“Shit happens,” pleegt de Jongste Bediende in dit soort situaties te
zeggen.
De verwensing verdient niet de schoonheidsprijs, maar wel drukt ze
tegelijk verontwaardiging en berusting uit, en zoiets was aardig van toepassing
op onze avondmaaltijd van gisteren.

Ik was van plan iets moois te maken met kip en garnalen. Erbij veldsla en
gebakken aardappeltjes. Het pakte anders uit.

Toen Ellen thuis kwam wees ze me op het lamsvlees in de koelkast, dat moest
eerst op. Ze had gelijk.
Gelukkig konden daar ook gebakken aardappeltjes bij,
ware het niet dat de aardappelen zich in het geheel niet leenden om te bakken.
Té kruimig, té lang gekookt. Ik maakte er dus maar puree van. Wel uit de
knijper, dat wel…
Toen ik dan het lamsvlees op een plank legde om even op
temperatuur te laten komen, begon het alras een vreemde geur te verspreiden. Het
was verdorie niet goed meer. ( Zaterdag gekocht, maandag bedorven? En al die
tijd de koelkast niet uit geweest! Moet ik wéér gaan zeuren bij de
slager…)
We bakten dan maar eieren.
Met schaafjes milde Pecorino sardo
maturo, dat wel. Mooie schapenkaas uit Sardinië, bekroond met een DOP
(Denominazione di Origine Protteta). Over die kaas kom later ik nog te
schrijven. (Let op Meneer
Wateetons : gewoon gekocht bij LIDL.)
De salade had ik
zorgvuldig bereid, maar ondanks dat er zat kraak noch smaak aan. “Tis de tijd
ook niet voor veldsla…”, bromde Ellen.

Enfin, gebakken eieren met aardappelpuree is best lekker hoor… Én we
hielden er een mooie foto aan over, dat was ten minste iets.
Vandaag die kip
en garnalen…

© paul