Carnaval is een feest van tradities. Het staat feitelijk bol van de tradities. Het aardige van tradities is dat ze je een leidraad geven om de dag door te komen, het aardige van tradities is ook dat je ze kunt verbreken. Kortom je kunt er alle kanten mee op, en zo hoort dat ook.

Het is op enig moment ontstaan, alweer heel lang geleden. Een blaaskapel, luisterend naar de prozaïsche naam ZAB, leek het wel een carnavalesk idee om op carnavalsdinsdag een repetitie sessie te houden. Ze vonden een nagenoeg leeg cafe. Het zou daar pas op de avond volstromen, wanneer de Boerenbruiloft er na een rondgang door het dorp, neerstreek. Alle tijd, rust en mogelijkheden om een eigen feestje te vieren, dachten ze. Die middag had onze carnavalsgroep evenwel besloten dat we dat cafe prima konden benutten om de nodige rustmomenten in ons programma in te bouwen. En zo kwamen de dingen samen. Hullie repeteerden, wij waren publiek. In de loop der jaren ontwikkelde zich interactie tussen publiek en artiesten. Onze groep leverde zangers en zangeressen, er werd gearrangeerd, en uiteindelijk trad het publiek op met de band (of omgekeerd, daar wil ik van afzijn). Een traditie was geboren, en de rest is geschiedenis.

In de loop der jaren veranderde er wel een en ander aan het karakter. Het sprak zich rond dat er op dinsdag feest te halen was in dat cafe. Er kwam allengs meer publiek, er ontstond zelfs een “zelfbenoemde” fanclub. Toch blijft het ons feestje.

Afgelopen dinsdag liep het allemaal wat stroefjes aan. Het duurde en duurde voor ons gezelschap compleet was, voordat iedereen de schminck op de juiste plaats had gesmeerd en de intussen danig desintegrerende pakken weer op orde had. We stonden met z’n allen nog wat te klungelen toen er een telefoontje kwam vanuit het cafe. Waar we bleven? De Band wilde beginnen met de repetietie. (Achteraf bleek de band ook niet compleet. De Jongste Bediende merkte fijntjes tegen de laatkomers op dat hun tijd misschien een andere was dan de onze… Nou nee, dat was niet het geval, het was geen nonchalance dat ze later waren, en al helemaal geen zelfoverschatting. Nee, er moest in zeven haasten nog plastic over de aspergebedden getrokken worden. En dat moest nu, anders zouden er rampen gebeuren! En ik dacht: verdorie ja, Carnaval voorbij betekent asperges op komst. En ik dacht: zorgen jullie maar goed voor die bedden, ik zal de eerste zijn die zijn bundeltje Primeurs op komt eisen.)

Een goedwillende gast stelde afgelopen dinsdag voor om de repetities te verplaatsen naar een drukkere locatie. Meer mensen zouden er plezier van hebben, toch ook ter meerdere eer en glorie van de Band. Bij monde van Hein V. werd de enthousiaste fan te verstaan gegeven dat daar geen sprake van kon zijn. Hier werd gerepeteerd, en niet voor een zaal volk, maar voor die groep daar. Doelend op ons! We hoorden het en waren trots als een aap… Traditie lezer, traditie.

Enfin, het concert annex repetitie van de ZAB luidt ons afscheid van de Carnaval in. Alles wat er daarna gebeurt (Hachis eten, symboolverbranding, afzakkertjes en ergens “op de eieren”), het vindt allemaal plaats in blessuretijd.