EN KAAS TOE…

Vanavond stoofpot van lamsvlees gemaakt op Spaanse wijze, erbij een grote salade. Kaas toe. (zie recepten) Over de kaas; wij zijn op dit moment nog helemaal verslingerd aan de kaas uit de Comté. een mooie bijna harde kaas, met een al bijna Zwitserse smaak. Comté was de eerste kaas in Frankrijk die een echte appelation fromage instelde.  Ik probeer altijd een kaasplankje met verschillende soorten te maken, een harde kaas en een zachte, of een schimmelkaas enz. Vandaag Comté en Camembert. En natuurlijk espresso.

Vlooienmarkt…

22 juni 2007 006
Het is vandaag vlooienmarkt in mijn dorp. Hond max wilde wel een wandelingetje, dus zijn we even gaan kijken of er wat bijzonders te vinden was. Ik ben gek op rare keukenapparaten, en die vind je meestal op vlooienmarkten. Veel was er niet te zien, maar tussen alle rommel toch iets onmisbaars gevonden!

Gelukkig was de markt niet ver van ons huis, want het viel niet mee dat ding te versjouwen, én Max in toom te houden. Ook nog een setje van drie gietijzeren koekenpannetjes gekocht, zodat het totale gewicht, schat ik, wel zo’n 15 kilo bedroeg. Maar, dan heb je ook iets. Nu moet ik snel zelf weer eens op een vlooienmarkt gaan staan, met alle overtollige rommel, waar ik natuurlijk toch niets mee blijk te doen. Neel, zullen we weer eens?

MOSTERD NA DE MAALTIJD…

Ellen verwijst in haar artikel over de mosselen (hieronder) naar de knoflookmayonaise van log 4 september. Dit nu is niet geheel correct… De knoflookmayonaise voor deze maaltijd heb ik namelijk gemaakt, en die is wezenlijk anders dan die van Ellen. Ik gebruik mosterdpoeder in plaats van mosterdpasta (één ferme theelepel). Ook ben ik geneigd het zuur (azijn of citroensap) tot een minimum te beperken. En tenslotte gebruik ik nooit de mixer, maar sla de saus met de hand. In smaak maakt het niet uit maar het gaat sneller en ik houd niet van de herrie van electrische apparaten. Voorwaarde is wel dat je een goede mixkom hebt met ronde bodem.

Mosterd wordt gemaakt van mosterdzaden van de mosterdplant. Er bestaan een paar soorten en talloze rassen. Mosterd werd al door Hippocrates beschreven en medicinaal toegepast, en ook in de bijbel kom je mosterd tegen. De Romeinen schijnen het voor het eerst cullinair te zijn gaan toepassen, maar de vroegste beschrijvingen hiervan vind je pas bij Karel de Grote. Tot laat in de achttiende eeuw werd mosterdzaad aan tafel gemalen, zoals je nu nog met peper doet. Pas daarna ging men kant-en-klare pasta’s maken. Op zijn simpelst wordt mosterdpasta gemaakt van gemalen zaden, azijn en zout. Doorgaans worden de zaden gemout (zoals graan voor het bierbrouwen) om hun scherpte af te zwakken. Nationaal of regionaal verschillen de recepten fors, afhankelijk van kwaliteit en soort azijn, toevoeging van andere kruiden en specerijen, hele mosterdzaden, suiker, honing en wat verder zoal bedacht is door de eeuwen heen. Zo is Moutarde de Dijon heel verfijnd van smaak en erg pasteus, is Duitse mosterd meestal donkerder en grover van structuur en Luxemburgse weer een tikje aan de zure kant. Nederlandse mosterd is doorgaans middelbruin van kleur en wat “gewoontjes” van smaak, hoewel er ook heel wat verrassende regionale verschillen te ontdekken zijn. In zijn algemeenheid smaakt mosterd tamelijk mild en je moet al een flinke hap nemen willen de tranen je in de ogen springen. Zo niet Engelse mosterd. Die is van een ongekende scherpte. Dat willen die Engelsen ook, maar om het een beetje draaglijk te houden voegen ze een hoop zoetstof toe.
Het mosterdpoeder dat ik gebruik is Engels, van het merk Colman. Colman mengt zijn poeder van twee mosterdrassen: witte omwille van de fijne smaak en zwarte vanwege zijn scherpte. De firma produceert mosterd vanaf 1814, maar pas in 1907 zijn ze over gegaan tot het fabriceren van mosterdpasta. De gele blikjes met de stierenkop zijn in Engeland een begrip en er is een tijd geweest dat je zelfs gele Colman’s Mustard treinen door het Britse landschap kon zien schuiven. In Nederland is het poeder moeilijk in de winkels te vinden, maar iedereen heeft wel een vriend of kennis met een klantenkaart van de Sligro, en daar verkopen ze het. Schaf zo’n potje aan, je kunt met de inhoud leuke dingen doen. Klassieke mosterdsausen krijgen een heel nieuw elan, zo ook de mayonaise. Onlangs vond ik in een supermarkt in Luxemburg de mosterdpasta van Colman. Een prachtige smaaksensatie van scherp, zuur en zoet. Er schijnt ook een milde variant te zijn van het poeder: “Colmans doudle superfine mustard powder” Zelfde gele blikje, alleen de stierenkop is vervangen door het Cross of Honour. Kom je het tegen, koop er dan meteen een voor mij, ik zou je zeer erkentelijk zijn. Foto van het affiche is van Google geplukt.

© paul

MOSSELEN…

Vandaag was een ‘rustige’ zaterdag. Vanmorgen even naar de markt geweest. Groenten, fruit en bloemen gekocht. Neel wilde ook mee naar de markt maar moest allerlei andere dingen doen, dus met boodschappenlijstje van Neel op pad. 

Dat is moeilijk, voor andere mensen boodschappen doen; hoeveel en wat enz. Maar ik geloof dat het wel gelukt was voor deze keer.
Wij hebben vanavond mosselen gegeten, en ze waren bijzonder lekker dit keer. Er zit toch veel verschil in leverancier. Ik prefereer tot nu toe Prins en Dingemans.

Mijn recept voor mosselen;

klontje boter
De groenten alles fijngesneden;
kleine knolselderij
1 prei (niet te dik, beetje groen beetje wit)
1 ui 1 teen knoflook.
peper
glas witte wijn.
De boter in de mosselpan laten smelten en daarin de groenten heel zachtjes laten smoren, ongeveer 5 minuten. (niet bruin laten worden)
De schoongemaakte, uitgezochte mosselen erbij doen, flink zwarte peper erover malen, en een glas witte wijn erbij gieten.
Deksel erop en na ongeveer 5 minuten een keer omscheppen. Dan nog even doorkoken, in totaal ongeveer 8 minuten.
Wij eten de mosselen heel Vlaams met frieten en knoflookmayonaise (zie log – 4 september)
Wijnadvies Muskadet.

BIJNA JARIG, EN HOE WAS DAT IN 1999?..

Ik ben alvast aan het bedenken wat ik volgende week zal gaan koken. Zaterdag 1 oktober ben ik jarig en wil dat met wat vrienden vieren. Traditie is dan dat het feest in de middag begint, kunnen ook de kinderen komen, en ergens laat in de avond…..

Daar hoort natuurlijk ook wat te eten bij. Ik dacht wat inspiratie op te doen in het boek van 1999, maar wat blijkt, ik heb mijn verjaardag dat jaar helemaal niet thuis gevierd.
Wij hebben een stacaravan in Luxemburg en daar hebben we dat jaar, met de vriendenclub (Sientje van Loon) onze verjaardag gevierd.
Hijn is jarig 30 september en ik 1 oktober, het werd een echt feestweekende in 1999;
30 september. Hijn is jarig, hij mag dus kiezen waar we gaan eten, en natuurlijk kiest Hijn voor “de Portugees” (ons favoriete restaurant in luxemburg, in Wandhaff)
We zijn nog maar met een klein groepje maar iedereen wil iets anders kiezen dus het wordt een hele waslijst:
Hijn eet La bitoque, dat is een enorme biefstuk met een gebakken eitje erbovenop.
Ans en Jeanne, Pica Pau, een portugees gerecht met veel soorten groenten en varkensvlees.
Nico vooraf scampi’s á l’ail en dan calamares grillée
Peer, tonijnsalade, gevolgd door een enorme spies met verschillende soorten vlees
Ryan, ook tonijnsalade en daarna gegrilde kip op z’n Portugees
Frans, gegrilde vismix; zalm sardienes kabeljauw enz
Paul, vooraf scampi’s en daarna een kilo buzios (Portugese slakken gekookt in tomatensaus)
En ik at ook scampi’s en daarna gegrilde calamaris.
Natuurlijk werd er druk onderling geruild en geproefd wie wat at, overgoten met de nodige liters wijn.
Koffie en thee toe, de rekening bedroeg Lux Frs 7431,- voor dit alles.
Daarna nog alle café’s van Septfontaines bezocht [dat zijn er 2] en, dat is zo mooi van 2 verjaardagen achter elkaar, mijn verjaardag vast gevierd. Morgen gaat het gewoon door, dan mag ik kiezen waar we eten. Ha, dat wordt weer de Portugees. Er wordt dit weekende niet veel zelf gekookt. Het is ook echt pestweer, voor de mensen in de tentjes niet leuk

Geen ideen dus voor volgende week, wel een mooie terugblik, dat was een heel fijn weekende. Deze foto is van een andere datum, maar situatie is gelijk aan.

HEEL GEWOON, MAAR EEN BIJZONDERE MIDDAG…

Vanavond heel gewoon, en toch heel lekker gegeten; Speklapjes met een grote Griekse koolsalade.

Ik ga niet nog eens over de varkens vertellen, maar het vlees was prima. Wat vooral opvalt is dat er geen vocht loskomt als je het bakt. Speklappen van een minder varken drijven de pan uit.
De koolsalade, van witte kool, simpel met ui selder paprika. Aangemaakt met een flinke scheut olijfolie citroensap peper en zout. Glaasje wijn erbij en kaas toe.
En natuurlijk espresso.

Ik moet bekennen dat ik ook niet zoveel honger had. Ik werd vanmiddag uitgenodigd om te gaan lunchen met onze dochter. Ze had, tijdelijk, geld teveel en trakteerde op een uitgebreide maaltijd op ons plaatselijke mooiste terras. Het is nog steeds zo’n prachtig weer dat we buiten kunnen eten.
Hendrikje wil geen broodje, maar een biefstuk, dan doe ik maar gezellig mee.
We aten tournedos met pepersaus, en kalfsentrecôte met geconfijte uitjes. Erbij verschillende groenten; sugarsnaps, bleekselderij, worteltjes, stukje aardappeltaart enz. Hendrikje wilde ook nog een toetje, grand desert de Keizer, maar dat viel tegen. Voor mij espresso toe.
Tja, wat moet je hiervan zeggen, prijs/kwaliteit verhouding klopt wel. Maar het is toch een hoop geld voor niets bijzonders.
Echt Nederland, we leren het hier noooit.
Als ik bedenkt dat we in Frankrijk, zomaar onderweg, een prima 3 gangenmenu voorgeschoteld kregen voor € 11,- per persoon!!!
Maar niet zeuren we hebben lekker gegeten en gekletst, het was een gezellige middag. Dank je wel Hendrikje. Volgende keer ben ik weer aan de beurt.

19 20 21 EN 22 SEPTEMBER!..

Maandag 19 september heeft Paul gekookt; kippenpootjes, gebakken aardappeltjes en sla.

Deze kip was heerlijk, jammer dat de speciale Jurawijn net op was, anders had het de beroemde “Gele kip” kunnen worden. Er rest nog slechts een foto van de laatste fles:

20 september:

Varkenslapjes in kerrie. De lapjes gebakken met een flinke eetlepel Bengaalse kerrie. Daarbij gestoofd fijngesneden spaanse peper, knoflook, ui een tomaatje, beetje bouillon.

We aten er gestoofde bleekselderij bij en, voor mij en hond Max, rijst.
Over het menu van Max; men zegt dat het niet gezond is voor honden om ze “met de pot mee te laten eten”. Dat geloof ik niet zo, en Max al helemaal niet. Hij krijgt elke avond brokken, aangevuld met wat er zo aan lekkers overblijft. Blijft er een keer niets over, dan krijgt hij vlees uit blik of diepvries. Maar hij geeft de voorkeur aan “resten van menseneten”. Volgens mij kan dat ook helemaal geen kwaad, en we doen de hond een groot plezier met een bak vol spaghettie ( zijn lievelingskostje).
Max weegt heeft al 2 jaar hetzelfde gewicht en is in prima conditie, dus.. gaan we gewoon zo door.

21 september:
Sucadevlees in rode wijnsaus met tomaten, erbij bloemkool (zonder papje voor de koolhydratenarme dieeten) en aardappelen.

22 september:
Vandaag het er toch maar weer eens op gewaagd; (zie Echt Chinees 7 september) bij de Chinees geroosterd spek met bamie gehaald.
Door een eindeloze wegomleiding was ik laat thuis en had geen zin meer om nog iets te ondernemen.

IK GA ER NU WEER LEKKER VOOR ZITTEN….

Dat lukte me dus even niet, en staande typen is ook niet alles. Paul heeft de honneurs in de tussentijd waargenomen. We hebben nu ook uitgevonden dat er verschillende mensen kunnen werken aan het weblog, en hoe dat allemaal werkt. Paul kan dus voortaan onder zijn eigen naam schrijven, al is het midden in de nacht!

Het was een prima weekend, dat schreef Paul al, helaas schoot het maandag in mijn rug, of eigenlijk bil. Teveel van die ham gegeten denk ik.

Nog even een foto van het snijden van de ham.
Samen ging het goed, één draaien, één sturen. Maar de elektrische snijmachine (in Luxemburg natuurlijk) was beter geweest.
Die snijdt net wat dunnere plakjes.

CULATELLO (VERRASSING VAN JAN EN ANS 1)…

Tijd vandaag voor achterstallig onderhoud, ik moet hoognodig vertellen over afgelopen weekend. Zoals al eerder vermeld is de zaterdag een dag van de “zoete inval”. Achtereenvolgens kwamen rond etenstijd langs: Hendrikje, Gerard, Sil, Ans en Hijn, Titus, Vincent en Marleen. Die laatsten waren de dag daarvoor uitgenodigd op de zaterdagse maaltijd. De rest mocht ook deelgenoot zijn, maar verkoos andere oplossingen. De maaltijd bestond uit gefrituurde artisjokken met knoflookmayonaise, varkenshaas in room met diverse groenten uit de oven en Opperdoezer aardappeltjes. Kaas toe. Het koken was nog in volle gang toen Ans(andere Ans) en Jan aanbelden. Hoewel ze recht van tafel kwamen lieten ze zich vrij gemakkelijk overhalen een en ander mee te proeven. De recepten van die zaterdag komen nog wel een keer, het zijn allemaal gerechten die we wel vaker maken. Waar ik het over wil hebben is het volgende: Jan en Ans brengen traditioneel elk jaar bijzondere etenswaar mee van hun vacantie. Wij mogen daar graag in delen (zie het log over Salame da sugo). De voorraad raakt intussen op, maar enkele heerlijkheden zijn nog te vergeven. En op deze zaterdag was dat een Culatello. Een Culatello, die wordt beschouwd als de koning van alle met zout geconserveerde vleeswaren, is afkomstig uit het bovenste spierstuk van de varkensham. In het Nederlands heet dat stukje “het nootje”. Cutellohammen worden alleen in de Bassa-Verdianastreek (de geboortestreek van Giuseppe Verdi) in de provincie Parma geproduceerd. Anders dan de Parmaham die een droog klimaat nodig heeft is de Culatello juist gebaat bij vochtige omstandigheden. Bij aanvang van het conserveren weegt de ham ongeveer 5 kilo, na 12 maanden is dat gewicht gereduceerd tot 3 kilo. En alles wat “de boeken” beloven over de fijnheid, de subtiele aroma’s, de onvergetelijke geur en smaak, dat alles is waar! Nooit heb ik een ham zo lekker gevonden. Enige (kleine) dissonant was de dikte van de schijven. Met onze oude handsnijmachine werden de plakken een fractie te dik. Een recept om te gebruiken als opmaat voor een feestmaal voor vier personen: 12 schijven Culatello 90 gram verse boter Schik de ham op een schaal en strooi er de boterkrullen op. Dien op met vers, knapperig brood. De beste droge rode wijn is nauwelijks goed genoeg. Vincent en Marleen brachten een kistje Bordeaux Supérieur; “Moulin de Pillardot” 1999 [médaille d’argent, concours de Bordeaux 2000]en deze voldeed uitstekend! Wat zal dat een mooie wijnkelder worden in dat nieuwe huis! Wij verheugen ons er al op.

© paul