Vandaag aten we de aardappeltjes die we gisteren geoogst hebben. Na de eerste oogst, de Red Baron, waren ditmaal de Nicola’s aan de beurt. De Jongste Bediende sorteerde de kleine krieltjes en de grotere piepers. De schilletjes van deze krieltjes zijn nog zo dun en vers dat alleen even stevig borstelen voldoende is. Dan snel koken tot ze nét gaar zijn en afgieten. Intussen een bosje platte peterselie fijnhakken. Een flinke klont gezouten boter in de pan, peterselie erbij en even laten bruisen. Aardappeltjes erbij en een paar minuutjes omschudden, vlokje zout erover en snel opdienen. Werkelijk, zo lekker heb ik nog nooit een aardappel gegeten!!!

Wij aten ze vanavond bij geroosterde sardines samen met een salade van tomaten. De tomaten kreeg ik van mijn collega Elma. Zij heeft een kasje in haar tuin en kweekte deze zomer onder andere verschillende soorten tomaten. Ik kreeg een bakje met wel drie soorten. De langwerpige verwerkte ik vanavond in een salade. De tomaatjes in blokjes gesneden en samen met een heel fijngesneden rode ui, in een schaaltje doen. Wat verse basilicum in plukjes ertussen schikken, peper en zout erover en dan de allerbeste olijfolie die je hebt, met gulle hand over de salade gieten.

© ellen

Mosselen en frieten het is een twee-eenheid, in ieder geval in de Lage Landen…

Ik schreef je al dat die Red Baron vrijwel overal voor is te gebruiken. Tijdens het vrijdagmiddag-café had Vriend Jan er frieten van gebakken. Het was een groot succes, en het leek ons een prima idee om dat thuis ook te doen. Als begeleider van de mosseltjes.

We sneden ze met de hand. Het worden dan automatisch wat men in Nederland Vlaamse frieten noemt. En we bakten ze naar Vlaamse traditie in ossenwit. Wij weten heus wel dat dat een “hard” vet is, en per definitie ongezonder dan allerhande andere bak- en frituurspullen. Maar we eten zo zelden frietjes dat het voor die ene keer best kan. En het is en blijft het lekkerst, frituren in ossenwit.

Zoek de grote exemplaren uit je aardappelmandje. Schil de piepers en versnijd ze tot frieten. Zorg wel dat de steeltjes allemaal min of meer gelijk zijn. Daarna spoel je de frieten met schoon water. Je ontdoet de frieten zo van het overtollig zetmaal aan de buitenkanten. Droog de steeltjes goed in een theedoek of met keukenpapier. Frituur ze vervolgens tot ze ongeveer gaar zijn. Dat duurt bij 170 graden een goede 6 minuten, afhankelijk van de dikte van de steeltjes. Laat ze even uitlekken op keukenpapier, maar beter is om ze te laten “springen”. Gewoon opgooien vanuit de vergiet. Het idee is dat het vet op de frieten dan indroogd, zodat ze niet zweterig en klef worden. Bak ze dan voor de tweede keer tot ze er goudgeel uitzien en krokant zijn aan de buitenkant. Reken voor het afbakken bij 190 graden op ongeveer 3 minuten. Schep ze in een grote vergiet en schud ze flink om. Er moet lucht bij.

Zorg dat je niet teveel frieten in één keer bakt. Het vet koelt af en de frieten kunnen gaan klonteren. Frieten moet kunnen “zwemmen”.

Het lijkt allemaal wat ingewikkeld, maar dat is het niet. Het is zo gebeurd en het resultaat is een culinaire ster waardig.

Hond Max houdt niet van friet. Nog onlangs had hij op straat de kans om een hele afvalbak van de lokale frietboer leeg te schranzen, hij bedankte er vriendelijk voor. Deze frieten echter konden zijn goedkeuring wegdragen, maar waarschijnlijk niet omwille van de kwaliteit. Nee, hij wist dat de frietaardappelen uit Marleen d’r tuintje stammen. Onze hond is een ras-hypocriet…

© paul