En toen was ik eindelijk bij met schrijven. Ik kon gisterenavond met een gerust hart het stuk van dié dag plaatsen, de beschrijving van de tocht van dezelfde dag als die van publicatie. Actueler kon het niet, en de lezer werd op zijn wenken bediend. Ik dacht: dat ga ik volhouden… En toen kwam er dus vandaag niks uit Spanje. En daar zat ik met mijn goede voornemens… Een intermezzo dan maar…

En zo zaten we weer eens in het Café van Meester Jan. Ik ben daar vaak te vinden en ook Pelgrim Jan is er vaste klant. We kregen het weer over de Doedelzak en ik begon te vertellen over de doedelzakmuziek in mijn platenkast. Ik had uiteraard muziek uit Scotland, maar ook muziek van Bretonse origine. Die uit de Pas de Calais zongen erbij en die uit Macedonië deden iets heel droevigs met het instrument. En natuurlijk was muziek uit Ierland, gespeeld op die prachtige Ulian Pipe, een doedelzak die niet wordt aangeblazen, maar zijn lucht krijgt via een blaasbalg, die onder de arm wordt gedragen.

En ik vertelde dat ten tijde van Johann Sebastian Bach, in de Barokke Tijd, die doedelzak een concertinstrument was, Musette noemden de Fransen het, (hun alledaagse naam voor de doedelzak is Cornemuse..). Ook die Musette werd gevoed via een blaasbalg, het was een ingewikkeld instrument met een ingewikkeld mechanisme om in allerhande toonsoorten te kunnen spelen. Er was door vooraanstaande componisten voor het instrument geschreven.

Jan geloofde me niet. (de Jongste Bediende dacht overigens ook dat ik uit mijn nek zit te kletsen…) Ik werd een beetje taai en zei: Ik heb die muziek op plaat, en die plaat staat toch echt in mijn kast… Jan bleef sceptisch: As da zo is dan gohdege um mar haole…

Ja, dat dacht ik niet lezer. Hij daar gezellig limmeneren terwijl ik op de fiets naar huis kon om een plaat te halen, die dan niet eens kon worden afgespeeld want Vriend Jans draaitafel vertoonde nukken. (En de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik van nature ook wel een beetje lui ben..)

‘s Weeks daarop zagen we elkaar weer aan de borreltafel. Ik was de plaat vergeten mee te nemen en Jan geloofde mijn verhaal nog steeds niet. Ook daarna kwam het gedoe nog enkele malen ter sprake, maar zoals dat gaat met die dingen, het meningsverschil verdween naar de achtergrond en uiteindelijk werd het bijgezet in de vuilnisbak van Vadertje Tijd.

Maar vandeweek moest ik er weer aan denken, zomaar uit het niets. Dus vroeg ik Ellen om een foto te maken van de Elpee. De wat grove handen die je erbij ziet zijn écht van mij! Ik kan de plaat niet laten horen, maar ik heb een sprekend alternatief gevonden op YouTube. Jean-Pierre Van Hees bespeelt de Musette Barocca.

En vind je het leuk dan laat ik je, als toegift, nog een stukje horen uit een concertje van Corette: Klik hier… Enfin Jan, wanneer je weer thuis bent kom ik je de kop gek draaien met al die juweeltjes uit mijn kast. Ik ga ervan uit dat je die vreedzame muziek ook mooi vindt, al bespeel je zelf An Instrument of War…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

11-06-2014. DE etappe ging van El Burgo Ranero naar Mansilla de las Mulas, 19 kilometer.

Als ik maar enigszins verlegen zit om een plaatje bij deze stukjes zal ik teruggrijpen naar een afbeelding van een Jacobsschelp. Ik vind het mooi als symbool en in veel gevallen zijn die schelpen grafisch aantrekkelijk uitgevoerd. Ik krijg een keur aan afbeeldingen van schelpen aangeleverd vanuit Spanje, de wandelaars hebben een goed oog voor markante exemplaren. Zelf ben ik ook voortdurend op zoek.

Die Jacobsschelpen, wanneer je erop let kom je ze overal tegen, ik schreef het al eens eerder. Zo vonden wij een prachtexemplaar, gesneden uit een plaatje aluminiumfolie. Het lag uitnodigend op het rokersterras van een restaurant in de Gaume. We konden het niet laten en pikten het kleinood mee. Het was een kwetsbaar ding en het moest dan ook zorgvuldig worden verpakt tussen de diverse reisbenodigdheden, wilden we het artefact in z’n geheel en zonder blutsen thuisbrengen.

De schelp lag dus alweer enige tijd in huis en Ellen had er al eens wat foto’s van geschoten, ze was er niet tevreden over. En al die tijd koesterden we het ding met grote zorgvuldigheid. Tot op die zaterdagavond…

We hadden gasten uitgenodigd en een maaltijd bereid, een prachtige gebraden lamsbout vormde de hoofdmoot. Erbij salades van gekookte en rauwe groenten en een aardappelpuree, op smaak gebracht met getruffeerde boter. Nagerechten, zowel zoet als hartig. Goede bieren, prima wijnen en een excellente armagnac om een en ander te begeleiden. We aten buiten in de tuin, het was een zwoele avond.

Het duurde enige tijd voordat het tot me doordrong, het zal de loomheid van de avond zijn gewest. Maar op enig moment werd mijn troebel brein zich bewust van het beeld dat al een tijdje voor mijn ogen danste. De onverlaten hadden mijn Jacobsschelp gevonden en ze gebruikten hem voor het doel waartoe hij oorspronkelijk ontworpen  was.  Nou ja zeg, was ik daarvoor al die tijd zo zuinig met het ding omgegaan?

Ik inspecteerde de schelp zorgvuldig, maar het was definitief te laat. Dit was niet meer schoon te poetsen, en niet meer uit te deuken ook. Dit werd vuilnisbakkenwerk. Ik vroeg dan Marleen om er nog snel een foto van te maken, had ik in ieder geval iets…

Waar je ook mee uit moest kijken waren die Spaanse huisjes, opgetrokken uit leem, Ans schrijft erover… (Dit is een bruggetje van niks, maar meer zit er even niet in..)
Leem was er genoeg, maar brandstof om er stenen van te bakken ontbrak in hele delen van Spanje, té weinig bomen, té weinig hout… Dus mengde men van oudsher stro door die leem en liet dat in de blakende zon drogen. De zo verkregen brokken werden dan geplaats tussen een staketsel van populierenstammen en de buitenkant werd dan ook weer besmeerd met leem. Elk jaar moet de buitenkant opnieuw afgesmeerd worden met leem, schrijft Ans, anders blijft er al snel niks over…

Rode leem, zegt ze verder, waar we ook kijken; op de uitgestrekte akkervelden, op wegen en paden, op de huizen. Het landschap was er eentonig maar de beekdalen vormden daar een uitzondering op. Die natte slenken voorzagen de platanen en populieren van voldoende vocht om niet te creperen. En die populieren, op hun beurt, werden dan weer gebruikt bij de bouw van die eenvoudige lemen huisjes.

Om 07.15 waren Ans en Jan vertrokken vanuit El Burgo Ranero. De etappe voerde grotendeels over nieuwe voetpaden, soms over onverharde weggetjes en af en toe over asfalt.

In Reliegos stond dat opmerkelijke etablissement, het droeg de naam van belegen glorie, Elvis noemde men het café. Maar ze waren er vriendelijk, het zag er vrolijk uit en de koffie was heet en zwart. Het dorpje bood verder een stel huisjes, half in of onder de grond gebouwd, donker maar koel.

Al om 11.30 uur trokken Ans en Jan Mansilla de las Mulas binnen. Er werd overwogen om door te sjokken, maar uiteindelijk was het welletjes. Al om een uur of negen veranderde de zon de omgeving in een bakoven, en dat zou zo blijven. Dus werd de pelgrimsherberg opgezocht, men nam een douche en deed een wasje. Daarna genoten de wandelaars een late lunch op de beschaduwde binnenplaats van de herberg. Bij aankomst aan de herberg waren er slechts twee bezoekers voor hen, de rest van de middag bekeken Ans en Jan wat loom het binnendruppelen van al dat ander volk. Het is een mooie bedrijvigheid om te zien, schrijft Ans, iedereen is bezig met van alles en nog wat.

Misschien, vonden de wandelaars, moesten ze morgen om 06.00 uur vertrekken, er was voor de komende dagen nog warmer weer voorspeld.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

10-06-2014. De etappe ging van Terradillos de los Templarios naar El Burgo Ranero, 30 kilometer.

Voor dié lezer die altijd al vond dat onze lettertjes te klein waren, en ook dat we té veel tekst en té weinig plaatjes zetten, speciaal voor dié lezer stuurden Ans en Jan een fotostrip. (De foto’s staan in chronologische volgorde, dus rustig naar beneden scrollend beleef je deze doorsnee dag uit het leven van Twee Pelgrims…)

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

09-06-2014. De etappe ging van Villacazar de Sirga naar Terradillos de los Templarios, 32 kilometer.

Denk ja aan veedrijvers dan staat je onmiddellijk een beeld voorogen van de Stoere Mannen in de Far West van de Verenigde Staten van Amerika, cowboys genaamd. Ben je bereid iets dieper te graven in je geheugen dan kom je mogelijk nog uit bij de koeiendrijvers van de Argentijnse pampa’s, maar daarna houdt het wel op. Wie denkt er nou aan Spanje?..

Toch was het veedrijven in Spanje een grote industrie. Dat heeft alles van doen met de geologische gesteldheid van het land. De weidegronden in het zuiden zijn in de zomer absoluut niet geschikt om begraasd te worden. De veeboeren uit het zuiden dienden hun heil ‘s zomers veel noordelijker te zoeken. Er ontstond dan ook ieder voorjaar een massale migratie van vee naar die noordelijke gronden, en in het najaar, wanneer het in het noorden te koud werd ging het vise versa. Er zijn aanwijzingen dat die massale verhuizingen al plaatsvinden vanaf de nieuwe steentijd.

Nou geeft dat rondtrekken natuurlijk een hoop gedoe. Boeren zien hun akkertjes vernield door kuddes schapen, de grote grazers slopen jachtgronden en vervuilen putten en bronnen. En komen er een paar duizend koeien voorbij gewandeld dan kun jij het wel schudden met de zorgvuldig aangeharde hoofdstraat van je dorpje. Kortom, het gedoe gaf een hoop conflicten, moord en doodslag. Uiteindelijk kon het zo niet langer, maar de veedrijverij vertegenwoordigde een dermate groot belang voor een immens land als Spanje was, dat er zaken geregeld dienden te worden.

In 1273 vaardigde Koning Alfons X (de Wijze) een Koninklijk Edikt uit, en hij deed het meteen goed. Een aantal wegen werden aangewezen als dierensnelweg, een aantal werden er speciaal voor aangelegd. De routes liepen voornamelijk van noord naar zuid, de breedte van de wegen diende 72 meter te zijn en de lengte minimaal 500 kilometer. Het was de herders verboden om van andere wegen gebruik te maken, ook mochten ze niet een stukje afsteken op hun reis. Daarnaast werd het boeren en burgers verboden om de herders te hinderen bij hun tocht over de Cañadas. En om duidelijk te maken dat het hem menens was gaf Alfonso de Cañadas de status Reales mee: Koninklijk. De totale lengte van de vee-snelwegen beliep een goede 125.000 kilometer. Om je een idee te geven doe ik er maar een kaartje bij van de belangrijkste routes, maar er waren er veel meer…

De wegen bestaan nog en ze hebben nog steeds status. Zelfs in een Metropool als Madrid hebben een aantal straten nog steeds de status van Cañadas Reales. Ze worden nog jaarlijks belopen door hordes schapen, geiten, koeien en stieren.

Andere methoden van fokken en voederen maken de massamigraties door Spanje evenwel minder prominent. Maar het bestaat nog wel. Tranzhumanz heet die vorm van veehoudedrij. (Klik op het woord en je komt bij een filmpje over de veetrek.)

Intussen zijn de Cañadas Reales bij lange na niet meer zo breed als vroeger, ze worden steeds vaker gebruikt voor toeristische doeleinden, voor fietsers, voor wandelaars.  Die Cañada Reales die Ans en Jan vandaag kruisten is nog steeds in gebruik. Nog onlangs trokken er grote kuddes Merinoschapen overheen, op weg naar het noorden.

Op dat bijzondere kruispunt van wegen aten Ans en Jan hun brood en namen er wat rust. En ze mijmerden erover of de leveranciers van de wol waarvan hun wandelkleding was gemaakt , hier ook voorbij waren getrokken…

Maar voordat het zover was hadden de wandelaars alweer wat kilometers in de benen. Ze ontbeten die ochtend met Allain, een allervriendelijkste Canadese vrijwilliger in de pelgrimsherbeg, en zetten zich vervolgens in gang.

Na een kilometer of zes, in Carrion de los Condos, deed zich de mogelijkheid voor om koffie te drinken, mét koek. Ook schoten de wandelaars nog snel een plaatje van een Jacobsschelp (voor mijn verzameling) en werd er brood ingeslagen. De komende 16 kilometer zou zich geen winkel of café nog aandienen, wisten de reizigers uit berichten van derden.

De etappe bestond goeddeels uit eindeloze dorre velden en ergens op dit traject kruiste de Camino de Santiago met de Cañadas Reales. Daar op dat kruispunt stond wat geboomte, dus was er schaduw. Een reden temeer om er enige tijd halt te houden.

De eerste mogelijkheid om een slaapplaats te boeken deed zich voor in Calzadilla de la Cueza. Maar het was pas 13.30 uur en de wandelaars vonden het rijkelijk vroeg om al te stoppen. Er werd dan maar wat gedronken en men zette zich weer in beweging, op naar Ledigos, 6 kilometer verder.

Daar aangekomen bleek evenwel de herberg volgeboekt. Patrick uit België troffen ze er en onder het genot van een glas koel bier werd besproken hoe nu verder te handelen. Er bleek echter nog een goede optie, zo’n 3 kilometer verder.

Ans en Jan liepen dus dat laatste stuk door en waren maar wat blij dat in Terradillos de los Templarios nog een bed vrij was. Een aangename plaats, een koele tuin en pelgrims die elkaar verhalen vertelden in de schaduw… We hoefden niet buiten in een stal te slapen… schrijft Ans.

De pelgrimsmaaltijden begonnen wel steeds meer op elkaar te lijken. Salade, linzen, knoflooksoep, vanillevla met mariakoekjes. Beslist voedzaam en gezond, maar de wandelaars hoopten toch een dezer dagen weer eens zelf te kunnen koken.

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>

08-06-2014. De etappe ging van Itero de la Vega naar Villalcazar de Sirga, 27 kilometer.

Doorgaans ben ik een eerlijk man, dat zit er nu eenmaal in en dat krijg je er niet zomaar uit. Ik ben loyaal aan mijn gezinnetje en aan mijn vrienden en vriendinnen. Ik drink wat teveel en stoppen met roken kost me bovenmenselijke kracht. Verder gaat het wel goed, geloof ik.

Echter steeds vaker de laatste weken steekt er een akelig duiveltje de kop in me op. Het gebeurt vooral wanneer ik achter de computer zit. Ik heb het allemaal nog wel in de hand, maar hoe lang gaat dát nog duren?  Steeds vaker krijg ik die onbedwingbare behoefte om macht te laten gelden.

Kijk, ik bedoel dit: ik ontvang trouw nagenoeg elke dag een berichtje van de wandelaars. Ik lees dat, combineer de gegevens met de foto’s die worden opgestuurd vanuit Spanje en probeer dan op het scherm (of op papier) een zo eerlijk mogelijk beeld te vormen van het leven van onze pelgrims; van hun doen en laten, van de omgeving waar ze doortrekken, van spijzen en dranken die hen op de been houden, van de ontmoetingen met andere pelgrims…

Maar waarom zou ik dat doen? Er zijn immers leukere dingen te bedenken… Ans en Jan zitten tweeduizend kilometer verderop en hebben wel andere zaken aan hun hoofd dan mij controleren. En jij lezer, ach jij zou mij gewoon geloven, wat moest je anders?

Ik bezit de macht om Ans en Jan aan een glas fonkelende oude Bourgogne te laten nippen, maar ik kan ze ook stomdronken onder hun barkruk neerleggen, de kleding bevlekt met ruw verspild kannenbier.

Ik kan Ans een dansje toedichten met een Circusbeer, ik kan Jan een tochtje laten maken op de rug van een kameel (hij wordt zeeziek…).  Ook laat ik dan de wandelaars een cabriolet stelen, een hele dure, je denkt toch niet dat die gasten dat hele stuk naar Spanje te voet hebben gedaan!. Voor mijn part maakten ze de eerste serieuze beklimming achterste voren lopend, of kropen ze de laatste 20 kilometer naar Santiago op blote knieën. Het kon allemaal gebeuren lezer, en ik was de baas.

Het zou nog heel anders kunnen gaan lezer. Misschien is het een idee dat jij de berichten aanlevert. Ik hoef dan niet te gaan zitten wachten tot de pelgrims weer eens WIFI hebben, en de verhalen gaan gewoon door. Wij samen zouden een geweldige pelgrimstocht kunnen maken, toch? En het hoeft niet te kloppen, als het verhaal maar goed is sprak mijn vader zaliger.

Enfin,.. denk er maar eens over na lezer, ik hoor het wel…

Oh ja, en kan iemand me helpen met photoshoppen, het lijkt me aardig om Jan een raar hoedje op te zetten…

De herberg van de vorige nacht straalde een wat onpersoonlijk karakter uit. Niet dat het erg was, maar toch… Ans en Jan vonden er in ieder geval rust. En het was 07.15 uur toen de wandelaars hun nieuwe avontuur startten, de zon klom al boven het gebergte uit.

De route ging over aangename paden met zicht op prachtige landschappen. Na een goede 6 kilometer kwamen de reizigers aan in Boadilla del Camino, bij een aantrekkelijke herberg. Men genoot er van een kop koffie, en al waren de verlokkingen groot om te blijven zitten en een slaapplaats voor de nacht te boeken, de wandelaars trokken toch maar verder. Het was eenvoudigweg te vroeg om al te stoppen.

Daarna leidde de route de pelgrims door eindeloos akkerland, alles tarwevelden. Lange rechte wegen, warm en een beetje saai, hoewel…

Al dagen zien we ooievaars schrijft Ans. Overal nesten, in masten, op kerktorens, soms wel drie of vier vlak bij elkaar. Prachtig om te zien. De groten die de jongen voeren en dan weer in glijvlucht van de nesten vliegen…

Mooi op tijd wandelden Ans en Jan Villalcazar de Sirga binnen. Op deze eerste Pinksterdag was er feest in het dorp. Alle bewoners verzamelen zich op de terrassen (Alle 251 inwoners bedoelt Ans.) De wandelaars schoven dan ook maar aan.

Op enig moment werden de deuren van de kerk geopend en kwam daar een kleine processie naar buiten. Men droeg het beeld van de Virgin Blanca, de Witte Maagd, op de schouders. Een beetje rommelig deed het aan, maar het enthousiasme was groot. De verzamelde bevolking voegde zich bij de processie en in gezamenlijkheid trok men naar een klein klooster, 2 kilometer verderop. Ook Ans en Jan sloten aan…

Tijdens de tocht naar de ermitage, het kluizenaarsverblijf, maakten de wandelaars kennis met een Presbyteriaanse Dominee uit de Verenigde Staten. Zijn naam was David en hij deed de Pelgrimstocht samen met zijn dochter Karen. Olga uit Moskou kenden de wandelaars al langer, het was prettig haar weer terug te zien.

In de ermitage werd een korte dienst gehouden en daarna was het feest. Er werd gedanst en er werd gezongen op de sonore klanken van een trommel en een eenvoudige fluit.
Ans en Jan trokken dan met Olga en de nieuwe kennissen uit Amerika naar de refugio. Gezamenlijk gebruikten ze de maaltijd.

Doe me een lol lezer en klik bovenaan dit artikel op de rode plaatsnaam, je kunt zomaar de herberg bezoeken waar Ans en Jan deze nacht verbleven…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>