Een ezel stoot zich wel eens aan een steen, maar toch geen drie keer aan dezelfde?! Deze wijsheid indachtig begin ik aan dit stukje. Al twee keer schreef ik het artikeltje (min of meer in deze vorm), en al twee keer wist ik het, geheel ongewild en tegen mijn bedoeling, te laten verdwijnen. Ik ben nog niet de oude, lezer, nog helemaal niet de oude… Indien ik ook deze poging van mijn schrijfsel per ongeluk vernietig, zul je nooit meer iets horen over dit onderwerp. Dat kan ik écht niet opbrengen…

Op zondagavond kwamen Ans en Hijn langs, zomaar. We hadden juist een aantal vrienden en belangstellenden uitgezwaaid die liefdevol en oprecht geïnteresseerd informeerden naar onze gezondheid, welzijn en welbevinden. Allemaal werden ze door mijn ongesteldheid en kortstondige ziekenhuisopname weer even op hun eigen sterfelijkheid gewezen; dat was confronterend!

Ans en Hijn wisten evenwel van niks, die kwamen gewoon op bezoek. Wel brachten ze kadootjes mee.

In het grensgebied met de Belgische Kempen ontdekten ze een nieuwe vlooienmarkt. Niet zo’n georganiseerde, waarbij het oorspronkelijk doel van plaatselijke rommel versjacheren was vervangen door het aan de man of vrouw brengen van huishoudschorten, leren jasjes, namaak parfums en andere goedkope nieuwlichterijen… Nee hoor, een markt met authentieke rommel, brique-a-braque, liefhebbersspul, kortom, vlooienmarktgedoe..

Ze vonden bovenstaande glazen. Belgisch fabricaat, geproduceerd in het plaatsje Boussu, gelegen in die verarmde kolenstreek waar Vincent van Gogh nog ooit werkte als prediker (jaja!). En waar Joris Ivens zijn eerste grote communistische filmverhaal vertelde. De Borinage heet die streek…

Het was vroeger al niet pluis in de Borinage, maar sinds de teloorgang van de Europese kolen- en staalindustrie in de jaren zestig van de vorige eeuw lijkt er niks meer te functioneren. Ook de glasindustrie, incluis die van Boussu, ligt er al een halve eeuw op z’n gat. Ik ben ervan overtuigd dat het glaswerk van de foto het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog nog heeft meegemaakt. Het is geen kristal, gewoon glaswerk is het. Maar sierlijk van vorm, en kunstig met de hand gegraveerd.

Het kleine glas is bestemd voor een Elixer d’Anvers, een Elske misschien, of gewoon voor Ellen d’r dagelijkse borrel. Het grote glas, bedacht Hijn, zou een ideale container zijn voor de Elblingwijn, die wat verdachte, maar mij zo dierbare Luxemburgse boerenwijn. Hijn heeft smaak…

© paul

Die ene dag liep ik met Hond Jaros in strak tempo een zeven-kilometer-wandeling door de Pandelaarse Kampen, Koks en Esdonk (vise versa), de volgende ochtend haalde ik niet eens de broodstal van onze supermarkt, een goede tweehonderd meter van mijn voordeur… Ik moest omkeren en was letterlijk aan het stikken.

Een doortastend arts-assistent op onze Huisartsenpraktijk deed het enig juiste: ze stuurde me onmiddellijk in. En in het ziekenhuis deed ook de longarts het enig juiste, ze gaf me lucht!

Longaanval, zo heet hetgeen mij overkwam. Het komt erop neer dat de bescherming die ik in het dagelijks leven voor mijn matig functionerende longen hebt ontwikkeld, op agressieve wijze wordt doorbroken door één of meerdere virale infecties. De zuurstoftoevoer naar het lijf wordt voor een deel geblokkeerd. Je bent van het ene moment op het andere invalide, het gaat razendsnel. Ziekenhuisopname is meer dan wenselijk…

Respect en bewondering voor verzorgend volk, de verpleegkundigen en behandelaren van afdeling 3B van het Elkerliek Ziekenhuis in Helmond.

Ik ben intussen weer thuis, en blij toe, dat begrijp je. Ik scharrel wat door het huis, loop een piepklein stuk met Hond Jaros, ontvang bezoek, beantwoord telefoontjes, lees een boek en bekijk een documentaire. Ik lijd aan chronisch slaaptekort en mijn humeur benadert het vriespunt. Mijn omgeving, en vooral dan Ellen, heeft daar last van. Het duurt nog even voor ik weer de oude ben, maar het lijkt sneller te gaan dan ik verwachtte.

Dank aan al die belangstellenden, die me groetten, troostten, een hart onder de riem staken, bloemen en drank schonken. Dank aan Ans, die ons de eerste dagen met alle zorgzaamheid omringde. Dank aan Ellen, die het door mijn getrubbel te druk had haar eigen griep op een verantwoorde manier uit te vieren…

© paul