Terwijl hier de supermarktschappen (alweer) leeg stonden en er geen druppel Orval te krijgen was, zaten Ans en Jan op een obscuur Italiaans terras, in the middle of nowhere, te slurpen aan een Belgisch bier. Juist ja, Orval… Ik gunde ze het van ganser harte, daar niet van.

Ellen en ik hadden zoiets ook al eens beleefd. Op een zelfde soort obscuur terras, in een andere middle of nowhere. Ergens in een Frans dorpje aan de Zwitserse grens. Ook daar was het Orval vrijelijk te verkrijgen. Het duurde wel even voordat we bediend werden. De kastelein kon het passende glas niet vinden…

Je vindt ze volop, die Belgische bieren. Fransen zijn er dol op, zo ook de Italianen. En terwijl bij ons de wijnconsumptie nog steeds toeneemt, ten nadele van de hoeveelheid gedronken bier, is dat in die Wijnlanden juist omgekeerd. En natuurlijk wordt er niet alleen geïmporteerd. Zowel Frankrijk als Italië kunnen bogen op een rijke traditie van bier brouwen.

Noord Frankrijk is het land van de speciaalbieren, in de Elzas brouwt met het pils. Ook Italië maakt degelijk blond bier. Moretti is één van die brouwers die al lange tijd garant staan voor een uitstekende pilsner. Je hebt waarschijnlijk al wel eens dit plaatje gezien van die besnorde man met dat Tiroler hoedje, slobberend aan een pul bier.

Ze hanteren het plaatje sinds 1942 al als handelsmerk, en ze doen dat nog steeds. Het Tiroler hoedje verwijst naar de streek waar de brouwerij oorspronkelijk werd opgestart,de provincie Friuli, in het uiterste noord-oosten van Italië. In het midden van de negentiende eeuw maakte de streek deel uit van de Oostenrijkse-Hongaarse Dubbelmonarchie. Het middeleeuwse stadje Udine was een garnizoensplaats en het is dus niet zo verwonderlijk dat juist daar ene Luigi Moretti een brouwerij begon. Het eerste bier werd er in de zomer van 1860 verkocht, gebotteld en wel. Lange tijd bleef de brouwerij de lokale markt bedienen, maar vanaf het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw gingen ze Italië-breed. Intussen behoort de brouwerij tot de Heinekengroep, maar met behoud van eigen identiteit (Ook bij Heineken hebben ze door hoe het moet!)

Vriend Jan mag graag lokale bieren ontdekken, hij is niet eenkennig. Maar wanneer hij in Italië is gaat zijn voorkeur uit naar het pilsner van Moretti. Moutig, subtiel bitter en fris. En ik geef hem groot gelijk. Je mag dat bier voorzetten aan elke Duitser,Tsjech of Luxemburger (om de drie grootste pilsdrinkers maar eens te noemen). Ze zullen toegeven dat Moretti best mee kan met hun Beck’s, Urquel of Bofferding...

Toen Ans en Jan op hun terugreis naar Nederland onze  Luxemburgse stek voor enige dagen aandeden trof ik dan ook een goed gevulde koelkast in hun bus. Er lag van alles, maar toch voornamelijk pilsner van Moretti. Ik had het bier al eerder gedronken, en het smaakte me ook nu weer als vanouds. En toen haalde Vriend Jan die twee feestverpakkingen voor de dag. De inhoud verraste me in hoge mate. Speciaalbieren, twee blonde en een robijnrode.

Doppio Malto: een bier van het type Duitse dubbelbock (in het Engels: Golden Ale). Hoge gisting, maar wel gefilterd. Het alcoholpercentage is 7 %. Een mooie goudgele kleur heeft het bier en de schuimkraag is stevig. Je ruikt malt, hooi en iets notigs. Je proeft een tikkeltje zoet, maar dat verdwijnt snel naar de achtergrond. Blijft over malt en fruitig bitter. Middellange bittere afdronk. Stevig van body, een meer dan gemiddeld bier.

Baffo d’Oro: soort van Premium Pilsner, lage gisting dus. Net geen vijf procent alcohol. De kleur is middelgeel, goede schuimkraag. Ook hier wat hooiïgs in de smaak. Een stevige body, eigenlijk gewoon een keurig pilsner. Goed koelen…

La Rossa: tsjé, die rooie. Dat was onze favoriet. De stijl wordt zo hier en daar omschreven als Dobbelbock (ónze dubbelbock bedoelen ze dan). Maar wij vonden het eerder weg hebben van een Vlaamse Rooie. Op een terras in Dendermonde zou hij niet misstaan. Mooie amberkleur, helder, want gefilterd. De schuimkraag is stevig en lichtbruin. Bij het brouwen is geroosterde gerst gebruikt en dat ruik en proef je; citrustonen en caramel. De aromatische hop dringt zich niet teveel op. Net iets te zoet naar mijn smaak, anders zou ik het een absoluut moordbier noemen.

Lees ik mijn bierrecenties terug dan word ik een beetje verlegen. Het ziet er altijd wat opgeblazen uit maar ik weet écht niet hoe ik het anders beschrijven moet. Enfin…

Mensengoedheid, waar blijft de tijd? Alweer twee weken geleden dat we in Lier waren, dat Vlaamse stadje dat eens een voorname Vlaamse Stad was. Met een grote gotische kerk, een basiliek waardig. Met een Belfort, een begijnhof en een astronomisch uurwerk op de stadstoren. Met twee stedelijke musea en een groot plein omzoomd door terrassen.

Het was de eerste zonnige dag na een periode van nattigheid. De terrassen zaten dan ook afgeladen vol. En overal zag ik dat Pallieterbier, ik kende het niet.

Enig speurwerk leerde me dat het bier speciaal gebrouwen wordt voor de stad Lier. Door de microbrouwerij Achilles te Itegem. Die brouwerij verzorgt wel vaker van die speciale brouwsels voor particuliere opdrachtgevers. En ze doen het niet slecht…

De driebandstoter Raymond Keulemans komt van Lier, zo ook de acteur Pol Goossens (‘Allez Suuske…”) en dan nog oud-premier Gaston Eyskens. Maar het beroemdste kind van de stad is beslist de schrijver Felix Timmermans. Zijn opus magnum heet Pallieter, ij schreef het in 1916. Het boek werd wereldwijd een succes, het werd in veertig talen vertaald.

Pallieter staat voor de levensgenieter, voor de Vlaamse volksaard, Ach, brave lectuur, maar niet onaangenaam om te lezen. Ergens in ons huis slingert het boek rond, ik kon het gisteravond niet vinden, ik kan er dan ook niet uit citeren…

Enfin, de naam van het bier is hiermee wel verklaard, dunkt me. En het werd rijkelijk geschonken, dat bier. Voor zover ik kon constateren op elk van de talloze terrassen aan de Grote Markt. Ik zoek er mijn proefnotietie bij en ik lees: “Heel behoorlijke tripel, geen bijzondere kenmerken…” Het alcoholpercentage beliep een goede acht procent.

Voor zover ik me kan herinneren smaakte het bier me best, daar in het zonnetje. Niet had ik de aandrang om wat extra flesjes in te slaan en bijvoorbeeld Vriend Jan deelachtig te maken van deze vondst. Zoals ik al zei: een heel behoorlijke tripel, geen bijzondere kenmerken…