, in het nieuwe
boek van Karin (van Koken met Karin.) Het Ministerie zal graag
aanwezig zijn bij de presentatie van haar nieuwe boek op 4 oktober.

Vandaag alvast maar een eigen bedenksel voor barre tijden; een recept met
“wat-er-in-de-kast-nog-is-en-je- weinig-tijd-en-zin-hebt-om-te-koken.”

Kip met saffraan voor twee personen.
Er waren twee flinke biologische
kipfilets,
een ui is er altijd en een teentje knoflook ook,
een klein
bosjes verse koriander,
een half een limoentje,in dunne plakjes of schijfjes
(gisterenavond de helft opgegeten, vandaag de rest),
een plukje saffraan
(hebben we op voorraad) en 5 gedroogde chilipepers ook,
raz el hanout (
tijdens de vakantie gekocht), één theelepel was genoeg vandaag.
Om dit alles
mooi te binden gebruikte ik de laatste tomaat van Piet. Ditmaal een grote
gele vleestomaat waarvan ik de naam even vergeten ben.
Belangrijk is in
ieder geval dat het een echte vleestomaat was van ongeveer één pond.
De
tomaat heb ik in kleine blokjes gesneden.

Snijd de kipfilets in reepjes.
Bak de ui en knoflook even aan in wat
olijfolie, voeg de kip erbij en bak ze om en om. Doe de gedroogde chilipepertjes
erbij, de raz el hanout en het plukje saffraan. Roer goed om en om. Voeg er dan
de in blokjes gesneden tomaat bij, laat die even meebakken/smoren en dan de
schijfjes limoen.

Zo’n vleestomaat kan de saus heel mooi binden. Misschien moet je er zelfs wat
bouillon aan toevoegen.
Stoof de kipschotel ongeveer 20 minuten tot de saus
ingedikt is en de smaken mooie gemengd zijn.
Bestrooi vlak voor het opdienen
met versgehakte koriander.
Wij aten er rijst bij.
En natuurlijk een kopje
espresso toe.
© ellen.

Even bijpraten…

Posted on September 22, 2008 by Ellen Bouckaert

Op zaterdag aten we reepjes rundsvlees. Een mooie salade
daarbij maakte de maaltijd af. Aangezien de foto’s niet spectaculair waren en we
het gerecht nog vrij onlangs publiceerden lieten we het er maar bij.

Op zondag werd het Afhaalchinees. Niet de moeite waard om er een foto of
verdere aandacht aan te besteden. Om toch wat te schrijven grijp ik dan maar
terug op de maaltijden van Zheng, zoals we die de afgelopen vacantie genoten.

Ik at het gerecht twee maal, de naam ben ik vergeten. Op tafel staat een pot
met bouillon van gevogelte te pruttelen, op smaak gebracht met aromatische
groenten en chinese kruiderij. Daarbij komen schalen met vis, groenten en lange
brede mie. Je doet een mengsel van die zaken in de bouillon, afhankelijk van de
portie die je in één keer wilt eten. Na een minuut of drie, vier is je maaltje
klaar en schep je die uit de pot. Je maakt iedere keer een portie, net zo lang
tot alle ingrediënten verbruikt zijn. Het is heel handig eten, want het is vers
bereid en steeds warm op je bord. Erbij komen dan nog een salade van allerhande
fijn gesneden bladgroenten in een zoet-zurige saus en een schaaltje rijst met
minuscule pruimpjes. De eerste portie werd bereid door de Jongste Bediende van
Zheng, de rest deed je zelf.

We aten er heerlijk een paar keer samen, en we aten er met Rian en Jeanne.
Alle keren dronken we de huisrozé, en die kwam uit Toscane.

Paraboolkoker…

Gallery

Posted on September 21, 2008 by Ellen Bouckaert

Het gebeurt nogal eens dat mensen reageren op oude artikelen van het Ministerie. Artikelen die intussen verdwenen waren in een achterafsteegje van ons geheugen. Maar aangezien alles in ons archief bewaard blijft en opvraagbaar is, worden we met de regelmaat … Continue reading →

Soleier van Dittmann…

Posted on September 20, 2008 by Ellen Bouckaert

Eerlijk is eerlijk, het blijkt gewoonweg niet mogelijk om écht al onze
avonturen met eten en drinken te beschrijven, het is te veel. Het ontbreekt soms
aan tijd, aan moed, aan lust. En dan ook nog eens elke dag post beantwoorden.
Post die binnenkomt via het web-log, maar vooral toch via de mailbox. Veelal
serieuze vragen en opmerkingen, dus je mag ze niet onbeantwoord laten.

Gelukkig zijn dit soort van dip-gedachten doorgaans van snel voorbijgaande
aard. Want er staat zoveel tegenover. De lol van een digitaal dagboek bijhouden,
de hartverwarmende reacties van een grote lezersschare (gemiddeld
negenhonderdvijftig bezoekers per dag!), het plezier van wéér een prachtfoto te
hebben geplaatst, wéér een aardig artikel te hebben geschreven. En als een soort
van “spin-off” zijn er de talrijke kadootjes die fans, vrienden en kennissen
meebrengen vanaf hun vacantieadres, of gewoon uit hun tuintje. Ik moet er nog
een heel stel beschrijven. Het komt lezer, het komt…

Donderdag avond was ik even bij Toon en Anita. Ik ging Toon feliciteren met
zijn verjaardag. Op het aanrecht in huize Brouwers stond een potje voor me
klaar. Soleier van Dittmann, meegebracht van een vacantie aan de Duitse
oostkust. Ik was aangenaam verrast.

De firma “Feinkost
Dittmann” kende ik al wel. Zij doen in allerlei kleins en fijns voor
de gourmet, Artisjokkenhartjes, olijven, pepertjes op sap, wijngaardslakken.,
dat soort spul (ik kan er even geen Nederlands woord voor bedenken). Ze
produceren op traditionele wijze en doen dat al sinds 1901. Ze werken samen met
een aantal Griekse en Spaanse familiebedrijfjes en ze bewaken hun kwaliteit met
“Deutsche Gründlichkeit”. Zo ook die Soleier.

Het Ministerie maakt zelf haar Soleier (wil je erover lezen dan kun je hier
terecht). We kunnen dus een verantwoorde vergelijking maken.

In het Duitse potje zitten vijf eieren, ze zijn gepeld. Het sap bestaat uit
water en “Branntwein”azijn. Er is een stuk paprika toegevoegd en flink wat
mosterdzaad. Verder dan nog zout en niet nader omschreven kruiderij. Er zijn
geen synthetische smaakstoffen toegevoegd, en ook geen consereveringsmiddelen,
anders dan de azijn. De eieren zijn minder sappig dan die van het
Ministerie,maar dat kan ook nauwelijks anders. Bij ons rijpen ze een dag of
tien, terwijl die van Dittmann maanden, ja zelfs jaren oud kunnen zijn. Verder
is de kwaliteit prima. De smaak van de mosterdzaadjes is het meest prominent in
de eieren gedrongen. Ook de paprika proef je terug, van de rest van de kruiderij
merk ik weinig. De eieren zijn geschikt als borrelhap, als aanvulling bij
salades, als broodbeleg, bedenk het maar…

Conclusie: Eigen maaksel is altijd beter, vooral ook omdat je de smaak geheel
naar je eigen hand kunt zetten. Maar wil je een kant-en-klare borrelhap, dan
zijn deze Soleier een uitstekend alternatief. Lekker bij een glas bier, maar met
een borreltje Schnaps of jenever smaken ze op hun best. Dittmann’s Soleier
worden overigens ook in grotere verpakkingen aangeboden.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…